Intens mooi.....

Zomaar op een hele stille rustige zaterdagochtend, zijn we lekker met Teun naar de Grevelingen gereden en daar tussen de Philipsdam en Bruinisse, speelt Teun heerlijk bij het water, als het eb is natuurlijk. Vandaag was het zo rond 10.34 uur eb, had ik opgezocht en als je over het zand liep was het nog nat en zacht, en Teun geniet dan intens en rent als een dolle achter zijn bal aan. En wij, wij lopen tot aan de waterkant, we zien de kitesurfers, we genieten van elkaar en de wind. Mooi, het licht, het water, de kleuren grijs en blauw, de wind erbij. Daarna een tochtje gemaakt, via Bruinisse, uiteindelijk langs de Brouwersdam naar Ouddorp. Wat rondgelopen, een broodje gegeten, en bijzonder hoe je dan toch altijd weer mensen van vroeger tegenkomt, een 'buurmeisje' van een boerderij verderop. Grappig, met haar jeugdvriendin die ik zowaar nog herkende. Terug in de tijd 47 jaar he..., herinneringen ophalen en glimlachen bij die tijd. En al die tijd was Teun erbij, een auto vol zand, een geur van schelpen, water, mosselen, lekker. En als ik dan maandag die auto weer pak, dan ruik ik nog even die intense geur. Fijn.

Dit zijn voor mij de intense en mooie momenten in mijn leven, die er ook zijn, naast mijn drukke en nu zeer zeker veelzijdige werk. Een nog even wat onderbezette Uitvaartstichting, de aanleg van de nieuwe natuurbegraafplaats, drukte overal en alle zeilen bijzetten, om de hectiek de baas te blijven. En ook dat lukt weer. Knetterhard werken en het lukt. En als je dan een weekend mag hebben zoals dit weekend, dan is het goed. Dan is de balans weer daar. Want ook de afgelopen week, als het even teveel was, ging ik wandelen over die mooie begraafplaats. En zo'n wandeling van een kwartiertje hooguit geeft energie en voldoende inspiratie om te weten waarom je doet wat je doet. Iedere dag weer. Maar ook die mooie gesprekken met bezoekers, collega's en vrijwilligers, die uitvaartleider die ons een compliment geeft, of die bezoeker die trots is op wat we aan het doen zijn. Want dat is ook wat ieder mens nodig heeft. Dat stukje aandacht. Die aai over je bol.

Als ik hier op de Bosdrift rondloop en omhoog kijk, dan voel ik dat intense gevoel weer. Omdat er deze week weer iemand bij ons begraven wordt, die zo hoort bij deze plek. Een jonge vrouw, veel te jong, die haar verhaal altijd vertelde vol levenslust, is niet meer. Zij zal echt haar rust vinden hier bij ons, op de Bosdrift. Wij dragen haar met ons mee. Gek, hoe dat werk, waar het leven en de dood dagelijks hand in hand gaan, zo bij mij is gaan horen. Hoe dit in mijn ziel verweven is, hoe dit met mijn hart verbonden is, hoe ik kijk naar de bomen, de graven, de doorkijkjes, de luchten, de kleuren groen. Maar ook hoe ik meekijk als er uitvaarten zijn, hoe ik graven uitzoek en prachtige ontmoetingen heb met hele bijzondere mensen. Afgelopen week de officiële start van de aanleg van de natuurbegraafplaats op de Noorderbegraafplaats. Een prachtige plek, waar veel mensen kwamen en waar ook Teun gewoon bij aanwezig was. Of in de armen van Gert-Jan of gewoon zomaar tussen de aanwezigen rond scharrelde, Teun hoort net als ik, een beetje daar en een beetje hier. Zo bijzonder. Teun.

Prachtig beeld toch. Teun die mee mag rijden met Gert-Jan overal naar toe. Parmantig voorin de bus, genietend van alles wat hij ziet. En overal is hij bij. Teun en Gert-Jan. Mooi stel. 

Vandaag heb ik voor het eerst weer eens wat kaartjes geschreven. Omdat het zo leuk is, en volgens mij ook blijft, om af en toe eens even aan iemand te denken, iets liefs over de post naar iemand toe te sturen. Een dankjewel, een woordje vol liefde, een bemoedigend woord. Vroeger schreef ik heel veel. En ik heb, met de nieuwe kinderpostzegels die ik besteld had, besloten af en toe eens een lief kaartje de deur uit te laten gaan. Even stil te staan bij iemand, die ik te weinig zie. Of iemand met wie ik te weinig contact heb. Hoe leuk is het, als iedereen dat zou gaan doen. Af en toe weer eens schrijven. Ik heb een vriendin in Friesland, en zij schrijft mij af en toe hele mooie brieven. Intens genieten is dat voor mij. Ongekend. En ondertussen klinkt er hier hele fijne muziek, schrijf ik mijn blogje, maakt An haar puzzel, branden de kaarsen, drink ik een fijn glas witte wijn, en An een rode en zijn we zomaar samen thuis. Fijn. Soms is dat kleine ook zo fijn. Afgelopen week hebben we samen, allebei een stuk, de leilindes geknipt en ziet het er allemaal weer mooie en strak uit voor onze deur. Morgen nog wat blad wegzuigen en misschien een laatste keer grasmaaien voor dit jaar. Zin in, wat onkruid wieden, wat terugsnoeien. Lekker rommelen buiten. En natuurlijk met Teun. Niks bijzonders, gewoon fijn thuis zijn. 

Ik denk aan iedereen die het even nodig heeft, dat er aan hem of haar gedacht wordt. Ik voel me zo dankbaar voor alles. Voor deze intens mooie zaterdagen, voor het feit dat ik omringd mag zijn met zoveel liefdevolle aandacht, en prachtige mensen. Ik hou je vast, als jouw leven er zo anders uitziet, als het niet meer gaat, of even niet gaat. En als je geliefde niet meer hier is, hij of zij blijft altijd bij jou. Blijft altijd onderdeel van jou en jouw leven en liefde. En voor die man, wiens grote liefde deze week begraven wordt, zij leeft voort in jouw hart. Toen mijn moeder overleden was, zei mijn toen nog kleine nichtje in de kerk 'jullie hoeven niet verdrietig te zijn want oma zit in je hart'.......

 

Vergankelijkheid....

Van de week sprak ik met twee mij zeer dierbare mensen in Hilversum, boven aan de ronde tafel op kantoor en toen gebruikte ik het woord vergankelijkheid, als voorbeeld voor een thema. Soms kom je van die mooie woorden tegen, of die spreek je opeens uit, die zoveel inhoud hebben. En terwijl ik hier gewoon met een fikse griep, met koorts, buikloop en gammel zijn, op de bank zit, komt dit woord weer even langs. Want ook in mijn leven is vergankelijkheid een ding. Vergankelijkheid wordt ergens als definitie gebruikt voor 'het leven heeft een eindtermijn'. Tja...en die vergankelijkheid bedoel ik nu nog niet hoor. 

Alhoewel ouder worden ook wel iets vergankelijks in zich heeft. je gaat verder, je bent de uiterlijke schoonheid voorbij en jouw schoonheid komt van binnenuit. Is totaal anders dan die mooie jonge vrouw van 29 of 30 jaar. Als je naar jezelf kijkt, zie je grijze haren, wat ouderdomsvlekjes, wat rimpels en een lichaam dat past bij een 65-jarige. Tja...ook die schoonheid is vergankelijk. Het mooie vind ik, hoe om te gaan met alles wat anders wordt, vergankelijk is, en toch weer nieuw perspectief te zien. Waarin dan ook. Ik sprak met een vrouw, begin 50, die wat vastloopt in haar leven en ik ben ervan overtuigd, dat de weg die zij aflegt ingewikkeld is, pijn doet, maar dat zij uiteindelijk als herboren weer opstaat. En dat al die oude pijn voor haar dan als vergankelijkheid, voelbaar en zichtbaar is. En altijd weer houden we elkaar vast, ook in die fase van vergankelijkheid. Ook in de fase dat je dingen los moet laten, moet laten gaan. En natuurlijk als ik over dit soort dingen schrijf, zie ik beelden voor me, van het loslaten van eerst mijn moeder, toen mijn vader en daarna nog veel meer mensen. Zij waren gekomen aan het einde van hun leven. En in die wereld mag ik werken en zijn, de wereld der vergankelijkheid, misschien wel een mooie naam voor mijn nieuwe natuurbegraafplaats - 'het bos der vergankelijkheid'. En bos vol mooie bomen, struiken en planten. Een bos vol kleuren, en straks nog meer vogels en bijen en vlinders. Eigenlijk een bos vol leven. Hoe mooi....

De foto's die ik gebruik maak ik met mijn ouderwetse Iphone hier in de omgeving. Of pik ik van Annemarie (de mooiere scherpere foto's zijn van haar). En veel foto's zijn natuurlijk van Teun, want Teun laat me opnieuw de omgeving zien en met andere ogen kijken. Hij huppelt voor me uit, rent door een grasveld, en als hij op een kruispunt staat kijkt hij even om. En wacht dus even op me. Ik heb een enorm vertrouwen in Teun en Teun in mij lijkt het wel. Volgens mij laat Teun mij zien, hoe vriendschap, of liefde kan zijn, vanuit ruimte je eigen dingen doen, samen en met elkaar. Zo doen wij dit ook hier thuis. Annemarie en ik. Heel verschillend en toch zo samen. Het enige is, dat we elkaar nu echt te weinig zien. Zoveel dagen weg van vroeg tot laat, zoveel dingen in een weekend, zo weinig tijd samen. Terwijl onze tijd samen ook zo belangrijk is. Want ook wij zijn op een weg terechtgekomen, een weg op naar de 70. Gek idee vind ik dat. Mijn moeder overleed toen zij 70 was. Raar getal. Terwijl ik dit schrijf komt het liedje 'Mother how are you today' van Maywood voorbij in mijn gedachten. Dit lied draaide ik voor haar op haar begrafenis. Een mooie vrouw die moeder van mij. Zo dierbaar is zij mij. En gek, hoe je dat nog heftiger voelt als ze er niet meer is. 'Een mens weet pas wat 'ie mist als ze er niet meer is'. Ook zo'n liedje, soms luister ik in de auto naar allerlei liedjes uit mijn jeugd, of liedjes die me doen denken aan mijn ouderlijk huis. Op de Dual platenspeler draaiden we elpees, hoorde ik voor het eerst Ramses Shaffy en Liesbeth List. Mooie tijden herleven in mijn hart en in mijn hoofd.

Volgens mij is een ding nooit vergankelijk en dat is de liefde die je voelt voor iemand. Die liefde is er, is ooit begonnen en gaat altijd door, ook nadat iemands leven voorbij is. Liefde is voor altijd. En dat stemt me gerust. Ik ga nog even op de bank liggen sudderen en nadenken over deze thema's. Ik ben een beetje zwaar op de hand merk ik. Voel me niet zo lekker en dan wordt alles wat donkerder soms. Ook dat mag er zijn. Een mooie avond allemaal.

Van Rijksmonumenten, prijsdansen, tuinen, ontmoeten en weer veilig thuiskomen! Of...het leven van een levenskunstenaar.....

Wat een titel, ja soms gebeurt er in een paar dagen tijd, zo ongelooflijk veel. Eigenlijk kan die titel gewoon zijn - het leven van een levenskunstenaar! En dus heb ik dat er nog maar bijgezet. Het is vandaag woensdag 18 september 2024. En het lijkt wel alsof ik in een soort van rollercoaster zit, maar wel zo eentje, die je langzaam aan gaat voelen. Een vermoeidheid, die er echt is. Het begon met een prachtige dag vol levenskunst, hier donderdag vorige week in het atelier. Mooie mensen, mooie verhalen en mooie verbindingen. Daarna chaos met 6 honden in de tuin, tja...ook dat is een soort van levenskunst. En soms zie ik nog een restant terug, als ik het gras aan het maaien ben. Ik grinnik erom, maar wil nu mijn tuin mooi houden. Omdat ik mijn nieuwe cortenstalen randen aan het plaatsen ben, borders aan het verbreden ben en honderden vrolijk gekleurde bloembollen in de grond aan het stoppen ben. Ik geniet, hou ervan en ben altijd zo blij, als ik eventjes niks hoef te doen. Want vorige week heb ik 6 hele lange dagen gewerkt. En die ene dag tussendoor was ik die levenskunstenaar. 

Terwijl ik nu schrijf wordt er een enorme stellage boven op onze steeg geplaatst. Want er gaat gemetseld worden langs de dakrand. Ons mooie Rijksmonument krijgt ieder jaar een aantal prachtige nieuwe of herstelde onderdelen. En nu is het metselwerk aan de randen van het dak aan de beurt. Het hele pand staat strak in de verf, de paaltjes en de kettingen zijn mooi gerestaureerd, en dit is de volgende fase. Stap voor stap wordt onze 'oude dame' netjes verzorgd. En ondertussen ben ik in de tuin bezig. Heerlijk. 

Kijk maar eens, hoe fraai. Een verjaardagscadeau, en een stille wens, om die mooie randen ook hier te plaatsen in mijn tuin. Een enorme klus, en nu mag de roest gaat ontstaan. Gisteren samen met Annemarie 20 meter alvast geplaatst. De volgende 20 komt op een later moment. Waarom, omdat ik die hele border nog op zijn kop wil gaan zetten. Ja want de dames van de Achterstraat zijn nog lang niet klaar. Een mens is tenslotte nooit klaar, en wonen in een 'oude dame' uit 1795 vraagt altijd weer aandacht en liefde. Aandacht en liefde. Dat is en dat blijft het allerbelangrijkste. Bij alles wat ik doe. Hier, op mijn werk, overal.

En tussen alle bedrijven door, tikte ik in alle drukte van de Open Monumentendagen in Hilversum met mijn band, tegen een betonnen rand. Band kapot en ondanks een verbod van de Wegenwacht wilde ik zondag zo graag naar huis (ik wilde even niemand meer zien en spreken, en in mijn eigen bed slapen) en ben ik toch heel langzaam van Hilversum naar huis gereden. En dankzij mijn bandenman in Steenbergen, staat mijn auto nu weer klaar om morgen terug te rijden naar Hilversum. Ik ben niet zo snel gespannen, maar tijdens deze rit zat ik niet lekker. En afgelopen maandag was er hier 'prijsdansen' in het dorp. Een prachtig evenement, wat op de lijst staat van cultureel erfgoed, want om negen uur danst het dorp hier in 't Wagenhuis. En ik, ik heb niet gedanst, niet zo fijn met die knie. Ja één keer met een heel aardige mevrouw. En ook was ik om half vier weer thuis. Ik was kapot, werkelijk kapot. 

En nu, nu ben ik thuis, heerlijk. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik thuis zijn erg fijn vind. Bezig zijn in en rond het huis. Of zomaar samen een spelletje doen, of een serie op Netflix kijken of...zomaar simpelweg zijn. Een boekje lezen. Met Teun spelen. Heerlijk. Samen wakker worden. Samen zijn. Eenvoudig en klein. Genieten van de dingen die we doen. Niks groots en meeslepend. Klein en liefdevol. Intens. 

Dit idee een beetje. De foto hiernaast toont zo'n rustig moment. Je ochtendjas aan de deur van de slaapkamer. Een kopje koffie drinken samen. Uiteindelijk haal ik Teun een keer, en die komt dan even op bed heel blij spelen, en hij wacht tot je klaar bent. Het licht dat door de luiken komt (ja bij onze 'oude dame' doen wij als we gaan slapen, nog echt de luiken dicht. Binnen en soms ook buiten. Zo charmant.). En natuurlijk is thuis zijn, naast werken, heel bijzonder en fijn. Zeker als je zoveel weg bent zoals ik. Dan waardeer je de rust van dit prachtige dorp. Dan geniet je van een ontmoeting op het 'hondenveld' of een praatje in 't Wagenhuis of bij de SPAR. Je steekt je hand op, je wacht op elkaar, je kijkt naar elkaar om. En soms vraagt iemand me, of ik al zou willen stoppen met werken. En dan is mijn antwoord 'nee'. Want in Hilversum, is het zo ongelooflijk fijn. Er gebeurt zoveel in die omgeving. Er zijn zoveel ontwikkelingen, dus doe ik nog een poosje mee. Ga ik nog eventjes door. Maar af en toe dan duik ik onder. trek ik die ochtendjas aan, en ben ik een trage starter. Maar daarna werk ik zoveel als ik kan, in de tuin, ik probeer het daar tot een klein mooi paradijsje te maken. Voor onszelf en onze gasten, onze familie en onze vrienden. Zodat we er een glas wijn, of een kop koffie kunnen drinken. Straks er misschien kunnen zwemmen. En deze unieke plek kunnen delen met velen. Want delen wat er is, maakt het leven mooier. En ergens las ik 'liefde is als je het deelt, het enige dat meer wordt'. En dat is ook zo. Maar geloof me, een mooi glas wijn drinken, smaakt fijner als je het met vrienden doet. Genieten van de tuin, is leuker als je schoonvader 78 gaat worden en het hier komt vieren. Met elkaar zijn, en die mooie zilverberk horen ruisen, is fraai. Zeker als die mooie boom straks uitverlicht gaat worden. Ik hoop dit vanavond te gaan proberen. Nu al zin in. Want zo zong Willeke Alberti 'samen zijn is sterker dan de sterkste storm, gekleurder dan 't grauwe om je heen. Ja samen zijn, dat wil toch iedereen'. En dit huis, deze plek, deze 'oude dame' houdt van mensen, van gezelligheid, van samenzijn, en ik denk zomaar, dat daarom deze plek mij zo goed past. Ons zo goed past. Ik hoop ooit, hier met mijn 'kleinkinderen' rond te lopen, te voetballen, of hen mee te nemen naar de polders om ons heen. Ja ik geloof dat ik daar nu ook wel aan toe zou kunnen zijn. Hoe fijn. 

En vanmorgen kwam ik mijn werkkamertje binnen en toen zag ik eventjes dit plaatje. De boerderij en mijn geboorte-eiland, Goeree en Overflakkee. Fijn om ook daar weer heel dichtbij te zijn. Alsof ik mijn ouders af en toe even mee kan nemen in mijn leven hier. Ik zei maandag nog tijdens het 'Prijsdansen' dat mijn vader zou hebben genoten van dit leven hier. De puurheid, het simpelweg samenzijn. De vriendelijke mensen, het delen. En ik denk zomaar dat mijn moeder haar ogen niet zou geloven. Een dochter die haar best doet in het leven, die heeft geleerd van haar voorbeeld en zij zou genieten van de bloemen in de tuin. Van mijn leven, met een hondje, en met mijn vrouw. Zij zei al, vlak voordat ze stierf 'dat het toch was goed gekomen met me' en dat ze trots zou zijn, dat weet ik. En ergens diep in mij, heb ik soms die goedkeuring nodig. En ik realiseer me, dat ik die ook heb gekregen en krijg. Ik voel mijn verantwoordelijkheid in dit leven en die draag ik. Ik probeer rechtop te staan en te blijven staan. Soms word ik teleurgesteld door mensen, collega's, of anderen. En dan herpak ik me, en denk aan mijn lessen van het leven 'wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook aan een ander niet'. Dan slik ik, recht mijn rug en ga door. Want, ook dat heb ik geleerd 'een echte van Loon, geeft nooit, maar dan ook nooit op'. Levenskunstenaars zien sowieso de zon, ook als regent het. Zien sowieso de kracht van mensen, en het mooie van mensen. Maar ook een levenskunstenaar wordt soms geraakt, door een verhaal, of door hoe de mensen het met elkaar doen. En als dat zo is, dan hou ik je vast. Telkens weer. Ik zal er zijn. Dag!

Kijken en zien!

Afgelopen dinsdag reed ik naar huis en zag ik prachtige luchten, de kleuren vermengden zich met de kleuren in mijn auto, en ik stopte op de dijk om dit beeld vast te leggen. En zo gaat het vaak, dat ik met mijn hele ouderwetse Iphone, onderweg foto's maak van een bloemetje, een lucht, of zomaar iets. Ook op de begraafplaats fotografeer ik met grote regelmaat mooie teksten, mooie plekjes. Voor jou, de lezer van mijn blog. Of zomaar, omdat ik er zelf zo van geniet. Vroeger al, stond ik te kijken in een mensenmassa, of liep ik over een afdeling, waar mijn team zat te werken en als iemand mij dan vroeg, 'Anita wat doe je toch' dan was mijn antwoord 'ik kijk, ik observeer'. Ik vind het heel mooi om naar mensen te kijken, om de wereld om mij heen te aanschouwen. Soms zit ik hier alleen op een bankje aan de Kreek. Ja vroeger liep ik er alleen maar, nu zit ik ook af en toe. Die knie he...die gewoon eigenlijk best goed gaat, met nieuwe injecties en perspectief voor de toekomst. Maar door die knie, kijk ik ook nog meer om me heen. En ook bij de Kreek is het heel fijn om rond te lopen en te kijken. Je ziet vogels, de eendjes, de waterhoentjes, maar ook de bomen, de akkers om ons dorp heen. Gisteren reed ik door de polder, naar het ziekenhuis toe. En ook toen realiseerde ik me, dat ik zo aan het kijken ben. Fijn. En dan krijg je dit soort foto's.

Ik zit in het atelier en kijk, zoals zo vaak naar de kerk, ik zie de bladeren vallen, en langzaam aan wordt de zomer vaarwel gezegd, het groen is anders groen, het gras is niet mooi dit jaar. Ik moet meer mijn best doen om mijn gazon weer sterk te maken, ik heb dit jaar te weinig gedaan of kunnen doen. Weer die knie. Makkelijk he, dan ligt het niet aan mij. Haha. Ik moet lachen, want volgende week, volgende week op dit moment zijn wij hier met 9 prachtige mensen bezig aan een dag 'levenslessen vol levenskunst' een dagje Nieuw-Vossemeer, waar ik heel veel zin in heb. Gewoon omdat dit soort dagen, je ook goed laten kijken naar jezelf. Naar wie ik ben en waar ik voor sta. Fijn is dat. En als het dan van dat fijne weer is zoals vandaag, is het leuk. Maar ook als het minder fijn weer is, is dit plekje fijn. Voor koukleumen kan zelfs de haard aan, maar ik denk van niet. Die ervaring heb ik al. Want ik denk zomaar dat dit al de 11e of 12e dag Levenskunst is hier in Nieuw-Vossemeer. En soms waren we wel met 12 of 13 mensen en werkte het weer helemaal niet mee. Zin an in. 

En vandaag kijk ik nog even naar de mooie vlinderstruiken, vermengd met genadeloos veel passiebloemen, en witte annabellen. De vlinders vliegen af en aan. Het pampusgras wiegt in de wind, en de hibiscus is op zijn einde. Vandaag de heg nog wat bijgeknipt, het gras weer mooi gemaaid, en de bladzuiger had het al heel druk. De zon verwent me, Teun wil gewoon maar een beetje liggen, hij vindt het allemaal best. 

Waarom ik nu juist deze foto uitgekozen heb, weet ik niet. Ik merk, dat ik weer eventjes voor zo'n hekje stond in mijn leven. Moest ik linksaf of er toch maar weer overheen. En de keuze is gemaakt, ik ga erover heen. Ik ga door en moet even denken aan een gedicht van Tanja Helderman. Die vrouw die kan zo geweldig mooi dansen met woorden. Dit gedicht heet - moed - en een stukje uit dit gedicht zegt 'moed gaat verder op de weg, waar anderen afhaken, moed is hoopvol, positief, durft dromen waar te maken'. En soms in je leven kom je hekjes tegen. Geen idee wat je moet doen. Diep in mij slaat alles op alarm, moet ik worstelen in en vooral met mijzelf. Ben ik stil en op mezelf. En dan opeens, zomaar zie ik het weer. Kijk ik nog eens en kijk ik goed. En jawel dan zie ik het licht en weet ik het weer. En voor ik er erg in heb, ben ik over dat hek heen. Sta ik aan de andere kant en zie ik weer zoveel. Licht, ruimte en kansen. Mogelijkheden, perspectief, en voor ik er erg in heb, glimlach ik de wereld en het leven tegemoet. En gek, soms denk ik, dat mijn lijf dan ook even reageert. Ik kon bijna niet meer staan, niet meer lopen, ik stond even stil. En zomaar, door dat hek weer over te gaan, loop ik weer. Een beetje beschadigd, dat wel, maar ik ga weer. Ik heb Anita van Loon weer gevonden. Die vrouw die barstenvol moed zit, die lef heeft, die klimt en klautert en boven komt. Steeds weer. Heeft niks te maken met oud of jong. Ik ga gewoon. Voel me gedragen door de liefde om me heen. Voel me veilig hier op mijn eigen plekje. Kan weer heel veel hekken over. 

En soms heeft het ook te maken met missen. Mensen missen, met wie je het heel goed had. Ook in mijn werk had ik het genoegen met iemand te mogen samenwerken, met wie ik een enorme klik voelde. En ik mis hem. Geeft niks, hij is nog ergens en ik ga weer door. Zonder hem. Ik zoek mijn weg en vind ook deze weer. Het bijzondere vind ik, dat het ook goed is om te voelen dat je iemand mist. In je hart, in je leven, in je nabijheid. Hoe mooi om iemand te missen. Want geloof me missen is houden van. Intens houden van. En ik ben er heilig van overtuigd, dat pijn voelen, en daarmee dealen, je weer een stap voorwaarts laat zetten. En die stap is gedaan. Ik ga weer. Dankjewel als je me soms gedragen hebt. Zonder dat je het wist. Door dat mooie woord, of door dat lied op mijn verjaardag, of door je liefdevolle zorg. Ik weet het, ik ben niet alleen. Nooit alleen. 

Ik ga met Teun een rondje lopen, rond die mooie Kreek. Even op een bankje zitten. De stilte inademen en genieten. Een mooie dag. Ik zie het licht. 

 

Vier elke dag!

Tja en vandaag is het echt. Gewoon zomaar 65 jaar geworden. Lijkt veel, is veel, voelt veel, maar is ook maar een getal. Een mooi getal. Vroeger, toen ik jong was, was dit een bijzonder getal, want dan ging je met pensioen. Tegenwoordig is dit (gelukkig) niet zo, en ga ik nog gewoon lekker door. Wel ben ik vandaag vrij. Om langer in bed te liggen, om met mijn lief kadootjes uit te pakken, om met Teun nog wat te kroelen, om zomaar even niets. Maar ook omdat ons weekend vol en gevuld was, een diner in Ouddorp met An's moeder, Reynaud en de meisjes en wij natuurlijk. Heerlijk genieten van wijn en spijs maar vooral van het feit dat mijn schoonmoeder er nog gewoon bij was. Want dat is ook met al die jaren, het is niet vanzelfsprekend, dat je dit nog een keer kunt doen op die manier, iedere dag weer, zie ik leeftijden voorbij komen op mijn werk, van mensen die niet meer hier bij ons zijn, maar veel te jong zijn om te overlijden. En dus vier elke dag. Een tekst, die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van Nicole. Die tekst staat bij mij in het atelier, bij mijn laptop, mijn werkplekje en iedere keer als ik hier zit, ben ik me ervan bewust iedere dag te vieren. Nee, niet met champagne of wijn. Maar gewoon stil te staan bij het feit dat je vandaag mag leven, mag rondlopen, mag zijn, samen mag zijn, mag genieten, mag werken, mag delen.

Vandaag geen groot feest, juist niet, waarom omdat we net een prachtige bruiloft hebben mogen meemaken in Piaam. Een schitterende plek in het Friese land, van Annemarie en Hans. Een feest om aan terug te denken, een feest om bij stil te staan. En ik vier mijn verjaardag zo vaak, en trouwen doe je maar één keer. Vandaar. Gewoon lekker thuis. Wat uitgeslapen en daarna nog even doorgeslapen met Teun, een koffie met een croissantje. Vanmiddag wat buren, mensen uit het dorp. Een glas champagne, een glas wijn, een kop koffie met een stukje taart. Verder niks, eventjes maar. Waarom, omdat het zo gezellig is. En ook omdat op de een of andere manier, de mensen in dit mooie dorp, zo ongekend lief en zorgzaam zijn, naar elkaar en voor elkaar. Daarom, een glas wijn, een hapje, een handjevol mensen. Fijn.

Ons feest komt als we 20 jaar getrouwd zijn, dan vieren we de liefde, en niets dan de liefde. In 2026 doen we dat. Het jaar dat ik officieel met pensioen mag, maar ook nog niet ga. Pensioen is zo'n woord, waarvan ik vroeger altijd dacht dat dat het einde van mijn leven zo ongeveer zou zijn. En nu is pensioen nog steeds iets voor ouderen vind ik. Haha...en als je mij ziet lopen, dan hoor ik daar nu wel bij hoor. Die knie die speelt enorm op. Doet zeer, maakt me een hobbelende 65-jarige, maar ach, er zijn ergere dingen, nog steeds, en altijd weer. 

En ondertussen realiseer ik me, dat ook deze verjaardag ik soms wat verlangend denk aan mijn familie, en dan bedoel ik mijn vader en moeder. Al zo lang niet meer hier bij mij. Soms zie ik een gele vlinder, vandaag nog niet, wel twee witte en nog meer vlinder, op de vlinderstruiken, en als ik vlinders zie, dan denk ik wel aan hen. Altijd weer. Vooral als die gele er is, dan is mijn vader dichtbij. Het lijkt op deze foto alsof Teun en ik eventjes naar de hemel kijken. De mensen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben, even zoekend daar ver weg bij ons vandaan. Een groet naar boven, met de boodschap, dat het goed is en goed gaat met mij, met ons. Dat we gezond en gelukkig zijn. Geen zorgen hebben, genieten en dankbaar zijn. Dat er vrienden zijn, die om ons heen staan. Dat er mensen zijn, die naar ons om zien, dat we nooit alleen zijn. En lieve ouders, ik heb een familie, de familie van Annemarie, die van me houdt en naar me omziet. In het kerkje bij de bruiloft van Annemarie en Hans eindigden we met hardop te zeggen 'zing, bid, lach, werk en bewonder' en mama, ook daar was jij gewoon weer bij. Juist door deze tekst. Jouw tekst. Zo zijn jullie altijd ergens in mij, in mijn leven en in mijn nabijheid. Juist misschien wel, als ik het eventjes niet meer weet. Als ik twijfel of zoek, als ik ergens verdriet voel, als ik even geen houvast heb. Want ook al zie je het niet, die onzekerheid ken ik ook. Die hoort soms ook bij mij. Ook al vier ik iedere dag, ook al leef ik ten volle, en ga ik continue voluit voorwaarts, ook al weet ik niet van ophouden, ook al werk ik me kapot, op het moment dat het eventjes niet lukt, dan kijk ik omhoog en voel ik me gedragen. Telkens weer. Hier op aarde door Annemarie en haar familie, door trouwe lieve vrienden, en daar waar het echt nodig is, dan kijk ik omhoog en zing ik het lied van Ramses Shaffy en hou ik me daaraan vast.

Vandaag ga ik door met 65 zijn, ik voel nog geen verschil met 64 zijn, maar toch ik ga weer verder met een nieuw levensjaar. Dankjewel voor alle liefdevolle wensen, voor alle omarmingen, kaarten, berichten, woorden, ik heb er eventjes geen woorden voor....heb een mooie dag. Breng een toast uit op het leven en geniet! 💖

Van huisartsen, orthopeden en dierenartsen, kortom gedoe....

En ben ik normaal gesproken van de positieve of intense blogs, vandaag en gisteren ook al, is een dag vol hindernissen. En soms moet je hindernissen nemen om een volgende stap te kunnen zetten. En zo zie ik dit alles dan ook maar weer. Gevallen buurman, in het gips, zelf wat beperkt door de knie en daartussendoor ook prachtig nieuws over de longen van buurman Jan, en toen werd Teun vannacht ook nog ziek. Bij mij op bed, en wat was hij beroerd. Gek hoe dit je raakt, en hoe bezorgd ik ben over mijn kleine grote vriendje. Ik zag ergens vannacht een filmpje van een hele stoere man, met een soort Teuntje op zijn borst en zo voelt het voor mij ook. Hij lag maar te hoesten en te kokhalzen, was heel erg warm en keek me met die mooie oogjes aan. Ik was in een klap bezorgd, verdrietig en vooral heel erg begaan met Teun. Ik heb de hele nacht liggen waken, niet geslapen uit bezorgdheid voor Teun. En vanmorgen was het dus een aaneenschakeling van dingen, huisarts voor de knie, en dat wordt orthopeed, kopje koffie bij buurman Willem, met Teun naar de dierenarts en eenmaal weer terug, nam Annie mijn uitlaatbeurt voor Willem over. 

En weet je, dat is het mooie van hier wonen. We doen het allemaal samen. Met elkaar in onze straat. We delen. Lief en leed. Letterlijk. We helpen elkaar, we houden elkaar vast. In barre en mooie tijden, in het donker en in het licht. En geloof me, ik zie nog steeds de zonzijde, het licht. Ik zie nog steeds perspectief. Zo sprak ik pas een man op de begraafplaats en die stond oefeningen te doen tegen een boom met zijn linkerknie en ik vroeg hem 'heb je last van je knie' terwijl ik zelf kwam aangehobbeld. Hij sloeg een arm om me heen en zei 'Anita ik moet twee nieuwe knieën en twee nieuwe heupen', waarop ik zei 'ach wat zeur ik dan met mijn ene knie'. En dat meen ik ook. Vanmorgen in de wachtkamer zag ik allemaal mensen die last hebben van een heup, een knie, een knie die nieuw was en er weer uit moet en ach, dan hoef ik niet te tobben. Dus meneer de orthopeed ik kom begin september om te horen, wat we met mijn knie gaan doen. We gaan er gewoon weer voor. Mijn intentie is altijd, de positieve kant van het leven te blijven zien. De zon die achter de wolken schijnt, komt vanzelf weer tevoorschijn. 

Maar die lieve Teun, hier samen met zijn beste vriend, Ted, die moet eventjes wat daagjes in de tuin blijven. Niet te veel inspannen, even dat vervelende hoestje kwijt raken, en even rust krijgen. Hij is echt eventjes beroerd. Ik wist dat hij gevoelig is, zo zit hij nu te luisteren naar de wind, het ruisen van de bomen, en ligt hij lekker op de koele tegels, Teunemans. Niks spelen met andere hondjes, maar gewoon op zichzelf zijn, hier bij ons. Ons hele schema in de war, daar gaan we het vanavond over hebben. En nu voel ik wat je voelt, als mensen zeggen, een dier is je beste vriend. Ik smelt als hij me zo zielig aankijkt. En geloof me, ik smelt echt niet zo snel, haha.

Ondertussen kruipt de maand augustus naar zijn einde. Ongekend hoe snel de tijd gaat. Ik heb het gevoel dat deze zomer nog maar net af en toe haar gezicht laat zien, en toch is het alweer donker als ik om kwart over vijf in de auto stap. Gek, vervelend en pas zo bij Utrecht is het weer licht, ik hou niet zo van donker merk ik. Ik vind het heerlijk om lang buiten te kunnen zijn en blijven, om te genieten van de zon die onder gaat, om vanuit de tuin, gelijk naar bed te kunnen gaan. En ook dat lukt al bijna niet meer. De wind, de kou, de atmosfeer, alles is anders. Afgelopen week regende het keihard toen ik naar huis toe reed. De ruitenwissers maakten overuren en ik dacht alweer aan 'winterbanden'. Hoe bizar. Ach, en ik weet ook, dat alle seizoenen hun schoonheid hebben. De herfst, de buien, de grote plassen rond de Kreek, de Pubquiz in 't Wagenhuis, het prijsdansen, er is van alles te doen, juist ook weer in die donkere maanden.

Vanmorgen las ik een verhaal over voorspoed en tegenspoed en toen bleef de zin 'je leeft het leven zoals het leven jou leeft' bij me hangen. Zoals het leven jou leeft. Ja het leven heeft voor jou en voor mij, voor iedereen iets in zich, en dit is op voorhand al geregeld. En ik geloof maar zo, dat mijn leven erop gericht is, er voor anderen te zijn. Anderen een helpende hand te reiken, voor sommigen een gids te zijn. Ik wijs je de weg, nee niet helemaal, ik help je zelf je weg te vinden. Want hoe mooi is het, je zit zelf achter het stuur. Jij bent degene die uiteindelijk de richting bepaalt. Ik, ik ben die boom, die oude eik, waar je af en toe even tegen aan kunt leunen. Even bij uit kunt rusten, je verhaal kunt vertellen. Want jij leeft het leven, zoals het leven jou leeft. Met alles wat je tegen komt onderweg, met alles wat je invalt, of toevalt. Mooi, die zinnetjes, bedenk een zinnetje dat past bij wie jij bent, jouw zinnetje....'leven is leren zwemmen in de oceaan van niet weten' is ook zo'n mooi zinnetje. Ik schrijf mooie zinnetjes op, in mijn telefoon, om deze weer door te geven, of deze te gebruiken in mijn levenslessen vol levenskunst. Of zomaar om te delen met jou, in mijn blog.

Deze twee mooie bomen staan bij kasteel Ruurlo. Een prachtig kasteel, in een heel mooie omgeving, waar Teun vrolijk door de mooie kasteeltuin liep, waar hij genoot van alles, van de ruimte en de vrijheid. We waren in Bronkhorst, een plaatsje voor mij vol herinneringen, aan mijn moeder, mijn tante en mijn oom. De oude herberg 'de Gouden Leeuw' het mooie dorpje met maar 150 inwoners, de prachtige boerderijen en huizen. Het pontje over de IJssel, werkelijk uniek. Wij waren daar als gezin, Annemarie, haar twee dochters, Roos en Floor en ik. En het was fijn, fijn ook omdat Teun bij ons was. Omdat we een bijzonder plekje hadden, waar we verbleven, omdat we met elkaar genoten van alles wat het leven ons wilde geven. En terwijl ik dit schrijf, regent het heel zachtjes, het miezert, de wind maakt het fijn, het voelt heel zacht, 22 augustus 2024 is al een eind op dreef en hoe bijzonder vandaag ontving ik voor het eerst van mijn leven, pensioen op mijn bankrekening. Gek, leuk, een soort van dankjewel voor alles wat ik heb gedaan in dit leven tot nu toe. En ik ben nog lang niet klaar, maar wel al bijna 65 jaar, maandag. Dag!
 

'Doet u mij maar iets meer liefde....'

 

Terwijl het atelier mijn werkplekje is, en ik een prachtige kleurenpracht om me heen zie, de hibiscus in bloei staat, meneer pastoor prachtige diep paarse gladiolen heeft staan en de Annabel hortensia prachtig vol staat, zit ik lekker te schrijven. Teun bij mijn voeten, en de wind die het aangenaam maakt buiten. Vanmorgen stapte ik in Halsteren een mooie bloemist binnen en toen deed een heel vriendelijke meneer van binnenuit de deur voor me open en hij zei 'het bestaat nog steeds' en ik zei 'gelukkig wel, dankjewel'. Ik hou wel van dit soort van benadering, een deuren openhouden, een glimlach, een 'goedemorgen'. Ik hou wel van 'iets meer liefde naar elkaar toe'. Ondertussen vliegen merels en mussen en mooie witte vlinders door de tuin, soms groeten de vogels elkaar, en hoor je mooie geluiden en zingende vogels. Ook zij houden van 'iets meer liefde'. Ja wie eigenlijk niet. Ook Teun is zielsgelukkig als hij zijn vriendje Teddy ziet. Ze knabbelen aan elkaars oren, berijden elkaar vrolijk, en rollebollen over elkaar heen. Hoe fijn kan het zijn. En nee, dat hoeft voor mij dan ook weer niet he...maar toch. Gewoon iets meer liefde, aandacht en vriendelijkheid over en weer. Zou fijn zijn. 

De afgelopen week was ik vrij. Vrij zijn en thuis zijn. Heerlijk eigenlijk. Best veel gedaan, wat onkruid weggehaald, gras gemaaid, klimop verwijderd, hout aangevuld, kortom samen met Annemarie, lekker wat gerommeld hier in en rond het huis. Een avondje op het terras, gewandeld met Teun, en nu boodschappen gedaan voor het weekend. In een andere winkel, in Halsteren. Leuke plaats ook. Met veel winkels, en dus ook veel mensen, en auto's. Gek hoe snel het went, het leven in een rustige idyllische omgeving. Fijn ook. Lastig is wel, dat Teun al aanslaat bij ieder geluid. Want ook hij luistert naar de vogels en het ruisen van de wind. Ook hij geniet van de kleuren, de bloemen en de omgeving. Gisterenavond had hij het petje van meneer Pastoor van zijn tafeltje in de tuin gepikt. En zo had hij laatst mijn muts (stel dat het ooit echt winter wordt dan heb ik een blauwe muts) van het tafeltje in de hal gepikt. Teun vindt het leuk iets mee te nemen, wat eigenlijk niet mag. Dus als u iets kwijt bent, laat het dan even weten. Kan zomaar zijn, dat Teun ermee vandoor is gegaan. Op kantoor zet ik ook altijd de prullenbak omhoog. Oh ja, dat petje hebben we netjes teruggelegd hoor. Soms heeft hij ook het witte hoedje even te pakken. Leggen we gewoon weer netjes terug. Niks aan de hand. Teun op safari.

Voor de 'levenskunstenaars' onder ons. Vanuit de plek waar ik nu zit, zullen we straks werken aan onze levenslessen. Een heerlijke plek, met daarnaast overal ruimte om samen een opdracht uit te voeren. Goed en gaaf deze plek. Goede energie en mooie bijzondere omgeving. Verstild bijna. Tenzij Teun gaat blaffen. Kan ook. 

Terwijl voor het werk, een wat rustiger maand is begonnen, de agenda wat leger is dan gewoonlijk, en er dus tijd en ruimte is, om met elkaar wat meer in het groen te werken, ben ik klaar om weer naar Hilversum te gaan. De knie doet het redelijk, de pijnstillers zijn goed naar beneden. En mijn hoofd en hart gevuld met nieuwe mooie energie. Uitdagingen wil ik aangaan. Mensen wil ik ontmoeten. En voor dit moment ben ik klaar voor grote nieuwe projecten. Ik ben bezig met een visie document 'Uitvaartstichting Hilversum 2030'. Leuk, uitdagend, ondernemend, improviserend maar vooral gebaseerd op de realiteit. De toekomst omarmend, de menselijke kant benadrukkend, maar uiteindelijk ook zakelijk gezien, voldoende uitdagend om ook in 2030 nog steeds een mooie gezonde Stichting te zijn. Gek idee, en daarmee ben ik ook bezig, om te schrijven over een toekomst. Een toekomst die voor mijzelf op afstand zal zijn en slechts een gids is, voor wie na mij komt. Mooi ook, om op enig moment na te denken over een andere toekomst. Een toekomst nadat ik op mijn 17e begonnen ben met werken in loondienst. Ja natuurlijk had ik als jong meisje al baantjes, en verdiende ik mijn zakgeld erbij. Maar echt werken in loondienst begon in 1976. Als jong meisje op kantoor bij Peek en Cloppenburg Lampe. En toen kwam Mac & Maggie erbij. Heel hip was dat toen. Op mijn racefiets van mijn studentenkamer in Den Haag naar Rijswijk. Mijn eerste ervaringen in de gay scene in Den Haag. Geweldig vond ik het. Ik durfde het niet allemaal aan mijn moeder te vertellen, als ik op de boerderij was. En waar was ik dan eigenlijk bang voor? Mijn moeder leerde mij niet te oordelen, mijn moeder, mijn ouders lieten zien, dat er een mooie diverse samenleving was, en op onze boerderij, woonden mensen uit allerlei landen, India, Griekenland, Hongarije en Suriname, Vietnam, maar ook uit Drenthe, of Zeeland. En iedereen was welkom. Ook toen was er al iets meer liefde, dan op sommige andere plekken, dus de basis is daar gelegd. Kinderen van een vader reikt elkaar de hand. Ik zal het nooit vergeten. Het is het fundament onder mijn bestaan geworden. En ook in Hilversum probeer ik dit te doen, uit te dragen, probeer ik mensen te helpen, waar mogelijk. Door je hand uit te steken, door je arm om iemand heen te slaan, door......vul maar in. Door iets meer liefde. Tja..altijd begin ik mijn blog met deze mooie plek en altijd komen mijn ouders ergens in terug. De afgelopen dagen denk ik ook na over mijn vriendschappen, mijn kennissen, de mensen van wie ik hou, of heb gehouden. En ik realiseer me dat dat grote hart van mij, nog ruimte zat heeft, voor iets meer liefde, iets meer aandacht, iets meer tijd voor die ander. Tijd voor je medemens. 

En terwijl ik vol trots kijk naar mijn 'nieuwe houtplek' op het terras achter. Mooi van cortenstaal straalt de zon me tegemoet. Is mijn glas bruiswater leeg, en ben ik gelukkig omdat deze dagen thuis me nieuwe inzichten hebben gegeven en gebracht. Ik realiseer me dat ik een mens ben, die goede en minder goede dingen doet. Die soms te grote stappen wil zetten en dan de rekening gepresenteerd krijgt. Die soms te scherp is, en soms te laks. Kortom een weekje 'tijd' geeft inzichten, helpt je. Maakt dat je weer ziet, waar je liefde en aandacht nodig is. En een weekje thuis, laat je ook zo voelen, hoe fijn het is een 'thuis' te hebben. Met iemand van wie je houdt. In een omgeving, waar je je veilig voelt en geborgen. En dit soort momenten, doen me beseffen, waar ik sta in dit leven. En waar ik nog wil gaan in dit leven. Nog zoveel plannen, nog zoveel dingen te doen. Dus Hilversum, ik kom er weer aan. Accu is opgeladen, want ook daar heb ik nog zoveel te doen. En ik kan het niet alleen. Dat is me ook wel duidelijk. Ik heb iedereen nodig, want samen tikken we alle sterren in de hemel aan. En als ik dan zo hoog ben gekomen, dat groet ik al die lieve mensen, die daar zijn. Dag, ik mis jullie, iedere dag. Take care.....