Uiteten en fietsen....

Gisterenavond zijn we met Emmy en Reynaud uiteten geweest bij Mila, het was leuk en lekker druk daar...en ongelooflijk lekker daarbij! Leuk om te zien hoe mensen kijken naar de schilderijen van Annemarie...leuk om te zien wat het oproept bij anderen. Op de balie ligt een prachtig boekje van Annemarie, met foto's van haar geexposeerde werken, ziet er professioneel uit vind ik....mooi! Het was een prachtige avond met elkaar, en leuk om zo te midden van An's werken te dineren....
En toen we thuis kwamen lag er buiten op het bankje, een prachtig boeket van tante Suus, waarmee zij mij weer sterkte wenst voor kuur nummer 7. Tante Suus blijft mij kuur na kuur bloemen sturen en sterkte toewensen. Lief he...zo krijg ik ook altijd smsjes op de dag zelf dat ik aan het kuren ben, van mijn trouwe vrienden, die heel sterk met mij meeleven...Vandaag kreeg ik nog een smsje van Anke die zo goed aanvoelt hoe het is voor mij om niet meer zelf de regie in handen te hebben over mijn leven. Mijn vrijheid is mij afgenomen lijkt het wel...en dat voelt bizar....maar het went, ik verleg mijn grenzen...pas mij aan, maar weet ook dat ik uiteindelijk weer zelf de regie in handen ga krijgen, hoe lang het ook nog mag duren, wat er ook nog komen gaat!

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen in ons nieuwe bed, heerlijk! En toen we wakker waren, waren allebei de poezen weg, de etensbakjes vol, en eigenlijk is dat gek...we realiseerden ons dat we gisterenmiddag de poezen ook al niet meer gezien hadden. Dus wij op zoek....en toen ik Semmy riep...hoorde Annemarie uit het huis van de buurvrouw een poes miauwen.....en jawel hoor, zowel Semmy als Droppie zaten opgesloten in het huis van de buurvrouw. De buurvrouw is oud en woont inmiddels in een verzorgingstehuis, haar erfgenamen zijn bezig het huis te ontruimen en te verkopen en zij waren gisterenochtend bezig met het weghalen van spullen. En op dat moment zijn de poezen waarschijnlijk naar binnen gegaan...tja...wat moesten we doen. Aangebeld bij de buren daarnaast, maar die waren niet thuis. De overbuurvrouw wist ons te vertellen dat die buren wel een sleutel hadden van het huis van de buurvrouw. Dus via haar de zoon opgespoord, ik er naar toe op de fiets en vanmiddag om half twee werden de twee poezen verlost en maakte de zoon de deur open en konden ze weer eten en drinken...

Na een lekker broodje zijn we op de fiets gestapt, langs de Vliet naar Leiden, toen naar Hazerswoude, vervolgens doorgefietst naar Koudekerk aan de Rijn, toen naar Woubrugge, via Hoogmade en Rijpwetering weer terug naar Leiden en toen weer naar Voorschoten. Prachtige natuurpaden, mooie terrasjes langs het water, mooie weilanden met koeien, een ongelooflijk lange tocht, ik schat even in tussen de 40 en 50 km. Maar zo lekker, nu kapot en met mijn voeten in een emmer met soda...mijn tenen doen zo vreselijk zeer. Het zweert en klopt, ik kan bijna niet lopen met mijn schoenen aan...brrrr
En langzaam aan begin ik mij voor te bereiden op wat morgen weer komen gaat...mijn 7e chemo, aangevuld met een lumbaalpunctie, morgen vroeg al, om half negen al bij de arts, dus als een van de eerste patienten bloedprikken en dan om half tien al aan de chemo..alleen de CHOP, dus ik schat ik dat ik zo rond een uur of een weer thuis zal zijn. Ik zie er tegenop, maar aan de andere kant het einde van deze chemo's is al in zicht...29 oktober de laatste CHOP. Daarna een MRI, om te kijken hoe alles eruit ziet, hoe de tumor zich ontwikkeld heeft, of liever gezegd juist niet. Hoe de tumor geslonken is en dan naast de lumbaalpuncties in 2008 nog bestralen en dan bereik ik misschien wel een remissie (geen tumor meer aanwezig op dat moment). En dan is het zeker tijd voor een feestje lijkt mij...alhoewel een weekend als dit weekend is sowieso al een feestje. De rust, de liefde voor en met elkaar, prachtig. Annemarie's moeder zei gisteren dat ze zo blij was dat Annemarie's ogen weer stralen. Mooi toch...ik zie het zo vaak, ik voel zo vaak hoe mooi ons geluk is....en dat kan niemand ons meer afnemen! Vanmiddag zaten we samen in de zon op een leuk terras bij Hoogmade en toen keken we naar elkaar....en meer is dan niet nodig, om te beseffen hoeveel geluk wij hebben gehad, elkaar te hebben ontmoet!!

Een mooie zondagavond, of maandagmorgen als je dit morgen leest. Dank voor de mailtjes...doet me goed. Dank voor de steun...ik heb het nodig...het maakt me emotioneel. Maar ook dat mag er zijn...
Anita