Leegstaande panden....

Ongelooflijk, gisteren had Annemarie sleutels gehaald bij Ad Hoc en zijn wij een verlaten kantoorgebouw ingegaan met deze sleutels. En hier wonen gewoon mensen, hier staan bedden, een wasmachine, een fiets, oude banken, veel vieze troep...en ergens waar ooit het bedrijfsrestaurant was, was nu een grote vieze lege ruimte, met uitzicht op het spoor en voor 165 euro all-in kun je deze ruimte huren. Toen we het licht aandeden, sprongen er een paar stoppen door en er was waterschade...en ondertussen liepen wij door allerlei gangen, openden deuren en realiseerden ons dat hier gewoon mensen wonen. En slapen en eten. Op zo'n moment realiseer je je opeens hoe sommigen mensen in ons land leven en hoe geweldig goed jij het dan zelf weer hebt...dus dat atelier wordt het niet. Ondertussen is Cas druk bezig voor Annemarie en haar mooie schuur aan de Veurse Straatweg...dat zou toch wel fantastisch zijn als dat gaat lukken. Een lekkere lichte ruimte, met gewoon huizen en mensen in de buurt, maar wel ruimte om je eigen ding te doen, te schilderen, misschien ook wel footstools te maken of andere dingen. Een ruimte om bezig te zijn, met een keukentje en een toilet erbij. Een nespresso apparaat erin, wat grote tafels en een paar schildersezels....oh ik hoop toch zo dat het door zal gaan, zodat Annemarie in de gelegenheid zal zijn om haar eigen werk te gaan doen.
Rosanne reageerde niet zo heel enthousiast, want mama moet gewoon altijd bereikbaar zijn en thuis, of zij nu wel of niet komt, zo ongeveer...grappig, zo normaal als zij het vindt, dat papa er de hele dag niet is, zo abnormaal vindt zij het als mama haar een keertje laat overblijven...kinderlogica en gewend zijn aan een bepaalde situatie. Maar enthousiaster is zij als haar mama gaat exposeren, want zij wil wel meedoen en is druk bezig met grote doeken hier...en Annemarie moet eigenlijk meedoen, want de hele tijd roept ze 'mama kom eens kijken...' of 'mama hoe moet dit nou...'
Vandaag worden er nog wat opties voor een atelier uitgezocht en ik hoop dat de beslissing deze week nog zal vallen. Annemarie slaapt er onrustig van, en droomt over ateliers en alles wat daarbij komt...en ik, ik zou het alleen maar heel erg fijn vinden als dit werkelijkheid zou kunnen worden...
Gisterenavond kwamen Anke en Patrick. Heerlijk is dat altijd, aan de keukentafel praten. Een brochure van hun nieuwe huis, ergens tussen Wateringen en Rijswijk in, en ik weet nu al dat dit geweldig mooi gaat worden. We hebben getoast op hun nieuwe huis met champagne en we hebben vooral gepraat, en dat was goed. En nu vanmorgen met hun prachtige bloemen in de kamer, en mijn grote witte paashaas (mmmmm witte chocolade)op het aanrecht, realiseer ik me weer hoe leuk vriendschappen toch zijn.
Gisteren heb ik ook een leuk gesprek gehad met Anita, mijn naamgenoot en mijn nieuwe directeur. Voelt goed en volgens mij is dat belangrijk...en daarbij merk ik aan mijzelf, dat ik ook zoiets heb van 'ik zie wel' en dat bedoel ik niet onverschillig, maar meer dat ik niet te ver vooruit wil denken. En terwijl ik dit opschreef, ben ik heel direct gaan bellen met de afdeling Hematologie van het LUMC en jawel...ik ben zelf gaan bellen met de afdeling waar de MRI wordt ingepland en let op....dinsdag 4 maart om 08.15 heb ik een MRI. En aansluitend een gesprek bij de radioloog. Ook heb ik nog een gesprek met dokter Willemze volgende week, dus het wordt een weekje waarin het LUMC nog vaak door mij bezocht gaat worden, maar...eindelijk zal nu blijken (dus in de tweede week van maart als de uitslag komt) wordt duidelijk waar we staan met elkaar. Geweldig...ik ben er gewoon blij mee!
Dus volgende week staat nog even in het teken van de reintegratie en van het afsluiten wat mij betreft van veel dingen in het LUMC....
En afhankelijk van de uitslag kunnen we weer proberen het leven en zijn/haar normale ritme te hervatten en door te gaan. En het enige wat ik nu weet, is dat we het anders gaan doen dan voor 27 april 2007...en hoe of wat, dat laat ik jullie wel weten.
Het is 27 februari 2008 en we zijn exact tien maanden verder. Tien maanden thuis zijn, tien maanden niet werken, tien maanden bezig zijn met een gevecht tegen kanker....en uiteindelijk doen we het tot nu toe niet slecht met elkaar! Dag, een mooie dag...
Anita