Even bijpraten....

dit weekend stond in het teken van de kinderen. Een slaapfeestje van Florine, wat gezellig, leuk en vrolijk was. Rosanne logeerde bij Milou en zondagochtend al vroeg op, om haar hockey-wedstrijd die spannend was tot het laatste moment (verloren met 3-2) en zondagavond hebben we heerlijk indisch gegeten bij Nicolien en Frans (ouders van Sophie, vriendinnetje van Rosanne). Allemaal heerlijk en vooral gezellig.
En natuurlijk is het niet alleen maar gezellig, zo hebben we met Rosanne een heel serieus gesprek gevoerd, wat soms nodig is...over haar gedrag, haar houding en vooral de manier waarop ze omgaat met de hele situatie..en dat is goed. Dat moet soms, het werkt in ieder geval wel. De sfeer is aangenaam. Vanavond gaan we gourmetten met zijn viertjes, heerlijk is dat, zo gezellig bezig zijn en eten samen. De meisjes vinden dat erg leuk. En wij als volwassenen eigenlijk ook wel...
Een ander hoogtepunt is dat ik zaterdag voor het eerst weer koffie heb gedronken, goddelijk lekker en volgens mij is dat een nieuwe stap naar mijn herstel. Koffie is zalig...en die thee die kwam me werkelijk mijn oren uit.
Nu kijk ik iedere dag vol spanning in de spiegel of er zich iets gaat ontwikkelen op mijn hoofd wat haar heet....maar helaas ik ben ongeduldig.
Morgen ga ik naar de bedrijfsarts in Den Haag, donderdag een gesprek met Personeelszaken en dan maandag alweer mijn 4e lumbaalpunctie. Jongens de vaart zit er in...geweldig, op naar mijn herstel! Mijn boek ga ik afronden deze maand, dat gaat begin december naar de uitgever...en ik wil zelf dit boek gaan sluiten. Ik zal jullie via deze weblog blijvend informeren over mijn status. Annemarie is druk bezig met een schilderij voor de omslag van dit boek...leuk he...
Haar tweede schilderij is goed ontvangen. Ze glimt van trots en ik vind het superleuk om te zien hoe het met haar gaat.
Verder heb ik nog een aantal dingen op mijn lijstje staan, die ik af wil ronden dit jaar, voordat ik weer aan de slag ga. Zo heb ik op zolder nu een prachtig hoekje ingericht, waar ik mij kan terugtrekken met mijn boeken en dagboeken. Een piepklein hoekje voor mezelf...ik als solist heb hier in een druk gezin af en toe behoefte aan, een plekje voor mijzelf.
A.s. zondag gaan we met Arie en Fransje naar Sluis, dineren in die sjieke tent...ben de naam even kwijt, maar wel leuk, overnachten in de Dikke van Dale en maandag van daaruit gelijk door naar het ziekenhuis...wel goed, ben ik lekker afgeleid.
Lieve mensen, mijn ernstig ziek zijn maakt plaats voor iets anders, nog wel ziek zijn, nog wel onder behandeling zijn van het LUMC, maar ook weer voor leven, er weer langzaam aan in stappen, weer iedere dag je best doen voor je bedrijf, of je mensen en niet alleen maar herstellen, of knokken tegen de kanker. Heerlijk is dat, te voelen, ergens diep van binnen te weten, dat ik deze strijd tot nu toe lijk te winnen. Ik moet die onzekerheid over die 50% kans op terugkeer, nog ergens een plaatsje geven. Maar nu al ben ik daar niet zo zeer mee bezig. Ik geloof heilig in mijn eigen kracht, mijn optimisme en wil vanuit deze kracht verder gaan met leven. Die kracht die zo gevoed is het afgelopen jaar door al die mensen om me heen, die met me mee leefden, die er voor me waren, die me steunden en woorden zijn niet toereikend om aan te geven, wat dit met me heeft gedaan..... Onvoorstelbaar wat een gevoel, dank je wel..
Nu ga ik stoppen, ik ga naar Jannie in Den Haag. Even op bezoek, een kopje koffie drinken, leuk he...
Dikke zoen, mooie dag..
Anita