Wat doe ik nu zo'n hele dag....terwijl Annemarie nog steeds ziek is....

Tja dat vraag ik me soms af...en hoe het dan kan, dat ik 's avonds ook gewoon moe ben en als een blok in slaap val. Vanmorgen vroeg op, thee gezet voor Annemarie, Florine en Rosanne. Even de rol van Annemarie overgenomen, die nog hartstikke ziek op bed lag/ligt. Eruit, onder de douche, boterhammetjes maken voor Rosanne, kindjes uitzwaaien bij de poort (ik leek wel een 'echte mama')en toen Annemarie uit bed zien te krijgen. Want we moesten om tien voor tien in het Holy ziekenhuis zijn. Met een emmertje tussen haar benen, en de stoel op de ligstand, heb ik haar slapend naar het ziekenhuis gereden. Daar de hechtingen eruit, gesprekje met de arts en in dezelfde houding, wederom slapend weer naar Voorschoten terug. En hup...het bed weer in. En Annemarie slaapt maar en slaapt maar. Een kopje slappe thee met droge biscuitjes. Daarna naar de supermarkt en op de weg terug, zwaaide de buurvrouw (hoe zij heet weet ik nog steeds niet, haar man heet Wim) en vroeg me binnen voor een kop koffie. Leuk, even bijpraten. Deze mevrouw heeft me het afgelopen jaar gevolgd, mijn hele ziek zijn. Stond zomaar voor de deur en zwaait en spreekt met Annemarie, een lief betrokken mens hier uit de straat. Zo zijn er meer, die me toeroepen dat ik zo'n lekkere kop met haar krijg. Of zoals Harry, onze oude buurman, die vrijdagmiddag een biertje kwam drinken. Gezellig, spontaan en leuk. Contacten uit de Papelaan. Vriendinnen van Annemarie, die zomaar eens langs komen, gezellig, een kop koffie, een glas wijn..contacten uit Voorschoten, waar ik ondertussen al weer twee jaar woon. Het voelt goed.
Lunch met Rosanne, broodje knakworst, en ondertussen mailen met de hele wereld. Mensen die me vragen stellen over communicatie, oud collega's met wie ik mail over mijn ambities en over mijn werk. Vrienden van Flakkee, oude vrienden van vroeger, oom Koos (een vriend van mijn vader, en nu ook een beetje de mijne, de vader van een jeugdvriend van mij), kortom ik heb het druk, en ik heb tijd voor hele andere contacten, dan wanneer je werkt.
En dat is ook wel weer het mooie van ziek zijn. Dat de dames aan de kassa van de supermarkt me kennen. Dat ik mensen uit de buurt heb leren kennen. Dat ik me realiseer dat mijn vluchtige bestaan van vroeger niet zo snel meer terug zal komen. Dat ik dat niet meer wil...
Oh ja, en zojuist weer even naar Leiden, bestralen. En weer die aardige verpleegkundige, die meneer die een jaar op Curacao gewerkt heeft en me altijd heel aardig tegen mijn rug tikt als ik binnenkom 'dag mevrouw van Loon'. Dat gesjor aan mijn lijf voordat ik goed lig (ik ben krom dat is wel duidelijk)en dan weer naar huis, nu is Floortje thuis. Natgeregend, dus help ik haar met haar Uggs die kletsnat zijn geworden, kranten erin en onder de verwarming, net als vroeger. Een kopje thee met koekjes voor An. Een broodje knakworst voor Floor. Zo komt Rosanne, die gaat trainen bij de hockey, daarna gaat Floor naar turnen. Dus ik scheur kris kras door Voorschoten heen. Tussendoor eten koken...hoezo, wat doe ik nu zo'n hele dag...ik heb het stikdruk en ik zou echt niet een 'echte moeder' willen zijn, laat staan een die wil werken, of creatief wil zijn of iets voor zichzelf wil doen...ingewikkeld.
En nu moet ik er nog uit zien te komen, wat ik dan echt wil in dit leven na het leven van ziek zijn. Nou een ding is duidelijk. Ik wil niet thuis zijn en alles moeten regelen hier, dat is niet mijn ding hoor. Ik vind dus eigenlijk, door dit nu te ervaren, dat An een superdruk bestaan heeft. En zeker doordat zij het echt optimaal wil doen, vol aandacht en warmte voor die meiden. Liefdevol, dienstbaar, zorgzaam en hierdoor zichzelf helemaal vergeet. Zou ze daarom nu zo lekker slapen, gewoon omdat ze eventjes niet hoeft....ik hoop het maar. Ze verdient het zo...ik ga nog even bij haar kijken....

Anita