Bijna 2024.....

Bijna dagelijks ga ik wel twintig keer deze trap op en af, op weg naar mijn kantoor, ons kantoor op de Bosdrift. En trap vol verhalen, over vroeger en nu. Een trap vol slijtage plekken, opgelopen in een heel lang leven, een trap die af en toe wat verf laat bladderen, en een trap op weg naar het licht. En deze trap of een andere trap is het symbool voor mij voor 2024. We begeven ons op bekende of nieuwe paden, we lopen heen en weer, we klimmen en we dalen, maar 2024 zal voor mij staan voor beweging. Niets is meer wat het was, of zoals het was. Het leven gaat door, verlies en pijn dragen we mee. We ontmoeten, we nemen afscheid, we verlaten soms zelfs, we kijken nog eens om, en we gaan weer door. En in je hart, want dat is zo oneindig groot, neem je mee wat je mee wilt nemen. En soms doet dat ook pijn. Dat alles mag er zijn in 2024. Voor mij een mooi jaar, een jaar waar ik meer wil dansen, meer wil bewegen op de golven, een jaar waarin ik ook meer wil luisteren en meer stil wil zijn. Meer thuis wil zijn en met mijn vrienden, een jaar waarin ik er echt wil zijn, voor mijn team, voor Hilversum, voor Nieuw-Vossemeer, maar vooral ook voor al die mensen, die gewoon even die arm, die schouder, die stilte nodig hebben. En als ik denk aan het nieuwe jaar, dan denk ik ook aan vrolijke bloembolletjes die nu al een beetje omhoog komen, aan kleuren in de tuin, aan vrolijke gezichten, of mooie muziek. Een uitvaart dansfeest, een Avond vol licht, maar bovenal de kleuren van het leven. Ik ben zelf altijd in het blauw, bruin of groen gekleed. Saai, misschien wel, het is wat het is. Maar in mijn hart en hoofd ben ik vrolijk en vol van kleuren. Ik hou erg van al die mooie verlichting, blauw, paars, roze, geweldig. Ik heb dat nu ook in mijn auto, net zo'n discoballetje, en als ik dan in het donker, in deze grauwe periode mijn nieuwe auto uit de garage rijd, en ik druk op de startknop, dan kleurt mijn dag gelijk al. Of het nu kwart over vijf in de ochtend is, of laat in de avond, ik zit in een vrolijk gekleurde auto met heerlijke muziek en ik begin mijn reis. Waar naar toe dan ook, meestal naar Hilversum, en weer terug naar Nieuw-Vossemeer. Maar in 2024 ga ik ook op reis, dichtbij of verder weg, met in mij dat vrolijk gekleurde gemoed. En natuurlijk zal ik net zoals in 2023, af en toe via een blog, een bericht, stukjes uit mijn mooie leven met je delen.
 

Als ik naar mijn foto's kijk, die ik onderweg maak, dan zie ik veel bouwsels, trappen, doorkijkjes, en vanuit dit perspectief kijk ik naar het komend jaar. Klimmen, omhoog gaan, soms even uitrusten en doorgaan. Perspectief, af en toe je evenwicht verliezen, of het niet meer weten, betekent voor mij, even pas op de plaats, even niets meer doen. Tijd voor jezelf, bezinning en reflectie. En op al die momenten van pas op de plaats, kun je deze ervaring weer delen. Met iemand anders. Iemand die je tegenkomt in het ondertussen. Iemand groot of klein, die in je armen past. Iemand die je een omhelzing brengt, of iemand naar wie je even mag luisteren. En al die trappen, die ik op klim, doen me ook even glimlachen naar al diegenen die ik enorm mis. Van iets verder weg of heel dichtbij. Deze tijd denk ik altijd natuurlijk aan mijn lieve ouders. En hoe ik hen nu mis in mijn leven. En als ik boven ben aangekomen, hoe hoog dat ook is, dan weet ik dat zij mij altijd hun hand, hun armen zullen aanreiken. Een knipoog geven, of een glimlach. En hier, beneden op aarde, geef ik al die liefde door. Ook in 2024 zal ik er voor je zijn. En soms rusten we samen even op een trede van die hoge trap, omdat we moe zijn, of niet meer willen. Kijk om je heen, blijf vooral kijken, ook al kijk je door je tranen heen, er is liefde, overal is liefde. Meneer pastoor zei me gisterenavond 'als het nieuwe jaar begint dan slaap ik al en droom ik over vrede, overal...'. En laten we met elkaar blijven dromen over vrede op aarde, voor iedereen. En laten we in ons kleine wereldje hier, elkaar dus vasthouden en blijven geloven, dat het ooit zo zal zijn. En ondertussen kreeg ik een prachtig boek van Annemarie getiteld 'geen vaarwel vandaag' van Daan Heerma van Voss, ja het gaat over dood en afscheid, maar het leert me weer zoveel...lieve mensen, voor jullie allemaal een prachtig 2024! 

De laatste dagen van 2023, bijna kerst...

Vandaag is de dag, waarop ik veel kleine klusjes te doen had. De kapper, wat kleding wegbrengen naar de Wouwse plantage, en ik had me voorgenomen met Teun ergens in een bos, een voor ons onbekend bos te gaan lopen. Welnu, dit bos is ergens in de buurt van Huijbergen. Ik kan er naar toe rijden, maar dan houdt ook alles op. En Teun en ik, we zijn een klein beetje gaan dwalen door dit bos. We kwamen 1 hond en 1 mevrouw tegen, een stukje verderop. Fijn is dat, Teun wist niet wat hem overkwam, hij rende alle kanten op, en genoot van al het leven daar in dit mooie bijna onbevangen bos. En ik, probeerde met alle logica die in me zat, mijn auto weer terug te vinden. Een goede ervaring, om rustig door te wandelen en een keer zonder google maps, gewoon je weg te vervolgen. En we kwamen hele mooie stukken bos tegen, met geulen erdoor heen, met slootjes en paden vol blad. En hoe leuk, mijn nieuwe auto is grijs, en Teun zag een andere grijze auto en ging gelijk bij de bijrijdersdeur zitten wachten. En nu, na wat boodschappen, een laatste cadeautje voor Annemarie, zij wordt zaterdag 61 jaar, en nog wat kerstcadeautjes ben ik nu weer thuis. Een Nespresso en de laatste kerstkaarten schrijven. Ik ben vrij tot na de kerst. En dat is oprecht fijn en lekker. Dat is genieten vooral van de stilte. De laatste dagen voor de kerst, bijna loopt het jaar 2023 alweer af. Gek, hoe snel dit jaar is gegaan, maar vooral hoe intens dit jaar is geweest. 2023 lijkt het wel jaar van het grote verlies, verlies van geliefden, verlies van dierbaren, verlies van mensen die helemaal nog niet aan de beurt waren in mijn beleving, veel te jong. En als ik dan de pijn zie van de mensen die achterblijven, de ouders, de broers, de zussen, de vrienden, de moeder of de vader, het kind soms, dan voel ik een beetje op afstand met je mee. En soms is het gewoon eventjes genoeg, eventjes voldoende. Dan wil ik niet zoveel meer anders dan wandelen of zelfs verdwalen in een bos. Fijn. Helemaal alleen. En vandaag was dat moment. Ik sluit iets af, een stukje in mijn leven, zo lijkt het wel. En ook dat is goed. In 2024, en vandaag al, gaan we door, op weg naar heel veel mooie dingen. Wellicht kleiner en rustiger, dat weet ik nog niet. Ik hoop het een klein beetje.

Ik weet niet hoe het bij jou is, heb je goede voornemens? Ik eigenlijk nooit. Dit jaar wel, ik wil meer thuis zijn. Meer onderdeel uitmaken van het dorp, van mijn leven hier, maar bovenal meer tijd samen met Annemarie doorbrengen. Iets minder werken, en iets meer kwaliteit van leven en van zijn. 

Ik hoop dit jaar mooie boeken te mogen lezen. Misschien een klein reisje te gaan maken. Verder te gaan met de renovatie en investeringen in en rondom ons prachtige huis. Heerlijk te werken in de tuin, en alles lekker strak te kunnen bijhouden. Lekker hout te kunnen zagen, en te genieten van alle bollen, die allemaal aan het groeien zijn, om straks allemaal kleur in ons leven te brengen. Ik hoop al mijn vriendinnen wat meer te mogen zien. Tijd met hen door te kunnen brengen. De nieuwe wijn bar in Hilversum met regelmaat met een bezoekje te mogen vereren. En ik hoop af en toe een mooi gesprek, of een mooie lunch met mijn schoonouders te mogen hebben. Dus in 2024 ga ik voor kwaliteit van leven. Overal, hier en in Hilversum. Een mooi voornemen en geloof me, we gaan het waarmaken. Hilversum, daar ga ik lekker nog een tijdje blijven. Want Hilversum en Anita van Loon, dat is ook een fijn setje geworden. Wij horen bij elkaar, en ik heb nog zoveel te doen daar, dus ik schat in 2028 dan ga ik pas stoppen. Als het lijf het redt. Vanmorgen maakte ik een selfie en toen zag ik een wat vermoeide oudere dame, haha. En dat ben ik. Ik merk het ook, en weet je ik vind het ook wel fijn. Het is wat het is. Mooier wordt het niet. En soms zeg ik 'zou mijn moeder zeggen' maar eigenlijk geloof ik niet dat zij dit gezegd heeft. Ik denk dat ik dit zelf zo zeg. Toen ik in Meldpunt afgelopen vrijdag op tv was, en mezelf zag, zei ik ' ik ben precies mijn moeder ' grappig hoe je dit ook bij jezelf ziet. Een ouder iemand, die op eenzelfde manier praat en dezelfde trekken heeft, die ik herken als ik aan mijn moeder denk. Mooi hoe zij voortleeft in mij. 

De kerst, onze kerst is eigenlijk altijd heel fijn. Een rustige dag (vroeger was dat mijn familie dag toen mijn ouders nog leefden) waar we niets doen, gewoon lekker een keertje onder de zonnebank, een wandeling, een mooi glas wijn, gewoon samen. Fijn. En dan de tweede dag met de familie van Annemarie. Gek, dit jaar is Roos er niet bij. Die zit in Australië. Ik zal haar missen. Dat meen ik. Haar liefdevolle aanwezigheid, haar zorgzaamheid, haar hulp, maar vooral Roos zal ik missen. En ondertussen hoop ik, dat zij echt geniet en nog meer gaat genieten. Zij gaat wijnhuizen bezoeken in mijn favoriete wijnland. Nieuw-Zeeland. Hoe geweldig, ik proef op afstand met haar mee. We gaan haar trip doornemen en ik zorg dat ik van die wijnhuizen wat flessen in huis heb. En dan drinken we samen. Haha terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje van Bots, 'dan drinken we samen zeven dagen lang drinken we samen, wat een dorst'. Terwijl ik aan muziek denk, denk ik aan de Top 2000 en Hilversum. Een heerlijke happening daar, en ik ontmoet mijn vrienden uit het dorp, daar in een gaaf café in Hilversum. Genieten met elkaar. Ik heb er nu al zin in!

En zo langzaam aan gaan we naar de avond waar 2023 over zal gaan in 2024. De haard aan, wie weet een glas champagne met wat buren, het mag komen zoals het komt. Vroeger wilde ik feesten en dansen en ontmoeten. Nu wil ik vooral genieten. En dus wens ik iedereen die dit leest, een heel mooie tijd toe. Mooie feestdagen, een goed 2024. Laten we al die mensen, die nu in- en in verdrietig zijn, vasthouden. Zij die moeten missen, houden we vast. En we laten je nooit meer los. Want juist dat is nodig, blijf elkaar dragen, juist nu met deze dagen, maar ook daarna. Zie om naar elkaar. Sta stil, maak tijd, heb lief. Dag lieve mensen, ik ga weer door met schrijven in 2024. Dank voor alle lieve reacties, dank voor alles. Succes voor iedereen die keihard moet werken, voor 't Wagenhuis met een volle bak tijdens de Kerstdagen, voor mijn collega's, die tot en met zondag, ongekend hard moeten werken. Voor al die mensen in de zorg, de nachtdiensten, de hulpdiensten, voor iedereen die moet werken als ik vrij ben. Tot 2024. Ik hou van jullie!

En proost, op jullie gezondheid!
 

Alleen met liefde kan iets groeien

Deze tekst stond ooit op een stoel van mij, toen ik in 2004 in Schoonhoven ging wonen. Een vriendin van mij Karin, had met prachtige letters deze tekst op mijn stoel gezet. Een stoel waar je in kon liggen en zitten. Heerlijk, geen idee waar deze stoel gebleven is, soms gaat dat zo....Een tekst die ik daarna door Annemieke op een plank heb laten zetten. En deze plank is overal waar ik ga, vergrijsd, mat, niet meer gelakt. Deze plank staat in mijn hout hok. En gisteren heb ik deze plank wel drie keer in mijn handen gehad. Waarom, omdat dit een van die dingen is, die me dierbaar is. Deze plank gaat overal waar ik ga, en dat zal altijd zo zijn. Ik hou van dat vergrijsde hout, van het getekend door het leven zijn.

Gisteren hebben we het hout hok opgeruimd, ik had een partij zeiknat hout meegekregen van mijn collega's van de Bosdrift. En dit natte hout lag bovenop in mijn hout hok. Gisteren heb ik alles leeggehaald, helemaal en heeft Annemarie nog heel veel blokken en stammen gezaagd. En vervolgens hebben wij met etages erin, het hout teruggeplaatst, een vak vol nat hout onderin, afgedekt met een oude pallet en daarna nieuw gezaagde stammen, bijna droog en daarboven mijn eigen hout, ooit een grote pallet een paar kuub gekocht toen we hier kwamen wonen. Gedroogd, gerookt beukenhout. Dit ligt bovenop. Voor een paar jaar hout op voorraad. Fijn.  Prachtig staaltje werk. Heerlijk werk, om stil bij te kunnen zijn. Want stil ben ik, en verdrietig. Soms raakt een overlijden, een ongeval, een familie je zo intens, dat alles even stil staat. Dat alles in een ander perspectief komt te staan. En zo ook in dit geval, heel Nederland weet het, een ongeval op de A1 met 3 dodelijke slachtoffers. Ongekend....

En gisteren liep ik met Teun door de polder, de modder, de kou. In gedachten. In stilte. Een soort van loutering bijna, ervaar ik dan. En soms word ik zomaar teruggetrokken door een telefoontje, van een collega of iemand anders. Dan ben ik weer bij alles wat er is en speelt. Dan sta ik weer aan. Het is werkelijk soms alsof ik eventjes 'uit' mag als ik thuis ben. De rust van het huis, de tuin, mijn simpele hout hok, mijn auto stofzuigen, of iets anders wat heerlijk eenvoudig is, doet me goed. 

De komende weken zijn over het algemeen drukke weken, met veel bezigheden, een avond voor al onze relaties, dik 100 mensen in de aula op Zuiderhof. Fijn. Een prachtige theatervoorstelling over rouw en verlies a.s. zondag, helemaal uitverkocht, met een kleine verrassing voor iedere bezoeker. Een beetje leven geef ik iedere bezoeker mee. Werken op zaterdag, een diner met de Funeraire Academie in Eindhoven bij Dela. Kerstdiner bij een vrouwennetwerk, en een kerstavond voor mijn totale team en de Raad van Toezicht. Prachtig, de kerstboom staat buiten, er is muziek, we gaan zingen met elkaar. Kortom we zijn samen. Allemaal samen. En ondertussen geniet ik van de herfst, de eerste sneeuw soms, de tuin met herfstkleuren, de kou, het vocht, hoe gek, dit alles hoort ook zo bij Nederland. En, hoe ik het ook vervloek soms, ik zou het niet meer willen missen.

De beukenhaag, die goudgekleurd is. De bomen zonder blad, de eerste bolletjes, laten zich alweer voorzichtig zien. De kerstdagen komen eraan, vandaag is Sinterklaas overal op bezoek. De bak piet heeft iets lekkers op mijn bureau neergelegd hoorde ik net. En de straten zijn al versierd met kerstlichtjes. Hier in huis doen we dit altijd wat later. Kerst 2023, gek een beetje, een kerst zonder Roos, de jongste dochter. Zij is in Australië, en gaat, hoe gaaf in januari naar Nieuw-Zeeland. Zij gaat de beste wijnen proeven en mij hierover allerlei filmpjes sturen. Gaaf. Ik ben niet snel jaloers, nu een heel klein beetje. 6 januari vliegt ze daarheen. En wij, 6 januari gaan wij dansen in 't Wagenhuis. Het nieuwe jaar 2024 inwijden samen. Ik wens iedereen, een mooi 2024 toe. En ik wens iedereen veel kracht en liefde toe. Ik denk aan die familie in Hilversum en zal er zijn, nu en straks. Ik voel me verdrietig en gedragen door mijn team en alle vrijwilligers om me heen. We houden elkaar vast, ook in 2024. Want dat is wat je zo nodig hebt, die hand die de jouwe vasthoudt, die arm om je heen. Je bent niet alleen, nee je bent niet alleen...alleen met liefde kan iets groeien, geloof me....

 

Zo heerlijk rustig....

Soms is zomaar lekker thuis zijn, echt het allerfijnste dat er is. Zeker als je ongekend veel dagen weg bent, lange dagen, in het donker rijd ik de straat uit en in het donker kom ik weer thuis. Leuk, hoe de straten en huizen, boerderijen veranderen nu de kersttijd voor de deur staat. Als ik ons 'dijkje' oprijd vanaf de snelweg, dan staat daar een bont gekleurd versierd huis, en deze kerstversiering blijft heel lang staan, als heel Nederland weer ontmanteld is van alles van de kerst, dan is dit huis nog bontgekleurd. Grappig, hoe je vaste dingen bemerkt, als je jaar in jaar uit, dezelfde route rijdt. En zo is het nu al vier jaar en acht maanden lang. Ik rij gemiddeld vier keer per week naar Hilversum en weer terug, met regelmaat vijf keer per week en soms zelfs zes keer per week. En geloof me vier keer per week is echt genoeg. Dit is geen blog vol geklaag, maar meer een constatering voor wat is, en hoe dat is. Ik ken de bochten, de lastige knik in een afrit, de weg die op sommige plekken slecht is, een slecht wegdek heeft. De klei die hard is, de berm die zacht is, ik ken de rivieren die ik oversteek, ik leerde nieuwe plaatsnamen kennen, waar ik eerder nooit van gehoord had, Uppel bijvoorbeeld. Ik weet waar het donker is en waar het weer licht wordt. En ik weet ook, dat thuiskomen echt hier is. Een plek, die mijn familie niet kent. Waar alleen mijn nichten en mijn neef zijn geweest, maar een plek die mijn ouders nooit meer hebben kunnen meemaken. En dat vind ik echt jammer. Ik had zo groot een enorme schnitzel met mijn vader gegeten bij Jack en Anja in 't Wagenhuis. Ik had zo graag met mijn moeder op het terras achter gezeten, op een verwarmd kussentje voor haar zwakke rug. Ik had ze zo graag laten zien, hoe fijn het is, om hier thuis te zijn. Zo dichtbij mijn geboortegrond, zo dichtbij waar ooit alles begon.

En dit is mijn uitzicht vandaag. Ik zit in onze oude keuken, met die prachtige oude schouw en dat mooie tafereeltje van de molen van Sint Anna Termuiden op de tegels. Hier woon ik, eet ik, en werk ik soms. Toen ik voor het eerst deze keuken zag, dacht ik aan Swiebertje, en de keuken van Saartje. En nog steeds voelt het zo. Gezellig en knus, simpel en goed. Een aanrechtblad, zoals we dat vroeger op de boerderij in de bijkeuken hadden. Heerlijk, en daar zit ik nu, ik heb telefoondienst en de laptop staat open, meestal beginnen de telefoontjes zo rond het middaguur op een zondag. De Uitvaartstichting Hilversum is er voor u. En de regie vandaag is vanuit een oude keuken in Nieuw-Vossemeer. Hoe fijn. Annemarie is erop uit met Teun, het leuke is, dat bij Annemarie altijd alles klopt. Haar jas, haar haarband of muts, die mooie lange laarzen eronder, die bestand zijn tegen modder, weer en wind. Het hele plaatje klopt. Als je mij dan ziet, dan klopt er niks meer van. Een oude jas, liefst geen jas, een spijkerbroekje of ribbroekje en oude schoenen. Het leuke is, dat een ding gelijk blijft en dat is Teun. En het gaat tenslotte om Teun, hij sjeest de tuin door, langs de kerk, de kreek, het kanaal, het veld, de weilanden, de polder, hij geniet intens van alles om hem heen. Het liefst altijd zonder riem. En heel vaak lukt dat al, nog niet altijd, want Teun let niet goed op, een auto daar is hij niet bang voor, en dus als hij enthousiast is, rent hij gewoon de weg op, zonder pardon. En dus moet hij soms eventjes vast. Ook op de begraafplaats is Teun in zijn element, het depot met hout en zand, het zachte mos, de bosjes achter bij de begraafplaats, hij heeft zijn favoriete plekken.

Terwijl ik hier in de stilte van mijn keuken zit, ervaar ik hoe heerlijk rustig het is. Ik ben moe, echt moe en een paar dagen vrij. Vrij, omdat mijn auto naar de garage moet, ik even geen vervoer heb, en dat eigenlijk ook wel heerlijk vind. Donderdag ben ik weer van de partij, een avond voor mijn relaties, voor al onze zakenrelaties op de Zuiderhof. Met mooi licht, met mooie mensen samenzijn en hen bedanken voor het afgelopen jaar. Fijn. Ik hou ervan, want ik realiseer me, dat het goed is, om af en toe eens tegen iemand te zeggen, hoe blij je met hem of haar bent. Dat doen we eigenlijk te weinig. Ik sta te weinig stil bij hoe belangrijk iemand voor me is in dit leven. Hoeveel ik om iemand geef. En dat is ook op zakelijk gebied, dat is eigenlijk steeds maar weer. Je vrienden, ik ben me er zo van bewust, dat ik het afgelopen jaar te weinig tijd heb gehad voor mijn vrienden, zeker de afgelopen maanden. Ik vergeet verjaardagen, kom minder vaak langs. Soms is iemand ziek, of lukt het even niet in iemand zijn leven, en dan heb ik gewoonweg geen tijd voor hem of haar. Dus als ik nadenk over wat ik allemaal anders ga doen, dan ga ik meer simpelweg vrij zijn. Tijd hebben voor mijn vrouw, voor mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn nichtjes en neef, mijn huis, mijn tuin. De enige voor wie ik altijd tijd heb is Teun. Omdat hij twee dagen per week mijn volle aandacht, soms met behulp van anderen, van mijn vriendinnetje Monique, krijgt. Woensdag en donderdag is Teun alleen met mij. En afgelopen donderdag was ik ook in Hilversum met Teun, en ik rende ongeveer over de begraafplaats, omdat ik het zo druk had en ik riep 'Teun'. en op dat moment was er een filmploeg van het EO-programma 'Ik mis je' en zij wilden Teun filmen. En die lieve Teun ging gewoon vrolijk met die dame en meneer mee, en legde heel liefdevol zijn poot op haar arm. En jawel hij is gefilmd. Teun. Hij stond al pontificaal op de voorpagina van de Gooi en Eemlander, en nu komt hij gewoon op tv. Teun uit Nieuw-Vossemeer, hoe een klein hondje grootst kan zijn. Ik ben trots op mijn trouwe vriend. Teun. In de drukste tijd van mijn leven, krijgt hij altijd mijn aandacht. Gek, hoe dat werkt. Hoe dit hondje mijn stille vriend is. Hoe hij naast me in de auto zit of ligt, mijn arm likt en tevreden is. Hoe hij op kantoor de mensen kent, en hoe hij hier in het dorp de mensen kent. Teun.

En vandaag is dus de dag, om zomaar lekker samen met Annemarie en Teun, te genieten van de mooie rust en stilte hier in huis. De woonkamer, de haard, een heerlijk muziekje op de achtergrond, samenzijn in al zijn eenvoud. Geweldig. Ik heb er zin in. 

Ik wens iedereen, die ik niet zo vaak zie of spreek, een mooie decembermaand toe. Kijk naar elkaar om, sta stil bij alles wat er is. Geniet van  elkaar, de kou buiten, de mooie kleuren, de sneeuw wellicht. En als het jaar 2023 zo langzaam aan voorbij gaat, kijk dan af en toe eens achterom. Glimlach bij een mooie herinnering, lees een prachtige tekst, geef deze door aan iemand die het nodig heeft. Hou elkaar vast. En ook al komen mijn kerstkaarten er nog aan, dankjewel voor alles. Het was een intensief maar mooi jaar. Ik heb genoten, zou Guus zingen, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan al die mensen, die niet meer bij ons zijn en die we meedragen in ons hart. Veel kracht en liefde voor jou, voor diegenen, die nu zo heftig voelen hoe je iemand kunt missen. Ik hou van jou.