De zomer 'daar waar Zeeland Brabant kust'......

Ooit bedacht ik deze naam, voor mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel. En toen wist ik nog niet, hoe mijn huidige woonplaats vol levenskunst zit. En eigenlijk is de plek waar wij nu mogen zijn en leven, hier in de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer, een heel bijzondere plek. Een plek waar al die dingen samenkomen, die ik ooit in mijn leven in mijn rugzak heb mogen verzamelen. Mijn opvoeding, het geloof, het effect van dat geloof op mijn geaardheid, de rust, de natuur, het leiderschap van mijn moeder. De levensvreugde van mijn vader, het omzien naar elkaar. Het zorgen voor je medemens, het eerlijk en oprecht zijn. Het leven vanuit vertrouwen. Elkaar de hand reiken, en ga zo maar door. En hier in dit mooie kleine dorpje zo dicht bij mijn geboortegrond komt alles samen. De mensen groeten elkaar, zoals ik dat vroeger geleerd heb. En ik weet nog dat ik in Den Haag ging wonen, toen ik 17 was en ik het zo gek vond dat mensen elkaar bij de bakker geen gedag zeiden. En ook dat went, hoe gek dat ook klinkt. En hier, groet je de auto's die voorbij komen, zeg je 'hallo' of 'houdoe' of iets anders vriendelijks tegen elkaar. Hier zwaai je als je langsrijdt of loopt. Hier help je elkaar, hier maai je het gras voor de buren. Hier zorg je voor elkaars hondje, hier mag je mee-eten met de buurman die zo heerlijk zijn vlees kan bereiden op de barbeque. Hier is een burenborrel, om elkaar te ontmoeten. 

En als mensen mij vragen 'wat is levenskunst' dan is dat vooral 'het zien van al die mooie kleine dingen bij elkaar, en daar dankbaar voor zijn' en juist die dankbaarheid, die is zo nodig. En zo is ook mijn zomer hier. En vandaag op een maandag, een vrije dag heerlijk. Ik ben iemand die niet zo vaak op vakantie gaat. 1 x per jaar maar. En al die andere vrije dagen die snipper ik door het jaar heen. Zodat ik zomaar nu, op een maandag hier in het atelier zit, en geniet van de kerk, de zon, de tuin, de zomer daar waar Zeeland Brabant kust. Hoe fijn is dat. Teun ligt onder de tuintafel, vanmorgen een heerlijke wandeling over het veld en langs de Kreek gemaakt met Teun en Annemarie. Simpelweg samenzijn.

Hilversum in de app en op de mail en morgen weer helemaal, fulltime. Wel met de cabrio denk ik, want ook dat is levenskunst, genieten van je kop in de wind, de ramen open, zonnebrand op je neus en gaan. Hoe fijn....

Maar vandaag is levenskunst de stilte, de vogeltjes, de jacuzzi, Annemarie, Teun en ik. Hier op ons prachtige plekje waar de hortensia's bloeien, de vlinderstruiken langzaam aan paars kleuren, de heg groeit, het lampenpoetsersgras weer wuift in de wind. Omringt door de stilte, de zon en ondertussen geniet ik van dat kopje Nespresso. Fijn.

Wil je meer weten over levenskunst, kijk dan op mijn website www.anitavanloon-levenskunst.nl en wil je meer weten over dat andere stuk van mij, daar in Hilversum, ook zo'n stukje levenskunst, kijk dan op www.uitvaartstichtinghilversum.nl 

Een fijne dag, ik zwaai naar je als ik je zie...ik glimlach als ik aan je denk, en ik hou je vast als je dat nodig denkt te hebben. Heb het goed vandaag!

Beseffen dat het onomkeerbaar is doet pijn!

En soms is iets onomkeerbaar. Er is geen links, er is geen rechts, het is gewoon een feit. En vandaag zit ik te schrijven, vanuit de keuken, met mijn glaasje water en terwijl de hemel een beetje huilt, huil ik gewoon al een paar dagen mee. In stilte, en alleen. Ik besef, dat iemand van wie ik zielsveel hou, al bijna 50 jaar lang, gewoon weer ziek is. Een ziektebeeld, dat onomkeerbaar is, waarvoor medicijnen ontbreken, simpelweg omdat die er niet zijn. En een ding realiseer ik me meer dan woorden kunnen zeggen, ik hou haar vast. Ik zal haar altijd vasthouden. Soms ontmoet je mensen in je leven en die blijven. Die blijven bij je, ongeacht waar je naar toe gaat. Soms heb je tijdens een weg, een reis medereizigers, voor dat moment. Fijn, leuk, en bijzonder, want iedere ontmoeting is bijzonder. En verrijkt je leven. En deze vrouw, die er was toen het goed met me ging, en toen het niet goed met me ging, toen ik succesvol was en toen ik niet succesvol was, deze vrouw is er gewoon. En zo zal het ook nu zijn. Ik zal er zijn. Ondanks volle agenda's en een druk sociaal leven. Soms gaat iets voor. Is iets belangrijker dan al die andere dingen bij elkaar. Ik zal er zijn....

Ik ken mezelf als een vechter, een knokker, iemand ie nooit opgeeft. En nu, zal ik voor haar vechten, voor haar staan, haar vasthouden, want soms maakt ziekte, dat je gedragen moet worden, omdat je lijf het niet meer doet. Dat je omarmt moet worden, verwarmt moet worden, omdat de wereld doorgaat en jij niet. Dat je mag schuilen, mag leunen, mag zijn met al je ongemakken, omdat het leven om je heen beweegt en jij steeds minder. Omdat je de weg voor je niet meer duidelijk ziet, simpelweg, omdat je vriendschappen, je partner, de mensen zijn die je nu het meest hard nodig hebt. 

Het gaat niet om bezit, het gaat om zijn, en hoe blij ben ik nu, met mijn zinnetje, geleerd op de zondagschool en van mijn moeder - 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. En ik zal mijn hand uitsteken, en je vasthouden.

En ik voel je pijn. Ik ben al dagen verdrietig, echt verdrietig, om jou, voor jou en met jou.

En weet je lieve vriendin, lief mens, wat er ook gebeuren  mag en gebeuren gaat, ik haal je op, ik breng je thuis, ik hou je vast. Want samen, samen met al die andere mensen die zielsveel van je houden, komen we veel verder, dan wanneer je dit alleen moet doen. Dus ongeacht hoe ingewikkeld of hoog, of spannend die weg ook is, we nemen hem gewoon, we klimmen omhoog en samen.....

Zo'n heerlijk zomers gevoel....

Hoe mooi is de kleur blauw. Hier in Parga in allerlei tinten. Geweldig. Ik kon zomaar rustig zitten en voor me uitstaren, niks hoeft, alles mag. Zalig. En volgens mij is dat vakantie. En onze vakantie in Parga, was een tijd van uitrusten, wandelen, zwemmen, en veel boeken lezen. En bovenal samen genieten en tot rust komen. Want rust heb ik meer nodig dan ooit in deze fase van mijn leven. Het leven is soms ingewikkeld, lastig en daagt me uit. Nee hier thuis niet. Hier is het een beetje Parga achtig vind ik. De tuin, met allerlei prachtige mooie bloeiende planten, wat extra aandacht voor het gras, veel mooie tinten paars, roze en blauw, af en toe en gele uitschieter er tussendoor. 

Nu ik spreek over geel, moet ik even iets vertellen. Annemarie en ik, zaten in Parga op een prachtig terras, een klim omhoog langs allerlei trapjes, en dan keek je uit over het water, de kleine eilandjes, en daar dronken we een heerlijke kop koffie en een watertje. En zomaar opeens kwam daar een prachtige donkergele vlinder even langs, hij stopte even bij mij en vloog toen weer weg. Tja...en gele vlinders zijn er deze zomer steeds, hier in de tuin en ook in Parga. Dus Pa van Loon houdt me nog steeds goed in de gaten, de gele vlinder is bij me, sinds hij is overleden. Hij was kleurenblind en de enige kleur die hij zag was geel, lekker geel. En soms is hij er even niet, en ook als ik nadenk, over van alles en nog wat, dan komt hij even langs. Dan aait hij me als het ware over mijn wang...dag Pap!

Hier thuis wonen we naast meneer pastoor. En hij kwam op de thee, toen we net thuis waren. Hij had Ria, onze vriendin die met haar man Hans, hier in ons huis was en voor Teun en de poes zorgde al een prachtige pioenroos uit zijn tuin gebracht. En gisteren kwam hij ons even groeten, en snoepte hij lekker mee van de vers gebakken appeltaart van Ria. En toen ik hem deze foto liet zien van de pastoor of priester in Parga, toen zei hij 'oh wat een mooie man, dat is een goed mens'. En deze pastoor vond het goed toen ik deze foto maakte van hem en die andere meneer. En als ik hem daarna tegenkwam, dan groette hij me vriendelijk. Dus weer een soort van zegen, daar in dat mooie stukje Griekenland, Parga. Parga ligt op het vaste land van Griekenland, tegenover Corfu. Je vliegt op Preveza, kortom een geweldig mooi stukje Grieks leven. En een van de geneugten daar is ons kopje koffie of onze maaltijd bij de Brazilian Cup. Een geweldig mooi tentje, gerund door een echtpaar, al 25 jaar, met overheerlijk koffie en een paar eenvoudige goede gerechten op de kaart. Een fijne Griekse wijn erbij, kortom, genieten. Persoonlijke aandacht, vriendelijkheid, een groet, en een omhelzing als je gaat. Mooi, een beetje zoals onze Uitvaartstichting in Hilversum. Dichtbij, persoonlijk, met aandacht, veel aandacht. Zo eenvoudig kan het leven zijn.

En nu weer thuis, weer lekker in de jacuzzi, lekker werken in de tuin, Teun weer uitlaten en kroelen met hem. Heerlijk, het gewone fijne leven, hier in ons mooie dorpje. De rust, de stilte, de praatjes in het dorp, kortom, genieten van alles wat zo bij me is gaan horen. Wat zo een onderdeel is van mijn leven hier. Fijn. En morgen weer naar Hilversum, ook weer zin in. Zin om weer bezig te zijn, aan de slag te gaan, mijn mensen weer te zien, dat kopje koffie in de Huiskamer, dat gesprek met onze gasten. Maar ook de vele mails, de sollicitanten, de afspraken, de gesprekken, en de vele uitdagingen die deze baan mij biedt. Hoe hou je al die mooie uitdagende Rijksmonumentale gebouwen actueel en van deze tijd, zonder afbreuk te doen aan wat ooit was, maar zeker zodanig dat er animo voor is, om juist hier je afscheid te vieren. Juist hier de eindigheid van het leven, met af en toe wat sleetsheid, te laten organiseren. Ik ben er klaar voor. Ik heb er zin in. En wil je zondag een prachtige lezing bijwonen van Roek Lips, meldt je dan nu nog aan. Het kan nog net. Op die geweldige zolder daar op de Bosdrift. Een verhaal, dat je raakt tot in iedere vezel. En Teun, ja Teun onze troosthond is er natuurlijk ook bij. Want Teun mag eventjes overal mee naar toe. Dat heeft hij verdient, nadat hij zo geweldig lief is geweest bij Hans en Ria, en ook, omdat ik hem zo ongelooflijk gemist heb. Mooi he...mijn, onze liefde voor Teun....

Van dikke kabels en toekomstdromen....

En vandaag gaat de hele boel hier open en weer dicht. Kabels voor zonnepanelen worden van voor naar achteren doorgetrokken, het pad gaat open en het pad gaat dicht. Meterkasten vervangen, of bijgeplaatst, kortom er gebeurt een heleboel. De tuin wordt klaargemaakt voor al die toekomstdromen die wij hebben. 

En Teun, die vindt het gelukkig weer allemaal prachtig. Gisteren was er zomaar opeens iets, waardoor hij ongelooflijk bang was. Hij trilde over zijn hele lijfje, en dit hield maar aan, het begon zomaar opeens op de begraafplaats en tot vannacht was hij enorm angstig en bang. Hij liep met zijn staart tussen de benen, trilde en durfde hier niet uit de auto. Ik heb hem naar binnen gedragen en vanmorgen was het zomaar weer onze oude Teun. Hij snuffelt, hij kijkt, hij ruikt, hij rent, hij speelt, hij eet en drinkt. En ik, ik had zomaar een hele slechte nacht. Spoken, denken, piekeren en doen. Terwijl ik nooit pieker. Grote ingewikkelde problemen worden opgelost. Thema's blijven nooit lang hangen, daadkrachtig kan ik keuzes maken en doorgaan zal ik altijd. Maar gek, hoe kwetsbaar ik ook kan zijn. Als er iets is met de mensen van wie ik hou. Of als er iets is met mijn Teun. Onze Teun, maar stiekem ook een beetje mijn Teun. 

En ondertussen ben ik vanuit huis ook een beetje aan het werk. De Paasdagen komen er aan. Mensen zijn even vrij. De agenda is weer gewoon gevuld, niet extreem maar heel gewoon. Waardoor iedereen even op adem kan komen. Waardoor we met elkaar in gesprek kunnen over die dingen, die wel of niet goed gaan. Tijd is soms zo kostbaar. Tijd om even te lezen, even dat mooie gesprek te hebben met je vriend of vriendin. En die tijd, die is er soms te weinig merk ik. Gisteren was mijn vriendinnetje jarig en door allerlei dingen kon ik daar niet bij zijn. Gek, ongezellig en ongemakkelijk ook. Ik voel me schuldig maar ga nu wel lekker eten met haar, gewoon samen. Soms is dat fijner, elkaar even samen te zien. En dit soort keuzes maak ik, steeds meer. Even een ontmoeting een op een. Jij en ik. Afgelopen weekend was een heel goed vriendinnetje van ons hier in Nieuw-Vossemeer, van vrijdag tot maandag. Heerlijk even tijd hebben, gewoon een dagje hangen in de tuin. Genieten van de zon, en tijd voor elkaar. Tijd.

De beukenhaag wordt langzaam groen. Het laatste blad valt eraf. Heerlijk vind ik dit. De mooiste tijd van het jaar breekt aan. De tuin staat bomvol met bloemen en planten, vol met kleuren, de berk is prachtig groen al en laat zien, hoe heerlijk de zomer gaat worden. En Teun, Teun is gewoon overal bij. Fijn. 

Op de een of andere manier vind ik het voorjaar fijn, dan is er nog zoveel te verwachten. Dan komt er nog zoveel moois. Dan begint die mooie lange vrolijke tijd tot oktober, begin november. Maanden vol van genieten, van liefde, van gezelligheid, van mensen, van ontmoeten, van evenementen, van vul maar in. Van Parga, van asperges eten, Paasdagen vieren met de familie en hoe leuk, voor het eerst met nog iemand erbij. Want kinderen worden groter, ontmoeten mensen, die langzaam aan bij de familie gaan horen. En hoe doet dit me denken aan vroeger, ik sjouwde werkelijk iedereen mee naar de boerderij. Al mijn partners, of vrienden, of liefdes of vul maar in. Op de boerderij was altijd plek voor iedereen. En nu hoop ik maar zo, dat onze kinderen hetzelfde doen. Dat ze genieten van de gastvrijheid, die hier zo is. Waar ik, waar wij, zo van houden. 

Liefde is echt overal he...ik vind het zo leuk, om te zien, hoe je buiten in allerlei vormen, op allerlei momenten iets moois kunt zien. Dit is een dijkje hier in de buurt, waar ik vroeger wel eens ging lopen met Teun. 

Toekomstdromen. Heb jij dat ook? Droom je weleens over iets wat je graag nog zou willen doen, of ervaren. Of over dat gesprek dat je nog wilt voeren? Welnu, doe het maar gewoon nu. Vandaag, of morgen, of dit weekend. Maar stel het niet al te lang uit. Morgen, we weten niet wat morgen ons brengt? Ja ik hoop nu even dat ik het wel weet. Want morgen komt mijn toekomstdroom. Mijn mooie youngtimer wordt gebracht, donkerbruin, heel bijzonder met dat speciale klokje erin. Die auto waarmee ik hoop tot mijn dood te kunnen blijven rijden. Tja...genieten. Simpelweg genieten. Van elkaar. Van alles. Leuk, ik blijf dromen en ik probeer deze te blijven realiseren. Iedere dag opnieuw. En soms zeg je dan gewoon 'dankjewel' als je daarbij geholpen wordt. Of als iemand je even vasthoudt om je dromen te realiseren, te ervaren, te doorleven, te beleven. Ik las van de week ergens 'zij leefde me de liefde voor'. Zo'n zin die ik noteer, zo'n zin die ik koester. Want hoe mooi is het als iemand deze zin opschrijft. Zo koester ik zinnen, woorden, citaten en schrijf deze op in mijn telefoon. Om te delen met jou...fijne Paasdagen, geniet, zoek een ei, nodig gasten uit aan je tafel, drink je mooiste wijnen, leef gewoon maar...liefs!

 

Zomaar zomer!

Deze meisjes staan in de tuin, ze worden omringd door prachtige vrolijk gekleurde bloemen en af en toe krijgen ze een andere plek. De meisjes, de dames, de twee vrouwen uit de Achterstraat, daar staan ze symbool voor. Ik ben wat aan het genieten, tussen alle dingen door. Tussen jaarrekeningen, verslagen, ontmoetingen, sollicitanten en nog veel meer door. En daar in Hilversum gebeuren mooie dingen. Zo wordt de tv-serie HEIN opgenomen bij ons. En dat betekent filmploegen over de vloer. Interviews voor kranten en mogelijk een documentaire over de mensen die bij ons werken, zo gaaf. En Teun natuurlijk, want Teun werkt ook 'een soort van' bij onze Uitvaartstichting, als troosthond.  En zo was er ook afgelopen zondag een filmploeg bij ons, en dus was ik al om kwart voor zes in de ochtend daar op die mooie Bosdrift aanwezig. Even schakelen, met de zomertijd, dus een kort nachtje en daarom vandaag weer een dagje thuis. De tuin, de bloemen, het gras, het ingezaaide gras, kortom al die mooie vrolijke kleuren die nu onze tuin zo bijzonder maken. Voor de Pasen, of zomaar voor mij, voor ons. Vandaag was zo'n rommeldagje, de winterbanden opgehaald, en als het goed is zijn deze zo dadelijk verkocht. Er komt een Belg deze kant op. Leuk vind ik dat, een beetje rommelen, tja, want het is de tijd, dat dromen uit gaan komen hier. Dromen waar we hard voor sparen, waar we keihard voor werken en ondertussen is de tijd van genieten begonnen. Nog steeds met veel werk, maar wel maak ik, maken wij keuzes voor het genieten. Zo komt er 2 mei een prachtige jacuzzi helemaal op maat gemaakt, hier in de tuin. Met jets en licht, en muziek en met plek voor meer mensen. En dan zo'n drijvend led verlicht plateau voor je plastic glazen, zie je het voor je. Het staat al klaar. Alle voorbereidingen worden getroffen en ons kleine paradijs, wordt nog paradijselijker dan het al is. Heerlijk. Met jets, en streams, voor kuiten, billen, onderrug, kortom voor de wat ouder wordende lijven. Het idee alleen al, dan had ik er vandaag zeker al in gezeten, daar ben ik van overtuigd. 

En dan hier mijn grootste droom. En ook deze komt uit. Altijd al wilde ik weer een E-klasse cabriolet. Waarom, omdat ik die auto zo geweldig mooi vind. En hij hoeft niet nieuw te zijn, maar wel bijzonder. En deze auto is heel bijzonder, alleen al door de kleur, een bijzondere kleur bruin metallic, met een bruin en beige leren interieur. Jawel deze auto is volgende week de mijne. Zonder op te scheppen, want het is een youngtimer, en ik gun mijzelf al die kilometers die ik maak in mijn droomauto. En jawel deze auto is mijn auto voor als ik met pensioen ga, een E-klasse 200, een gewone motor, 184 pk dat wel, maar vooral hoe deze auto eruit ziet met een bruine cabriokap, dat is de auto die ik altijd al wilde hebben. Alleen zie je deze uitvoering, en deze kleurstelling bijna nergens. Ik had er nog ergens een gezien, maar die was aanmerkelijk duurder. En dankzij het zetje van Annemarie, heb ik deze stap gezet. Gewoon zomaar, omdat het mag, en omdat het kan. Omdat al dat harde werken van mij, van ons, nu ertoe mag leiden, dat ik onze dromen uit laat komen. Gek het voelt alsof ik soms verantwoording wil afleggen, maar eigenlijk hoef ik dit niet te doen. Maar ik vind het wel allemaal heel erg luxe. Ik realiseer me, dat wij een prachtig leven hebben. Hier op deze mooie plek met die prachtige tuin, in dat geweldige dorp, met die lieve mensen om ons heen. Weer voel ik die oneindige dankbaarheid in me opkomen, voor dit alles. Net kwam die Belgische meneer en hij vertelde terwijl we koffie dronken, dat zijn vrouw kanker heeft. Tja...en dan is alles anders. En ik realiseer me iedere dag, hoe gezegend ik ben, dat ik door mag leven. Want kanker neemt alles van je, dat zei die meneer ook we zijn alleen maar met kanker bezig'. En hoe genadeloos fijn is het dan, als je gewoon in de tuin kunt werken, bloemetjes kunt plukken voor de buurvrouw, of zomaar even een rondje Kreek kunt lopen met Teun.

Grappig er zaten twee meisjes op een trapje en ik liep langs hen, en riep naar Teun, en toen moesten die meisjes heel hard lachen, toen ze hoorden dat mijn hond 'Teun' genoemd werd. 'Teun is toch voor jongetjes...'. Grappig he...leuk hoe kinderen denken. Ik las vandaag in de Libelle zo'n soort prietpraat stukje, waarbij iemand aan een kindje vroeg hoe zijn vader heette. En toen dat kindje het niet begreep zei die volwassene tegen het kindje. Wat roept je moeder naar je vader als hij naar boven komt. En dat kindje zei 'neem je de was mee'. En ik, ik moet dan zo vreselijk lachen om dit soort uitspraken. Geweldig, hoe eerlijk kinderen zijn. 

Hier een prachtige foto, gemaakt volgens mij door René Krijgsman, een afscheidsfotografe bij mij op de begraafplaats. Deze foto was de basis voor de benaming van 'Teun de troosthond van de Bosdrift'. En door deze foto is Teun 'beroemd' geworden en in de krant terecht gekomen. Hoe leuk, die Teun. Vanmiddag lagen we samen op de bank buiten, lekker in de zon, ik met mijn boek, en Teun dichtbij me. Zo fijn. Fijn ook om alvast wat kleur op de wangen te krijgen, voordat we naar het mooie Parga vertrekken. Genieten van het Griekse leven, de zon, het water, en van eventjes helemaal niets. Lekker samen zijn. Want dat is echt wat we nu missen, het samenzijn. Mijn werk is veelomvattend en veel en lange dagen. De avonden zijn super kort en als ik vrij ben, is An vaak aan het werk. Door onze keuze voor Teun. Geen klagen, want we hebben het zelf gedaan, maar het is wel wat we nodig hebben, meer tijd voor samen. Gewoon lekker genieten, en om te genieten is er hier niet zoveel nodig. De prachtige tuin, bomvol met bloemen laat je vanzelf al genieten. Morgen nog een beetje onkruid wieden. Het bijhouden, want de tuin ligt er verder netjes bij. Schoon ook wel, en nu kan ik het goed bijhouden. Heerlijk vind ik dat, werken in de tuin. Alles op orde krijgen en brengen. 

En deze prachtige door Annemarie gemaakte foto laat zo mooi zien, waarom ik zo geniet van alles hier om ons heen. Vanmiddag zat ik even op het bankje bij een soort van uitkijkpunt en keek ik over het water en het land. En volgens mij is zo'n momentje, samen met Teun, weer zo'n moment om dankbaar te zijn.

En ik gun iedereen van die momentjes, want hard werken is niet erg, maar dan moet je ook wel heel hard genieten ernaast. Gewoon even genieten van die kleine dingen, die je leven zo verrijken. Die het leven zo mooi maken. En dat gaat niet over een bubbelbad of een Mercedes, maar over samenzijn met jou. Lekker op de bank zitten, een mooi glas wijn drinken en heel simpel samenzijn. Dat is kwaliteit, of die bloemetje in de tuin, waarbij ik er een paar voor mijn buurvrouw pluk, een soort van hart onder de riem. Dat is waar het leven over gaat volgens mij. Zoals Willeke zo mooi zingt 'het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen...'. Dag! Het is zomaar zomer...en dat is genieten!

 

Dromen en schatten en vriendschap......

Afgelopen week mocht ik samen met mijn lieve vriendinnetje Annemarie, nee niet mijn vrouw, mijn vriendinnetje een dag in Amsterdam doorbrengen. Op een symposium, een symposium over het waarmaken van je plannen, je dromen, over leiderschap, over hoe je om kunt gaan met al die veranderingen. En ergens die dag, realiseerde ik me door een opmerking die gemaakt werd, hoe leuk het is, als woorden, berichten je via je brievenbus bereiken. Een kaartje, een tekst, een kunstwerk, een boodschap. En ik, ik bewaar soms van die bijzondere boodschappen die mij bereiken, omdat ik die mens zo fijn vind, of omdat ik de manier waarop iemand mij iets zegt, zo waardevol vind. En in mijn werkkamer heb ik een prachtige collectie van 'mooie woorden' of 'mooie dingen' die voor mij zo waardevol zijn. Ik noem dit altijd mijn 'schatten'. Ooit toen mijn moeder net overleden was en ik van haar wat lieve kleine 'schatten' had gekregen, een heel klein leistenen doosje (stond altijd op de rand van haar bed) of een steentje (als wij vroeger in Cochem waren, gingen we altijd steentjes kopen in zo'n stenen winkeltje). En vroeger had ik een heel klein vriendinnetje, het dochtertje van mijn vrienden en als zij bij mij logeerde (vier of vijf jaar was ze toen) dan mocht ze altijd een 'schat' uitzoeken. En laatst zag ik haar weer, ze is nu 28 ofzo, of 29 en toen vertelde ze, dat ze die 'schatten' nog steeds heeft. Grappig hoe je als mens waarde geeft aan hele bijzondere persoonlijke dingen. Ik loop nu met een groen touwtje om mijn arm, met een schelpje eraan. En op de een of andere manier past dat me nu. En voor mij is deze kunst of deze brief met kunst, voor mij zo'n schat. Zomaar mogen ontvangen vorig jaar. En ik ben er nog steeds blij mee....

En eigenlijk hecht ik niet zo zeer aan dingen, aan materie, maar wel aan mensen en dieren, onze lieve Teun, die soms ook echt vervelend kan zijn hoor, maar dit hondje is zo mijn vriend. Hij kan zo jaloers zijn, als ik andere hondjes aai, of als de poes te dicht bij me komt zitten. Hij ligt nu heerlijk naast de tafel op zijn  matje en kijkt me aan. En hier op de foto zit hij op het veld, hier in het dorp, op die mooie verzameling van houten bielzen. Heerlijke plek is dat. Ik ga er zelf ook wel eens zitten en laat Teun daar lekker rennen en spelen met andere honden. 

2025 is voor mij het jaar waarin ik mijn vrienden vaker en meer wil zien. En deze dag in Amsterdam was een soort van werkdag, maar wel met een gouden vriendschapsrandje. Mijn vrienden zijn van alle leeftijden, maar ook heb ik een aantal oudere vrienden. Sommigen zijn ziek, of zelfs erg ziek en sommigen nog kerngezond, maar ik realiseer me, dat hard werken prima is en fijn ook. Maar dat tijd en aandacht voor je vrienden hebben minstens net zo belangrijk is. Want we krijgen steeds meer te maken met verlies, met gemis, met rouw. En dus wil ik vandaag en morgen en al die dagen die er zijn, tijd maken om met vrienden te zijn en om te gaan. Om stil te staan bij ons leven samen. Hier thuis en elders. En om het leven te vieren, iedere dag maar weer. Want de grootste 'schatten' in mijn leven zijn mijn vrienden, en dat hele kleine stukje familie dat er nog is. Mijn nichtje die 70 gaat worden, heerlijk, we gaan wandelen met elkaar. Fijn. Teun erbij het komt goed. En het wordt en is goed. 

Terwijl de geur van Nespresso me tegemoet komt, mijn glas water hier voor me staat, weet ik dat ik vandaag niet veel ga doen. Een dagje met een bezoekje aan mijn zieke vriend en buurman. Een wandeling met Teun, een kopje koffie bij het Wagenhuis met Jack en Anja. Het zijn juist die kleine dingen die er toe doen. En ik, ik geniet ervan. De krant met dat kopje koffie, dat glaasje water. En dan realiseer ik me hoe geweldig het is, om je te realiseren dat we 80 jaar vrijheid hebben, 80 jaar, gisteren werd me gevraagd mijn betekenis op te schrijven wat vrijheid voor mij is. En vrijheid is voor mij keuzes kunnen maken, lief kunnen hebben zonder beperkingen, of zonder dat je onterft wordt haha, of zonder dat je moet vluchten omdat je homo bent of transgender. Vrijheid is nee durven zeggen of juist volmondig ja. Vrijheid is onvoorstelbaar veel waard. En juist nu, met die idioot in Amerika, realiseer ik me wat er aan het gebeuren is in ons leven. Hoe extreme mensen, bizarre keuzes maken, onzekerheid brengen, misschien wel de economie ernstig negatief beïnvloeden en erger nog, hoe dit soort zogenaamde leiders ook nog volgers hebben, te veel volgers hebben. Dus voor mij is het me realiseren, dat onze vrijheid, onze vriendschap, onze liefde, onze dromen van 'onschatbare' waarde zijn. En dat vandaag leven, en dichtbij je kern blijven, essentieel is. En dat je blijft staan voor jouw waarden, jouw mening en jouw zijn in dit leven. Maar bovenal dat je blijft genieten, van alles om je heen. Dat je die mooie bloemetjes in je tuin ziet ontluiken, dat je de geuren blijft ruiken, dat je dromen groot of klein, blijft najagen en dat je zoals Daniëlle Braun zo mooi weergeeft 'kathedralen blijft bouwen' en dromen blijft realiseren voor jou, voor anderen, voorbij je eigen tijd, voor de mensen die na jou komen. En vandaar dat ik altijd zal blijven dromen, voor al die generaties die na mij komen, ik ga nog meer moois realiseren hier en in Hilversum, voor al die mensen die er ooit meer door gaan, als ik er niet meer ben. En als het over Hilversum gaat, hou die Noorderbegraafplaats in de gaten, die wordt hip en trendy, een soort van Dudok 2030, geloof me! Ik zal er de volgende keer over schrijven. Maar hou de website van Uitvaartstichting Hilversum in de gaten! Een droom die gerealiseerd gaat worden, nieuwe perspectieven, voor iedereen, ongeacht religie, achtergrond of cultuur. Een project vol 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. Ma van Loon zou trots op me zijn. Dankjewel mama. Ik mis je. 


 

Vrij zijn en vrijheid ervaren.....

Vakantie. Wat een heerlijk iets is dat toch. Een uurtje later opstaan, wat zeg ik drie uurtjes later. Om acht uur naar beneden gaan, kopje Nespresso en de krant. Een vroege wandeling met Teun, door het bos, over het strand of langs de Kreek. Heerlijk. Een glaasje water met bubbels en ondertussen rommel ik wat aan. De tuin, wat bijwerken alvast. Hier en daar een tak eraf, de eerste krokussen laten zich voorzichtig zien, geel, lila, paars. De bollen komen allemaal boven de grond uit, dus nog even en de tuin knalt open. Een bezoekje bij buurman Jan, puppies kijken, lekker uiteten met vrienden, een lunch met onze vrienden bij 't Wagenhuis. Naar de film Babygirl om acht uur in de avond (normaal gesproken kom ik dan pas thuis uit Hilversum). Boodschappen doen bij de SPAR, kortom een klein leven, maar een fijn leven. En met als mooi slotstuk, een dag of vier naar Vianden in Luxemburg. Daar waar ik ooit als klein meisje met mijn ouders op vakantie was. Aan de Ourthe, de rivier, waar ik samen met Jan, mijn jeugdliefde heb gezwommen. Waar ik voor het eerst in mijn leven 'verkering' had met diezelfde Jan. De plek waar ik ooit een stuk van een stenen kruis heb gevonden in de rivier. Het was er ooit in mijn leven en nu niet meer. Zoals zoveel er ooit was en nu niet meer. Ook dat is leven. Dus belangrijk is om gewoon simpelweg te genieten. Te genieten van al dat moois dat je dagelijks omringt. En soms zie je het niet meer, omdat het zo gewoon is. Maar juist die dingen, die ik nu ervaar, zijn voor mij de grootste rijkdom geworden. Teun die vrolijk de dames die gaan fitnessen of sporten bij de Vossenburcht begroet. Teun die vrij rondloopt en met zijn oude beer in zijn bek, naar buiten rent. De rust, de stilte, de tuin, en deze fijne mooie oude dame om in te wonen. 

En vandaag heb ik lekker alles hier schoongemaakt, de toiletten, de stofzuiger door het huis gehaald, gedweild. Ik moet eerlijk zijn, dat ik dat niet zo vaak doe. Maar het is wel leuk. Alles ruikt dan zo lekker, naar citroentjes. Net als vroeger als mevrouw Wervers, onze hulp op de boerderij was geweest. Grappig hoe je ook dit soort simpele dingen waardeert. En volgens mij is dat gewoon ouder worden. Het besef krijgen en hebben, dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat je niet zomaar van alles kunt doen, en dat je nadenkt over wat je wel of niet doet. Keuzes maken of anders maken. Nadenken. Gek, hoe ik dit meer doe, nu ik in de laatste fase van mijn werkzame leven ben gekomen. Hoe ik optimaal geniet van het Hilversumse leven en hoe ik optimaal geniet van het leven hier. Hoe ik de grote verschillen zie. Kan genieten van een wijntje in Mijn Hemel en kan genieten van een wandeling door de polder. Of een wijntje zomaar bij iemand thuis, of hier in huis. En tegenwoordig is dat wijntje eigenlijk alleen nog maar in het weekend. Gek, hoe ook dat wijzigt. Maar misschien is dat uit zelfbehoud. Goed zorgen voor je lijf, omdat je lijf aangeeft dat nodig te hebben. Omdat je voelt dat je ouder wordt en bent. En ook omdat ik nog zoveel wensen en plannen heb, voor de rest van mijn leven. En soms zijn dat wensen op materieel gebied, die Mercedes cabrio, bijvoorbeeld. Ik ben dol op de E-klasse cabrio. Mag rustig een ouder beestje zijn, want een Mercedes blijft altijd rijden, zo zou Pa van Loon zeggen. Haha...genieten. Simpelweg genieten van dit soort dingen. Fijn. Genieten....vrij zijn, vrijheid ervaren. Tja...in heel veel landen om ons heen, is dat niet meer vanzelfsprekend. Vrijheid. Ik lees soms vol afgrijzen de krant, kijk op eenzelfde manier naar het nieuws en maak me zorgen. En tegelijkertijd realiseer ik me dus, dat mijn vrije leven, ons vrije leven, echt een enorm geschenk is. Als wij in Hilversum op 4 en 5 mei herdenken en onze vrijheid vieren. Als wij bij de oorlogsgraven kransen leggen, dan is het ongekend belangrijk om je te beseffen welk een groot goed vrijheid is. 

En toen ik door het bos liep in Halsteren zag ik deze boom en zijn wortels. Mooi om te zien. Met een stevigheid en eigenzinnigheid, die aansprekend is. Ik hou van dit soort beelden, alsof deze boom zich goed vasthoudt aan zijn omgeving. En soms, ook in het leven, vallen van die grote bomen om. Worden ze ziek, breken ze af, totdat er niet zoveel meer over is. Ziekte doet hetzelfde met mensen, uiteindelijk blijft er niet zoveel meer van je over. Deze boom doet me denken aan Pa van Loon. Een oersterke man, vader, een prachtig mens, en uiteindelijk is hij omgevallen. Nu alweer tien jaar geleden en ik mis hem zo. Steeds maar weer. Die man van wie ik zoveel hou. Nog steeds. En in mijn sterke positieve bui, zeg ik 'ik draag hem met mij mee waarheen ik ook zal gaan, hij is bij mij, in mij...'. Hij leerde mij vrij te zijn, mij vrij te voelen. Hij liet mij gaan naar Den Haag omdat hij wist dat ik daar met mijn geaardheid, mijn liefde voor vrouwen, gelukkiger zou worden dan op de boerderij. Dat is nog eens sterk zijn, geef iemand de vrijheid om te gaan als het nodig is. En uiteindelijk maakte die keuze, dat ik nu weer heel dichtbij mijn geboortegrond terug ben. Dat ik er naar toe kan fietsen bij wijze van spreken. Hij gaf mij mijn wortels, mijn kracht, mijn bodem. Hij draagt mij nog steeds. Onvoorwaardelijk is zijn liefde altijd geweest. En zo ook de mijne. Dankjewel pap, je leerde me ondeugend zijn, je leerde me ook te gaan en te staan voor wat ik wilde. En natuurlijk was daar altijd die stille kracht achter jou, mijn moeder, die ik nooit mag vergeten. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. En ja, dat is best een beetje anders, dan gemiddeld. Het zij zo.....ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Heb een mooie dag in vrijheid, en geniet ervan. Liefs! Van een van Loon! Een hele echte van Loon.