Soms voel ik me 100, en ik weet natuurlijk niet hoe het mag voelen als je 100 bent, dus bij wijze van spreken...dan loop ik slecht, speelt mijn rug wat op en ben ik moe...
En als ik dan reacties krijg per mail, via hyves, of op mijn site, dan geeft iedereen me aan dat ik te snel wil en te snel ga. En eigenlijk is dat misschien ook wel zo...maar ik wil zo graag. Ik wil zo graag weer een beetje nuttig zijn en een bijdrage leveren en weet ik wat al niet. Maar ik wil ook gewoon op kunnen staan uit een stoel, kunnen lopen, zonder dat ik mijn lijf zo voel...dus het is ingewikkeld! Niet meer en niet minder.
Vanmiddag hebben An en ik een stadswandeling gemaakt door Delft, leuk langs allerlei grachtjes, pandjes gekeken, galeries, leuke winkeltjes, een broodje gegeten ergens op de markt, gezellig is dat...en nu zijn we gewoon weer zo moe, allebei eigenlijk! Dus vanavond maar weer lekker vroeg naar bed, tv kijken in bed en veel slapen. Morgen een zware dag, met een voor mij belangrijk gesprek. Emotioneel voel ik dat tegenwoordig veel meer dan voordat ik ziek werd. Ik kan ook zomaar op de bank zitten en met mijn gedachten heel ver weg gaan...en dan komen alle scenario's voorbij die je maar bedenken kunt. Van dood gaan tot werkeloos worden, tot weer kaal worden door nog meer chemo's, tot gezond worden en optimaal genieten. Dan blijkt maar weer wat er allemaal in een hoofd kan omgaan. Vanmiddag hebben Annemarie en ik heel lekker zitten praten in een restaurantje in Delft, waar we een broodje gingen eten. Geweldig is dat toch als je zo met je partner over van alles en nog wat kunt praten. Rijkdom zo voelt het...we hadden het over doorzettingsvermogen, over ergens voor willen gaan. Ik heb zo het gevoel dat je in dit leven als je gaat scheiden, of een relatie verbreekt die lang geduurd heeft, als het ware weer helemaal opnieuw moet beginnen. En ook ziek zijn voelt een beetje zo. Je bent er uit geweest, best een hele lange tijd en het lijkt dan soms alsof je weer opnieuw moet beginnen. Je gaat gevoelsmatig ongelooflijk veel stappen achteruit, en er is ook zo enorm veel gebeurd met je.
En op de een of andere manier voelen Annemarie en ik ons allebei een beetje uitgeblust, een beetje moe. En als je alles op een rijtje zet, is dit zo gek nog niet toch....nieuwe baan, scheiding, supersnel verhuizen naar huurhuis, co-ouderschap, huis kopen, huis inrichten/mooi maken, verhuizen, kanker krijgen, langzaam weer opkrabbelen, onzekerheid...
Het mooie van dit alles is dat ik het samen met mijn Annemarie kan bespreken, dat ik het met jullie mag delen. Dat je niet alleen bent, dat je liefde en warmte voelt om je heen.
Mijn vader en Els gaan vrijdag op vakantie, naar Zwitserland. En zij komen woensdag nog eventjes langs om gedag te zeggen...lief he...vandaag belde hij nog op, of het toch niet teveel is voor ons. Weet je dit soort reacties, daar kun je echt zuinig op zijn he...die zorgzaamheid van je familie-leden. Die warmte, het gevoel dat je nooit alleen bent...
Buiten is het alweer donker...ik ga het eten wat voorbereiden...lekker en vanavond kijken we naar 'boer zoekt vrouw' en gaan we vroeg naar bed!
Ik kocht vandaag nog een kaartje met de volgende tekst "Friendship is constant in all other things....' en eentje met de tekst 'The gods make this a happy day' en zo is het maar net!
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten