Een beetje verdrietig....

En als er een foto is, die me raakt, of die symbool staat voor mijn relatie met mijn vader, dan is het deze foto. Een impressie uit de documentaire 'Dood in de Bijlmer' gemaakt door Paul Rigter en a.s. maandag 5 juli om 20.25 uur te zien bij 2DOC op NPO2. En deze foto maakt me niet verdrietig, maar ik zit zomaar te kijken naar de tv, alleen in de woonkamer, het miezert buiten en een oud collega, bijna vriend, is gisterenavond overleden, pas 45 jaar jong. Maandag is zijn uitvaart, en deze mag ik verzorgen, begeleiden, samen met Jolanda, mijn vriendinnetje, een co-productie, een eerbetoon aan een bijzonder mens. En weet je, op dit soort momenten, vier ik het leven, omdat hij, Mark, dit zo graag gewild heeft. Dat je het leven viert, dat je emoties voelt, dat je los laat en verder gaat. En dan opeens is deze foto daar, van de man van wie ik zielsveel hou, nu, toen en ooit. En deze foto raakt me, juist door die blik vol liefde. Dus ik kijk verder naar de tv, het gaat over verlies van mensen, door dementie, alzheimer, mensen die nog bij je zijn, maar zo anders worden, de emoties rollen door de kamer. En ik, ik voel maar gewoon. Ik denk aan mijn vorige partner, mijn vorige vriendin, die nu in een zorginstelling woont en alzheimer heeft. Ingewikkeld, verdrietig en pijnlijk. Ik voel het, ook al is het lang geleden dat wij samen waren.  Het mag er zijn...de hemel huilt een beetje, en ik, in stilte huil een beetje mee....ik laat los, ik herdenk, herinner, voel en leef. En weet je, dat laatste woordje, ik leef, doet me beseffen, dat leven soms een beetje zeer doet. Door een herinnering, door een afscheid, door een tekst, door een gedicht, door jou, of...gewoon zomaar, omdat het leven ook raakt, en omdat je als mens voelt, dat je emoties rollen van 0 naar 10 en terug, en alles wat daar tussen zit...en nu vanavond, een 7 denk ik, soms een 8, of zelfs een 9 en soms een 3, gemiddeld, een 7tje...Het doet me denken aan het thema eenzaamheid, daar ben ik mee bezig, met een van de mensen die ik mag coachen,  eenzaam zijn, alleen zijn, en hoe vindt je nu die vorm, die past, waarbij die eenzaamheid er is, maar het niet meer van je overneemt...en daar hoort ook verdriet bij. En ondertussen hoor ik een piano, en realiseer ik me, dat de Uitvaartstichting Hilversum vanaf volgende week een piano heeft in de aula op de Zuiderhof. Fraai toch...muziek, het tikt je aan, toen Gert-Jan vanmiddag in die pianozaak piano ging spelen, genoot ik van zijn blik, zijn handen, zijn manier van zijn. Stoer en zacht. En dat kwam allemaal door die piano en terwijl ik hier aan denk, verandert mijn verdriet, mijn gevoel van een 7 naar misschien wel een 9. En met die wetenschap, dat Noah morgen zijn gitaar meeneemt, we muziek gaan maken in De Einder, voelt mijn verdriet zo anders. Wordt het langzaam weer geluk, en beweeg ik mee, op de stroom die voelen heet...slaap zacht allen!

'Kan ik iets voor je doen, kan ik iets voor je zijn....'

 En deze zin, die schreef ik net aan een vriendin. Hoe mooi als iemand je zomaar deze vraag stelt, waarom? Omdat je het soms zo nodig hebt, dat iemand gewoon even iets liefs tegen je zegt. Of aan je vraagt, of ze je ergens mee kunnen helpen. Ik vind het fijn, en lastig soms, omdat ik het liefst zelf altijd de regie wil houden. En aan de andere kant, soms is het zo fijn, om even tegen iemand aan te praten, met iemand te mogen zijn. Even te mogen leunen. Het is woensdagavond, ik zit lekker aan de keukentafel. Zonder Nespresso, met een prachtig glas witte wijn en een glas bruisend water. Net lekker even in de tuin gewerkt, wat makkelijks gegeten, beetje mie, gewoon lekker. En nu, eventjes niks. Beetje sproeien in de tuin, omdat ik hier en daar wat graszaad heb gezaaid, en even wat water er aan toe wil voegen. Goed nat houden stond er op, dat doe ik dus...haha. Lekker deze avond. Morgen mijn vrije dag, tweede vaccinatie, met mijn oude dame naar de kapper, en een rondje rond de vijver in de rolstoel, boodschappen doen voor het weekend, kortom, genoeg te doen. Fijn. Nu doodse stilte hier, en in de tuin een weldaad aan kleuren. Prachtig. 

 En als je me nu vraagt waar ik deze mooie plant vandaan heb, geen idee. Maar ze zijn werkelijk prachtig, mooie paarse klokken, geen idee ook hoe deze plant heet. Maar deze staat in de border bij het atelier. Genieten. Vandaag was een mooie dag, een dag met een gouden randje, door een gesprek met Judith, door de verdwaalde meneer, die zijn vrouw niet meer kon terugvinden op de begraafplaats (zij was vrijdag jl begraven). Intens, en ik liep met hem mee en bracht hem weer bij zijn overleden vrouw. Het raakte me, de hele dag raakte me. En nu zit ik hier lekker stil te zijn, niks te doen, anders dan een blog schrijven. Een blog voor jou, voor iedereen. Gek hoe het begrip 'voor iedereen' door de situatie in Hongarije, opeens weer in een ander daglicht komt te staan. Hoe fijn het is, als je mag zijn wie je bent, mag houden van wie je wilt, mag liefhebben die je wilt liefhebben, en dat het gewoon simpelweg goed is. Een glimlach omdat ik dit zeg, Anita van Loon, en me vrijer voel als een vogel, op dit moment in mijn leven. Heerlijk gewoon. En daardoor nog dichter bij mijn hart dan ooit. Een levenskunstenaar, zoals mijn vriendinnetje Monique me soms noemt. En zo voelt het ook. En vaak denken mensen dat alles me dan dus makkelijk afgaat, en dit is echt niet zo. Ook ik, ook wij hebben tegenslagen soms. En vaak is dit pech, een schade, iets wat kapot gaat, of niet goed gaat, maar dat is allemaal niet zo belangrijk. Dat gaat allemaal over buitenkant zaken. Het allerbelangrijkste is hoe je je voelt. Ben je gelukkig, en gezond, ben je blij met iedere dag, sta je gewoon op, om een uur of vijf in de ochtend, en zit je mee te zingen in de auto, om half zes. Ik wel, soms zie ik mensen wel eens kijken naar me. En natuurlijk oordelen over me, of denken 'die is gek' en misschien is dat wel zo. Maar vandaag, een bouwvergadering in de Bosdrift, zien hoe de contouren ontstaan van het gebouw, waar ik zoveel om ben gaan geven. Omdat ik voel, dat dit gebouw ook ons bestaan als Uitvaartstichting een nieuw elan gaat geven. Omdat we hier hele mooie dingen gaan doen met elkaar. Omdat we hier veel warmte en aandacht kunnen geven, aan die mensen die dat nodig hebben. Aan die meneer die verdrietig verdwaalde en zijn vrouw niet meer kon vinden, of aan die mevrouw die iedere dag even langs haar man fietst. Niet eens meer afstapt, alleen hallo zegt en weer doortrapt. En misschien komt die mevrouw straks wel even binnen in onze wachtkamer tweede klasse, voor een kopje thee, een praatje, of zomaar even wat aandacht. En hoe mooi, dat wij er gewoon mogen en kunnen zijn. Wij van de Uitvaartstichting Hilversum. Mooi he...

Mooi he, onze eikenblad hortensia, vol prachtige grote bloemen, trossen bijna. Een schitterende plant, die volop groeit en bloeit hier in de tuin. Gek hoe ik ben verworden tot een ander mens, sinds ik hier woon. Ik hou van tuinieren, van bloemen en planten. Ik verdiep me in het snoeien ervan, probeer nieuwe bloemen te zaaien en uit te zetten en ik hou van de prachtige kleuren. Paars, blauw-rode borders, geweldig vind ik het. En af en toe een mooie diversiteit aan kleuren. Grappig nu ik dit woord gebruik, ik word maandag geïnterviewd voor de EO omdat op 5 juli a.s. de documentaire wordt uitgezonden op NPO2. Een interview over rouw en verlies, over de verschillende manieren van rouwen. Ter voorbereiding op de uitzending van de documenten Rouwen in de Bijlmer op 5 juli. Dit interview zal worden uitgezet via social media. Gek, hoe mijn vader ook nu weer gewoon met me mee doet en hoe heel Nederland kan zien, hoeveel wij van elkaar houden. Hij blijft altijd bij me. Echt altijd. Gek, hoe mijn leven bij Yarden me zoveel liefde heeft gebracht voor de wereld van afscheid, rouw en verlies. En hoe ik vind, dat wij nu, alles wat ik heb mogen leren in mijn leven, uit mogen en kunnen dragen bij onze prachtige Uitvaartstichting in Hilversum. Alsof alles zo bedacht is ooit. Alsof alles samenkomt en dit maakt ook, dat ik me ultiem gelukkig voel. En dat er tranen zijn, en dat er emoties zijn, en dat mijn vrienden zo dichtbij voelen. Mijn vriendinnetje die weer beter wordt, zich weer zoveel beter voelt. Mijn hart heeft gehuild toen zij ziek werd, mijn angst voor verlies was groot, en gelukkig gaat het weer goed. En ik hoop zo, dat met al die andere mensen die ook ziek zijn, heel langzaam het herstel haar intrede doet in hun leven. En dat het leven je weer tegemoet lacht. Hoe spannend het ook is. Ik bid nooit, en soms wel. Omdat ik denk dat als er ergens iemand is, die mij kan horen, dat hij of zij mij helpt mijn wensen uit te laten komen. Tot nu toe doet ie zijn best wel. Haha...en bedankt. Bedankt voor alles. En als ik iets voor je kan doen, of iets voor je kan zijn, ik zal het doen, ik zal er zijn...altijd weer. Ik wens je een mooi moment toe, nu of straks, of morgen....

Zin, zinnen....

Afgelopen donderdag lag ik op een bedje hier in de tuin en toen ik omhoog keek zag ik dit. Prachtig, twee heel oude bomen, een helblauwe lucht en een heel klein wolkje. Dit soort dagen, in mijn eentje koester ik. Een dag bijna niet spreken, nadenken over een zin, of mooie zinnen die ik tegenkom ergens. Of zomaar genieten van de stilte en niets anders. En lag ik vroeger te 'knetteren' in de zon, nu lig ik rustig een beetje onder de boom te lezen. En ik voel, dat mijn energie verandert en dat ik meer in een ruststand kan komen. Niet te lang, maar toch. Rust, om vandaar uit weer vol energie door te gaan. Met werk, met thema's, met vriendschappen, met gezelligheid, kortom, het leven geeft me de ruimte om dit alles te doen. Vanmorgen las ik een zin, die ik ook weer zo mooi vind - de eeuwigheid is de zee vermengd met de zon - hoe prachtig. En als ik zo'n tekst lees, dan denk ik dat het leven na dit leven ook best fijn kan zijn. En dat vanuit dit begrip eeuwigheid een eeuwigdurend graf dus ook iets heel moois in zich heeft. Eeuwigdurende grafrust voor iedereen, dit is mogelijk in Hilversum, al vanaf 1 januari 2021 en ik merk, dat dit rust geeft. Rust voor jezelf, rust voor diegene die na jou komt, of die voor jouw graf gaat zorgen. Mooi hoe vanuit andere religies deze eeuwigdurende grafrust nu een plek krijgt ook in Nederland. En terwijl ik dit schrijf denk ik even aan een artikel over de documentaire van Paul. Jawel deze komt op tv en al heel snel ook. 

Jawel op 5 juli op NPO2 om 20.25 uur. En voor al die mensen die mijn vader kennen, hij is er bij hoor. Ik glimlach, want hij zou best wel een beetje trots zijn, hij zou het daarnaast ook 'gekkigheid' vinden van die 'gekke meid' en die laatste dat ben ik dan he. Maar trots zou hij zijn, dat was hij altijd, bij alles wat ik deed. Trots op mijn lef, trots op mijn prestatie, trots op mijn auto, trots op het feit dat ik zijn kind ben. En die trots is geheel wederzijds. De documentaire laat onze liefde zien, op een heel bijzondere manier. Liefde, die ook eeuwigdurend is, die een eeuwigheid duurt...mooi toch...weer zo'n woord, zo'n zin, die bij me blijft. Gek, vroeger stond ik nooit stil bij al die dingen die zijn, die er zijn. En nu, nu leef ik vanuit mijn tenen, vanuit mijn ziel en mijn zaligheid, nu leef ik echt en oprecht. En voel ik alles veel meer. Op dit moment zit ik in de tuin, scharrel ik wat rond soms, haalde ik een prachtige gele bloem uit de grond, onkruid, maar zo mooi...soms laat ik het even staan, om te kijken hoe mooi onkruid ook kan bloeien. En dan haal ik het uiteindelijk weg. De tuin is prachtig, de pioenrozen knallen open, veel blauw, roze, rood tinten, paars erbij, kortom genieten, de rozana vermeerdert zich prachtig en die paarse bloemetjes duiken overal op. Heerlijk om te zien, wat een tuin je brengt. Mijn oude dame ga ik binnenkort halen en hier in de tuin laten genieten van de vogeltjes, de bloemen. Onze specht is vertrokken met zijn gezin, naar verre streken, zijn nestje is leeg. Ik mis hem. Voor nu, een mooie dag, vol mooie zinnen, of vol zin!

Over oude dames, kopgroepen en pioenrozen....

Jawel, gewoon in onze eigen tuin, deze is er even bij gaan liggen, zo zwaar is ze, prachtig hoe de tuin oplicht door de vele kleuren, roze, paars, blauw en rood en hoe ik hier iedere dag doorheen loop, alsof het mijn landgoed is. Vandaag op mijn vrije donderdag, met nog de nodige telefoontjes, zit ik heerlijk met een glas water aan de tuintafel. En hoor ik vogels, zie ik prachtige bomen, bloeiende planten en geniet ik van al die weelde. Mijn leven, een aaneenschakeling van ontmoetingen, bijzondere mensen en nu vandaag weer een ervaring rijker. Ik ben zojuist vrijwilliger geworden in Nieuw-Vossemeer. Een oude dame, van 88 jaar, daar ga ik af en toe mee wandelen, door het dorp, een bezoekje aan het terras van t Wagenhuis, of zomaar een boodschapje doen. Grappig een mevrouw, geboren in Scheveningen, die hier verzeild is geraakt, omdat haar zoon in Bergen op Zoom woont. Ze komt eigenlijk niet buiten, kan niet goed meer lopen, en heeft behoefte aan een praatje. Ik ga een keer met haar naar de kapper bij Marieke, want haar haar is nog nooit zo lang geweest, zegt ze. En af en toe zal ik haar eens ophalen en kan ze lekker hier in de tuin een kopje koffie drinken. Een klik, een gewone vrouw, een beetje vergeetachtig, maar wel met humor. We gaan kijken hoe dit gaat lopen, zij en ik, mijn oude dame uit Nieuw-Vossemeer. Ze zette haar bril op, en zei 'ja anders is mijn gezicht zo kaal...' ik vind het prachtig, omgaan met oude mensen. Ik moet gelijk weer aan mijn ouders denken, en hoe fijn ik het vond, om voor hen te mogen zorgen. Ik denk dat mijn volgende loopbaan in de ouderenzorg zal worden, haha...

En ondertussen ben ik gevraagd om in de uitvaartbranche mee te denken, over de toekomst, en als jurylid, kortom ik krijg allerlei leuke bijzondere rollen. En ik merk, dat hier mijn passie ligt, om er werkelijk toe te doen. En ik merk ook hoe ik baal als er fouten gemaakt zijn of worden. En vooral als ik die zelf maak, want ook ik maak fouten. En mensen pijn doen, of teleurstellen vind ik ingewikkeld. Ik wil graag vanuit harmonie mijn doelen bereiken, en soms lukt dat niet. Of ben ik afhankelijk van derden, en ik, ik wilde op mijn 16e al onafhankelijk zijn. Op mijzelf zijn, en tegen niemand 'dank je wel' hoeven zeggen. En nu, op mijn bijna 62e, zeg ik heel vaak 'dank je wel' omdat ik me realiseer, dat de som der delen groter is, en dat je samen meer bereikt, dan alleen. En terwijl ik dit schrijf, hoor ik de grote kerkklok 12 keer slaan. En begint mijn donderdagmiddag. Vanmorgen las ik in de krant, een artikel over de vertaling van het gedicht van Amanda Gorman The Hill We Climb. En bij dit artikel stond een prachtige foto met de tekst 'speak truth,even if your voice shakes'. En deze zin, die raakt. Die raakt, omdat het zo waar is en voelt. De waarheid spreken, hoe ingewikkeld ook, daar gaat het om. Fouten maken, en het erkennen, en als je dit doet, dan voel je dat aan je stem, je vibratie, in je hele lijf eigenlijk. Mooi hoe waarheid soms pijn doet. En vandaag is een dag, vol ingewikkelde gesprekken, verdrietige mensen. Mijn coachee die niet komt, omdat zij het simpelweg niet kan. Haar stem stokt, haar lichaam stokt, omdat zij het gesprek met zichzelf niet aan kan en aan durft te gaan. En vanuit respect voor gemaakte keuzes, accepteer ik wat er is. En door hier te zitten, in de tuin, in de schaduw aan de tuintafel, en te luisteren naar de stilte, maak ook ik een keuze, en dat is, dat ik nu wil gaan genieten...van mijn nieuwe rol als vrijwilliger, van het gesprek dat is gevoerd, en van de vogels en de bloemen, teveel om op te noemen...een tekst van een liedje volgens mij 'ik zing van de vogels en de bloemen..' volgens mij Armand. Maar ik ga het nu opzoeken. Een mooie dag gewenst...