Soms moet je alles loslaten en je maar helemaal overgeven. Maar dat is wel moeilijk als je altijd de regie wilt houden...en soms lukt het je niet meer. Zo was ik vrijdag op kantoor en kreeg daar te horen (en zakelijk is dit correct en goed naar de klant toe) dat er toch een interim manager komt voor mijn functie. Omdat het te veel is voor mijn directeur en we een aantal zaken richting klant niet optimaal invullen nu. En dat is logisch. Alleen betekent dat voor mij, dat ik echt buiten spel sta. Zo voel ik het althans. Ik doe gewoon echt niet meer mee. En dat doet zeer. Deze meneer is al aangenomen en krijgt mijn verantwoordelijkheid tot 1 maart 2008. En toen ik dit hoorde, was het ok, en toen ik thuis kwam nog steeds en vannacht werd ik wakker en moest ik enorm huilen en nu zit ik met dikke tranen in mijn ogen achter de pc. Annemarie zit naast me, die werd wakker van mij. Huilen doe ik in de nachten, dan komen de tranen los....het is zakelijk gezien zo logisch, maar emotioneel doet het zo'n pijn. Accepteren dat ziek zijn in deze vorm betekent dat je aan de zijlijn staat van alles. Je kunt niet naar een feest. Je kunt niet naar je werk. Als je er bent, wat doe je er dan. Los van zijn met je mensen, die een soort van onvoorwaardelijke trouw laten zien.....ja en dan moet je loslaten en accepteren. En dat moet ik misschien nog leren, of nog beter leren...
En daar kan ik nu dan mee beginnen. En ik zal dit ook doen. Op een dag, een hele mooie hoop ik, zal alles weer anders zijn. Kan ik weer meedoen en zelf beslissingen nemen, en meedraaien in het echte leven. Tot die tijd zal ik mijn eigen ding doen, en dat is beter worden.....
Anita
4 opmerkingen:
Lieve Anita,
Natuurlijk doet het pijn als je iemand anders op je plek ziet zitten, een situatie waarvoor je zelf niet hebt gekozen (zoals Kirsten). Maar het zal je misschien ook wat rust geven en je kan hem toch bijstaan jij weet als geen ander hoe alles werkt! Zie het als ondersteuning voor jouw en je leidinggevende en je mensen.
Sterkte!!!!
Fijne dag morgen, maar daar is weer speciale post voor.
Dikke knuf
Lieve Aniet,
Aan de zijlijn staan voelt machteloos. Toch besef je goed dat het nodig is maar dat maakt het niet minder moeilijk. Weer iets om te verwerken. Maar jouw plek zal jouw plek blijven binnen ARINSO! Het geeft je tijd om aan je herstel te werken zodat je volgend jaar zelf weer de touwtjes in handen kunt nemen.
Vandaag weer een mooie dag! Jouw kennende, zul je daar weer van gaan genieten, samen met Annemarie!
Fijne dag, liefs,
Nikki
Lieve Anita,
Zo word je met nog een akelige kant van het ziekzijn geconfronteerd! Je verstand zegt dat het goed is, maar je gevoel spoort hier niet mee. En toch heb je zelf ook wel eens dit soort beslissingen moeten nemen (als ik het me goed herinner), om het werk door te laten gaan. Laat in ieder geval aan je tijdelijke opvolger weten dat je er bent voor vragen en graag op de hoogte wilt blijven van belangrijke stappen. Als het iemand is die 'deugt' zal hij zeker zorgen dat je betrokken blijft, wedden?
Sterkte met alles, ik denk veel aan je! Liefs, ook voor Annemarie.
Ada x
Lieve Anita,
Al sturen ze twintig vervangers jij blijft onze kanjer en dat meen ik echt, en mijn gevoel zegt, dat ik ook spreek namens alle collega's, ik zei pas nog tegen Rob dat ik je zo mis.
Nou lieve schat hou je taai en denk erom ooit komt die dag dat je weer bij ons bent.
Dikke kus van Wilma
Een reactie posten