Terugblik op 2024 en dan...met volle kracht vooruit en op naar 2025!

En met dit prachtige beeld van de Bosdrift, de natuurbegraafplaats, waar nu alle 162 plekjes gereserveerd zijn en al veel mensen afscheid hebben moeten nemen van hun dierbare, begin ik deze laatste blog in 2024. 

Wat een jaar, 2024. Een jaar waarin alle mensen van mijn Uitvaartstichting keihard gewerkt hebben en steeds weer laten zien, dat ons hart, hun hart op de goede plek zit. We ontfermen ons over eenzame, verdrietige, rouwende mensen en bieden hen een plek aan bij de houtkachel in onze Huiskamer van Springer. We luisteren naar mooie liefdesverhalen, of voelen het verdriet. We begeleiden mensen naar hun laatste rustplaats op een van die prachtige, mooi onderhouden begraafplaats. We nemen de telefoon aan, en reserveren uitvaartdiensten, al die 365 dagen per jaar. Ook met de kerst, ook op Nieuwjaarsdag. Kortom, wat zijn we met elkaar er op een bijzonder mooie manier geweest voor onze medemens in 2024. Dankjewel daarvoor. Ik ben en voel me altijd zo trots als ik hierover mag schrijven.

En natuurlijk is 2024 ook het jaar van mijn grote vriend, Teun. Mijn troosthond in Hilversum. Soms zeg ik 'Teun en ik gaan naar ons werk' en dit is Teun in zijn vrije tijd. Aan het water, pootjes in het natte zand, genietend van zijn vrijheid. 'Teun is een vrije hond' zo sprak onze oude bijna 90-jarige buurman, meneer Pastoor, laatst over hem. Teun is mijn liefste hond. Ik hou oprecht van dit dier en zie hoe hij soms worstelt met die oude lastige poezen hier in huis. 

Net het echte leven, soms worstel ik ook met bepaalde mensen. En ik realiseer me, dat er nog veel lessen te leren zijn. Voor mij en voor Teun. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf. Want hoe leuk is het, om nog steeds te mogen leren. Om nieuwe dingen te mogen ontdekken. 

2024 is ook het jaar, waar we veel aandacht hebben geschonken aan onze 'oude dame' ons mooie huis aan de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Geschilderd, metselwerk gerestaureerd, sommige stukken zelfs opnieuw opgebouwd, glas in lood raam laten vervaardigen, nieuwe deuren en ramen, de palen en de kettingen onder de leilindes gerestaureerd. En alles volgens de richtlijnen van Monumentenwacht. Kortom onze oude dame staat weer te schitteren. Nu door met zonnepanelen en de opmaat naar ons zwembad achter in de tuin. Wow hoe fijn...nog wel even sparen, want deze dame is net een echte dame, zij kost veel geld. Daar werken we hard voor allebei. Maar dan heb je ook wat, dan voel je je rijker dan een koning. Als wij samen in die prachtige huiskamer, mooi diep donkergroen geschilderd door Annemarie, op onze mooie diepgroene bank zitten, voor de haard, Teun op de bank, dan prijs ik mij intens gelukkig. Met alles wat er is en komen mag. Met de manier waarop wij in dit leven bezig zijn. Samen, met vrienden, met onze buren, met mensen verder weg. De rijkdom zit voor mij niet in het huis, maar de rijkdom zit in de liefde van ons hart. Ik ben gelukkig met een brief van  meneer Pastoor. Omdat hij zo mooi kan schrijven. Ik ben blij met een compliment of een kist met stoofpeertjes van een meneer die op de Bosdrift zijn familiegraf heeft. Die peertjes die delen we weer uit onder onze bezoekers. En volgens mij is dat wat mijn leven zo waardevol maakt. Het delen van wat ik heb. Onze buurtjes. Delen met anderen, samen genieten van de rijkdom die we samen mogen ervaren. Hier in het dorp mijn schnitzel eten bij 't Wagenhuis. De wijnclub van Nieuw-Vossemeer, die ik heb opgericht, en waar ik nu samen met Ruud, iedere zes weken vorm aan mag geven. Samen met Jack, die er overheerlijke hapjes bij maakt. Geweldig. Ik vind dit zo mooi. Gewoon wat delen van je kennis, je plezier. De voorbereidingen hiervoor. Kortom het is heerlijk om op deze manier iets te doen samen met anderen. Delen, vertellen, proeven, genieten, maar ook simpelweg door samen te zijn. 

2024 is ook wandelen door de polder met Teun. En nadenken, reflecteren op alles wat er speelt in mijn leven. Hier en in Hilversum. Soms teleurgesteld in het handelen van iemand, soms verheugd of zelfs aangenaam verrast door iets wat er zomaar gebeurt. De ouderdom voelen aan je lijf, als je takken aan het snoeien/zagen bent. En een knie die dit jaar het zwaar had, maar al met al qua mijn gezondheid een fijn en goed jaar. Gestopt met wijndrinken door de week! Fijn. Nadenken over de pijn van verlies, de rauwe rouw die ik soms voel. Vrienden die ziek zijn, hartinfarct, tia's, maar ook kanker, die mensen wegneemt van je. Ingewikkelde thema's die maken dat een rondje rustig lopen met Teun, soms helpt om dit alles een plekje te geven. Je realiseren dat je geleidelijk aan bent verworden tot een senior. Iemand die de 65 jaar heeft aangetikt, zomaar in volle gezondheid. Een zegen, een moment om na te denken, over verder en hoe lang dan nog enzo. En mijn antwoord is helder en duidelijk. Tot 2028 ga ik nog een heleboel moois realiseren samen met mijn team, mijn Raad van Toezicht, daar in Hilversum. Gaan we Hilversum future proof maken als het over de Wet op de Lijkbezorging gaat, hoe mooi zou dat zijn. Als dat zou lukken. En dan ga ik met een hart vol liefde voor Hilversum en omgeving, hier in Nieuw-Vossemeer genieten van de polder, de eenvoud, de warme vriendschappen en de stilte. En als het dan zover is, dan is het tijd, om die bijzondere mooie vrienden van me, die overal en nergens wonen, rustig te gaan zien en ontmoeten. Maar eigenlijk ga ik dit nu al doen, omdat ik me realiseer, dat al die verhalen die we samen gemaakt hebben, door de jaren heen, zo de moeite waard zijn. En dat is mijn enige voornemen voor 2025, tijd voor mijn privé wereld te maken. Tijd voor de mensen van wie ik hou. Hier, in Ter Apelkanaal, in Ermelo, in Hindeloopen, in Middelharnis, in Den Haag, in Goes, in Breskens, in Amsterdam, in Castricum, in Sint Annaland, in Hellevoetsluis, overal, tijd. Een bijzonder mooi gegeven, tijd. En ook tijd voor de mensen in mijn Stichting, anders dan de afgelopen jaren, gewoon door mee te kijken, mee te lopen, te ervaren wat het is, om bij die mooie Stichting te mogen werken. 

En met deze door Roos gemaakte foto van onze Teun, in die mooie groene woonkamer, met dat schilderij van Annemarie, ga ik eindigen. Het jaar 2024 telt nog een paar dagen, van hard werken, want ik werk door tot en met 31 december 2024. Samen met alle anderen die nu ook werken, en morgen ook. Het jaar 2024 heeft me geraakt, aangeraakt, liefgehad, verwend, verrijkt, verdrietig gemaakt, teleurgesteld, maar bovenal ben ik ongekend dankbaar dat ik 2024 heb mogen meemaken, samen met jou. Samen met al die mensen, die bij me zijn, naast me staan, voor me en achter me staan, dankjewel, ook al heb ik je niet gezien, voor je lieve telefoontjes, appjes, berichtjes, dankjewel dat je bij me bent en blijft en ik hoop ook in 2025. Dus dankbaar, verrijkt, moe en voldaan, is dit mijn laatste blog voor 2024. En in het bijzonder, dankjewel Teun voor je altijd zo liefdevolle begroeting als ik 's avonds thuiskom en dankjewel allerliefste Annemarie, dat je van me houdt en blijft houden, altijd weer. Ik hou van jou.....

Iedereen de allerbeste wensen voor 2025! Dankjewel voor 2024! Het was zo de moeite waard....

Licht.....licht voor jou....

Soms loop ik heerlijk buiten, en dan geniet ik van het licht, juist in deze periode van het jaar, waar de bomen kaal zijn, kan de zon ons zulk mooi licht geven. Genieten als je dan door de polder loopt en dit soort uitzichten hebt. Ik geniet, en Teun natuurlijk ook. Teun sjeest door de weilanden, wil al zijn energie kwijt en komt dan met diezelfde vaart naar je toegerend, blij en genietend van zijn vrijheid. Meneer pastoor zei laatst 'Teun is vrij, net als jij...' mooi he. Dat zo'n oude man op die manier naar Teun kijkt en naar mij. En jawel dat klopt ik voel me vrij in dit leven. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat vrijheid en je vrij voelen een voorrecht lijkt te zijn geworden. Een samenleving, een wereld waarin vrijheid in een ander licht is komen te staan. Oorlogen, respect voor de ander, discriminatie, je onveilig voelen, hoort bij het leven van vandaag. En ik, ik voel me zomaar vrij...

En terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er mensen zijn, die afscheid nemen van elkaar. Of mensen, die net iemand hebben verloren, en intens verdrietig zijn, omdat rouw al is binnengekomen of voor de deur staat. En gek om dan te durven zeggen, dat ik me vrij voel. En wat zegt dit dan over mij en over wie ik ben en waar ik voor sta.

Toen ik mijn HAVO diploma haalde vroeg de rector mij wat ik wilde worden later, en mijn antwoord was 'onafhankelijk'. En voor mij is dat waar vrijheid voor staat. Mijn eigen keuzes kunnen maken, mijn eigen verantwoordelijkheid kunnen en durven dragen. Mijn eigen inkomen verdienen, voor mezelf kunnen zorgen. Nee durven zeggen of volmondig ja. Mogen zijn wie ik ben. Een vrouw die van vrouwen houdt en dit niet hoeft te verstoppen, ook al loop je dan een erfenis mis. Haha. Vrijheid is mogen zijn wie ik ben en geaccepteerd worden hierom. Maar vrij zijn, is ook voor mij, een liedje als 'Engelbewaarder' leuk vinden, terwijl iedereen om me heen zegt, dat dit soort muziek niet bij mij past. Ik glimlach, want ik kan intens genieten van Hollandse hits, van Country muziek, maar ook van Stef Bos, of het liedje 'avond' van Boudewijn de Groot. Mijn muzieksmaak is divers en veelzijdig. Ik hou van dansen, maar mijn versleten knie niet meer. En toen ik laatst gedanst heb in Hilversum, voelde ik die knie opeens weer. Maar het fijne is dat ik wel gedanst heb. Heerlijk en terwijl ik dit schrijf, voel ik hoe heerlijk het is om te dansen, te bewegen, ook een soort van vrijheid. Ik kan wel filmpjes kijken op Instagram ofzo, van oude mensen die nog heerlijk dansen samen of met elkaar. Geweldig vind ik dat. Laatst zag ik een filmpje van allemaal dames in een seniorencomplex die heerlijk met elkaar aan het dansen waren. En de mannen...die bleven zitten, op een enkeling na. Tja vrouwen he...ik hou er zo van!

Deze tijd van het jaar is het de tijd van het licht. Wereldlichtjesdag ligt achter ons, Allerzielen/allerheiligen ook, overledenen worden in het licht gezet. De kerstdagen liggen voor ons, en het licht zal ons omringen, kaarsen gaan aan. Lichtslingers hangen in de bomen en in hagen, vuurkorven worden aangestoken, restaurants zijn prachtig versierd, als ik hier in het Wagenhuis kom zie ik een geweldig mooi versierde plek, waar veel mensen samen komen en samen zijn. En we omringen ons met licht, zetten elkaar in het licht. Deze dagen voelt gemis anders. Deze dagen zijn we dichter bij elkaar lijkt het wel. We sturen elkaar soms nog een kerstwens, we zijn lief voor elkaar. Ik kreeg een prachtig boekje van iemand die me na aan het hart ligt genaamd 'zo hevig in leven'. En juist dit soort mooie intense vormen van aandacht, die raken me het meest. Ik voel me dan omarmd door het leven. Terwijl de dood ook om me heen hangt. Niet om mijzelf, maar om mensen in mijn omgeving. Een jaar vol verlies, zo kijk ik terug naar het jaar 2024. Een verdrietig jaar, in veel opzichten en toch blijf ik zo hevig in leven. Toch ga ik door met nieuwe plannen, ontmoet ik mensen en omarm ik het leven in de volste zin. Geniet ik met een intensiteit die bijna pijn doet, zo mooi. En zet ik de mensen van wie ik hou in het licht. Echt in het licht. En probeer ik zelf wat meer in de schaduw te gaan staan. Omdat het vanuit de schaduw zo mooi is om te kijken naar het licht. Omdat het vanuit de stilte van mijn polders hier, zo mooi is om te kijken naar het leven. Juist die contrasten maken dat ik zo goed kijk nu. Anders dan ooit. 

En volgens mij heet dat ouder worden. Als je ouder wordt komt alles in je leven in een ander licht te staan. En ik ervaar dit zo. Gisteren zei ik tegen iemand in onze Huiskamer, ik ben nu een senior. Grappig eigenlijk. Een senior. Ooit werkte ik in een Amerikaanse werkomgeving en als je daar wat meer ervaring had, twee jaar ofzo, dan werd je senior. En dan was je 28 jaar en werd je senior genoemd. Nu ben ik 65 jaar en echt senior. En soms is er die associatie (en die herken ik ook), dat ik mijn collega Gert-Jan nodig heb, om me te helpen met de computer of de nieuwe mobiel. Haha, dat is ook senior. Ik grinnik erom, want op dit gebied was ik ook al op mijn 28e senior, als het gaat over automatisering en computers en mobiele telefoons. Ik lijk dan gewoon weer op mijn vader als het hierover gaat. Senior is ook durven te erkennen en onderkennen, dat sommige dingen niet meer zo soepel gaan. Zie mij uit bed komen nu met die knie...maar als ik ga, dan ga ik weer voluit. Dan sprint ik er weer op los. Dus tja...de tijd heeft zijn sporen achtergelaten en dat mag ook. De tijd zet mij ook in een ander licht. Ik realiseer me, dat er mensen om mij heen al overleden zijn. Dat mijn moeder pas 70 was, toen zij overleed. En soms denk ik na over mijzelf en mijn leven. Ooit dacht ik niet ouder te worden dan 49, en nu ben ik gewoon 65. En als ik in de spiegel kijk, dan zie ik grijs haar, een bril die ik iedere twee jaar verander omdat mijn ogen wat achteruit gaan, rimpels en wat kreukels in mijn vel hier en daar. Een versleten knie, maar ook zie ik een vrouw die het leven leeft. Die geniet, die lacht, die vrolijk is, die liefheeft en lief heeft gehad, altijd weer. Ik zie een Anita, die ik zelf okay vind. En die niet meer zo gevoelig is voor wat de ander van haar vindt of zegt. Ik kan niet met iedereen bevriend zijn. Het hoeft ook niet. Ik zie iemand die is geworden, wat haar moeder misschien nooit verwacht heeft. En ik zie een vrouw met licht in haar ogen en in haar hart. Dat durf ik wel te zeggen. En nog steeds een vrouw die onafhankelijk is in dit leven. En al met al, ondanks al die soms wat ongemakkelijke dingen fysiek, ben ik gelukkig. En geloof me dat is een zegen. 

Ik wil graag licht geven op duistere en donkere momenten in iemands leven. Ik wil je gedag zeggen, op de drempel van het leven. En als je overgaat daar waar je ook naar toe gaat, dan draag ik je mee in mijn hart. Ik vond deze foto mooi, omdat deze eindeloos is, en ook weer zie je het mooie licht...En speciaal voor jou, is vandaag mijn licht. Dankjewel voor jouw zijn in mijn leven! Ik zie je ooit weer. Rust zacht