Op weg naar ooit....

Ooit, hoe vaak gebruik ik niet dat woord, ooit dan ga ik dit doen of dat laten. Ooit is zo'n woord dat nog ver weg ligt, of lijkt te liggen en ooit is dus ook een woord waar veel herinneringen aan gaan kleven, of waar wensen, of dromen aan verbonden zijn. En allemaal zijn we op weg naar ooit. Grappig hoe ik nu op 65 jarige leeftijd me realiseer dat er weer een nieuwe 'ooit' is bijgekomen. Ik schreef deze week mijn toelichting voor de meerjarenbegroting van onze Uitvaartstichting, nadat ik heel kritisch door de cijfers ben gegaan en prognoses heb gemaakt en begrotingen. En toen kwam ooit voorbij. Want als ik gezond mag blijven, en dat is de allerbelangrijkste voorwaarde voor ooit, dan ga ik in 2028 met pensioen. Grappig, pensioen lijkt een woord voor senioren en ik voel me dat nog bij lange na niet. Die knie is ook voor ooit en pensioen en senior zijn dat ook. Maar toch, het is een nieuwe ervaring om plannen te maken voor de toekomst, en je er bewust van te zijn, dat je dan zelf met andere dingen bezig bent of zult zijn. Met pensioen. En dan ben je toch echt een senior. Haha, hoe kun je jezelf voor de gek houden he, door te denken dat jij nog niet zover bent. En hoe verdrietig want heel dichtbij mij is iemand, die deze ooit nooit meer gaat beleven. Haar leven is bijna voorbij. En misschien zijn er nog wel meer mensen om mij heen, voor wie het leven heel snel voorbij zal zijn. In mijn hart voelt het zo, alsof verlies heel dichtbij ligt nu. Juist ook in mijn leven. En ja de bladeren vallen van de bomen, de herfstkleuren laten hun prachtige geel, bruine bladeren zien. Ik heb geen last van depressieve gevoelens in deze tijd, maar ik heb wel zorgen om een aantal mensen heel dichtbij. En dat voelt gek. Vandaar denk ik, dat ik die foto van Maria hierbij heb geplaatst. Zodat zij over jullie kan en zal waken. Een veilig gevoel. En ik krijg gelijk ook de goedkeuring van mijn buurman, meneer pastoor.

En ondertussen maak ik plannen voor mijn eigen toekomst, als ik ooit met pensioen zou mogen gaan. Gek, hoe dit bij mij hoort. Plannen maken, denken vanuit perspectief en dromen realiseren. Ik denk dat ik daarin een echte maagd van sterrenbeeld ben. Ik heb een doel en werk er naar toe. Ik heb een droom en ga die realiseren. Samen met Annemarie, daar hebben we zaterdagavond met elkaar over gesproken. Leuk, hoe wij dat samen doen. Tijdens een mooi diner bij 'de oude Stempel' met een feest aan wijnen in prachtige glazen van Spiegelau, waar ik nu zelf ook 1 set van heb. Geweldig mooi en chique. En soms is het zo heerlijk, om op die manier te genieten van een diner. En tijdens dat diner te praten over ons leven, en hoe we het doen en gaan doen. En ja, ook wij krijgen al hier en daar wat van die ouderdom dingen, een vlekje, een knie, een heup, een val soms. Haha....we zijn toch wel op weg naar dat woord senior. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf, want het voelt alsof ik nog een heel leven voor me heb. En dat is dan ook maar mijn ambitie. Ramses zong erover 'we zullen doorgaan....'. en ik weet dat ik door zal gaan. Ook na mijn loopbaan in loondienst. En wat voor een!

En dit stukje schreef ik zondag. Vandaag sluiten we ook weer iets af. We zijn naar het toneel in het Wagenhuis geweest. Annie onze buurvrouw, Marieke en Anja, en nog meer leuke bijzondere mensen uit ons dorp of uit Nootendaal, spelen mee. En volgens mij is dit de laatste keer voor Annie of gaat ze toch nog een keer door. Haar optreden. Heel bijzonder eigenlijk. Ik ben trots op haar, en vandaag gaan we haar en al die andere dorpsgenoten op het podium zien. Jan haar man, die ziek is, gaan we zo ophalen. Een bijzondere middag ligt voor ons. Want ook dat is afsluiten, iets afronden, daar hoort een goed afscheid bij 'een goed afscheid helpt je verder' zo was ooit de slogan van het bedrijf waar mijn liefde voor de wereld van rouw en verlies is ontstaan. En eigenlijk geldt dat voor alles in je leven. En vanmiddag geldt dat voor dik 30 of 35 jaar toneelspelen. We ronden het af en we houden haar vast. En inmiddels weet ik, dat dit niet haar afscheidsoptreden was. Want volgens mij gaat ze gewoon nog door. En dat is ook goed. Doorgaan als je nog fit genoeg bent, als je energie nog voldoende is. Leuk, in het voorjaar weer een toneelvoorstelling in ons dorp. Een leuke vrolijke groep mensen, die ons laten genieten. 

Inmiddels is het woensdag 20 november alweer. Ik ben vandaag hier thuis. Werk wat, ben eigenlijk vrij, want ik heb nog veel vrije dagen dit jaar. En die moeten op, dat lukt niet helemaal maar toch. De komende weken ben ik vijf of zes dagen per week in Hilversum. Een drukke decembermaand ligt voor ons. Bomen planten, natuurgraven verkopen, mensen ontmoeten, beoordelingen, plannen doorvoeren, jaar afsluiten, nieuwe tarieven bespreekbaar maken, nieuwe prijsafspraken maken, kortom druk en veel. Maar ook altijd fijn. Die eindspurt naar het einde van het jaar toe. Kerst en oud-nieuw zijn anders in de wereld van rouw en verlies. Daar stopt het niet, of daar is geen reces, daar gaan we door en door. Daar werken we ongekend hard, het lijkt wel alsof met het vallen van de bladeren, met de intrede van de koude, ook meer levens eindigen. Mensen die al ziek zijn, mensen die oud zijn en niet zo lang meer te leven hebben, ik vind het altijd een verdrietige tijd. Anders verdrietig. In onze Huiskamer branden de kaarsen, de houtkachel houdt je warm, er is altijd wat lekkers bij de koffie, geschenken van leveranciers, boterletters, speculaas, kerstkransen, koekjes gebakken door de dames. Heerlijk die sfeer. Genieten ook. En al wandelend over die begraafplaats kom je woorden tegen. Woorden vol liefde, vol herinneringen. Mooi.

Teun ligt lief op zijn mat. Samen gaan we op pad, dikke waterdichte jas aan en een rondje Kreek. Glibberen over de natte bladeren, rondje door de polder. Hij en ik. Samen. Genieten van de stilte, van het moment. Nadenken over alles wat is en komen gaat. Reflecteren op hoe dit jaar was. Mijn speech voorbereiden voor onze relatieavond morgen op de Bosdrift. Ruim 100 mensen aanwezig, volle bak, met muziek van onze 'dochter van de baas'. Marieke, ze zei 'mooi hoe jij Nieuw-Vossemeer en Hilversum samenbrengt'. Tja...voor mij horen Nieuw-Vossemeer en Hilversum bij elkaar, ik verbind mijn leven hier aan mijn leven daar. Ik laat mensen kennismaken met al dat moois en ooit, dan ben ik hier. Dan is ook daar mijn herinnering. Een hele mooie....in mijn hart, in mijn ziel, in mij. Dankbaar voor mijn zijn daar. Hilversum. Zielsgelukkig met mijn zijn hier, Nieuw-Vossemeer.

En Teun, die is het met me eens. Daar een troosthondje, lief, verbindend, hier een boef, onze Teun.

 Heb een mooie dag. Geniet. Leef.

Thuis.

Vandaag is er na lange tijd, weer eventjes tijd in mij, en in mijn leven. Tijd voor thuis. Tijd voor mijzelf. Tijd voor de stilte. Tijd om na te denken over mijn hele zijn in deze samenleving. Vandaag is het 30 jaar geleden dat Florine werd geboren. Vandaag wordt de vader van een vriendinnetje van me geopereerd. Vandaag wordt er afscheid genomen van die mevrouw, die zelf haar natuurgraf niet meer kon zien, de tijd nam het van haar over. Vandaag is de dag, dat ik uit mijn favoriete kopje thuis mijn Nespresso drink, met een glaasje bruisend water. Vandaag heb ik de krant van drie dagen geleden gelezen. Vandaag heb ik lekker met een vies balletje en vier honden op het speelveldje gestaan. Samen met onze buurvrouw en Piet, een meneer uit het dorp. Vandaag is er een afscheidsdienst in de grote kerk hier achter en zag ik de jonge dragers alweer staan. En toen de kerkklokken gingen luiden, heb ik Teun naar binnen gehaald, want Teun huilt heel hard, als de kerkklokken luiden, echt als een wolf. En als je dan de kerk in loopt, ga je misschien zelf nog harder huilen. Geen idee. Het gebeurt zomaar allemaal vandaag, op deze mooie donderdag. Een donderdag waar ik alleen thuis ben met Teun. Fijn. Bijkomen van de afgelopen dagen, de mooie ontmoetingen, de gesprekken, het onderzoek of resomeren of liever gezegd water cremeren, zou passen in mijn gebouwen, de natuurbegraafplaats, kortom bijkomen van alles wat er is. En vandaag is dus een dag, waar ik intens gelukkig ben met het kleine wat er is. De wandeling rond de Kreek, de stilte om me heen.

En bij thuis zijn, horen ook van die prachtige plaatjes van de omgeving waar ik woon en leef. Mooi vind ik dat verschil, die overgang van het voor mij drukke Hilversum, met veel mensen, veel verkeer, veel fietsers, veel auto's, veel ongeduld soms in vergelijking met mijn woonomgeving. De stilte, de rust, Teun die los kan lopen ook in de straat, de mensen die zwaaien, de gemoedelijkheid, het praatje met meneer pastoor. Het kleine misschien wel. En terwijl ik nadenk over dit mooie verschil, luister ik naar fijne muziek. Muziek die bij mij hoort, nu Stef Bos, met 'breek de stilte' en nog veel meer prachtige liedjes. Ik hou een beetje van melancholieke muziek vind ik zelf. Niet zo vrolijk, serieuze teksten, heerlijk. En deze muziek draai in de auto, maar ook hier thuis als ik alleen ben. Het lijkt alsof ik dan een kleine cocon maak, om me heen, samen met Teun, die opeens ook rustig is, de poezen ergens op een leuning van de bank, of zomaar in een hoekje. Dit huis sluit zich om me heen, laat me genieten. Ik zit soms boven op mijn bankje in mijn werkkamer om me heen te kijken, naar alle herinneringen, foto's, geschenken, of dingen die voor mij zo speciaal zijn. Ik voel me dankbaar dat ik deze veiligheid voel en ervaar. Deze omgeving, deze plek, die ik zo graag aan mijn vader en moeder zou laten zien. Zodat zij weten en ervaren, hoe fijn mijn leven is geworden. Hoe rijk ik ben door te mogen zijn wie ik ben, door te leven met de vrouw van wie ik hou. Door tevreden te zijn, de rust te voelen. En ik zou de glazen doen klinken samen met mijn vader op dit mooie zo waardevolle geluk. Ik zou met mijn moeder in gesprek gaan, of de vormen van lijkbezorging en waarom ik zakelijk de keuzes maak, die ik maak. Ik zou haar een boek geven, om erover te lezen. En zij zou naar me kijken en me zo intens liefdevol toelachen. Zo mooi, zo bescheiden, zoals alleen zij dat kon. Ik zou uiteindelijk Ramses voor haar draaien en samen met haar zingen 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'. Ik las net in de krant dat er een speciaal boek over het leven van Ramses is verschenen, en de eerste 50 exemplaren zijn exclusief, met veel extra's, de prijs is bijna 3 duizend euro per boek. En als ik rijk zou zijn, of geld te veel zou hebben, zou ik dit boek kopen, speciaal voor haar. Maar ik ben niet rijk op die manier. En dus is het goed. Gewoon goed. Ik ben zo rijk, op mijn manier. Gezond, gelukkig, tevreden, omringd door mooie mensen. Tja, wat heb ik dan nog te wensen. Ik zie mensen om me heen, die de liefde weer ontmoeten, die verwonderd, gelukkig en blij zijn, na een groot verdriet. Ik zie mensen om me heen, die diep zijn gevallen, en langzaam weer op proberen te krabbelen, soms lukt het, soms niet. Ik zie mensen om me heen, die hun baan opzeggen, omdat ze niet gelukkig zijn daarin. En geloof me, als je een deur sluit, zie je opeens al die andere deuren, die voor jou zich kunnen openen. Geloof maar in jezelf. Het komt goed. Laat angst niet je raadgever zijn, maar laat je hart je leiden, waar je ook naar toe wilt, volg je hart. Luister goed. Het doet er echt niet toe, of je auto groot of klein is. Het doet er echt niet toe, hoe groot of klein je huis is. Het doet er wel toe, of jij in staat bent, te luisteren naar je hart. Naar wat echt goed voor jou is. En geloof me, dan opent zich die deur, zomaar voor jou. Dan zul je glimlachen, blij zijn, en je weg zal oplichten in het donker.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik Stef 'papa' zingen, en ik glimlach. Want hij zit in gedachten tegenover me en pakt mijn hand, met die grote sterke hand van hem. Hoe vaak heb ik zo niet met hem gezeten, samen aan tafel, hand in hand. Blij met elkaar. En als ik nu mijn ogen dicht doe, dan voel ik het weer. Want ik lijk steeds meer op jou. Papa. Terwijl ik deze foto zie, moet ik huilen. En ook dat mag er zijn. Soms dat intense missen. Dat is ook een vorm van rijkdom, omdat je weet dat je echt van iemand houdt. Prachtig. Dankjewel papa. Stef zingt over de tijd van de liefde, de tijd van vertrouwen, de tijd van vergeven, de tijd van verlangen. 

En terwijl ik nog even geniet van het hier zijn, hier nog een foto van mijn grootste vriend, Teun. De stilte, de woorden van Stef Bos omringen me, morgen is morgen, vandaag is vandaag. Ik wens je af en toe zo'n moment, om simpelweg te zijn. Om thuis te komen. Thuis te zijn, om eens niets te doen. Het is zo heerlijk, zo fijn. Thuis. Ik gun iedereen een thuis. Ik realiseer me terwijl ik dit schrijf, dat dat niet meer zo normaal is, een thuis te hebben. Een plek, hoe klein dan ook, waar jij veilig bent, waar jij mag zijn, wie je bent, wie je wilt zijn, waar je rustig in een stoel kunt gaan zitten, omdat jij dat wilt. En juist daarom koester ik zo, wat er is. Mijn thuis, mijn oude dame hier in de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Dag!

Intens mooi.....

Zomaar op een hele stille rustige zaterdagochtend, zijn we lekker met Teun naar de Grevelingen gereden en daar tussen de Philipsdam en Bruinisse, speelt Teun heerlijk bij het water, als het eb is natuurlijk. Vandaag was het zo rond 10.34 uur eb, had ik opgezocht en als je over het zand liep was het nog nat en zacht, en Teun geniet dan intens en rent als een dolle achter zijn bal aan. En wij, wij lopen tot aan de waterkant, we zien de kitesurfers, we genieten van elkaar en de wind. Mooi, het licht, het water, de kleuren grijs en blauw, de wind erbij. Daarna een tochtje gemaakt, via Bruinisse, uiteindelijk langs de Brouwersdam naar Ouddorp. Wat rondgelopen, een broodje gegeten, en bijzonder hoe je dan toch altijd weer mensen van vroeger tegenkomt, een 'buurmeisje' van een boerderij verderop. Grappig, met haar jeugdvriendin die ik zowaar nog herkende. Terug in de tijd 47 jaar he..., herinneringen ophalen en glimlachen bij die tijd. En al die tijd was Teun erbij, een auto vol zand, een geur van schelpen, water, mosselen, lekker. En als ik dan maandag die auto weer pak, dan ruik ik nog even die intense geur. Fijn.

Dit zijn voor mij de intense en mooie momenten in mijn leven, die er ook zijn, naast mijn drukke en nu zeer zeker veelzijdige werk. Een nog even wat onderbezette Uitvaartstichting, de aanleg van de nieuwe natuurbegraafplaats, drukte overal en alle zeilen bijzetten, om de hectiek de baas te blijven. En ook dat lukt weer. Knetterhard werken en het lukt. En als je dan een weekend mag hebben zoals dit weekend, dan is het goed. Dan is de balans weer daar. Want ook de afgelopen week, als het even teveel was, ging ik wandelen over die mooie begraafplaats. En zo'n wandeling van een kwartiertje hooguit geeft energie en voldoende inspiratie om te weten waarom je doet wat je doet. Iedere dag weer. Maar ook die mooie gesprekken met bezoekers, collega's en vrijwilligers, die uitvaartleider die ons een compliment geeft, of die bezoeker die trots is op wat we aan het doen zijn. Want dat is ook wat ieder mens nodig heeft. Dat stukje aandacht. Die aai over je bol.

Als ik hier op de Bosdrift rondloop en omhoog kijk, dan voel ik dat intense gevoel weer. Omdat er deze week weer iemand bij ons begraven wordt, die zo hoort bij deze plek. Een jonge vrouw, veel te jong, die haar verhaal altijd vertelde vol levenslust, is niet meer. Zij zal echt haar rust vinden hier bij ons, op de Bosdrift. Wij dragen haar met ons mee. Gek, hoe dat werk, waar het leven en de dood dagelijks hand in hand gaan, zo bij mij is gaan horen. Hoe dit in mijn ziel verweven is, hoe dit met mijn hart verbonden is, hoe ik kijk naar de bomen, de graven, de doorkijkjes, de luchten, de kleuren groen. Maar ook hoe ik meekijk als er uitvaarten zijn, hoe ik graven uitzoek en prachtige ontmoetingen heb met hele bijzondere mensen. Afgelopen week de officiële start van de aanleg van de natuurbegraafplaats op de Noorderbegraafplaats. Een prachtige plek, waar veel mensen kwamen en waar ook Teun gewoon bij aanwezig was. Of in de armen van Gert-Jan of gewoon zomaar tussen de aanwezigen rond scharrelde, Teun hoort net als ik, een beetje daar en een beetje hier. Zo bijzonder. Teun.

Prachtig beeld toch. Teun die mee mag rijden met Gert-Jan overal naar toe. Parmantig voorin de bus, genietend van alles wat hij ziet. En overal is hij bij. Teun en Gert-Jan. Mooi stel. 

Vandaag heb ik voor het eerst weer eens wat kaartjes geschreven. Omdat het zo leuk is, en volgens mij ook blijft, om af en toe eens even aan iemand te denken, iets liefs over de post naar iemand toe te sturen. Een dankjewel, een woordje vol liefde, een bemoedigend woord. Vroeger schreef ik heel veel. En ik heb, met de nieuwe kinderpostzegels die ik besteld had, besloten af en toe eens een lief kaartje de deur uit te laten gaan. Even stil te staan bij iemand, die ik te weinig zie. Of iemand met wie ik te weinig contact heb. Hoe leuk is het, als iedereen dat zou gaan doen. Af en toe weer eens schrijven. Ik heb een vriendin in Friesland, en zij schrijft mij af en toe hele mooie brieven. Intens genieten is dat voor mij. Ongekend. En ondertussen klinkt er hier hele fijne muziek, schrijf ik mijn blogje, maakt An haar puzzel, branden de kaarsen, drink ik een fijn glas witte wijn, en An een rode en zijn we zomaar samen thuis. Fijn. Soms is dat kleine ook zo fijn. Afgelopen week hebben we samen, allebei een stuk, de leilindes geknipt en ziet het er allemaal weer mooie en strak uit voor onze deur. Morgen nog wat blad wegzuigen en misschien een laatste keer grasmaaien voor dit jaar. Zin in, wat onkruid wieden, wat terugsnoeien. Lekker rommelen buiten. En natuurlijk met Teun. Niks bijzonders, gewoon fijn thuis zijn. 

Ik denk aan iedereen die het even nodig heeft, dat er aan hem of haar gedacht wordt. Ik voel me zo dankbaar voor alles. Voor deze intens mooie zaterdagen, voor het feit dat ik omringd mag zijn met zoveel liefdevolle aandacht, en prachtige mensen. Ik hou je vast, als jouw leven er zo anders uitziet, als het niet meer gaat, of even niet gaat. En als je geliefde niet meer hier is, hij of zij blijft altijd bij jou. Blijft altijd onderdeel van jou en jouw leven en liefde. En voor die man, wiens grote liefde deze week begraven wordt, zij leeft voort in jouw hart. Toen mijn moeder overleden was, zei mijn toen nog kleine nichtje in de kerk 'jullie hoeven niet verdrietig te zijn want oma zit in je hart'.......

 

Vergankelijkheid....

Van de week sprak ik met twee mij zeer dierbare mensen in Hilversum, boven aan de ronde tafel op kantoor en toen gebruikte ik het woord vergankelijkheid, als voorbeeld voor een thema. Soms kom je van die mooie woorden tegen, of die spreek je opeens uit, die zoveel inhoud hebben. En terwijl ik hier gewoon met een fikse griep, met koorts, buikloop en gammel zijn, op de bank zit, komt dit woord weer even langs. Want ook in mijn leven is vergankelijkheid een ding. Vergankelijkheid wordt ergens als definitie gebruikt voor 'het leven heeft een eindtermijn'. Tja...en die vergankelijkheid bedoel ik nu nog niet hoor. 

Alhoewel ouder worden ook wel iets vergankelijks in zich heeft. je gaat verder, je bent de uiterlijke schoonheid voorbij en jouw schoonheid komt van binnenuit. Is totaal anders dan die mooie jonge vrouw van 29 of 30 jaar. Als je naar jezelf kijkt, zie je grijze haren, wat ouderdomsvlekjes, wat rimpels en een lichaam dat past bij een 65-jarige. Tja...ook die schoonheid is vergankelijk. Het mooie vind ik, hoe om te gaan met alles wat anders wordt, vergankelijk is, en toch weer nieuw perspectief te zien. Waarin dan ook. Ik sprak met een vrouw, begin 50, die wat vastloopt in haar leven en ik ben ervan overtuigd, dat de weg die zij aflegt ingewikkeld is, pijn doet, maar dat zij uiteindelijk als herboren weer opstaat. En dat al die oude pijn voor haar dan als vergankelijkheid, voelbaar en zichtbaar is. En altijd weer houden we elkaar vast, ook in die fase van vergankelijkheid. Ook in de fase dat je dingen los moet laten, moet laten gaan. En natuurlijk als ik over dit soort dingen schrijf, zie ik beelden voor me, van het loslaten van eerst mijn moeder, toen mijn vader en daarna nog veel meer mensen. Zij waren gekomen aan het einde van hun leven. En in die wereld mag ik werken en zijn, de wereld der vergankelijkheid, misschien wel een mooie naam voor mijn nieuwe natuurbegraafplaats - 'het bos der vergankelijkheid'. En bos vol mooie bomen, struiken en planten. Een bos vol kleuren, en straks nog meer vogels en bijen en vlinders. Eigenlijk een bos vol leven. Hoe mooi....

De foto's die ik gebruik maak ik met mijn ouderwetse Iphone hier in de omgeving. Of pik ik van Annemarie (de mooiere scherpere foto's zijn van haar). En veel foto's zijn natuurlijk van Teun, want Teun laat me opnieuw de omgeving zien en met andere ogen kijken. Hij huppelt voor me uit, rent door een grasveld, en als hij op een kruispunt staat kijkt hij even om. En wacht dus even op me. Ik heb een enorm vertrouwen in Teun en Teun in mij lijkt het wel. Volgens mij laat Teun mij zien, hoe vriendschap, of liefde kan zijn, vanuit ruimte je eigen dingen doen, samen en met elkaar. Zo doen wij dit ook hier thuis. Annemarie en ik. Heel verschillend en toch zo samen. Het enige is, dat we elkaar nu echt te weinig zien. Zoveel dagen weg van vroeg tot laat, zoveel dingen in een weekend, zo weinig tijd samen. Terwijl onze tijd samen ook zo belangrijk is. Want ook wij zijn op een weg terechtgekomen, een weg op naar de 70. Gek idee vind ik dat. Mijn moeder overleed toen zij 70 was. Raar getal. Terwijl ik dit schrijf komt het liedje 'Mother how are you today' van Maywood voorbij in mijn gedachten. Dit lied draaide ik voor haar op haar begrafenis. Een mooie vrouw die moeder van mij. Zo dierbaar is zij mij. En gek, hoe je dat nog heftiger voelt als ze er niet meer is. 'Een mens weet pas wat 'ie mist als ze er niet meer is'. Ook zo'n liedje, soms luister ik in de auto naar allerlei liedjes uit mijn jeugd, of liedjes die me doen denken aan mijn ouderlijk huis. Op de Dual platenspeler draaiden we elpees, hoorde ik voor het eerst Ramses Shaffy en Liesbeth List. Mooie tijden herleven in mijn hart en in mijn hoofd.

Volgens mij is een ding nooit vergankelijk en dat is de liefde die je voelt voor iemand. Die liefde is er, is ooit begonnen en gaat altijd door, ook nadat iemands leven voorbij is. Liefde is voor altijd. En dat stemt me gerust. Ik ga nog even op de bank liggen sudderen en nadenken over deze thema's. Ik ben een beetje zwaar op de hand merk ik. Voel me niet zo lekker en dan wordt alles wat donkerder soms. Ook dat mag er zijn. Een mooie avond allemaal.

Van Rijksmonumenten, prijsdansen, tuinen, ontmoeten en weer veilig thuiskomen! Of...het leven van een levenskunstenaar.....

Wat een titel, ja soms gebeurt er in een paar dagen tijd, zo ongelooflijk veel. Eigenlijk kan die titel gewoon zijn - het leven van een levenskunstenaar! En dus heb ik dat er nog maar bijgezet. Het is vandaag woensdag 18 september 2024. En het lijkt wel alsof ik in een soort van rollercoaster zit, maar wel zo eentje, die je langzaam aan gaat voelen. Een vermoeidheid, die er echt is. Het begon met een prachtige dag vol levenskunst, hier donderdag vorige week in het atelier. Mooie mensen, mooie verhalen en mooie verbindingen. Daarna chaos met 6 honden in de tuin, tja...ook dat is een soort van levenskunst. En soms zie ik nog een restant terug, als ik het gras aan het maaien ben. Ik grinnik erom, maar wil nu mijn tuin mooi houden. Omdat ik mijn nieuwe cortenstalen randen aan het plaatsen ben, borders aan het verbreden ben en honderden vrolijk gekleurde bloembollen in de grond aan het stoppen ben. Ik geniet, hou ervan en ben altijd zo blij, als ik eventjes niks hoef te doen. Want vorige week heb ik 6 hele lange dagen gewerkt. En die ene dag tussendoor was ik die levenskunstenaar. 

Terwijl ik nu schrijf wordt er een enorme stellage boven op onze steeg geplaatst. Want er gaat gemetseld worden langs de dakrand. Ons mooie Rijksmonument krijgt ieder jaar een aantal prachtige nieuwe of herstelde onderdelen. En nu is het metselwerk aan de randen van het dak aan de beurt. Het hele pand staat strak in de verf, de paaltjes en de kettingen zijn mooi gerestaureerd, en dit is de volgende fase. Stap voor stap wordt onze 'oude dame' netjes verzorgd. En ondertussen ben ik in de tuin bezig. Heerlijk. 

Kijk maar eens, hoe fraai. Een verjaardagscadeau, en een stille wens, om die mooie randen ook hier te plaatsen in mijn tuin. Een enorme klus, en nu mag de roest gaat ontstaan. Gisteren samen met Annemarie 20 meter alvast geplaatst. De volgende 20 komt op een later moment. Waarom, omdat ik die hele border nog op zijn kop wil gaan zetten. Ja want de dames van de Achterstraat zijn nog lang niet klaar. Een mens is tenslotte nooit klaar, en wonen in een 'oude dame' uit 1795 vraagt altijd weer aandacht en liefde. Aandacht en liefde. Dat is en dat blijft het allerbelangrijkste. Bij alles wat ik doe. Hier, op mijn werk, overal.

En tussen alle bedrijven door, tikte ik in alle drukte van de Open Monumentendagen in Hilversum met mijn band, tegen een betonnen rand. Band kapot en ondanks een verbod van de Wegenwacht wilde ik zondag zo graag naar huis (ik wilde even niemand meer zien en spreken, en in mijn eigen bed slapen) en ben ik toch heel langzaam van Hilversum naar huis gereden. En dankzij mijn bandenman in Steenbergen, staat mijn auto nu weer klaar om morgen terug te rijden naar Hilversum. Ik ben niet zo snel gespannen, maar tijdens deze rit zat ik niet lekker. En afgelopen maandag was er hier 'prijsdansen' in het dorp. Een prachtig evenement, wat op de lijst staat van cultureel erfgoed, want om negen uur danst het dorp hier in 't Wagenhuis. En ik, ik heb niet gedanst, niet zo fijn met die knie. Ja één keer met een heel aardige mevrouw. En ook was ik om half vier weer thuis. Ik was kapot, werkelijk kapot. 

En nu, nu ben ik thuis, heerlijk. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik thuis zijn erg fijn vind. Bezig zijn in en rond het huis. Of zomaar samen een spelletje doen, of een serie op Netflix kijken of...zomaar simpelweg zijn. Een boekje lezen. Met Teun spelen. Heerlijk. Samen wakker worden. Samen zijn. Eenvoudig en klein. Genieten van de dingen die we doen. Niks groots en meeslepend. Klein en liefdevol. Intens. 

Dit idee een beetje. De foto hiernaast toont zo'n rustig moment. Je ochtendjas aan de deur van de slaapkamer. Een kopje koffie drinken samen. Uiteindelijk haal ik Teun een keer, en die komt dan even op bed heel blij spelen, en hij wacht tot je klaar bent. Het licht dat door de luiken komt (ja bij onze 'oude dame' doen wij als we gaan slapen, nog echt de luiken dicht. Binnen en soms ook buiten. Zo charmant.). En natuurlijk is thuis zijn, naast werken, heel bijzonder en fijn. Zeker als je zoveel weg bent zoals ik. Dan waardeer je de rust van dit prachtige dorp. Dan geniet je van een ontmoeting op het 'hondenveld' of een praatje in 't Wagenhuis of bij de SPAR. Je steekt je hand op, je wacht op elkaar, je kijkt naar elkaar om. En soms vraagt iemand me, of ik al zou willen stoppen met werken. En dan is mijn antwoord 'nee'. Want in Hilversum, is het zo ongelooflijk fijn. Er gebeurt zoveel in die omgeving. Er zijn zoveel ontwikkelingen, dus doe ik nog een poosje mee. Ga ik nog eventjes door. Maar af en toe dan duik ik onder. trek ik die ochtendjas aan, en ben ik een trage starter. Maar daarna werk ik zoveel als ik kan, in de tuin, ik probeer het daar tot een klein mooi paradijsje te maken. Voor onszelf en onze gasten, onze familie en onze vrienden. Zodat we er een glas wijn, of een kop koffie kunnen drinken. Straks er misschien kunnen zwemmen. En deze unieke plek kunnen delen met velen. Want delen wat er is, maakt het leven mooier. En ergens las ik 'liefde is als je het deelt, het enige dat meer wordt'. En dat is ook zo. Maar geloof me, een mooi glas wijn drinken, smaakt fijner als je het met vrienden doet. Genieten van de tuin, is leuker als je schoonvader 78 gaat worden en het hier komt vieren. Met elkaar zijn, en die mooie zilverberk horen ruisen, is fraai. Zeker als die mooie boom straks uitverlicht gaat worden. Ik hoop dit vanavond te gaan proberen. Nu al zin in. Want zo zong Willeke Alberti 'samen zijn is sterker dan de sterkste storm, gekleurder dan 't grauwe om je heen. Ja samen zijn, dat wil toch iedereen'. En dit huis, deze plek, deze 'oude dame' houdt van mensen, van gezelligheid, van samenzijn, en ik denk zomaar, dat daarom deze plek mij zo goed past. Ons zo goed past. Ik hoop ooit, hier met mijn 'kleinkinderen' rond te lopen, te voetballen, of hen mee te nemen naar de polders om ons heen. Ja ik geloof dat ik daar nu ook wel aan toe zou kunnen zijn. Hoe fijn. 

En vanmorgen kwam ik mijn werkkamertje binnen en toen zag ik eventjes dit plaatje. De boerderij en mijn geboorte-eiland, Goeree en Overflakkee. Fijn om ook daar weer heel dichtbij te zijn. Alsof ik mijn ouders af en toe even mee kan nemen in mijn leven hier. Ik zei maandag nog tijdens het 'Prijsdansen' dat mijn vader zou hebben genoten van dit leven hier. De puurheid, het simpelweg samenzijn. De vriendelijke mensen, het delen. En ik denk zomaar dat mijn moeder haar ogen niet zou geloven. Een dochter die haar best doet in het leven, die heeft geleerd van haar voorbeeld en zij zou genieten van de bloemen in de tuin. Van mijn leven, met een hondje, en met mijn vrouw. Zij zei al, vlak voordat ze stierf 'dat het toch was goed gekomen met me' en dat ze trots zou zijn, dat weet ik. En ergens diep in mij, heb ik soms die goedkeuring nodig. En ik realiseer me, dat ik die ook heb gekregen en krijg. Ik voel mijn verantwoordelijkheid in dit leven en die draag ik. Ik probeer rechtop te staan en te blijven staan. Soms word ik teleurgesteld door mensen, collega's, of anderen. En dan herpak ik me, en denk aan mijn lessen van het leven 'wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook aan een ander niet'. Dan slik ik, recht mijn rug en ga door. Want, ook dat heb ik geleerd 'een echte van Loon, geeft nooit, maar dan ook nooit op'. Levenskunstenaars zien sowieso de zon, ook als regent het. Zien sowieso de kracht van mensen, en het mooie van mensen. Maar ook een levenskunstenaar wordt soms geraakt, door een verhaal, of door hoe de mensen het met elkaar doen. En als dat zo is, dan hou ik je vast. Telkens weer. Ik zal er zijn. Dag!

Kijken en zien!

Afgelopen dinsdag reed ik naar huis en zag ik prachtige luchten, de kleuren vermengden zich met de kleuren in mijn auto, en ik stopte op de dijk om dit beeld vast te leggen. En zo gaat het vaak, dat ik met mijn hele ouderwetse Iphone, onderweg foto's maak van een bloemetje, een lucht, of zomaar iets. Ook op de begraafplaats fotografeer ik met grote regelmaat mooie teksten, mooie plekjes. Voor jou, de lezer van mijn blog. Of zomaar, omdat ik er zelf zo van geniet. Vroeger al, stond ik te kijken in een mensenmassa, of liep ik over een afdeling, waar mijn team zat te werken en als iemand mij dan vroeg, 'Anita wat doe je toch' dan was mijn antwoord 'ik kijk, ik observeer'. Ik vind het heel mooi om naar mensen te kijken, om de wereld om mij heen te aanschouwen. Soms zit ik hier alleen op een bankje aan de Kreek. Ja vroeger liep ik er alleen maar, nu zit ik ook af en toe. Die knie he...die gewoon eigenlijk best goed gaat, met nieuwe injecties en perspectief voor de toekomst. Maar door die knie, kijk ik ook nog meer om me heen. En ook bij de Kreek is het heel fijn om rond te lopen en te kijken. Je ziet vogels, de eendjes, de waterhoentjes, maar ook de bomen, de akkers om ons dorp heen. Gisteren reed ik door de polder, naar het ziekenhuis toe. En ook toen realiseerde ik me, dat ik zo aan het kijken ben. Fijn. En dan krijg je dit soort foto's.

Ik zit in het atelier en kijk, zoals zo vaak naar de kerk, ik zie de bladeren vallen, en langzaam aan wordt de zomer vaarwel gezegd, het groen is anders groen, het gras is niet mooi dit jaar. Ik moet meer mijn best doen om mijn gazon weer sterk te maken, ik heb dit jaar te weinig gedaan of kunnen doen. Weer die knie. Makkelijk he, dan ligt het niet aan mij. Haha. Ik moet lachen, want volgende week, volgende week op dit moment zijn wij hier met 9 prachtige mensen bezig aan een dag 'levenslessen vol levenskunst' een dagje Nieuw-Vossemeer, waar ik heel veel zin in heb. Gewoon omdat dit soort dagen, je ook goed laten kijken naar jezelf. Naar wie ik ben en waar ik voor sta. Fijn is dat. En als het dan van dat fijne weer is zoals vandaag, is het leuk. Maar ook als het minder fijn weer is, is dit plekje fijn. Voor koukleumen kan zelfs de haard aan, maar ik denk van niet. Die ervaring heb ik al. Want ik denk zomaar dat dit al de 11e of 12e dag Levenskunst is hier in Nieuw-Vossemeer. En soms waren we wel met 12 of 13 mensen en werkte het weer helemaal niet mee. Zin an in. 

En vandaag kijk ik nog even naar de mooie vlinderstruiken, vermengd met genadeloos veel passiebloemen, en witte annabellen. De vlinders vliegen af en aan. Het pampusgras wiegt in de wind, en de hibiscus is op zijn einde. Vandaag de heg nog wat bijgeknipt, het gras weer mooi gemaaid, en de bladzuiger had het al heel druk. De zon verwent me, Teun wil gewoon maar een beetje liggen, hij vindt het allemaal best. 

Waarom ik nu juist deze foto uitgekozen heb, weet ik niet. Ik merk, dat ik weer eventjes voor zo'n hekje stond in mijn leven. Moest ik linksaf of er toch maar weer overheen. En de keuze is gemaakt, ik ga erover heen. Ik ga door en moet even denken aan een gedicht van Tanja Helderman. Die vrouw die kan zo geweldig mooi dansen met woorden. Dit gedicht heet - moed - en een stukje uit dit gedicht zegt 'moed gaat verder op de weg, waar anderen afhaken, moed is hoopvol, positief, durft dromen waar te maken'. En soms in je leven kom je hekjes tegen. Geen idee wat je moet doen. Diep in mij slaat alles op alarm, moet ik worstelen in en vooral met mijzelf. Ben ik stil en op mezelf. En dan opeens, zomaar zie ik het weer. Kijk ik nog eens en kijk ik goed. En jawel dan zie ik het licht en weet ik het weer. En voor ik er erg in heb, ben ik over dat hek heen. Sta ik aan de andere kant en zie ik weer zoveel. Licht, ruimte en kansen. Mogelijkheden, perspectief, en voor ik er erg in heb, glimlach ik de wereld en het leven tegemoet. En gek, soms denk ik, dat mijn lijf dan ook even reageert. Ik kon bijna niet meer staan, niet meer lopen, ik stond even stil. En zomaar, door dat hek weer over te gaan, loop ik weer. Een beetje beschadigd, dat wel, maar ik ga weer. Ik heb Anita van Loon weer gevonden. Die vrouw die barstenvol moed zit, die lef heeft, die klimt en klautert en boven komt. Steeds weer. Heeft niks te maken met oud of jong. Ik ga gewoon. Voel me gedragen door de liefde om me heen. Voel me veilig hier op mijn eigen plekje. Kan weer heel veel hekken over. 

En soms heeft het ook te maken met missen. Mensen missen, met wie je het heel goed had. Ook in mijn werk had ik het genoegen met iemand te mogen samenwerken, met wie ik een enorme klik voelde. En ik mis hem. Geeft niks, hij is nog ergens en ik ga weer door. Zonder hem. Ik zoek mijn weg en vind ook deze weer. Het bijzondere vind ik, dat het ook goed is om te voelen dat je iemand mist. In je hart, in je leven, in je nabijheid. Hoe mooi om iemand te missen. Want geloof me missen is houden van. Intens houden van. En ik ben er heilig van overtuigd, dat pijn voelen, en daarmee dealen, je weer een stap voorwaarts laat zetten. En die stap is gedaan. Ik ga weer. Dankjewel als je me soms gedragen hebt. Zonder dat je het wist. Door dat mooie woord, of door dat lied op mijn verjaardag, of door je liefdevolle zorg. Ik weet het, ik ben niet alleen. Nooit alleen. 

Ik ga met Teun een rondje lopen, rond die mooie Kreek. Even op een bankje zitten. De stilte inademen en genieten. Een mooie dag. Ik zie het licht. 

 

Vier elke dag!

Tja en vandaag is het echt. Gewoon zomaar 65 jaar geworden. Lijkt veel, is veel, voelt veel, maar is ook maar een getal. Een mooi getal. Vroeger, toen ik jong was, was dit een bijzonder getal, want dan ging je met pensioen. Tegenwoordig is dit (gelukkig) niet zo, en ga ik nog gewoon lekker door. Wel ben ik vandaag vrij. Om langer in bed te liggen, om met mijn lief kadootjes uit te pakken, om met Teun nog wat te kroelen, om zomaar even niets. Maar ook omdat ons weekend vol en gevuld was, een diner in Ouddorp met An's moeder, Reynaud en de meisjes en wij natuurlijk. Heerlijk genieten van wijn en spijs maar vooral van het feit dat mijn schoonmoeder er nog gewoon bij was. Want dat is ook met al die jaren, het is niet vanzelfsprekend, dat je dit nog een keer kunt doen op die manier, iedere dag weer, zie ik leeftijden voorbij komen op mijn werk, van mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar veel te jong zijn om te overlijden. En dus vier elke dag. Een tekst, die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van Nicole. Die tekst staat bij mij in het atelier, bij mijn laptop, mijn werkplekje en iedere keer als ik hier zit, ben ik me ervan bewust iedere dag te vieren. Nee, niet met champagne of wijn. Maar gewoon stil te staan bij het feit dat je vandaag mag leven, mag rondlopen, mag zijn, samen mag zijn, mag genieten, mag werken, mag delen.

Vandaag geen groot feest, juist niet, waarom omdat we net een prachtige bruiloft hebben mogen meemaken in Piaam. Een schitterende plek in het Friese land, van Annemarie en Hans. Een feest om aan terug te denken, een feest om bij stil te staan. En ik vier mijn verjaardag zo vaak, en trouwen doe je maar één keer. Vandaar. Gewoon lekker thuis. Wat uitgeslapen en daarna nog even doorgeslapen met Teun, een koffie met een croissantje. Vanmiddag wat buren, mensen uit het dorp. Een glas champagne, een glas wijn, een kop koffie met een stukje taart. Verder niks, eventjes maar. Waarom, omdat het zo gezellig is. En ook omdat op de een of andere manier, de mensen in dit mooie dorp, zo ongekend lief en zorgzaam zijn, naar elkaar en voor elkaar. Daarom, een glas wijn, een hapje, een handjevol mensen. Fijn.

Ons feest komt als we 20 jaar getrouwd zijn, dan vieren we de liefde, en niets dan de liefde. In 2026 doen we dat. Het jaar dat ik officieel met pensioen mag, maar ook nog niet ga. Pensioen is zo'n woord, waarvan ik vroeger altijd dacht dat dat het einde van mijn leven zo ongeveer zou zijn. En nu is pensioen nog steeds iets voor ouderen vind ik. Haha...en als je mij ziet lopen, dan hoor ik daar nu wel bij hoor. Die knie die speelt enorm op. Doet zeer, maakt me een hobbelende 65-jarige, maar ach, er zijn ergere dingen, nog steeds, en altijd weer. 

En ondertussen realiseer ik me, dat ook deze verjaardag ik soms wat verlangend denk aan mijn familie, en dan bedoel ik mijn vader en moeder. Al zo lang niet meer hier bij mij. Soms zie ik een gele vlinder, vandaag nog niet, wel twee witte en nog meer vlinder, op de vlinderstruiken, en als ik vlinders zie, dan denk ik wel aan hen. Altijd weer. Vooral als die gele er is, dan is mijn vader dichtbij. Het lijkt op deze foto alsof Teun en ik eventjes naar de hemel kijken. De mensen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben, even zoekend daar ver weg bij ons vandaan. Een groet naar boven, met de boodschap, dat het goed is en goed gaat met mij, met ons. Dat we gezond en gelukkig zijn. Geen zorgen hebben, genieten en dankbaar zijn. Dat er vrienden zijn, die om ons heen staan. Dat er mensen zijn, die naar ons om zien, dat we nooit alleen zijn. En lieve ouders, ik heb een familie, de familie van Annemarie, die van me houdt en naar me omziet. In het kerkje bij de bruiloft van Annemarie en Hans eindigden we met hardop te zeggen 'zing, bid, lach, werk en bewonder' en mama, ook daar was jij gewoon weer bij. Juist door deze tekst. Jouw tekst. Zo zijn jullie altijd ergens in mij, in mijn leven en in mijn nabijheid. Juist misschien wel, als ik het eventjes niet meer weet. Als ik twijfel of zoek, als ik ergens verdriet voel, als ik even geen houvast heb. Want ook al zie je het niet, die onzekerheid ken ik ook. Die hoort soms ook bij mij. Ook al vier ik iedere dag, ook al leef ik ten volle, en ga ik continue voluit voorwaarts, ook al weet ik niet van ophouden, ook al werk ik me kapot, op het moment dat het eventjes niet lukt, dan kijk ik omhoog en voel ik me gedragen. Telkens weer. Hier op aarde door Annemarie en haar familie, door trouwe lieve vrienden, en daar waar het echt nodig is, dan kijk ik omhoog en zing ik het lied van Ramses Shaffy en hou ik me daaraan vast.

Vandaag ga ik door met 65 zijn, ik voel nog geen verschil met 64 zijn, maar toch ik ga weer verder met een nieuw levensjaar. Dankjewel voor alle liefdevolle wensen, voor alle omarmingen, kaarten, berichten, woorden, ik heb er eventjes geen woorden voor....heb een mooie dag. Breng een toast uit op het leven en geniet! 💖