'Ik voel me soms zo vlak.....'

Ja het klinkt gek, maar 'ik voel me soms zo vlak....' ik doe bijna niks, ben zomaar heel erg moe, surf wat op het net, lees prachtige boeken, en hang wat rond...het is zo vlak....zo totaal anders dan ik gewend ben/was. Soms maak ik me zorgen, of ik het ooit weer anders kan doen. Ik zag eergisteren op tv die dame die een kinderboek geschreven heeft over haar ziekte, borstkanker. Ze zat daar met een vrolijk gezicht te vertellen dat je nooit meer beter wordt als je kanker hebt en lachte het allemaal maar weg. Althans zo heb ik er naar gekeken. En dan begint er iets te borrelen in mij, dan ben ik boos. Dan denk ik 'godverdomme' en ik weet dat ik niet mag vloeken. Dan vraag ik me af, waarom en hoe nu verder. En mijn loopbaan dan...alles en iedereen fietst maar gewoon door. Moppert over van alles en nog wat, terwijl er niks te mopperen is volgens mij als je gezond bent. Dan mag je in je handen knijpen en blij zijn, dat je lijf doet wat je wilt dat het doet. Dat je kunt werken, of tuinieren, of schilderen, of wassen of weet ik wat...dat je in de file mag staan.

En als ik dit allemaal gedacht en gevoeld heb, dan realiseer ik me weer dat ik nog zoveel heb waar ik blij mee mag zijn, mijn liefde voor en met Annemarie, de kinderen, onze families en vrienden, het heerlijke huis waarin we mogen wonen. De goede oude Jeep die ons overal brengt, de mooie schilderijen die Annemarie maakt, de lieve woorden en kaartjes en mails die binnen blijven komen, de pijn die is weggetrokken door de chemo's, kortom ook al voel ik me soms zo vlak, daar waar het echt om gaat is dat zeker niet!!!

En dan ben ik weer terug bij Aniet, bij mijn eigen oude ik, de optimist die weet dat hoe donker een tunnel ook is, aan het einde is er weer licht. Geleerd van mijn moeder om niet op te geven, geleerd van mijn vader om niet te veel bombarie te maken om niks, gewoon te zijn wie je bent, te knokken en weer op te staan. Door te gaan, ook al is het soms wat moeilijk, wat vlak, wat eenzaam (ja gek he...soms voel ik me temidden van alle liefde en vriendschap wel eenzaam, want dat vechten met je lijf, dat moet je echt alleen doen, dat kan niemand van me overnemen), maar doorgaan zal ik, altijd weer. Ik geef het nooit op, ook al bedenkt die tumor dat hij/zij nog 10 keer terug wil komen of weer wil gaan groeien, ik geef het nooit op! En soms ben ik er bang voor, juist voor dat moment, dat die tumor weer gaat groeien, maar dan nog zal ik nooit opgeven. Al moeten er nog 100 lumbaalpuncties volgen, ik zal altijd doorgaan. Voor mijn Annemarie, mijn vader, broer, tantes, nichten, vrienden, vriendinnen, familie van Annemarie, voor iedereen.....

Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan het begin van mijn ziekzijn, Annemarie vroeg me toen heel vaak of ik alsjeblieft niet op wilde geven...nee opgeven zal ik nooit, wees daar maar van overtuigd. Maar geen zorgen, want de optimist in mij zegt, dat ik al gewonnen heb.....mooi he....

Met veel liefs,

Anita