Soms gaat het wat beter en soms weer wat minder.....

En de afgelopen nacht was wat minder, rusteloze benen, willen liggen, maar het niet kunnen...eerder wakker, frequenter wakker, meer pijn dan de vorige nacht en nu maar weer even eruit. Het mooie van deze nacht is, dat Annemarie en ik lief en zorgzaam zijn voor elkaar en naar elkaar. We houden elkaar vast, we praten over onze situatie, het gekke is je raakt er niet over uitgepraat. Wat ons bezig houdt is dat ik zo snel zieker word nu, dat ik in een maand tijd zoveel ben achteruit gegaan....dat vind ik eng. Maakt me ook wat onzeker soms. Reden temeer om maar snel te gaan beginnen met kuren.
We hebben gisterenavond in bed een lijst met vragen opgesteld, die we dinsdag aan de arts willen voorleggen. Er is nog zoveel onduidelijk.

Ondertussen circuleert mijn weblog overal, en krijg ik reacties uit allerlei hoeken, van mensen die ik soms alleen maar ken van een keer zien. Maar ook oud-collega's van ADP, erg lief allemaal. Fijn om te constateren dat, ondanks mijn vertrek bij ADP, er nu toch weer aan mij gedacht wordt. Ja ook daar had ik een goede band met veel mensen. Leuk ook hoe mensen inspelen op het leven van Annemarie en mijzelf, zo kreeg ik van Aldo (ja die Aldo...de man waardoor ik uiteindelijk de beslissing nam om ADP te verlaten) een prachtig kaartje met een afbeelding van een vrouw erop. Dank je wel Aldo, dat waardeer ik echt!

Rosanne was gisteren een beetje van slag. Haar stemmingen wisselden erg. Soms was ze boos, op mij, op iedereen, daarna weer heel lief. En dan krijg je kusjes en zorgt ze ongelooflijk goed voor je. Zo'n klein mensje die zich zorgen maakt, die dit alles op haar eigen wijze verwerkt. Ze verwart ook al die medische termen. Zo zei ze zaterdag 'ik wou maar dat je een tumor had' en ze bedoelde 'ik wou maar dat je een hernia had'.
Florine doet het op haar eigen wijze. Nog meer msn'en, knuffelen met haar poes. En ze maakt af en toe een boterham voor me klaar, of raapt iets op, waar ik niet bij kan. Echt lief.

Meer dan ooit praat ik nu ook over de dood, en dood gaan. Terwijl ik vastbesloten ben dat pas te doen over een jaar of 25, maar toch....het speelt door mijn hoofd. Een van mijn vragen is 'wat zijn mijn kansen'. Ongelooflijk eng, maar ik denk er zoveel over na. Vraag mij steeds af, wat hiervan de bedoeling is of kan zijn. Heb ik eindelijk de vrouw van mijn leven gevonden, heb ik mij voor het eerst in mijn leven echt aan iemand verbonden tot de dood ons scheidt en dan krijg je dit gesodemieter. Dat kan toch niet waar zijn. Annemarie en Anita is pas net begonnen, en we hebben echt nog heel veel tijd samen op ons verlanglijstje staan.
Maar ik ben een optimist en reken er dus ook maar op, dat ik uiteindelijk met heel hard knokken, ook dit verlanglijstje kan realiseren in de praktijk. Dus let op - ik doe mijn best en met mij doet iedereen om me heen mijn best.

Heb ook bloemen gekregen van Hugo, de ex van Annemarie. En heb naar aanleiding van dit gebaar, hem een lange mail geschreven, in de hoop dat wij nu met elkaar in gesprek komen en dat dit uiteindelijk als effect heeft, dat het voor de kinderen minder ingewikkeld is. En dat zij zien dat hun ouders met eventuele partners in staat zijn, op een goede manier met elkaar te communiceren. Ben in afwachting van een reactie...
Zo zie je maar, dat ziek zijn, ook een brug slaat en nieuwe contacten brengt en oude contacten doet herleven.
Mijn jeugdliefde, Jan Jacobs, belde me. Zo schattig. Hij had op Flakkee gehoord over mij en het feit dat ik kanker heb en wilde dit graag van mij horen. Lief...ja hij was lief...alleen dat gevoel van mij, wilde een andere kant op he...en kijk waar dit mij gebracht heeft bij Annemarie. Heerlijk toch!!
Gisteren was mijn broer hier met dochter Noor. Was fijn. Ook Ellen was er, een vriendin van mij, en dit was weer erg fijn. Ik was alleen heel moe en ben naar bed gegaan, onvoorstelbaar hoe dat werkt. Mijn benen gaan tintelen en ik kan bijna niet meer staan, mijn lijf geeft aan dat het klaar is voor dat moment. Ik zei nog tegen Annemarie ´een maand geleden werkte ik nog keihard ongelooflijk´.

Kijken of ik nog even kan slapen. Oh ja nog even wat .... ooit heb ik tegen Noor gezegd, mijn nichtje. ´Noor je moet goed onthouden dat een echte van Loon nooit opgeeft!´ en gisteren toen ze wegging zei ze ´Anita, een echte van Loon, geeft nooit op!`

Dag, fijne tweede pinksterdag, zomaar in de zon...
Aniet