De emoties krijgen eventjes de overhand hier....

Tja...en soms is het onvermijdelijk. Dan nemen de emoties het eventjes over. Dan wordt het ons allemaal te veel. Vandaag is Annemarie dan eindelijk naar de huisarts gegaan, met al haar klachten en klachtjes. Maagklachten, slecht slapen, ongelooflijk moe, nog allerlei vrouwenkwaaltjes daarbij, kortom te veel...en de uitkomst is, ja we wisten het wel...stress, spanning, oververmoeidheid. Niet zo gek. Vorig jaar een intensief jaar, de scheiding van haar man, wat zeker niet een standaard scheiding was. Het verdriet van de kinderen, het naar Schoonhoven komen, binnen drie weken verhuizen naar een huurhuisje in Voorschoten, de kinderen weer langzaam naar je toe laten komen, dit huis gekocht, verhuizen en ja 2007 zou ons jaar worden. We zouden op vakantie gaan, met de kinderen en samen. We zouden gaan genieten en de rust zou weer terug komen. An zou gaan schilderen, Anita werken aan haar carriere bij Arinso. En er kwam een fikse streep door dit alles te staan. Alles werd gecanceled, vakanties, rust, schilderen en carriere...de kanker deed zijn intrede. En hoe sterk we ook zijn, hoe goed we hier ook doorheen fietsen, alles komt keihard op je af nu, Annemarie zei letterlijk 'Anita ik heb geen ruimte in mijn hoofd, geen rust in mijn lijf...om te schilderen, om iets voor mezelf te doen'. Ze heeft continue het gevoel het niet goed te doen, naar mij toe niet, naar de kinderen niet. Alles moet nog een plaatsje krijgen. Alle emoties rondom de scheiding, het ziek zijn van haar nieuwe partner (ik dus) moeten verwerkt worden. Gelukkig kan zij straks, morgenochtend om half negen naar een psycho-fysiotherapeut om aan al deze klachten te gaan werken. En een logisch vervolg kan zijn dat wij samen doorgestuurd worden naar een psycholoog, om samen dit alles een plaatsje te gaan geven. Het is zoveel allemaal.....en onze liefde is nog zo pril, om al zoveel leed te moeten verwerken samen. Ik zei gisterenavond 'schat wij krijgen in twee jaar te verwerken, wat veel mensen in 20 jaar krijgen'. Zoveel zaken waar je zelf geen enkele regie over hebt. Zoveel onzekerheid over je toekomst...soms zak ik zelf weg in een eindeloos gepieker. Een nacht als vannacht, waar ik nog na lig te denken over onze gesprekken, over haar tranen, over de zorgen en de tranen van mijn vrienden die vandaag spontaan binnenstapten (Kirsten, Anke, Patrick en Jannie...dank jullie wel voor jullie komst vandaag!) maakt soms dat ik enorme bergen voor me zie. Ik vul formulieren in van verzekeringen die ik ooit heb afgesloten ter voorbereiding op gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid, ik zoek polissen uit die ik heb afgesloten ingeval ik zou komen te overlijden, ik pieker me suf op zo'n moment en bereid me voor op alle scenario's. Gelukkig wint mijn ratio het dan weer en weet ik dat ik deze strijd zal winnen, maar af en toe gaat het eventjes niet. Nachten niet slapen, maken dit alles dan niet beter. Annemarie zien huilen doet zoveel zeer. Annemarie zo vermoeid zien rondlopen, doet me zoveel pijn. En dan voel ik me schuldig. Dan huil ik zachtjes mee. Ik zou alles willen doen om morgen weer terug te kunnen stappen in ons gewone leventje van vroeger, maar ik ben nog niet klaar, ik ben nog niet genezen, of tumorvrij...er rotzooit nog van alles in mijn lijf......
Ik weet dat onze liefde sterk genoeg is, dat onze band intenser is dan welke ik ooit heb gehad...maar dat deze band zwaar op de proef wordt gesteld, dat moge duidelijk zijn...ik probeer zo goed als mogelijk bij te springen, met de meisjes, met alles hier, de ene week meer dan de andere...en ik ervaar veel liefde en gezelligheid van de meisjes. Ze zijn echt ongelooflijk lief, naar ons toe. Het gaat goed met ons gezinnetje, ondanks de spanning, doordat de relatie met de vader niet optimaal lijkt te kunnen zijn. Een emotie die er nog bovenop komt. Jammer....maar hoe communiceer je goed met een ex als je ieder een andere taal spreekt. En op dit moment heeft dit voor ons een andere, een lagere prioriteit. Ons bordje is voller dan vol...

Verder, ben ik hyper, kan ik niet slapen, de prednison zorgt hiervoor. Ik denk, ik stop niet meer met denken. Mijn lijf houdt zich kranig. Mijn rug voelt wat beurs aan, mijn tenen zijn vreselijk, de linkerteen heeft nog een klein stukje nagel en veel ontstekingen, mijn rechter begint ook serieus ziek te worden. Mijn rechterarm gaat weer pijn doen, wordt weer wat dikker. Maar donderdag mag ik weer beginnen met antibiotica tegen dit soort ontstekingen. Maar ik voel me niet slecht, ik kom er wel ...nog maar twee standaard chemo's en dan op naar de bestralingen. Over twee weken uitslag van de lumbaalpunctie en dan bekijken hoe we die rugchemo's verder gaan doen, of via mijn hoofd, of via mijn rug. Afhankelijk van de frequentie en de ernst van de zaak schat ik zo in...in mijn dossier had de neuroloog geschreven 'uiterst pijnlijke en moeizame lumbaalpunctie'en ze gaf aan dat er nog uitgebreid overleg over deze behandeling moest plaatsvinden, om te bezien hoe deze voortgezet moest worden. Ik ben benieuwd. Ik ga nog wat mailen...en dan kruip ik nog eventjes in bed, dichtbij mijn Annemarie. Wat kun je veel van iemand houden zeg...
Liefs
Aniet