De meisjes gaan zo weer naar Hugo toe. Annemarie is moe, van alle spanningen en sjouwt alles de auto weer in, tassen, ballen, schoolspullen en weet ik wat al niet. Vandaag was een bizarre dag...vanmorgen kon ik werkelijk niet op of neer. Ik stond bij het aanrecht en de pijn schoot in mijn benen, huilen werkelijk, volkomen geblokkeerd. Ik huilde en kon niet gaan zitten, weer een morfine genomen en het duurde wel tien minuten voor ik me weer kon bewegen. De tranen liepen over mijn wangen. Walgelijk gewoon. En het erge is dat Annemarie en Rosanne erbij stonden en Rosanne zei 'ze moeten je nu maar gelijk opereren hoor die stomme dokters, dit kan toch niet langer zo duren....'. Ik had het plan opgevat om buiten de deur te gaan lunchen met de meiden...maar dat ging dus niet meer door. Door de pillen werd ik heel duizelig en duf, en ben ik gaan slapen, ben nu net pas wakker.
De dagen kruipen zo voorbij...telefoontjes..kaartjes, mailtjes. Veel lieve vrienden en vriendinnen die me laten weten dat ze aan me denken.
Dat doet me goed.
Nu gaan we een laatste spelletje doen met zijn viertjes voor de meisjes weer naar papa gaan.
A.
1 opmerking:
Zit nu een mix te maken en kom een nummer van KC and the Sunshine Band tegen come to my island . Verdomme wou dat alles voorbij was!
Een reactie posten