Terugblik op 2024 en dan...met volle kracht vooruit en op naar 2025!

En met dit prachtige beeld van de Bosdrift, de natuurbegraafplaats, waar nu alle 162 plekjes gereserveerd zijn en al veel mensen afscheid hebben moeten nemen van hun dierbare, begin ik deze laatste blog in 2024. 

Wat een jaar, 2024. Een jaar waarin alle mensen van mijn Uitvaartstichting keihard gewerkt hebben en steeds weer laten zien, dat ons hart, hun hart op de goede plek zit. We ontfermen ons over eenzame, verdrietige, rouwende mensen en bieden hen een plek aan bij de houtkachel in onze Huiskamer van Springer. We luisteren naar mooie liefdesverhalen, of voelen het verdriet. We begeleiden mensen naar hun laatste rustplaats op een van die prachtige, mooi onderhouden begraafplaats. We nemen de telefoon aan, en reserveren uitvaartdiensten, al die 365 dagen per jaar. Ook met de kerst, ook op Nieuwjaarsdag. Kortom, wat zijn we met elkaar er op een bijzonder mooie manier geweest voor onze medemens in 2024. Dankjewel daarvoor. Ik ben en voel me altijd zo trots als ik hierover mag schrijven.

En natuurlijk is 2024 ook het jaar van mijn grote vriend, Teun. Mijn troosthond in Hilversum. Soms zeg ik 'Teun en ik gaan naar ons werk' en dit is Teun in zijn vrije tijd. Aan het water, pootjes in het natte zand, genietend van zijn vrijheid. 'Teun is een vrije hond' zo sprak onze oude bijna 90-jarige buurman, meneer Pastoor, laatst over hem. Teun is mijn liefste hond. Ik hou oprecht van dit dier en zie hoe hij soms worstelt met die oude lastige poezen hier in huis. 

Net het echte leven, soms worstel ik ook met bepaalde mensen. En ik realiseer me, dat er nog veel lessen te leren zijn. Voor mij en voor Teun. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf. Want hoe leuk is het, om nog steeds te mogen leren. Om nieuwe dingen te mogen ontdekken. 

2024 is ook het jaar, waar we veel aandacht hebben geschonken aan onze 'oude dame' ons mooie huis aan de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Geschilderd, metselwerk gerestaureerd, sommige stukken zelfs opnieuw opgebouwd, glas in lood raam laten vervaardigen, nieuwe deuren en ramen, de palen en de kettingen onder de leilindes gerestaureerd. En alles volgens de richtlijnen van Monumentenwacht. Kortom onze oude dame staat weer te schitteren. Nu door met zonnepanelen en de opmaat naar ons zwembad achter in de tuin. Wow hoe fijn...nog wel even sparen, want deze dame is net een echte dame, zij kost veel geld. Daar werken we hard voor allebei. Maar dan heb je ook wat, dan voel je je rijker dan een koning. Als wij samen in die prachtige huiskamer, mooi diep donkergroen geschilderd door Annemarie, op onze mooie diepgroene bank zitten, voor de haard, Teun op de bank, dan prijs ik mij intens gelukkig. Met alles wat er is en komen mag. Met de manier waarop wij in dit leven bezig zijn. Samen, met vrienden, met onze buren, met mensen verder weg. De rijkdom zit voor mij niet in het huis, maar de rijkdom zit in de liefde van ons hart. Ik ben gelukkig met een brief van  meneer Pastoor. Omdat hij zo mooi kan schrijven. Ik ben blij met een compliment of een kist met stoofpeertjes van een meneer die op de Bosdrift zijn familiegraf heeft. Die peertjes die delen we weer uit onder onze bezoekers. En volgens mij is dat wat mijn leven zo waardevol maakt. Het delen van wat ik heb. Onze buurtjes. Delen met anderen, samen genieten van de rijkdom die we samen mogen ervaren. Hier in het dorp mijn schnitzel eten bij 't Wagenhuis. De wijnclub van Nieuw-Vossemeer, die ik heb opgericht, en waar ik nu samen met Ruud, iedere zes weken vorm aan mag geven. Samen met Jack, die er overheerlijke hapjes bij maakt. Geweldig. Ik vind dit zo mooi. Gewoon wat delen van je kennis, je plezier. De voorbereidingen hiervoor. Kortom het is heerlijk om op deze manier iets te doen samen met anderen. Delen, vertellen, proeven, genieten, maar ook simpelweg door samen te zijn. 

2024 is ook wandelen door de polder met Teun. En nadenken, reflecteren op alles wat er speelt in mijn leven. Hier en in Hilversum. Soms teleurgesteld in het handelen van iemand, soms verheugd of zelfs aangenaam verrast door iets wat er zomaar gebeurt. De ouderdom voelen aan je lijf, als je takken aan het snoeien/zagen bent. En een knie die dit jaar het zwaar had, maar al met al qua mijn gezondheid een fijn en goed jaar. Gestopt met wijndrinken door de week! Fijn. Nadenken over de pijn van verlies, de rauwe rouw die ik soms voel. Vrienden die ziek zijn, hartinfarct, tia's, maar ook kanker, die mensen wegneemt van je. Ingewikkelde thema's die maken dat een rondje rustig lopen met Teun, soms helpt om dit alles een plekje te geven. Je realiseren dat je geleidelijk aan bent verworden tot een senior. Iemand die de 65 jaar heeft aangetikt, zomaar in volle gezondheid. Een zegen, een moment om na te denken, over verder en hoe lang dan nog enzo. En mijn antwoord is helder en duidelijk. Tot 2028 ga ik nog een heleboel moois realiseren samen met mijn team, mijn Raad van Toezicht, daar in Hilversum. Gaan we Hilversum future proof maken als het over de Wet op de Lijkbezorging gaat, hoe mooi zou dat zijn. Als dat zou lukken. En dan ga ik met een hart vol liefde voor Hilversum en omgeving, hier in Nieuw-Vossemeer genieten van de polder, de eenvoud, de warme vriendschappen en de stilte. En als het dan zover is, dan is het tijd, om die bijzondere mooie vrienden van me, die overal en nergens wonen, rustig te gaan zien en ontmoeten. Maar eigenlijk ga ik dit nu al doen, omdat ik me realiseer, dat al die verhalen die we samen gemaakt hebben, door de jaren heen, zo de moeite waard zijn. En dat is mijn enige voornemen voor 2025, tijd voor mijn privé wereld te maken. Tijd voor de mensen van wie ik hou. Hier, in Ter Apelkanaal, in Ermelo, in Hindeloopen, in Middelharnis, in Den Haag, in Goes, in Breskens, in Amsterdam, in Castricum, in Sint Annaland, in Hellevoetsluis, overal, tijd. Een bijzonder mooi gegeven, tijd. En ook tijd voor de mensen in mijn Stichting, anders dan de afgelopen jaren, gewoon door mee te kijken, mee te lopen, te ervaren wat het is, om bij die mooie Stichting te mogen werken. 

En met deze door Roos gemaakte foto van onze Teun, in die mooie groene woonkamer, met dat schilderij van Annemarie, ga ik eindigen. Het jaar 2024 telt nog een paar dagen, van hard werken, want ik werk door tot en met 31 december 2024. Samen met alle anderen die nu ook werken, en morgen ook. Het jaar 2024 heeft me geraakt, aangeraakt, liefgehad, verwend, verrijkt, verdrietig gemaakt, teleurgesteld, maar bovenal ben ik ongekend dankbaar dat ik 2024 heb mogen meemaken, samen met jou. Samen met al die mensen, die bij me zijn, naast me staan, voor me en achter me staan, dankjewel, ook al heb ik je niet gezien, voor je lieve telefoontjes, appjes, berichtjes, dankjewel dat je bij me bent en blijft en ik hoop ook in 2025. Dus dankbaar, verrijkt, moe en voldaan, is dit mijn laatste blog voor 2024. En in het bijzonder, dankjewel Teun voor je altijd zo liefdevolle begroeting als ik 's avonds thuiskom en dankjewel allerliefste Annemarie, dat je van me houdt en blijft houden, altijd weer. Ik hou van jou.....

Iedereen de allerbeste wensen voor 2025! Dankjewel voor 2024! Het was zo de moeite waard....

Licht.....licht voor jou....

Soms loop ik heerlijk buiten, en dan geniet ik van het licht, juist in deze periode van het jaar, waar de bomen kaal zijn, kan de zon ons zulk mooi licht geven. Genieten als je dan door de polder loopt en dit soort uitzichten hebt. Ik geniet, en Teun natuurlijk ook. Teun sjeest door de weilanden, wil al zijn energie kwijt en komt dan met diezelfde vaart naar je toegerend, blij en genietend van zijn vrijheid. Meneer pastoor zei laatst 'Teun is vrij, net als jij...' mooi he. Dat zo'n oude man op die manier naar Teun kijkt en naar mij. En jawel dat klopt ik voel me vrij in dit leven. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat vrijheid en je vrij voelen een voorrecht lijkt te zijn geworden. Een samenleving, een wereld waarin vrijheid in een ander licht is komen te staan. Oorlogen, respect voor de ander, discriminatie, je onveilig voelen, hoort bij het leven van vandaag. En ik, ik voel me zomaar vrij...

En terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er mensen zijn, die afscheid nemen van elkaar. Of mensen, die net iemand hebben verloren, en intens verdrietig zijn, omdat rouw al is binnengekomen of voor de deur staat. En gek om dan te durven zeggen, dat ik me vrij voel. En wat zegt dit dan over mij en over wie ik ben en waar ik voor sta.

Toen ik mijn HAVO diploma haalde vroeg de rector mij wat ik wilde worden later, en mijn antwoord was 'onafhankelijk'. En voor mij is dat waar vrijheid voor staat. Mijn eigen keuzes kunnen maken, mijn eigen verantwoordelijkheid kunnen en durven dragen. Mijn eigen inkomen verdienen, voor mezelf kunnen zorgen. Nee durven zeggen of volmondig ja. Mogen zijn wie ik ben. Een vrouw die van vrouwen houdt en dit niet hoeft te verstoppen, ook al loop je dan een erfenis mis. Haha. Vrijheid is mogen zijn wie ik ben en geaccepteerd worden hierom. Maar vrij zijn, is ook voor mij, een liedje als 'Engelbewaarder' leuk vinden, terwijl iedereen om me heen zegt, dat dit soort muziek niet bij mij past. Ik glimlach, want ik kan intens genieten van Hollandse hits, van Country muziek, maar ook van Stef Bos, of het liedje 'avond' van Boudewijn de Groot. Mijn muzieksmaak is divers en veelzijdig. Ik hou van dansen, maar mijn versleten knie niet meer. En toen ik laatst gedanst heb in Hilversum, voelde ik die knie opeens weer. Maar het fijne is dat ik wel gedanst heb. Heerlijk en terwijl ik dit schrijf, voel ik hoe heerlijk het is om te dansen, te bewegen, ook een soort van vrijheid. Ik kan wel filmpjes kijken op Instagram ofzo, van oude mensen die nog heerlijk dansen samen of met elkaar. Geweldig vind ik dat. Laatst zag ik een filmpje van allemaal dames in een seniorencomplex die heerlijk met elkaar aan het dansen waren. En de mannen...die bleven zitten, op een enkeling na. Tja vrouwen he...ik hou er zo van!

Deze tijd van het jaar is het de tijd van het licht. Wereldlichtjesdag ligt achter ons, Allerzielen/allerheiligen ook, overledenen worden in het licht gezet. De kerstdagen liggen voor ons, en het licht zal ons omringen, kaarsen gaan aan. Lichtslingers hangen in de bomen en in hagen, vuurkorven worden aangestoken, restaurants zijn prachtig versierd, als ik hier in het Wagenhuis kom zie ik een geweldig mooi versierde plek, waar veel mensen samen komen en samen zijn. En we omringen ons met licht, zetten elkaar in het licht. Deze dagen voelt gemis anders. Deze dagen zijn we dichter bij elkaar lijkt het wel. We sturen elkaar soms nog een kerstwens, we zijn lief voor elkaar. Ik kreeg een prachtig boekje van iemand die me na aan het hart ligt genaamd 'zo hevig in leven'. En juist dit soort mooie intense vormen van aandacht, die raken me het meest. Ik voel me dan omarmd door het leven. Terwijl de dood ook om me heen hangt. Niet om mijzelf, maar om mensen in mijn omgeving. Een jaar vol verlies, zo kijk ik terug naar het jaar 2024. Een verdrietig jaar, in veel opzichten en toch blijf ik zo hevig in leven. Toch ga ik door met nieuwe plannen, ontmoet ik mensen en omarm ik het leven in de volste zin. Geniet ik met een intensiteit die bijna pijn doet, zo mooi. En zet ik de mensen van wie ik hou in het licht. Echt in het licht. En probeer ik zelf wat meer in de schaduw te gaan staan. Omdat het vanuit de schaduw zo mooi is om te kijken naar het licht. Omdat het vanuit de stilte van mijn polders hier, zo mooi is om te kijken naar het leven. Juist die contrasten maken dat ik zo goed kijk nu. Anders dan ooit. 

En volgens mij heet dat ouder worden. Als je ouder wordt komt alles in je leven in een ander licht te staan. En ik ervaar dit zo. Gisteren zei ik tegen iemand in onze Huiskamer, ik ben nu een senior. Grappig eigenlijk. Een senior. Ooit werkte ik in een Amerikaanse werkomgeving en als je daar wat meer ervaring had, twee jaar ofzo, dan werd je senior. En dan was je 28 jaar en werd je senior genoemd. Nu ben ik 65 jaar en echt senior. En soms is er die associatie (en die herken ik ook), dat ik mijn collega Gert-Jan nodig heb, om me te helpen met de computer of de nieuwe mobiel. Haha, dat is ook senior. Ik grinnik erom, want op dit gebied was ik ook al op mijn 28e senior, als het gaat over automatisering en computers en mobiele telefoons. Ik lijk dan gewoon weer op mijn vader als het hierover gaat. Senior is ook durven te erkennen en onderkennen, dat sommige dingen niet meer zo soepel gaan. Zie mij uit bed komen nu met die knie...maar als ik ga, dan ga ik weer voluit. Dan sprint ik er weer op los. Dus tja...de tijd heeft zijn sporen achtergelaten en dat mag ook. De tijd zet mij ook in een ander licht. Ik realiseer me, dat er mensen om mij heen al overleden zijn. Dat mijn moeder pas 70 was, toen zij overleed. En soms denk ik na over mijzelf en mijn leven. Ooit dacht ik niet ouder te worden dan 49, en nu ben ik gewoon 65. En als ik in de spiegel kijk, dan zie ik grijs haar, een bril die ik iedere twee jaar verander omdat mijn ogen wat achteruit gaan, rimpels en wat kreukels in mijn vel hier en daar. Een versleten knie, maar ook zie ik een vrouw die het leven leeft. Die geniet, die lacht, die vrolijk is, die liefheeft en lief heeft gehad, altijd weer. Ik zie een Anita, die ik zelf okay vind. En die niet meer zo gevoelig is voor wat de ander van haar vindt of zegt. Ik kan niet met iedereen bevriend zijn. Het hoeft ook niet. Ik zie iemand die is geworden, wat haar moeder misschien nooit verwacht heeft. En ik zie een vrouw met licht in haar ogen en in haar hart. Dat durf ik wel te zeggen. En nog steeds een vrouw die onafhankelijk is in dit leven. En al met al, ondanks al die soms wat ongemakkelijke dingen fysiek, ben ik gelukkig. En geloof me dat is een zegen. 

Ik wil graag licht geven op duistere en donkere momenten in iemands leven. Ik wil je gedag zeggen, op de drempel van het leven. En als je overgaat daar waar je ook naar toe gaat, dan draag ik je mee in mijn hart. Ik vond deze foto mooi, omdat deze eindeloos is, en ook weer zie je het mooie licht...En speciaal voor jou, is vandaag mijn licht. Dankjewel voor jouw zijn in mijn leven! Ik zie je ooit weer. Rust zacht

Loslaten, afscheid nemen, het doet zo'n pijn.....

Op deze mooie donderdagmorgen in Nieuw-Vossemeer tijd voor wat bezinning. Terwijl Leonard Cohen door het huis klinkt en hij liedjes zingt, die al mijn hele leven bij me horen, (nu 'Dance me till the end of love') zit ik, met Teun naast me, aan de keukentafel. Mijn uitzicht naar de tuin, goudbruin gekleurd, een lichte zonnestraal, de herfst is gearriveerd. Deze muziek maakt me melancholiek, en ik hou er zo ongenadig van. Ik hou ook wel van die sfeer, een beetje ingetogen, en het past bij mijn leven op de donderdag. De donderdag is een groot verschil met alle andere dagen van de week. Donderdagen praat ik soms met mensen hier bij me thuis. Donderdagen zijn voor mij en Teun. Donderdagen zijn stil. Donderdagen zijn eigenlijk dagen die van mijzelf zijn. Donderdagen waarop ik naar hart toe kruip, waar ik dichtbij mijn gevoel ben, maar waarop ook mijn verdriet soms even boven komt. Want ja, verdriet is er ook. Het voelen van gemis, het voelen van teleurstelling, soms door het leven, soms door een mens, soms omdat ik nog zoveel woorden zou willen zeggen tegen die mensen, die niet meer om me heen zijn hier op aarde. Want hoe zeg je nu tegen die ene mens, dat je de lol die je ooit samen had, zo enorm kunt missen. Hoe zeg je dat nu, terwijl je nog steeds ongekend veel lol hebt. Maar dan met iemand anders. Hoe zorg je nu dat niemand zich benadeelt voelt, maar dat gevoel voor de ene mens, niks van doen heeft met gevoel voor de andere mens. Dat vroeger er was en nu er is. En ja ik begrijp het, het mag er allemaal zijn. En op donderdag lijkt het alsof ik alle ruimte heb die in me is, om hierbij stil te staan.

Op alle andere dagen sta ik 'aan' zeker op mijn werk, dan ben ik Anita, de directeur, de leidinggevende, de mens die keuzes maakt en durft te maken. Dan sta ik waar ik volmondig 'ja' tegen zeg. Dan ben ik er voor iedereen. Dan voel ik soms de stevigheid van alles daar in Hilversum. Dan geniet ik op een andere manier, van de houtkachel in de Huiskamer, van de manier waarop mijn team zich ontwikkelt, van de dingen die ik zie of mag zien. En vandaag, ben ik Anita, met haar hoofd in de wind. De wandeling langs het kanaal, de Nespresso in mijn eigen witte kopje, mijn flesje water ernaast. De boterham in de broodrooster, die ik nu nog steeds niet heb gegeten, het NRC op tafel. De wijnkast die bomvol staat met heerlijkheden, maar die minder opengaat omdat ik door de weeks nagenoeg niks meer drink. En niet te vergeten heb ik alle tijd voor Teun, mijn grootste vriend. Vanmorgen nog zei ik tegen Marjolein en Ria hoeveel ik van dit hondje hou. Gek? Nee, helemaal niet. Als je ziet, hoeveel liefde een hondje je geeft. Ria gebruikte een hele mooie zin, iets in de sfeer van 'ze doen je één keer pijn, als ze gaan'. En ja dat geloof ik zomaar. En dan ben ik eigenlijk gekomen waar ik naar toe wilde in deze blog, het loslaten, het afscheid nemen, het doet zoveel pijn....

En dan ben ik weer waar ik altijd ben, het afscheid nemen, het loslaten. Het is zo belangrijk, dit te doen, zoals dit je past. Want juist dat laatste stukje helpt je ook om daarna weer door te gaan, met een nog gevulder hart. Met die mens, dat hondje, in je hart. En hoe doe je dat dan...tja, op jouw manier, of op de manier die bij jou en je familie past. Geef er jouw invulling aan, zeg tegen elkaar (als het leven je deze mogelijkheid geeft) wat je nog wilt zeggen. Kijk nog een keer diep in de ogen van je liefste, als dat kan en weet dan, dat het goed is. Op dit moment is er in mijn leven weer verlies, verdriet en pijn. En nee, het went nooit. Het raakt meer en meer. En alsjeblieft zeg wat je nog wilt zeggen, huil, lach, bewonder, Ramses zong er zo mooi over. En eigenlijk geldt dit voor het leven zelf ook. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. En misschien hoort hier nog wel 'verwonder' bij. Verwonder je maar, en oordeel niet. En terwijl ik dit schrijf zingt Leonard 'like a bird on the wire'. Zoals de vogel op een kabel zit en alles aanschouwt, probeer op die manier te verwonderen. Dan zie je het leven heel anders, en in mijn beleving is het leven dan een stukje mooier...dankjewel mama voor deze wijsheid. Ja deze vrouw, met wie ik misschien wel een iets afstandelijker relatie had, dan met mijn vader, deze vrouw heeft me zoveel geleerd. Ik ben zo blij dat zij, dat jij mama, mijn moeder was. Dankjewel. Ik zie ons nog dansen voor mijn geschiedenis examen op 'Born to be alive' van Patrick Hernandez omdat ik zo zenuwachtig was. En ja, toen haalde ik een 3. Tja...en ook de manier hoe je daarmee omging, je veroordeelde me niet, je liet me geloven, dat een zwak moment kan en mag in het leven. En daarmee stimuleerde je me om uiteindelijk met alle hobbels die daarbij hoorden, gewoon mijn diploma te halen. Je oordeelde niet, ook niet als mensen niet meer kwamen toen je ziek was, en toen men toch afscheid van je wilde nemen toen het einde nabij was, was het goed. Je was zo trouw. Je bleef geloven in het goede van de mens. En mam, dat doe ik ook. Ik probeer jouw geloof te prediken in mijn leven. Ik ben geloof ook een beetje zoals jij mam. Stil, ingetogen soms. En af en toe komt die ondeugende vader van mij, in me naar boven. Dan dans ik de sterren van de hemel, dan geniet ik met alles in mij. En op donderdag mam, dan ben ik een beetje zoals jij altijd was. Dankjewel....

Kijk daar ligt ie dan onze Teun. En door de bruingouden beukenhaag heen zie ik hem liggen. Volgens mij is Teun ongekend gelukkig. Vanmorgen zei een mevrouw tegen me, toen ik met hem naar het veldje liep 'Teuntje is zo lief'. En op zo'n moment lijkt ik zo'n gelukkige 'moeder' die iets moois hoort over haar kind. Ja Teun is lief. En terwijl ik nu glimlach, denk ik aan de laatste woorden van mijn moeder op haar sterfbed 'kind, het is toch nog goed gekomen met je'. En haar slotakkoord was 'en jouw kop vergeet ik nooit'. En ik maar wachten op iets heel liefs...een soort van 'ik hou van je' ofzo. Maar dat zij van me hield, heeft ze me laten voel bij leven. En dat probeer ik dan ook maar te doen in mijn eigen leven, jou laten voelen dat je zo de moeite waard bent, of dat ik echt van je hou. En hoe geweldig is het, als je in staat bent, bij leven dit te zeggen, te laten voelen aan degene voor wie dat bestemd is. Dus lieve mensen, als je einde nabij is, zeg wat je te zeggen hebt. Hou elkaar vast. En voor mijn vriendinnetje, daar in het mooie Friese land, 'dag, ik zie je weer, ooit. Bedankt voor jouw zijn in mijn leven'. Liefs! Het doet zo'n pijn...

 

Op weg naar ooit....

Ooit, hoe vaak gebruik ik niet dat woord, ooit dan ga ik dit doen of dat laten. Ooit is zo'n woord dat nog ver weg ligt, of lijkt te liggen en ooit is dus ook een woord waar veel herinneringen aan gaan kleven, of waar wensen, of dromen aan verbonden zijn. En allemaal zijn we op weg naar ooit. Grappig hoe ik nu op 65 jarige leeftijd me realiseer dat er weer een nieuwe 'ooit' is bijgekomen. Ik schreef deze week mijn toelichting voor de meerjarenbegroting van onze Uitvaartstichting, nadat ik heel kritisch door de cijfers ben gegaan en prognoses heb gemaakt en begrotingen. En toen kwam ooit voorbij. Want als ik gezond mag blijven, en dat is de allerbelangrijkste voorwaarde voor ooit, dan ga ik in 2028 met pensioen. Grappig, pensioen lijkt een woord voor senioren en ik voel me dat nog bij lange na niet. Die knie is ook voor ooit en pensioen en senior zijn dat ook. Maar toch, het is een nieuwe ervaring om plannen te maken voor de toekomst, en je er bewust van te zijn, dat je dan zelf met andere dingen bezig bent of zult zijn. Met pensioen. En dan ben je toch echt een senior. Haha, hoe kun je jezelf voor de gek houden he, door te denken dat jij nog niet zover bent. En hoe verdrietig want heel dichtbij mij is iemand, die deze ooit nooit meer gaat beleven. Haar leven is bijna voorbij. En misschien zijn er nog wel meer mensen om mij heen, voor wie het leven heel snel voorbij zal zijn. In mijn hart voelt het zo, alsof verlies heel dichtbij ligt nu. Juist ook in mijn leven. En ja de bladeren vallen van de bomen, de herfstkleuren laten hun prachtige geel, bruine bladeren zien. Ik heb geen last van depressieve gevoelens in deze tijd, maar ik heb wel zorgen om een aantal mensen heel dichtbij. En dat voelt gek. Vandaar denk ik, dat ik die foto van Maria hierbij heb geplaatst. Zodat zij over jullie kan en zal waken. Een veilig gevoel. En ik krijg gelijk ook de goedkeuring van mijn buurman, meneer pastoor.

En ondertussen maak ik plannen voor mijn eigen toekomst, als ik ooit met pensioen zou mogen gaan. Gek, hoe dit bij mij hoort. Plannen maken, denken vanuit perspectief en dromen realiseren. Ik denk dat ik daarin een echte maagd van sterrenbeeld ben. Ik heb een doel en werk er naar toe. Ik heb een droom en ga die realiseren. Samen met Annemarie, daar hebben we zaterdagavond met elkaar over gesproken. Leuk, hoe wij dat samen doen. Tijdens een mooi diner bij 'de oude Stempel' met een feest aan wijnen in prachtige glazen van Spiegelau, waar ik nu zelf ook 1 set van heb. Geweldig mooi en chique. En soms is het zo heerlijk, om op die manier te genieten van een diner. En tijdens dat diner te praten over ons leven, en hoe we het doen en gaan doen. En ja, ook wij krijgen al hier en daar wat van die ouderdom dingen, een vlekje, een knie, een heup, een val soms. Haha....we zijn toch wel op weg naar dat woord senior. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf, want het voelt alsof ik nog een heel leven voor me heb. En dat is dan ook maar mijn ambitie. Ramses zong erover 'we zullen doorgaan....'. en ik weet dat ik door zal gaan. Ook na mijn loopbaan in loondienst. En wat voor een!

En dit stukje schreef ik zondag. Vandaag sluiten we ook weer iets af. We zijn naar het toneel in het Wagenhuis geweest. Annie onze buurvrouw, Marieke en Anja, en nog meer leuke bijzondere mensen uit ons dorp of uit Nootendaal, spelen mee. En volgens mij is dit de laatste keer voor Annie of gaat ze toch nog een keer door. Haar optreden. Heel bijzonder eigenlijk. Ik ben trots op haar, en vandaag gaan we haar en al die andere dorpsgenoten op het podium zien. Jan haar man, die ziek is, gaan we zo ophalen. Een bijzondere middag ligt voor ons. Want ook dat is afsluiten, iets afronden, daar hoort een goed afscheid bij 'een goed afscheid helpt je verder' zo was ooit de slogan van het bedrijf waar mijn liefde voor de wereld van rouw en verlies is ontstaan. En eigenlijk geldt dat voor alles in je leven. En vanmiddag geldt dat voor dik 30 of 35 jaar toneelspelen. We ronden het af en we houden haar vast. En inmiddels weet ik, dat dit niet haar afscheidsoptreden was. Want volgens mij gaat ze gewoon nog door. En dat is ook goed. Doorgaan als je nog fit genoeg bent, als je energie nog voldoende is. Leuk, in het voorjaar weer een toneelvoorstelling in ons dorp. Een leuke vrolijke groep mensen, die ons laten genieten. 

Inmiddels is het woensdag 20 november alweer. Ik ben vandaag hier thuis. Werk wat, ben eigenlijk vrij, want ik heb nog veel vrije dagen dit jaar. En die moeten op, dat lukt niet helemaal maar toch. De komende weken ben ik vijf of zes dagen per week in Hilversum. Een drukke decembermaand ligt voor ons. Bomen planten, natuurgraven verkopen, mensen ontmoeten, beoordelingen, plannen doorvoeren, jaar afsluiten, nieuwe tarieven bespreekbaar maken, nieuwe prijsafspraken maken, kortom druk en veel. Maar ook altijd fijn. Die eindspurt naar het einde van het jaar toe. Kerst en oud-nieuw zijn anders in de wereld van rouw en verlies. Daar stopt het niet, of daar is geen reces, daar gaan we door en door. Daar werken we ongekend hard, het lijkt wel alsof met het vallen van de bladeren, met de intrede van de koude, ook meer levens eindigen. Mensen die al ziek zijn, mensen die oud zijn en niet zo lang meer te leven hebben, ik vind het altijd een verdrietige tijd. Anders verdrietig. In onze Huiskamer branden de kaarsen, de houtkachel houdt je warm, er is altijd wat lekkers bij de koffie, geschenken van leveranciers, boterletters, speculaas, kerstkransen, koekjes gebakken door de dames. Heerlijk die sfeer. Genieten ook. En al wandelend over die begraafplaats kom je woorden tegen. Woorden vol liefde, vol herinneringen. Mooi.

Teun ligt lief op zijn mat. Samen gaan we op pad, dikke waterdichte jas aan en een rondje Kreek. Glibberen over de natte bladeren, rondje door de polder. Hij en ik. Samen. Genieten van de stilte, van het moment. Nadenken over alles wat is en komen gaat. Reflecteren op hoe dit jaar was. Mijn speech voorbereiden voor onze relatieavond morgen op de Bosdrift. Ruim 100 mensen aanwezig, volle bak, met muziek van onze 'dochter van de baas'. Marieke, ze zei 'mooi hoe jij Nieuw-Vossemeer en Hilversum samenbrengt'. Tja...voor mij horen Nieuw-Vossemeer en Hilversum bij elkaar, ik verbind mijn leven hier aan mijn leven daar. Ik laat mensen kennismaken met al dat moois en ooit, dan ben ik hier. Dan is ook daar mijn herinnering. Een hele mooie....in mijn hart, in mijn ziel, in mij. Dankbaar voor mijn zijn daar. Hilversum. Zielsgelukkig met mijn zijn hier, Nieuw-Vossemeer.

En Teun, die is het met me eens. Daar een troosthondje, lief, verbindend, hier een boef, onze Teun.

 Heb een mooie dag. Geniet. Leef.

Thuis.

Vandaag is er na lange tijd, weer eventjes tijd in mij, en in mijn leven. Tijd voor thuis. Tijd voor mijzelf. Tijd voor de stilte. Tijd om na te denken over mijn hele zijn in deze samenleving. Vandaag is het 30 jaar geleden dat Florine werd geboren. Vandaag wordt de vader van een vriendinnetje van me geopereerd. Vandaag wordt er afscheid genomen van die mevrouw, die zelf haar natuurgraf niet meer kon zien, de tijd nam het van haar over. Vandaag is de dag, dat ik uit mijn favoriete kopje thuis mijn Nespresso drink, met een glaasje bruisend water. Vandaag heb ik de krant van drie dagen geleden gelezen. Vandaag heb ik lekker met een vies balletje en vier honden op het speelveldje gestaan. Samen met onze buurvrouw en Piet, een meneer uit het dorp. Vandaag is er een afscheidsdienst in de grote kerk hier achter en zag ik de jonge dragers alweer staan. En toen de kerkklokken gingen luiden, heb ik Teun naar binnen gehaald, want Teun huilt heel hard, als de kerkklokken luiden, echt als een wolf. En als je dan de kerk in loopt, ga je misschien zelf nog harder huilen. Geen idee. Het gebeurt zomaar allemaal vandaag, op deze mooie donderdag. Een donderdag waar ik alleen thuis ben met Teun. Fijn. Bijkomen van de afgelopen dagen, de mooie ontmoetingen, de gesprekken, het onderzoek of resomeren of liever gezegd water cremeren, zou passen in mijn gebouwen, de natuurbegraafplaats, kortom bijkomen van alles wat er is. En vandaag is dus een dag, waar ik intens gelukkig ben met het kleine wat er is. De wandeling rond de Kreek, de stilte om me heen.

En bij thuis zijn, horen ook van die prachtige plaatjes van de omgeving waar ik woon en leef. Mooi vind ik dat verschil, die overgang van het voor mij drukke Hilversum, met veel mensen, veel verkeer, veel fietsers, veel auto's, veel ongeduld soms in vergelijking met mijn woonomgeving. De stilte, de rust, Teun die los kan lopen ook in de straat, de mensen die zwaaien, de gemoedelijkheid, het praatje met meneer pastoor. Het kleine misschien wel. En terwijl ik nadenk over dit mooie verschil, luister ik naar fijne muziek. Muziek die bij mij hoort, nu Stef Bos, met 'breek de stilte' en nog veel meer prachtige liedjes. Ik hou een beetje van melancholieke muziek vind ik zelf. Niet zo vrolijk, serieuze teksten, heerlijk. En deze muziek draai in de auto, maar ook hier thuis als ik alleen ben. Het lijkt alsof ik dan een kleine cocon maak, om me heen, samen met Teun, die opeens ook rustig is, de poezen ergens op een leuning van de bank, of zomaar in een hoekje. Dit huis sluit zich om me heen, laat me genieten. Ik zit soms boven op mijn bankje in mijn werkkamer om me heen te kijken, naar alle herinneringen, foto's, geschenken, of dingen die voor mij zo speciaal zijn. Ik voel me dankbaar dat ik deze veiligheid voel en ervaar. Deze omgeving, deze plek, die ik zo graag aan mijn vader en moeder zou laten zien. Zodat zij weten en ervaren, hoe fijn mijn leven is geworden. Hoe rijk ik ben door te mogen zijn wie ik ben, door te leven met de vrouw van wie ik hou. Door tevreden te zijn, de rust te voelen. En ik zou de glazen doen klinken samen met mijn vader op dit mooie zo waardevolle geluk. Ik zou met mijn moeder in gesprek gaan, of de vormen van lijkbezorging en waarom ik zakelijk de keuzes maak, die ik maak. Ik zou haar een boek geven, om erover te lezen. En zij zou naar me kijken en me zo intens liefdevol toelachen. Zo mooi, zo bescheiden, zoals alleen zij dat kon. Ik zou uiteindelijk Ramses voor haar draaien en samen met haar zingen 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'. Ik las net in de krant dat er een speciaal boek over het leven van Ramses is verschenen, en de eerste 50 exemplaren zijn exclusief, met veel extra's, de prijs is bijna 3 duizend euro per boek. En als ik rijk zou zijn, of geld te veel zou hebben, zou ik dit boek kopen, speciaal voor haar. Maar ik ben niet rijk op die manier. En dus is het goed. Gewoon goed. Ik ben zo rijk, op mijn manier. Gezond, gelukkig, tevreden, omringd door mooie mensen. Tja, wat heb ik dan nog te wensen. Ik zie mensen om me heen, die de liefde weer ontmoeten, die verwonderd, gelukkig en blij zijn, na een groot verdriet. Ik zie mensen om me heen, die diep zijn gevallen, en langzaam weer op proberen te krabbelen, soms lukt het, soms niet. Ik zie mensen om me heen, die hun baan opzeggen, omdat ze niet gelukkig zijn daarin. En geloof me, als je een deur sluit, zie je opeens al die andere deuren, die voor jou zich kunnen openen. Geloof maar in jezelf. Het komt goed. Laat angst niet je raadgever zijn, maar laat je hart je leiden, waar je ook naar toe wilt, volg je hart. Luister goed. Het doet er echt niet toe, of je auto groot of klein is. Het doet er echt niet toe, hoe groot of klein je huis is. Het doet er wel toe, of jij in staat bent, te luisteren naar je hart. Naar wat echt goed voor jou is. En geloof me, dan opent zich die deur, zomaar voor jou. Dan zul je glimlachen, blij zijn, en je weg zal oplichten in het donker.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik Stef 'papa' zingen, en ik glimlach. Want hij zit in gedachten tegenover me en pakt mijn hand, met die grote sterke hand van hem. Hoe vaak heb ik zo niet met hem gezeten, samen aan tafel, hand in hand. Blij met elkaar. En als ik nu mijn ogen dicht doe, dan voel ik het weer. Want ik lijk steeds meer op jou. Papa. Terwijl ik deze foto zie, moet ik huilen. En ook dat mag er zijn. Soms dat intense missen. Dat is ook een vorm van rijkdom, omdat je weet dat je echt van iemand houdt. Prachtig. Dankjewel papa. Stef zingt over de tijd van de liefde, de tijd van vertrouwen, de tijd van vergeven, de tijd van verlangen. 

En terwijl ik nog even geniet van het hier zijn, hier nog een foto van mijn grootste vriend, Teun. De stilte, de woorden van Stef Bos omringen me, morgen is morgen, vandaag is vandaag. Ik wens je af en toe zo'n moment, om simpelweg te zijn. Om thuis te komen. Thuis te zijn, om eens niets te doen. Het is zo heerlijk, zo fijn. Thuis. Ik gun iedereen een thuis. Ik realiseer me terwijl ik dit schrijf, dat dat niet meer zo normaal is, een thuis te hebben. Een plek, hoe klein dan ook, waar jij veilig bent, waar jij mag zijn, wie je bent, wie je wilt zijn, waar je rustig in een stoel kunt gaan zitten, omdat jij dat wilt. En juist daarom koester ik zo, wat er is. Mijn thuis, mijn oude dame hier in de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Dag!

Intens mooi.....

Zomaar op een hele stille rustige zaterdagochtend, zijn we lekker met Teun naar de Grevelingen gereden en daar tussen de Philipsdam en Bruinisse, speelt Teun heerlijk bij het water, als het eb is natuurlijk. Vandaag was het zo rond 10.34 uur eb, had ik opgezocht en als je over het zand liep was het nog nat en zacht, en Teun geniet dan intens en rent als een dolle achter zijn bal aan. En wij, wij lopen tot aan de waterkant, we zien de kitesurfers, we genieten van elkaar en de wind. Mooi, het licht, het water, de kleuren grijs en blauw, de wind erbij. Daarna een tochtje gemaakt, via Bruinisse, uiteindelijk langs de Brouwersdam naar Ouddorp. Wat rondgelopen, een broodje gegeten, en bijzonder hoe je dan toch altijd weer mensen van vroeger tegenkomt, een 'buurmeisje' van een boerderij verderop. Grappig, met haar jeugdvriendin die ik zowaar nog herkende. Terug in de tijd 47 jaar he..., herinneringen ophalen en glimlachen bij die tijd. En al die tijd was Teun erbij, een auto vol zand, een geur van schelpen, water, mosselen, lekker. En als ik dan maandag die auto weer pak, dan ruik ik nog even die intense geur. Fijn.

Dit zijn voor mij de intense en mooie momenten in mijn leven, die er ook zijn, naast mijn drukke en nu zeer zeker veelzijdige werk. Een nog even wat onderbezette Uitvaartstichting, de aanleg van de nieuwe natuurbegraafplaats, drukte overal en alle zeilen bijzetten, om de hectiek de baas te blijven. En ook dat lukt weer. Knetterhard werken en het lukt. En als je dan een weekend mag hebben zoals dit weekend, dan is het goed. Dan is de balans weer daar. Want ook de afgelopen week, als het even teveel was, ging ik wandelen over die mooie begraafplaats. En zo'n wandeling van een kwartiertje hooguit geeft energie en voldoende inspiratie om te weten waarom je doet wat je doet. Iedere dag weer. Maar ook die mooie gesprekken met bezoekers, collega's en vrijwilligers, die uitvaartleider die ons een compliment geeft, of die bezoeker die trots is op wat we aan het doen zijn. Want dat is ook wat ieder mens nodig heeft. Dat stukje aandacht. Die aai over je bol.

Als ik hier op de Bosdrift rondloop en omhoog kijk, dan voel ik dat intense gevoel weer. Omdat er deze week weer iemand bij ons begraven wordt, die zo hoort bij deze plek. Een jonge vrouw, veel te jong, die haar verhaal altijd vertelde vol levenslust, is niet meer. Zij zal echt haar rust vinden hier bij ons, op de Bosdrift. Wij dragen haar met ons mee. Gek, hoe dat werk, waar het leven en de dood dagelijks hand in hand gaan, zo bij mij is gaan horen. Hoe dit in mijn ziel verweven is, hoe dit met mijn hart verbonden is, hoe ik kijk naar de bomen, de graven, de doorkijkjes, de luchten, de kleuren groen. Maar ook hoe ik meekijk als er uitvaarten zijn, hoe ik graven uitzoek en prachtige ontmoetingen heb met hele bijzondere mensen. Afgelopen week de officiële start van de aanleg van de natuurbegraafplaats op de Noorderbegraafplaats. Een prachtige plek, waar veel mensen kwamen en waar ook Teun gewoon bij aanwezig was. Of in de armen van Gert-Jan of gewoon zomaar tussen de aanwezigen rond scharrelde, Teun hoort net als ik, een beetje daar en een beetje hier. Zo bijzonder. Teun.

Prachtig beeld toch. Teun die mee mag rijden met Gert-Jan overal naar toe. Parmantig voorin de bus, genietend van alles wat hij ziet. En overal is hij bij. Teun en Gert-Jan. Mooi stel. 

Vandaag heb ik voor het eerst weer eens wat kaartjes geschreven. Omdat het zo leuk is, en volgens mij ook blijft, om af en toe eens even aan iemand te denken, iets liefs over de post naar iemand toe te sturen. Een dankjewel, een woordje vol liefde, een bemoedigend woord. Vroeger schreef ik heel veel. En ik heb, met de nieuwe kinderpostzegels die ik besteld had, besloten af en toe eens een lief kaartje de deur uit te laten gaan. Even stil te staan bij iemand, die ik te weinig zie. Of iemand met wie ik te weinig contact heb. Hoe leuk is het, als iedereen dat zou gaan doen. Af en toe weer eens schrijven. Ik heb een vriendin in Friesland, en zij schrijft mij af en toe hele mooie brieven. Intens genieten is dat voor mij. Ongekend. En ondertussen klinkt er hier hele fijne muziek, schrijf ik mijn blogje, maakt An haar puzzel, branden de kaarsen, drink ik een fijn glas witte wijn, en An een rode en zijn we zomaar samen thuis. Fijn. Soms is dat kleine ook zo fijn. Afgelopen week hebben we samen, allebei een stuk, de leilindes geknipt en ziet het er allemaal weer mooie en strak uit voor onze deur. Morgen nog wat blad wegzuigen en misschien een laatste keer grasmaaien voor dit jaar. Zin in, wat onkruid wieden, wat terugsnoeien. Lekker rommelen buiten. En natuurlijk met Teun. Niks bijzonders, gewoon fijn thuis zijn. 

Ik denk aan iedereen die het even nodig heeft, dat er aan hem of haar gedacht wordt. Ik voel me zo dankbaar voor alles. Voor deze intens mooie zaterdagen, voor het feit dat ik omringd mag zijn met zoveel liefdevolle aandacht, en prachtige mensen. Ik hou je vast, als jouw leven er zo anders uitziet, als het niet meer gaat, of even niet gaat. En als je geliefde niet meer hier is, hij of zij blijft altijd bij jou. Blijft altijd onderdeel van jou en jouw leven en liefde. En voor die man, wiens grote liefde deze week begraven wordt, zij leeft voort in jouw hart. Toen mijn moeder overleden was, zei mijn toen nog kleine nichtje in de kerk 'jullie hoeven niet verdrietig te zijn want oma zit in je hart'.......

 

Vergankelijkheid....

Van de week sprak ik met twee mij zeer dierbare mensen in Hilversum, boven aan de ronde tafel op kantoor en toen gebruikte ik het woord vergankelijkheid, als voorbeeld voor een thema. Soms kom je van die mooie woorden tegen, of die spreek je opeens uit, die zoveel inhoud hebben. En terwijl ik hier gewoon met een fikse griep, met koorts, buikloop en gammel zijn, op de bank zit, komt dit woord weer even langs. Want ook in mijn leven is vergankelijkheid een ding. Vergankelijkheid wordt ergens als definitie gebruikt voor 'het leven heeft een eindtermijn'. Tja...en die vergankelijkheid bedoel ik nu nog niet hoor. 

Alhoewel ouder worden ook wel iets vergankelijks in zich heeft. je gaat verder, je bent de uiterlijke schoonheid voorbij en jouw schoonheid komt van binnenuit. Is totaal anders dan die mooie jonge vrouw van 29 of 30 jaar. Als je naar jezelf kijkt, zie je grijze haren, wat ouderdomsvlekjes, wat rimpels en een lichaam dat past bij een 65-jarige. Tja...ook die schoonheid is vergankelijk. Het mooie vind ik, hoe om te gaan met alles wat anders wordt, vergankelijk is, en toch weer nieuw perspectief te zien. Waarin dan ook. Ik sprak met een vrouw, begin 50, die wat vastloopt in haar leven en ik ben ervan overtuigd, dat de weg die zij aflegt ingewikkeld is, pijn doet, maar dat zij uiteindelijk als herboren weer opstaat. En dat al die oude pijn voor haar dan als vergankelijkheid, voelbaar en zichtbaar is. En altijd weer houden we elkaar vast, ook in die fase van vergankelijkheid. Ook in de fase dat je dingen los moet laten, moet laten gaan. En natuurlijk als ik over dit soort dingen schrijf, zie ik beelden voor me, van het loslaten van eerst mijn moeder, toen mijn vader en daarna nog veel meer mensen. Zij waren gekomen aan het einde van hun leven. En in die wereld mag ik werken en zijn, de wereld der vergankelijkheid, misschien wel een mooie naam voor mijn nieuwe natuurbegraafplaats - 'het bos der vergankelijkheid'. En bos vol mooie bomen, struiken en planten. Een bos vol kleuren, en straks nog meer vogels en bijen en vlinders. Eigenlijk een bos vol leven. Hoe mooi....

De foto's die ik gebruik maak ik met mijn ouderwetse Iphone hier in de omgeving. Of pik ik van Annemarie (de mooiere scherpere foto's zijn van haar). En veel foto's zijn natuurlijk van Teun, want Teun laat me opnieuw de omgeving zien en met andere ogen kijken. Hij huppelt voor me uit, rent door een grasveld, en als hij op een kruispunt staat kijkt hij even om. En wacht dus even op me. Ik heb een enorm vertrouwen in Teun en Teun in mij lijkt het wel. Volgens mij laat Teun mij zien, hoe vriendschap, of liefde kan zijn, vanuit ruimte je eigen dingen doen, samen en met elkaar. Zo doen wij dit ook hier thuis. Annemarie en ik. Heel verschillend en toch zo samen. Het enige is, dat we elkaar nu echt te weinig zien. Zoveel dagen weg van vroeg tot laat, zoveel dingen in een weekend, zo weinig tijd samen. Terwijl onze tijd samen ook zo belangrijk is. Want ook wij zijn op een weg terechtgekomen, een weg op naar de 70. Gek idee vind ik dat. Mijn moeder overleed toen zij 70 was. Raar getal. Terwijl ik dit schrijf komt het liedje 'Mother how are you today' van Maywood voorbij in mijn gedachten. Dit lied draaide ik voor haar op haar begrafenis. Een mooie vrouw die moeder van mij. Zo dierbaar is zij mij. En gek, hoe je dat nog heftiger voelt als ze er niet meer is. 'Een mens weet pas wat 'ie mist als ze er niet meer is'. Ook zo'n liedje, soms luister ik in de auto naar allerlei liedjes uit mijn jeugd, of liedjes die me doen denken aan mijn ouderlijk huis. Op de Dual platenspeler draaiden we elpees, hoorde ik voor het eerst Ramses Shaffy en Liesbeth List. Mooie tijden herleven in mijn hart en in mijn hoofd.

Volgens mij is een ding nooit vergankelijk en dat is de liefde die je voelt voor iemand. Die liefde is er, is ooit begonnen en gaat altijd door, ook nadat iemands leven voorbij is. Liefde is voor altijd. En dat stemt me gerust. Ik ga nog even op de bank liggen sudderen en nadenken over deze thema's. Ik ben een beetje zwaar op de hand merk ik. Voel me niet zo lekker en dan wordt alles wat donkerder soms. Ook dat mag er zijn. Een mooie avond allemaal.

Van Rijksmonumenten, prijsdansen, tuinen, ontmoeten en weer veilig thuiskomen! Of...het leven van een levenskunstenaar.....

Wat een titel, ja soms gebeurt er in een paar dagen tijd, zo ongelooflijk veel. Eigenlijk kan die titel gewoon zijn - het leven van een levenskunstenaar! En dus heb ik dat er nog maar bijgezet. Het is vandaag woensdag 18 september 2024. En het lijkt wel alsof ik in een soort van rollercoaster zit, maar wel zo eentje, die je langzaam aan gaat voelen. Een vermoeidheid, die er echt is. Het begon met een prachtige dag vol levenskunst, hier donderdag vorige week in het atelier. Mooie mensen, mooie verhalen en mooie verbindingen. Daarna chaos met 6 honden in de tuin, tja...ook dat is een soort van levenskunst. En soms zie ik nog een restant terug, als ik het gras aan het maaien ben. Ik grinnik erom, maar wil nu mijn tuin mooi houden. Omdat ik mijn nieuwe cortenstalen randen aan het plaatsen ben, borders aan het verbreden ben en honderden vrolijk gekleurde bloembollen in de grond aan het stoppen ben. Ik geniet, hou ervan en ben altijd zo blij, als ik eventjes niks hoef te doen. Want vorige week heb ik 6 hele lange dagen gewerkt. En die ene dag tussendoor was ik die levenskunstenaar. 

Terwijl ik nu schrijf wordt er een enorme stellage boven op onze steeg geplaatst. Want er gaat gemetseld worden langs de dakrand. Ons mooie Rijksmonument krijgt ieder jaar een aantal prachtige nieuwe of herstelde onderdelen. En nu is het metselwerk aan de randen van het dak aan de beurt. Het hele pand staat strak in de verf, de paaltjes en de kettingen zijn mooi gerestaureerd, en dit is de volgende fase. Stap voor stap wordt onze 'oude dame' netjes verzorgd. En ondertussen ben ik in de tuin bezig. Heerlijk. 

Kijk maar eens, hoe fraai. Een verjaardagscadeau, en een stille wens, om die mooie randen ook hier te plaatsen in mijn tuin. Een enorme klus, en nu mag de roest gaat ontstaan. Gisteren samen met Annemarie 20 meter alvast geplaatst. De volgende 20 komt op een later moment. Waarom, omdat ik die hele border nog op zijn kop wil gaan zetten. Ja want de dames van de Achterstraat zijn nog lang niet klaar. Een mens is tenslotte nooit klaar, en wonen in een 'oude dame' uit 1795 vraagt altijd weer aandacht en liefde. Aandacht en liefde. Dat is en dat blijft het allerbelangrijkste. Bij alles wat ik doe. Hier, op mijn werk, overal.

En tussen alle bedrijven door, tikte ik in alle drukte van de Open Monumentendagen in Hilversum met mijn band, tegen een betonnen rand. Band kapot en ondanks een verbod van de Wegenwacht wilde ik zondag zo graag naar huis (ik wilde even niemand meer zien en spreken, en in mijn eigen bed slapen) en ben ik toch heel langzaam van Hilversum naar huis gereden. En dankzij mijn bandenman in Steenbergen, staat mijn auto nu weer klaar om morgen terug te rijden naar Hilversum. Ik ben niet zo snel gespannen, maar tijdens deze rit zat ik niet lekker. En afgelopen maandag was er hier 'prijsdansen' in het dorp. Een prachtig evenement, wat op de lijst staat van cultureel erfgoed, want om negen uur danst het dorp hier in 't Wagenhuis. En ik, ik heb niet gedanst, niet zo fijn met die knie. Ja één keer met een heel aardige mevrouw. En ook was ik om half vier weer thuis. Ik was kapot, werkelijk kapot. 

En nu, nu ben ik thuis, heerlijk. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik thuis zijn erg fijn vind. Bezig zijn in en rond het huis. Of zomaar samen een spelletje doen, of een serie op Netflix kijken of...zomaar simpelweg zijn. Een boekje lezen. Met Teun spelen. Heerlijk. Samen wakker worden. Samen zijn. Eenvoudig en klein. Genieten van de dingen die we doen. Niks groots en meeslepend. Klein en liefdevol. Intens. 

Dit idee een beetje. De foto hiernaast toont zo'n rustig moment. Je ochtendjas aan de deur van de slaapkamer. Een kopje koffie drinken samen. Uiteindelijk haal ik Teun een keer, en die komt dan even op bed heel blij spelen, en hij wacht tot je klaar bent. Het licht dat door de luiken komt (ja bij onze 'oude dame' doen wij als we gaan slapen, nog echt de luiken dicht. Binnen en soms ook buiten. Zo charmant.). En natuurlijk is thuis zijn, naast werken, heel bijzonder en fijn. Zeker als je zoveel weg bent zoals ik. Dan waardeer je de rust van dit prachtige dorp. Dan geniet je van een ontmoeting op het 'hondenveld' of een praatje in 't Wagenhuis of bij de SPAR. Je steekt je hand op, je wacht op elkaar, je kijkt naar elkaar om. En soms vraagt iemand me, of ik al zou willen stoppen met werken. En dan is mijn antwoord 'nee'. Want in Hilversum, is het zo ongelooflijk fijn. Er gebeurt zoveel in die omgeving. Er zijn zoveel ontwikkelingen, dus doe ik nog een poosje mee. Ga ik nog eventjes door. Maar af en toe dan duik ik onder. trek ik die ochtendjas aan, en ben ik een trage starter. Maar daarna werk ik zoveel als ik kan, in de tuin, ik probeer het daar tot een klein mooi paradijsje te maken. Voor onszelf en onze gasten, onze familie en onze vrienden. Zodat we er een glas wijn, of een kop koffie kunnen drinken. Straks er misschien kunnen zwemmen. En deze unieke plek kunnen delen met velen. Want delen wat er is, maakt het leven mooier. En ergens las ik 'liefde is als je het deelt, het enige dat meer wordt'. En dat is ook zo. Maar geloof me, een mooi glas wijn drinken, smaakt fijner als je het met vrienden doet. Genieten van de tuin, is leuker als je schoonvader 78 gaat worden en het hier komt vieren. Met elkaar zijn, en die mooie zilverberk horen ruisen, is fraai. Zeker als die mooie boom straks uitverlicht gaat worden. Ik hoop dit vanavond te gaan proberen. Nu al zin in. Want zo zong Willeke Alberti 'samen zijn is sterker dan de sterkste storm, gekleurder dan 't grauwe om je heen. Ja samen zijn, dat wil toch iedereen'. En dit huis, deze plek, deze 'oude dame' houdt van mensen, van gezelligheid, van samenzijn, en ik denk zomaar, dat daarom deze plek mij zo goed past. Ons zo goed past. Ik hoop ooit, hier met mijn 'kleinkinderen' rond te lopen, te voetballen, of hen mee te nemen naar de polders om ons heen. Ja ik geloof dat ik daar nu ook wel aan toe zou kunnen zijn. Hoe fijn. 

En vanmorgen kwam ik mijn werkkamertje binnen en toen zag ik eventjes dit plaatje. De boerderij en mijn geboorte-eiland, Goeree en Overflakkee. Fijn om ook daar weer heel dichtbij te zijn. Alsof ik mijn ouders af en toe even mee kan nemen in mijn leven hier. Ik zei maandag nog tijdens het 'Prijsdansen' dat mijn vader zou hebben genoten van dit leven hier. De puurheid, het simpelweg samenzijn. De vriendelijke mensen, het delen. En ik denk zomaar dat mijn moeder haar ogen niet zou geloven. Een dochter die haar best doet in het leven, die heeft geleerd van haar voorbeeld en zij zou genieten van de bloemen in de tuin. Van mijn leven, met een hondje, en met mijn vrouw. Zij zei al, vlak voordat ze stierf 'dat het toch was goed gekomen met me' en dat ze trots zou zijn, dat weet ik. En ergens diep in mij, heb ik soms die goedkeuring nodig. En ik realiseer me, dat ik die ook heb gekregen en krijg. Ik voel mijn verantwoordelijkheid in dit leven en die draag ik. Ik probeer rechtop te staan en te blijven staan. Soms word ik teleurgesteld door mensen, collega's, of anderen. En dan herpak ik me, en denk aan mijn lessen van het leven 'wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook aan een ander niet'. Dan slik ik, recht mijn rug en ga door. Want, ook dat heb ik geleerd 'een echte van Loon, geeft nooit, maar dan ook nooit op'. Levenskunstenaars zien sowieso de zon, ook als regent het. Zien sowieso de kracht van mensen, en het mooie van mensen. Maar ook een levenskunstenaar wordt soms geraakt, door een verhaal, of door hoe de mensen het met elkaar doen. En als dat zo is, dan hou ik je vast. Telkens weer. Ik zal er zijn. Dag!

Kijken en zien!

Afgelopen dinsdag reed ik naar huis en zag ik prachtige luchten, de kleuren vermengden zich met de kleuren in mijn auto, en ik stopte op de dijk om dit beeld vast te leggen. En zo gaat het vaak, dat ik met mijn hele ouderwetse Iphone, onderweg foto's maak van een bloemetje, een lucht, of zomaar iets. Ook op de begraafplaats fotografeer ik met grote regelmaat mooie teksten, mooie plekjes. Voor jou, de lezer van mijn blog. Of zomaar, omdat ik er zelf zo van geniet. Vroeger al, stond ik te kijken in een mensenmassa, of liep ik over een afdeling, waar mijn team zat te werken en als iemand mij dan vroeg, 'Anita wat doe je toch' dan was mijn antwoord 'ik kijk, ik observeer'. Ik vind het heel mooi om naar mensen te kijken, om de wereld om mij heen te aanschouwen. Soms zit ik hier alleen op een bankje aan de Kreek. Ja vroeger liep ik er alleen maar, nu zit ik ook af en toe. Die knie he...die gewoon eigenlijk best goed gaat, met nieuwe injecties en perspectief voor de toekomst. Maar door die knie, kijk ik ook nog meer om me heen. En ook bij de Kreek is het heel fijn om rond te lopen en te kijken. Je ziet vogels, de eendjes, de waterhoentjes, maar ook de bomen, de akkers om ons dorp heen. Gisteren reed ik door de polder, naar het ziekenhuis toe. En ook toen realiseerde ik me, dat ik zo aan het kijken ben. Fijn. En dan krijg je dit soort foto's.

Ik zit in het atelier en kijk, zoals zo vaak naar de kerk, ik zie de bladeren vallen, en langzaam aan wordt de zomer vaarwel gezegd, het groen is anders groen, het gras is niet mooi dit jaar. Ik moet meer mijn best doen om mijn gazon weer sterk te maken, ik heb dit jaar te weinig gedaan of kunnen doen. Weer die knie. Makkelijk he, dan ligt het niet aan mij. Haha. Ik moet lachen, want volgende week, volgende week op dit moment zijn wij hier met 9 prachtige mensen bezig aan een dag 'levenslessen vol levenskunst' een dagje Nieuw-Vossemeer, waar ik heel veel zin in heb. Gewoon omdat dit soort dagen, je ook goed laten kijken naar jezelf. Naar wie ik ben en waar ik voor sta. Fijn is dat. En als het dan van dat fijne weer is zoals vandaag, is het leuk. Maar ook als het minder fijn weer is, is dit plekje fijn. Voor koukleumen kan zelfs de haard aan, maar ik denk van niet. Die ervaring heb ik al. Want ik denk zomaar dat dit al de 11e of 12e dag Levenskunst is hier in Nieuw-Vossemeer. En soms waren we wel met 12 of 13 mensen en werkte het weer helemaal niet mee. Zin an in. 

En vandaag kijk ik nog even naar de mooie vlinderstruiken, vermengd met genadeloos veel passiebloemen, en witte annabellen. De vlinders vliegen af en aan. Het pampusgras wiegt in de wind, en de hibiscus is op zijn einde. Vandaag de heg nog wat bijgeknipt, het gras weer mooi gemaaid, en de bladzuiger had het al heel druk. De zon verwent me, Teun wil gewoon maar een beetje liggen, hij vindt het allemaal best. 

Waarom ik nu juist deze foto uitgekozen heb, weet ik niet. Ik merk, dat ik weer eventjes voor zo'n hekje stond in mijn leven. Moest ik linksaf of er toch maar weer overheen. En de keuze is gemaakt, ik ga erover heen. Ik ga door en moet even denken aan een gedicht van Tanja Helderman. Die vrouw die kan zo geweldig mooi dansen met woorden. Dit gedicht heet - moed - en een stukje uit dit gedicht zegt 'moed gaat verder op de weg, waar anderen afhaken, moed is hoopvol, positief, durft dromen waar te maken'. En soms in je leven kom je hekjes tegen. Geen idee wat je moet doen. Diep in mij slaat alles op alarm, moet ik worstelen in en vooral met mijzelf. Ben ik stil en op mezelf. En dan opeens, zomaar zie ik het weer. Kijk ik nog eens en kijk ik goed. En jawel dan zie ik het licht en weet ik het weer. En voor ik er erg in heb, ben ik over dat hek heen. Sta ik aan de andere kant en zie ik weer zoveel. Licht, ruimte en kansen. Mogelijkheden, perspectief, en voor ik er erg in heb, glimlach ik de wereld en het leven tegemoet. En gek, soms denk ik, dat mijn lijf dan ook even reageert. Ik kon bijna niet meer staan, niet meer lopen, ik stond even stil. En zomaar, door dat hek weer over te gaan, loop ik weer. Een beetje beschadigd, dat wel, maar ik ga weer. Ik heb Anita van Loon weer gevonden. Die vrouw die barstenvol moed zit, die lef heeft, die klimt en klautert en boven komt. Steeds weer. Heeft niks te maken met oud of jong. Ik ga gewoon. Voel me gedragen door de liefde om me heen. Voel me veilig hier op mijn eigen plekje. Kan weer heel veel hekken over. 

En soms heeft het ook te maken met missen. Mensen missen, met wie je het heel goed had. Ook in mijn werk had ik het genoegen met iemand te mogen samenwerken, met wie ik een enorme klik voelde. En ik mis hem. Geeft niks, hij is nog ergens en ik ga weer door. Zonder hem. Ik zoek mijn weg en vind ook deze weer. Het bijzondere vind ik, dat het ook goed is om te voelen dat je iemand mist. In je hart, in je leven, in je nabijheid. Hoe mooi om iemand te missen. Want geloof me missen is houden van. Intens houden van. En ik ben er heilig van overtuigd, dat pijn voelen, en daarmee dealen, je weer een stap voorwaarts laat zetten. En die stap is gedaan. Ik ga weer. Dankjewel als je me soms gedragen hebt. Zonder dat je het wist. Door dat mooie woord, of door dat lied op mijn verjaardag, of door je liefdevolle zorg. Ik weet het, ik ben niet alleen. Nooit alleen. 

Ik ga met Teun een rondje lopen, rond die mooie Kreek. Even op een bankje zitten. De stilte inademen en genieten. Een mooie dag. Ik zie het licht. 

 

Vier elke dag!

Tja en vandaag is het echt. Gewoon zomaar 65 jaar geworden. Lijkt veel, is veel, voelt veel, maar is ook maar een getal. Een mooi getal. Vroeger, toen ik jong was, was dit een bijzonder getal, want dan ging je met pensioen. Tegenwoordig is dit (gelukkig) niet zo, en ga ik nog gewoon lekker door. Wel ben ik vandaag vrij. Om langer in bed te liggen, om met mijn lief kadootjes uit te pakken, om met Teun nog wat te kroelen, om zomaar even niets. Maar ook omdat ons weekend vol en gevuld was, een diner in Ouddorp met An's moeder, Reynaud en de meisjes en wij natuurlijk. Heerlijk genieten van wijn en spijs maar vooral van het feit dat mijn schoonmoeder er nog gewoon bij was. Want dat is ook met al die jaren, het is niet vanzelfsprekend, dat je dit nog een keer kunt doen op die manier, iedere dag weer, zie ik leeftijden voorbij komen op mijn werk, van mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar veel te jong zijn om te overlijden. En dus vier elke dag. Een tekst, die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van Nicole. Die tekst staat bij mij in het atelier, bij mijn laptop, mijn werkplekje en iedere keer als ik hier zit, ben ik me ervan bewust iedere dag te vieren. Nee, niet met champagne of wijn. Maar gewoon stil te staan bij het feit dat je vandaag mag leven, mag rondlopen, mag zijn, samen mag zijn, mag genieten, mag werken, mag delen.

Vandaag geen groot feest, juist niet, waarom omdat we net een prachtige bruiloft hebben mogen meemaken in Piaam. Een schitterende plek in het Friese land, van Annemarie en Hans. Een feest om aan terug te denken, een feest om bij stil te staan. En ik vier mijn verjaardag zo vaak, en trouwen doe je maar één keer. Vandaar. Gewoon lekker thuis. Wat uitgeslapen en daarna nog even doorgeslapen met Teun, een koffie met een croissantje. Vanmiddag wat buren, mensen uit het dorp. Een glas champagne, een glas wijn, een kop koffie met een stukje taart. Verder niks, eventjes maar. Waarom, omdat het zo gezellig is. En ook omdat op de een of andere manier, de mensen in dit mooie dorp, zo ongekend lief en zorgzaam zijn, naar elkaar en voor elkaar. Daarom, een glas wijn, een hapje, een handjevol mensen. Fijn.

Ons feest komt als we 20 jaar getrouwd zijn, dan vieren we de liefde, en niets dan de liefde. In 2026 doen we dat. Het jaar dat ik officieel met pensioen mag, maar ook nog niet ga. Pensioen is zo'n woord, waarvan ik vroeger altijd dacht dat dat het einde van mijn leven zo ongeveer zou zijn. En nu is pensioen nog steeds iets voor ouderen vind ik. Haha...en als je mij ziet lopen, dan hoor ik daar nu wel bij hoor. Die knie die speelt enorm op. Doet zeer, maakt me een hobbelende 65-jarige, maar ach, er zijn ergere dingen, nog steeds, en altijd weer. 

En ondertussen realiseer ik me, dat ook deze verjaardag ik soms wat verlangend denk aan mijn familie, en dan bedoel ik mijn vader en moeder. Al zo lang niet meer hier bij mij. Soms zie ik een gele vlinder, vandaag nog niet, wel twee witte en nog meer vlinder, op de vlinderstruiken, en als ik vlinders zie, dan denk ik wel aan hen. Altijd weer. Vooral als die gele er is, dan is mijn vader dichtbij. Het lijkt op deze foto alsof Teun en ik eventjes naar de hemel kijken. De mensen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben, even zoekend daar ver weg bij ons vandaan. Een groet naar boven, met de boodschap, dat het goed is en goed gaat met mij, met ons. Dat we gezond en gelukkig zijn. Geen zorgen hebben, genieten en dankbaar zijn. Dat er vrienden zijn, die om ons heen staan. Dat er mensen zijn, die naar ons om zien, dat we nooit alleen zijn. En lieve ouders, ik heb een familie, de familie van Annemarie, die van me houdt en naar me omziet. In het kerkje bij de bruiloft van Annemarie en Hans eindigden we met hardop te zeggen 'zing, bid, lach, werk en bewonder' en mama, ook daar was jij gewoon weer bij. Juist door deze tekst. Jouw tekst. Zo zijn jullie altijd ergens in mij, in mijn leven en in mijn nabijheid. Juist misschien wel, als ik het eventjes niet meer weet. Als ik twijfel of zoek, als ik ergens verdriet voel, als ik even geen houvast heb. Want ook al zie je het niet, die onzekerheid ken ik ook. Die hoort soms ook bij mij. Ook al vier ik iedere dag, ook al leef ik ten volle, en ga ik continue voluit voorwaarts, ook al weet ik niet van ophouden, ook al werk ik me kapot, op het moment dat het eventjes niet lukt, dan kijk ik omhoog en voel ik me gedragen. Telkens weer. Hier op aarde door Annemarie en haar familie, door trouwe lieve vrienden, en daar waar het echt nodig is, dan kijk ik omhoog en zing ik het lied van Ramses Shaffy en hou ik me daaraan vast.

Vandaag ga ik door met 65 zijn, ik voel nog geen verschil met 64 zijn, maar toch ik ga weer verder met een nieuw levensjaar. Dankjewel voor alle liefdevolle wensen, voor alle omarmingen, kaarten, berichten, woorden, ik heb er eventjes geen woorden voor....heb een mooie dag. Breng een toast uit op het leven en geniet! 💖

Van huisartsen, orthopeden en dierenartsen, kortom gedoe....

En ben ik normaal gesproken van de positieve of intense blogs, vandaag en gisteren ook al, is een dag vol hindernissen. En soms moet je hindernissen nemen om een volgende stap te kunnen zetten. En zo zie ik dit alles dan ook maar weer. Gevallen buurman, in het gips, zelf wat beperkt door de knie en daartussendoor ook prachtig nieuws over de longen van buurman Jan, en toen werd Teun vannacht ook nog ziek. Bij mij op bed, en wat was hij beroerd. Gek hoe dit je raakt, en hoe bezorgd ik ben over mijn kleine grote vriendje. Ik zag ergens vannacht een filmpje van een hele stoere man, met een soort Teuntje op zijn borst en zo voelt het voor mij ook. Hij lag maar te hoesten en te kokhalzen, was heel erg warm en keek me met die mooie oogjes aan. Ik was in een klap bezorgd, verdrietig en vooral heel erg begaan met Teun. Ik heb de hele nacht liggen waken, niet geslapen uit bezorgdheid voor Teun. En vanmorgen was het dus een aaneenschakeling van dingen, huisarts voor de knie, en dat wordt orthopeed, kopje koffie bij buurman Willem, met Teun naar de dierenarts en eenmaal weer terug, nam Annie mijn uitlaatbeurt voor Willem over. 

En weet je, dat is het mooie van hier wonen. We doen het allemaal samen. Met elkaar in onze straat. We delen. Lief en leed. Letterlijk. We helpen elkaar, we houden elkaar vast. In barre en mooie tijden, in het donker en in het licht. En geloof me, ik zie nog steeds de zonzijde, het licht. Ik zie nog steeds perspectief. Zo sprak ik pas een man op de begraafplaats en die stond oefeningen te doen tegen een boom met zijn linkerknie en ik vroeg hem 'heb je last van je knie' terwijl ik zelf kwam aangehobbeld. Hij sloeg een arm om me heen en zei 'Anita ik moet twee nieuwe knieën en twee nieuwe heupen', waarop ik zei 'ach wat zeur ik dan met mijn ene knie'. En dat meen ik ook. Vanmorgen in de wachtkamer zag ik allemaal mensen die last hebben van een heup, een knie, een knie die nieuw was en er weer uit moet en ach, dan hoef ik niet te tobben. Dus meneer de orthopeed ik kom begin september om te horen, wat we met mijn knie gaan doen. We gaan er gewoon weer voor. Mijn intentie is altijd, de positieve kant van het leven te blijven zien. De zon die achter de wolken schijnt, komt vanzelf weer tevoorschijn. 

Maar die lieve Teun, hier samen met zijn beste vriend, Ted, die moet eventjes wat daagjes in de tuin blijven. Niet te veel inspannen, even dat vervelende hoestje kwijt raken, en even rust krijgen. Hij is echt eventjes beroerd. Ik wist dat hij gevoelig is, zo zit hij nu te luisteren naar de wind, het ruisen van de bomen, en ligt hij lekker op de koele tegels, Teunemans. Niks spelen met andere hondjes, maar gewoon op zichzelf zijn, hier bij ons. Ons hele schema in de war, daar gaan we het vanavond over hebben. En nu voel ik wat je voelt, als mensen zeggen, een dier is je beste vriend. Ik smelt als hij me zo zielig aankijkt. En geloof me, ik smelt echt niet zo snel, haha.

Ondertussen kruipt de maand augustus naar zijn einde. Ongekend hoe snel de tijd gaat. Ik heb het gevoel dat deze zomer nog maar net af en toe haar gezicht laat zien, en toch is het alweer donker als ik om kwart over vijf in de auto stap. Gek, vervelend en pas zo bij Utrecht is het weer licht, ik hou niet zo van donker merk ik. Ik vind het heerlijk om lang buiten te kunnen zijn en blijven, om te genieten van de zon die onder gaat, om vanuit de tuin, gelijk naar bed te kunnen gaan. En ook dat lukt al bijna niet meer. De wind, de kou, de atmosfeer, alles is anders. Afgelopen week regende het keihard toen ik naar huis toe reed. De ruitenwissers maakten overuren en ik dacht alweer aan 'winterbanden'. Hoe bizar. Ach, en ik weet ook, dat alle seizoenen hun schoonheid hebben. De herfst, de buien, de grote plassen rond de Kreek, de Pubquiz in 't Wagenhuis, het prijsdansen, er is van alles te doen, juist ook weer in die donkere maanden.

Vanmorgen las ik een verhaal over voorspoed en tegenspoed en toen bleef de zin 'je leeft het leven zoals het leven jou leeft' bij me hangen. Zoals het leven jou leeft. Ja het leven heeft voor jou en voor mij, voor iedereen iets in zich, en dit is op voorhand al geregeld. En ik geloof maar zo, dat mijn leven erop gericht is, er voor anderen te zijn. Anderen een helpende hand te reiken, voor sommigen een gids te zijn. Ik wijs je de weg, nee niet helemaal, ik help je zelf je weg te vinden. Want hoe mooi is het, je zit zelf achter het stuur. Jij bent degene die uiteindelijk de richting bepaalt. Ik, ik ben die boom, die oude eik, waar je af en toe even tegen aan kunt leunen. Even bij uit kunt rusten, je verhaal kunt vertellen. Want jij leeft het leven, zoals het leven jou leeft. Met alles wat je tegen komt onderweg, met alles wat je invalt, of toevalt. Mooi, die zinnetjes, bedenk een zinnetje dat past bij wie jij bent, jouw zinnetje....'leven is leren zwemmen in de oceaan van niet weten' is ook zo'n mooi zinnetje. Ik schrijf mooie zinnetjes op, in mijn telefoon, om deze weer door te geven, of deze te gebruiken in mijn levenslessen vol levenskunst. Of zomaar om te delen met jou, in mijn blog.

Deze twee mooie bomen staan bij kasteel Ruurlo. Een prachtig kasteel, in een heel mooie omgeving, waar Teun vrolijk door de mooie kasteeltuin liep, waar hij genoot van alles, van de ruimte en de vrijheid. We waren in Bronkhorst, een plaatsje voor mij vol herinneringen, aan mijn moeder, mijn tante en mijn oom. De oude herberg 'de Gouden Leeuw' het mooie dorpje met maar 150 inwoners, de prachtige boerderijen en huizen. Het pontje over de IJssel, werkelijk uniek. Wij waren daar als gezin, Annemarie, haar twee dochters, Roos en Floor en ik. En het was fijn, fijn ook omdat Teun bij ons was. Omdat we een bijzonder plekje hadden, waar we verbleven, omdat we met elkaar genoten van alles wat het leven ons wilde geven. En terwijl ik dit schrijf, regent het heel zachtjes, het miezert, de wind maakt het fijn, het voelt heel zacht, 22 augustus 2024 is al een eind op dreef en hoe bijzonder vandaag ontving ik voor het eerst van mijn leven, pensioen op mijn bankrekening. Gek, leuk, een soort van dankjewel voor alles wat ik heb gedaan in dit leven tot nu toe. En ik ben nog lang niet klaar, maar wel al bijna 65 jaar, maandag. Dag!