Iemand die blind is....

Gisteren sprak ik iemand, wij (Gemma, Artje, Annemarie en ik) bezochten de kunstroute in de Zaltbommel, een mooie plaats, met mooie en bijzondere kunst. En een van die kunstenaars was een jonge fotografe, zij had een afstudeerproject over blinden en fotografie gemaakt. Ingewikkeld want een blinde kan niet zien. Zo vertelde zij 'zij stond voor een bloemenkraam en toen vroeg een blinde mevrouw haar of zij haar wilde helpen met het uitzoeken van een mooi boeket bloemen. En zij koos mooie bloemen uit en beschreef deze aan deze blinde mevrouw. En toen het boeket klaar was, zei de blinde dame 'oh de bloemen zijn prachtig' '. En ook dit verhaal maakte indruk op mij 'mensen vragen mij wel eens: vind je het niet jammer dat je je vrouw nooit hebt kunnen zien? Dan zeg ik 'nee, want ik kan haar toch zien. Alleen op mijn manier : ik weet hoe ze voelt, hoe ze ruikt, hoe groot ze is. Ze heeft lang blond haard, maar hoe blond er dan uitziet, tja dat weet ik niet....'

Mooi...
kusje
Aniet

Varen en genieten.....

Lineke in de kajuit...

Ilse, onze schipper...

Joyce en Annemarie en de nootjes...

Lineke en Ilse in gesprek...

Joyce nam het roer over....en genoot

Annemarie in de wind....

Gisterenavond zijn Lineke, Joyce, Annemarie en ik op de fiets naar Ilse gegaan. Ilse woont in een hele mooie, met het behoud van originele details, verbouwde boerderij aan de Vliet. Een prachtige ruimte, open en ruimtelijk, met aandacht voor natuurlijke elementen. Geweldig! En Ilse en Diederik hebben een prachtige sloep van ruim 10 meter, en met de nodige wijn en nootjes aan boord, vertrokken we richting Warmond, restaurant De Moerbei, waar we om 8 uur een tafeltje gereserveerd hadden. Vrienden van Ilse hebben daar een huis en we konden daar in het haventje de boot aanmeren...geweldig, onderweg werden we tegengehouden door een zwemwedstrijd, waardoor we pas om kwart over negen bij De Moerbei arriveerden. Heerlijk eten, een boeiende discussie over je eigen ruimte, en om kwart over twaalf gingen alle schipperstruien, jacks weer aan en wij weer naar de boot. Accu leeg....echt lachen, beetje vrolijk door de wijn. Diederik gebeld en hij haalde ons op met de G-klasse van mercedes, ach ook een geweldige ervaring. Een fantastische avond, prachtige mensen, en een ongelooflijk gevoel van vrijheid op zo'n boot...heerlijk!

Kijk maar naar de foto's, het leven is toch wel heel mooi he...ik wist het wel, maar ik ervaar het steeds maar weer! Geweldig...

Een mooi weekend....

Liefs, Aniet

Toeval bestaat niet....

Gisteren zat ik met een vriendin te praten op een prachtig plekje, bij de jachthaven van IJsselstein. Mooi aan het water, met wind, ik kreeg een boek van haar over kanker. Dit boek had zij mij al lang geleden beloofd, mooi, interessant en hoe je hiermee verder kunt. Of hoe je je leven, je levenswijze kunt aanpassen, zodanig dat de kans op....kleiner is. En volgens mij kun je het altijd proberen toch...
en op datzelfde terras zaten twee heren, volgens mij kwamen zij mij vaag bekend voor...maar ondertussen ken ik ook heel veel mensen, ontmoet ik ook heel veel mensen en dit doe ik al jaren, dus je weet het nooit...en er voegde zich een derde meneer bij dit gezelschap...mijn directeur...toeval bestaat niet toch?
Volgens mij weer een overeenkomst, ook hij houdt van mooie plekjes, van lekker eten, een goed glas wijn. Leuk....
En er kwam een boot voorbij, zo'n mooi jacht, en toen dacht ik 'later als ik groot ben dan wil ik hier nog wel een keer met de boot voorbij komen...' volgens mij is de omgeving daar ook weer schitterend!
Vanavond gaan we varen, met een aantal vrouwen naar Warmond. Met de sloep van Ilse naar Warmond. Gaan we eten bij de Moerbei...lijkt me wel wat.

Fijn weekend
Anita

dank jullie wel....

Ik zeg heel simpel dank jullie wel tegen al diegenen die mij lieve en mooie mailtjes schrijven, sms-jes sturen, of bellen...het doet zoveel goed, iedere keer weer te weten dat er mensen zijn die mij een warm hart toedragen! Die er voor mij zijn. Super.
Dikke kus

Anita

Praten....

Als je aan mij vraagt 'wat doe je?' dan is mijn antwoord 'ik praat'....ik praat met heel veel mensen, over allerlei dingen. Over kanker krijgen, over kanker hebben gehad, over werk hebben, over naar werk kijken, over macht, over onmacht, over relaties, over ontwikkeling en groei. Over van alles...ik ontmoet daardoor ook zoveel mensen. Die met mij praten of willen praten over veel van dit soort dingen. En door al die ontmoetingen, gebeurt er zoveel met me...en daardoor denk ik weer na, over...en die cirkel die beweegt maar, steeds weer opnieuw. Verrijken heet dat volgens mij.
En waar dat alles me brengen zal, dat weet ik nog niet. Dat geeft ook niet, het komt wel goed....
zo ga ik straks ook weer met iemand praten, die ik slechts twee keer ontmoet heb. Maar het contact was indrukwekkend en goed, intens bijna, we deelden meer dan werk leek het wel...en nu zien we elkaar weer, zomaar ergens in een cafe in Utrecht, om bij te praten. Daarna een lunch met Chea en Kirsten, omdat Chea wel of niet naar Granada gaat. Het zou een afscheidslunch worden voor Chea, maar nu is nog steeds niet zeker of Chea gaat of niet gaat. Duidelijk is het niet, maar de lunch gaat door. De kadootjes worden overhandigd. En daarna zien we wel weer...we praten er nog over. En over meer.
Een mooie dag...
Anita

Kleuren, en mensen en Oranje....

Nog een keer die hele mooie bijzondere bloem die Reynaud me gaf....hij ging als het ware steeds een beetje open en af en toe een beetje dicht, hij veranderde langzaam van kleur, van hard roze naar wat lichter, met een geel hart...

Een nieuw werk van Annemarie, ik zie er zeilbootjes in, blauw, wit, wat groen, grijs...maar het kan ook een lucht zijn, met allerlei nuanceringen, kleuren, vormen, hangt op dit moment in 'Mas O Menos' hier in het dorp...

Gisterenavond zaten we hier in huis, met een oranje shawl om, An met een oranje vestje aan, Florine en Nila samen op de bank (terwijl de spelers van Rusland en Oranje op hun mannelijkheid door hen werden goedgekeurd of afgekeurd)en constateerden wij eigenlijk direct al dat Rusland beter speelde dan Oranje. En ondanks dat prachtige doelpunt van Ruud van Nistelrooy hield ik mijn hart vast! En jawel, de Russen wonnen terecht! En vanmorgen buiten aan het ontbijt met Rosanne, Nila en Florine constateerden wij dat er nu wel heel veel 'verdrietige' Nederlanders rond zullen lopen. Voor mij is zo'n moment er eigenlijk niet. Ik constateer dat iets voorbij is en probeer dan weer verder te gaan, er wel bij stil te staan, het een plekje te geven, zodat ik door kan in het leven. En ik vind eigenlijk dat een EK dan een geweldig evenement is, maar voor mij niet meer dan een wedstrijdje....En realiseer me daarbij ook, dat ik na de vorige wedstrijd van Rusland er al rekening mee hield, dat zij Oranje zouden uitschakelen. En de beste mag winnen vind ik eigenlijk wel! Maar als ik er dan over na blijf denken, dan realiseer ik me dat voor Ruud van Nistelrooy een EK winnen, net zoiets is als voor een werkend mens een goede beoordeling krijgen, of een bonus halen. En volgens mij kom ik nu weer bij mijn werk uit....verdomme zeg! Ik denk dat we nog een laagje dieper moeten gaan. Want als ik mijzelf tegen 18 dames hoor zeggen dat ze zelf de regie moeten houden over hun eigen leven, dan moet ik dit ook zelf doen! En jawel dat doe ik wel, en zeker nu! Maar het maakt me eigenlijk geen donder meer uit of iemand me goed of niet goed vindt! Ik moet zelf waarde hechten aan de dingen die ik doe en hier zelf een oordeel over hebben, kritisch naar mezelf kijken en dingen veranderen die volgens mijzelf niet goed zijn. En natuurlijk (maar dat is voor mij echt zo natuurlijk) vanuit respect met anderen omgaan! En volgens mij moet ik geen dingen meer doen waar ik mezelf niet meer in kan vinden. En al realiseer ik me dat dit verhaal een zooitje is (ik begon met oranje en eindig in het groen) zal ik jullie dit eventjes uitleggen. Meneer De Bono is een psycholoog en hij heeft ooit een boek geschreven over de '7 denkhoeden van De Bono'. En in dit boek gaat hij er van uit dat mensen op verschillende momenten, in verschillende situaties steeds een ander 'hoedje' opzetten en dan anders kunnen reageren. Zo spreekt hij over een witte, een gele, een groene, een rode, een blauwe, een paarse en een zwarte hoed. En jawel begon ik vanmorgen in dit verhaal met een oranje/rode hoed (emotie, je reageert vanuit je hart, vol emoties en dit kan zowel positief als negatief zijn) nu heb ik weer een groen hoedje op (groei, ontwikkeling, kracht, geloven in je kunnen, in datgene wat je kunt creeeren). En weet je, het kan geen toeval zijn, ik heb een groene polo aan...echt waar! En in de loop van mijn verhaal zie je deze kleur veranderen. Ik word even boos en laat dit dan weer achter me, en denk vooral in mogelijkheden!

En terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan de verjaardag van Evy, bij Kirsten en Frodo! Daar naar toe gaan is al heerlijk, omdat de meisjes dit ook leuk vinden. En volgens mij is dit het begin van iets leuks, als je het met zijn allen leuk vindt! Dus wij naar Nieuwegein, mooi weer en we lopen de tuin in, en daar zit de familie van Kirsten. Leuk, een soort herkenning, haar ouders, haar zus, en vrienden. Ik kende veel mensen van de verhalen en zij kenden mij van mijn weblog, mijn boek. Herkenning, warmte en mooie gesprekken, een lekker glas rose erbij, een roze tompouce met aardbeiensmaak en allemaal bijzondere kinderen. Die spelen met elkaar, die delen met elkaar. Evy boven op de tafel tussen de glazen in toen we 'lang zal ze leven' gingen zingen, geweldig! Dit soort momenten kleuren je leven zo geweldig, als ik weer even terug ga naar De Bono, geel en groen en veel rood! Zon, energie, liefde, kracht, warmte, energie en aandacht voor elkaar. Als ik ooit een bedrijf ga beginnen worden dit mijn kleuren, en zoek ik een palet van mensen om me heen (Kirsten doe je mee??? Je hoort zo bij me...)om dit samen te realiseren...En eigenlijk wil ik jullie nog iets vertellen, allemaal in het kader van kleuren...ik heb van Annemarie een kado gekregen. Zo geweldig mooi. Ik wilde dit al een hele tijd kopen, maar vond het te duur om zomaar te kopen. Een lamp, die allerlei kleuren licht geeft. Zo kun de lamp op de gele stand zetten, of op de rode, of de blauwe, de groene...geweldig mooi. Zelfs even kun je alle kleuren laten overlopen in elkaar...en deze lamp kreeg ik zomaar van Annemarie. Juist op die avond dat we met die groep van 18 dames aan het praten waren geweest over De Bono....kan toch geen toeval zijn! Gisteren stond de lamp op de oranje stand, later hebben we de kleur maar weer aangepast naar wat roze...en die lamp hebben we gericht op dat mooie schilderij van Annemarie, die zwarte mevrouw (nog zonder lieveheersbeestje op haar bil...).
Kleuren....een mooie gekleurde zondag gewenst!

Dikke zoen...
Anita

Mannen in mijn leven....

Zomaar heel vroeg op zaterdagochtend, omdat ik met hoofdpijn wakker werd, niet meer kan slapen en aan het denken was in bed, zit ik weer een keer aan die keukentafel. Een soort deja-vu gevoel overvalt me...denkend aan nachten vol met prednison, vorig jaar zomer...en nu weer een heel andere zomer. Er is zoveel gebeurd en er gebeurt nog steeds zoveel. En dan heb ik het over werk en werken in mijn leven. Ik moest opeens denken aan een directeur die begin dit jaar tegen mij zei dat ik niet met autoriteit kon om gaan....en eigenlijk was dit het begin van mijn denkproces, waar ik nu midden in zit. Soms heb je het gevoel dat alles wat je opgebouwd hebt onder je voeten vandaan glijdt, zomaar, als zand tussen je vingers wegloopt of al weggelopen is...
en vorig jaar, toen ik ziek was, had ik dat gevoel heel sterk. Dat alles waar je voor staat, of hebt gestaan door je vingers glijdt, je hebt geen grip meer. En als ik nu met mijn klant spreek, en gelukkig doe ik dit heel veel en redelijk frequent, als ik nu met mijn collega's spreek, dan voelt het zo...en ik kan er niets meer aan doen. Ingewikkeld is dit. Ook een vorm van loslaten, maar het voelt sterker dan dat...het doet ook zeer. En steeds weer zeg ik dat loslaten een proces is en zeer doet, hier moet je door heen. En eigenlijk vind ik soms, en dat vond ik dus net in bed ook, dat ik al veel te veel 'zeer' heb moeten voelen en veel te veel heb moeten loslaten. En eigenlijk vind ik dat ik al genoeg op mijn bordje heb gehad, voor eventjes dan...dat het wel welletjes is voor nu! En dan komt er boosheid in mij op, die ik moet en wil gaan uiten. En dat heb ik mij vannacht in bed gewoon maar voorgenomen. Om uiting te gaan geven aan wat ik voel, aan mijn pijn en dan met respect voor elkaar, verder te gaan. En terwijl ik dit zo schrijf, voel ik dat mijn weg gekozen is. Dat ik eruit ben en dat was de bedoeling volgens mijn maatschappelijk werker. Dat ik zelf zou nadenken en een beslissing ging nemen. Ik die altijd de regie had, over mijn leven, mijn werk, mijn weg. Ik moest door na te denken en te praten met mensen dichtbij mij, die regie eerst even kwijt zijn en dan weer terug pakken, zodat ik weer verder kan, op de door mij ingeslagen weg.
En potverdorie...Carla heeft het zo vaak gezegd, maar kanker krijgen, stopt niet na een remissie. Kanker krijgen heeft zo verdomd veel impact op alles. En ik voel jullie denken, hoe verhoudt zich nu die titel van dit stukje tot dit alles wat ik nu opschrijf. Welnu, zoals iedereen weet, hebben mannen in mijn leven een iets andere rol dan in een gemiddeld leven van een vrouw. Gewoon omdat ik het leuker vind om mijn leven, mijn bed te delen met een vrouw dan met een man. Laat duidelijk zijn, met Annemarie dus, niet zomaar met iedere willekeurige vrouw. Want soms wil ik vrouwen, of sommige vrouwen (grapje) het liefst achter het behang plakken. Maar dat heb ik ook met sommige mannen ....ik moet er zelf om lachen, nu ik dit lees! Maar op dit moment heb ik het ongelooflijke genoegen een aantal mannen dicht om mij heen te hebben, die mijn leven aangenaam verrijken. Met een woord, een lach, een blik. De meesten kennen jullie al, mijn vader (= mijn grootste vriend), Roel (=mijn getuige, mijn maatje, mijn vriend), sinds een paar jaar Reynaud en vader Smitshuysen (ieder op zijn eigen wijze...), wat verder weg hoe gek het ook klinkt mijn broer, maar ook Jan Knipmeijer (=collega/vriendje) met wie ik op kantoor uren koffie kon drinken heel vroeg in de ochtend en praten over alles wat ons bezighoudt. Mijn jeugdliefde Jan en zijn vader Koos....en dan vergeet ik er vast nog een of twee. Niet boos zijn, ieder heeft een uniek plekje in mijn hart! Maar sinds een paar dagen is er een soort duo bijgekomen...Goos en Marco. En dit is een verhaal wat heel bijzonder is. Ik bezocht 'de dag van de Vrouwelijke Manager' (ja ik vind ook dat dit achterhaald is...maar later hierover) en stond naast een meneer in pak te kijken naar een schilderij van Marijke Helwegen en twee mooie getekende portretten. Achter ons was de hele wereld aan het netwerken en hij en ik stonden los van elkaar naar kunst te kijken. En we keken naar elkaar (zo begint meestal een love story...). En wat mij opviel en ik er dus uit floepte was 'goh wat leuk wij hebben allebei grijze krullen'. Waarop de man in kwestie zei 'grijs? Ik ben helemaal nog niet grijs...' en ik scheurde van de lach! En iedereen maar zeggen dat wij vrouwen ijdel zijn...en ondertussen was de pauze voorbij en het programma begon en wij wisselden visitekaartjes uit (= netwerken). Dit was Goos.
Aan de hand van die visitekaartjes informeerden wij elkaar in een paar woorden over datgene wat ons bezighoudt in het leven. En voor mij is dat op dit moment 'leiderschap' en een goed of slecht leider zijn (afhankelijk aan wie ik denk....goh ik heb humor zo vroeg in de morgen...). En hij zei 'Marco gaat je bellen'. Ok en het leven gaat verder...en de avond was aangenaam!
De volgende dag werd ik gebeld, jawel zomaar spontaan door Marco. En vervolgens maakte ik een afspraakje met Marco. Wij zouden elkaar ontmoeten in een hotel. En als je nog nooit een blind date hebt gehad, dan weet je dat niet, maar ik zei 'je herkent mij natuurlijk aan mijn grijze krullen, maar hoe herken ik jou?'. En Marco gaf als antwoord 'ik ben groot en kaal en heb een grote grijns op mijn gezicht'. En gisteren zat ik met grijs krullend haar te wachten op Marco. Het was druk en vol in het restaurant van een weghotel en jawel daar stapte een grote kale kerel met een lichtblauw overhemd en een grote grijns op zijn gezicht het hotel binnen en hij zwaaide naar me....en dat was Marco.
En Marco kwam naar me toe, we bestelden koffie en raakten in gesprek over onze levens. Veel herkenning, onder andere kunst, op een kruispunt staan in je leven, ziek zijn, rugklachten, ellende, maar vooral veel humor. Dus wij zaten daar twee uur te praten en te lachen, alsof hij al jaren in het rijtje met namen voorkomt, waar ik een stukje hierboven mee ben begonnen...nee ik heb Marco nog nooit gezien, nog nooit gesproken, maar het riekt naar meer. En later zal ik over dit meer vertellen, hij moest op een gegeven moment naar huis. Had een etentje met wat ex-collega's bij hem thuis (Marco is gelukkig getrouwd)en toen hij had afgerekend (Marco is ook galant)zoende hij me en zei 'Anita ik bel je volgende week, want dan gaan we samen vliegen'. En nu denken jullie dat ik gek ben geworden zeker, maar nee, Marco houdt van vliegen, heeft zijn brevet en de beschikking over een klein vliegtuig en volgende week bij goed weer gaan we samen lekker vliegen.
En weet je dat maakt mijn leven zo mooi, dit soort ontmoetingen met mannen, met mensen eigenlijk, want ik maak zulke mooie dingen mee. Ik heb deze week ook een ontmoeting gehad met ik geloof 18 vrouwen, en daar zal ik een volgende keer over vertellen. Want nu ging het over mannen. Maar de grootste rijkdom in dit leven is al die mooie ontmoetingen met mensen, ik kan hier zo enorm van genieten. En ik zal een foto maken als ik in die kist zit en boven jullie uitstijg, even afstand neem van alles hier, en als ik dan weer terug ben, weer geland ben, dan zal ik die foto plaatsen op deze weblog, afgesproken?
En dan nu wens ik jullie een mooi weekend! Vandaag gaan wij met de meisjes naar Kirsten en Frodo, want kleine Evy is al vier geworden! En morgen gaan wij naar Roel en Karin, want grote Sanne is al tien geworden....dus een weekend in het kader van kinderverjaardagen. Met de kinderen van Annemarie, leuk is dat. Dag, veel liefs...

een opgeluchte Anita

Een prachtig mooie dag....en Oranje gaat vast weer winnen....

Vandaag was een prachtig mooie dag...zo is 'Tegelligger' afgeleverd en opgehangen bij een van mijn liefste vriendinnetjes...geweldig. Het is zo'n fraai gezicht, zo heb ik mooie contacten in een ingewikkelde tijd...maar de zon schijnt en Oranje moet vanavond weer spelen! Oranje tompoucen in huis en Emmy en Reynaud komen, gezellig...mooie rose sancerre van mijn vrienden bij Schutter Wijnservice...heerlijk!

Een mooie avond gewenst,
Anita

Wish it, dream it, do it....

Gisteren was ik zeker in een ernstige bui met mijn 'think it....' op ons bord staat (nog mooier..) 'wish it, dream it, do it' en ik wil alleen maar zeggen, dat dit nog beter past bij mij, bij deze fase in ons leven!

Dag, heb een mooie dag!
Anita

Think it, dream it, do it.....

Mooi he...deze woorden, vonden An en ik op een houten bord in Maastricht...en dit bord wordt onze huisspreuk...'t hangt straks in de gang! Vandaag is het vaderdag, een dag die door de middenstand met veel warmte is ontvangen, en die wij op onze eigen wijze met onze twee vaders en Els, hebben 'gevierd', in Mijnsherenland, aan de Binnenmaas...leuk, aangenaam en lekker...
Een dag die weer zo mooi is meegenomen. Een dag waarin we surrogaat vader Reynaud en Emmy ook nog even hebben bezocht, want soms is iemand dan wel niet je vader of je moeder, maar krijg je er zoveel liefde en warmte van, dat het goed is dit je ook te realiseren! En laten we nu met elkaar afspreken, dat we al die dingen die we voelen, ook gewoon maar benoemen naar elkaar toe. Maakt het leven nog leuker en ook een stuk gemakkelijker!

Ik wil nog wat met jullie delen, wat spreuken over vrijheid. Ik krijg op de een of andere manier allerlei autobladen thuisgestuurd, zo ook het magazine van Audi, niet verkeerd, want Audi is een prachtig merk. Dit magazine staat deze keer in het teken van Vrijheid. En aangezien ruimte en vrijheid een van mijn hoofdthema's in het leven is, wil ik jullie een aantal uitspraken niet onthouden.
Nelson Mandela :
'een man die de vrijheid van een ander afneemt is de gevangene van zijn eigen haat'.
Madonna :
'Ik sta voor de vrijheid van expressie, voor dat doen waar je echt in gelooft, voor het najagen van je dromen'.
Thucydides, filosoof :
'Het geheim van geluk is vrijheid. Het geheim van vrijheid is moed.'
Paul Gauguin, schilder :
'Ik heb niets meer over, geen cent, geen huis. Ik ben vrij'.
Muhammed Ali, bokser "
'Zonder voorstellingsvermogen kun je niet vrij zijn'.
Vrijheid, vrij zijn, bevrijd zijn....wat een ongelooflijk gevoel. Doen waar je echt in gelooft, doen wat dicht bij jezelf ligt...geeft zoveel ruimte. In je hoofd, in je hart en brengt je daar waar jij wilt komen. Paskal Jakobsen, zanger van Blof zegt 'Ik kan verder dan ik denk. Ik geef me over. Ik leg me neer. Ik ben vrij'......
En als je dan naar ons bordje kijkt 'think it, dream it en do it...' dan biedt het leven ons zoveel perspectief.
Ik wens jullie een mooie week. Dinsdag gaat Nederland weer voetballen, volgens mij hebben zij ook zo'n soort bordje, of lijkt het nu alsof ik alleen maar gelijkgestemden mag ontmoeten...ik kijk uit naar deze week! Geniet ervan.
Anita

Kunstenaarschap...en andere zaken...

Hoe bijzonder is het kunstenaarschap...zo staat er nu een afspraak in An's agenda om iemand, een vrouw, helemaal te gaan schilderen, jawel van boven naar beneden...spannend wel...
En zo denkt iemand na over de aankoop van een bestaand werk....en als ik later een eigen kantoorruimte heb, dan hangt daar dat mooie grote werk, van die zwarte mevrouw (2 meter bij 1 meter 20 is dit doek). Dit doek heet...ik weet het even niet. Het leuke is dat Annemarie's vader graag zou zien dat deze mevrouw een lieveheersbeestje op haar bil zou krijgen...en zo stuurde hij haar een kaartje gericht aan 'Schildersbedrijf A.Smitshuysen b.v.' en vanuit dit kunstenaarschap denk ik na over marketing 'how to get the market' voor Annemarie. Want hoe gaan we nu weer verder, nu er zoveel beweging in gang gezet is. De volgende stap is de bus, onze bedrijfsauto en dan onze eigen werkplek...een atelier met werkplaats erbij, waar we kunnen exposeren, maar waar we ook andere dingen kunnen doen. Bijeenkomsten met Schutter wijnen ofzo organiseren, kortom mooie bijzondere presentaties houden, een workshop verzorgen, een training geven...
Het leven zo te leven dat er tijd is voor elkaar, voor rust en mooie momenten, voor creaties, voor ontmoetingen, dat is waar uiteindelijk onze weg heen gaat...
Zo heb ik een afspraak met iemand, met Theo, die ik wel anderhalf jaar niet meer heb gezien...en met deze meneer had ik een zakelijke afspraak destijds nog op kantoor in Maarssen, waar wij samen in de keuken zaten te praten, omdat er geen andere werkruimte was. En tijdens ons gesprek kwamen er steeds mensen koffie, thee, of water halen. We werden steeds gestoord, maar dat maakte niet uit, er was werkelijk contact. En nu is dat er weer...en het gekke is, als ik met iemand afspreek, dan weet ik nooit waar dit toe zal leiden. Waar dit contact me zal brengen, ik weet alleen dat het past op de weg die we zijn ingeslagen...de weg, nadat ik ziek ben geworden, is echt een andere weg...
En om goed op deze weg te blijven lopen, heeft het LUMC me aangeboden, gesprekken te gaan voeren met hun maatschappelijk werker , en ook vanuit de arbo-dienst is mij hulp aangeboden, want ik merk wel, dat het goed is om te praten, want 'u bent van heel ver gekomen' zo gaf de arbo-arts mij vandaag aan...en hoe trots ik ook ben, op waar ik nu sta, het doet ook zoveel pijn en daar moet ik eventjes wat mee doen, daar mag ik ook wat mee doen.
Het hoort er allemaal bij nu...en veel mensen hadden met dit al aangeraden, maar ik die altijd alles zelf wil doen, die misschien wel niet zwak mag zijn van mezelf, ik moest dit blijkbaar eerst zo zelf ervaren, voordat ik nu de volgende stap wil en zal gaan zetten!
En ondertussen geniet ik van de zon, van de bloemetjes die bloeien, de druif en de blauwe regen, die ons terras weer zo gezellig maken...
En hebben we met oranje tompoezen natuurlijk met de meisjes genoten van de overwinning van Oranje op Italie...geweldig!
Een lieve groet...
Anita

lekker buiten in de zon en veel slapen....

Terwijl ons huis vol bloemen staat, bloemen die Annemarie heeft gekregen bij haar 'after party' bij Schutter, haar expositie is bijna afgelopen, tot en met woensdag ofzo hangen haar doeken hier....en ondertussen komen er gewoon zomaar weer twee opdrachten aan, naar aanleiding van deze expositie. En wie weet toch nog een werk verkocht...het zou zo mooi zijn. Al met al was ons avontuur bij Schutter een succesvol avontuur. En langzaam aan komt het moment, dat we onze privé auto een busje moet gaan worden, gezien alle grote doeken die Annemarie maakt en koopt en weer verkoopt....Ik zie het al voor me een busje met een mooie belettering 'Annemarie schildert' zie www.annemariesmitshuysen.nl en ik maar rondrijden om doeken te halen en te brengen, om galeriehouders te helpen...mijn droom...heerlijk idee!
Rosanne wil eigenlijk ook wel bekend worden geloof ik, want ik heb gisteren een mail met een foto van haar kunstwerk opgestuurd naar een glossy magazine, Ville Del Arte, waar kinderen hun kunstwerk mogen laten zien...zou toch geweldig zijn of niet...
En ik, ik geniet van de zon op het terras, ik slaap heel lekker, en heel lang...en mijn hoofd staat niet stil. Het gaat op zich wel goed met me...en mensen die me lang niet hebben gezien, staan versteld van wat ze nu zien. Mijn hoofd staat niet stil, mijn gedachten gaan op de loop, en ik moet van mezelf vooral nadenken. Een groep dames aan wie ik les heb gegeven in Den Haag, willen een intervisie groepje oprichten. Ik mag hier een wijnproeverij verzorgen, maar ook een inleiding houden over leiderschap. Leuk. Voor Schutter ga ik allerlei leuke dingen doen rondom evenementen en op zaterdag. Mijn netwerk inzetten om hier meer business uit te krijgen. Zo gebeuren er mooie dingen en langzaam aan wordt de weg in mijn leven weer een weg, die niet alleen maar meer uit keien en hobbels bestaat, maar een mooi rustig weggetje, waarover ik mag lopen, op weg naar....vooral naar dicht bij mezelf zijn en blijven, niet te veel stress. Mijn arts zegt altijd - u moet zorgen voor kwaliteit in uw leven, voor rust en vooral geen stress. En daar heb ik nog wat te doen, dus, als ik denk aan mijn werk in loondienst. De druk is hoog, misschien wel te hoog voor mij. De stress die ik ervaar nu, en dat is echt anders dan een jaar geleden, vind ik niet fijn. Daarbij komt, dat de organisatie veranderd is en ik dus ook. En waar dat heen gaat, dat weet ik niet. Terwijl ik dit schrijf, weet ik dat mijn collega's dit lezen. Dat mag ook, dat geeft niet. Ik heb twee weken geleden een ex-collega van mij gezegd dat mijn bedrijf een leuk bedrijf is om te werken. En zo voelt dat nog steeds. Alleen sta ik zo anders in het leven, en is mijn energie-niveau zo anders geworden...ach, uiteindelijk loopt de weg in je leven, zoals deze moet lopen...en ik kom vanzelf wel ergens uit...
Voor nu, een heel mooi weekend gewenst. Met lekker rust, en een beetje zon, vanmorgen zie ik deze nog niet....maar dat ie komt dat weet ik bijna zeker.
Veel lieve groeten,

Anita

Na regen komt zonneschijn....

En soms lijkt alles ingewikkeld...maar na regen komt zonneschijn toch...na ziek zijn, is reintegreren ingewikkeld, is naar het leven kijken stevig. Is een nieuwe balans vinden moeilijk. En lijkt het alsof alles er anders uit ziet...maar als ik dan kinderen zie worstelen met vriendschappen in het leven, zich alleen zie voelen, omdat hun vriendinnen andere dingen doen dan zij, of andersom...dan denk ik dat er in iedere fase van je leven hoogtepunten en dieptepunten zijn. En tot nu toe ben ik al zover gekomen...dus vandaag, alhoewel het nu regent, gaan we er een mooie dag van maken. Met elkaar. En dat wens ik een ieder toe, ongeacht wat je doet, of niet doet, maak er iets moois van. Het leven moet geleefd worden. En als je praat met elkaar, als je er niet voor wegloopt, dan kom je er wel uit. Maar stop met ruzie maken, of mensen tegen elkaar uitspelen, of kinderen, en stop met jezelf meer of beter vinden dan een ander. Maar ga recht tegenover elkaar staan en je komt eruit...echt waar. Dus dat is wat ik ga doen. Er voor opstaan en dan kun je verder, met alles.
En na vandaag komt de warme lucht weer terug, het begint al in het noorden en noord-oosten en dan komt 'ie vanzelf hierheen, onze kant op...de zon...
Anita

Een ingewikkeld vraagstuk....

Toch nog iets van zorg met jullie delen. Want hoe zeker was vroeger mijn leven, mijn werk, mijn sterke lijf en hoe kon ik daar op bouwen. Steeds weer ervan uitgaan, dat alles goed zou komen.
Ook vanuit een gezond optimisme. Nu lijkt dat anders. Ik ben anders geworden in dat jaar van ziek zijn. Mijn lijf laat me met een bepaalde regelmaat in de steek. Als ik nu een lekke achterband heb (gisteren) dan kan ik deze niet meer zelf verwisselen, een lullig voorbeeld, maar toch een voorbeeld. Vroeger draaide ik hier mijn hand niet voor om. En hiermee verdwijnt ook je zekerheid. Je werk, vroeger iets wat je zomaar deed. Nu ligt dat anders, want je principes, je waarden in dit leven zijn zo anders geworden. Het gaat me om mensen, niet om FTE's, het gaat me om de mens achter de functionaris, niet om zijn of haar handelingen. Ik merk dat ik met dit standpunt veel mensen bereik, voor me win, maar soms ook niet. Weer zo'n onzekerheid. Ik kreeg gisteren een mail van een collega en die was hartverwarmend, eigenlijk een mail vol hartverwarmende opmerkingen namens een grotere groep. En zo'n mail maakt dat ik doorga met wat ik aan het doen ben, en dat is vertrouwen blijven hebben in mijzelf en in mijn waarden. Ongeacht wat ik hiermee veroorzaak. In het leven sta je soms op een kruispunt en moet je keuzes maken en op dit moment weet ik het eventjes niet zo zeker, ga ik nu rechtdoor, linksaf of rechtsaf. En een ding is zeker, er is nooit een weg terug! En de weg die ik kies, is de weg die past bij mijn waarden. Bij respectvol behandelen van mensen en zeker net zo belangrijk, zelf ook respectvol behandeld worden. En als er ergens een lieve heer is, of iemand anders die mij bijstaat, dan wijst hij me de weg. Net zoals mijn moeder vorig jaar in een droom deed, zij wees mij de weg. En als zij nog zou leven, zou zij tegen me zeggen 'kind blijf maar dicht bij jezelf' en volgens mij komt het dan helemaal goed. Eerlijk en open naar elkaar toe zijn. En dat zal ik zijn.
En het gekke is, dat ik vroeger gewoon doorging, ongeacht of ik gesteund werd door iemand anders. Soms zelfs bot was en doorging, nu sta ik regelmatig stil, denk erover na en ben ik ongelooflijk blij met een mooi woord van iemand anders.
Een mooie fijne dag...
Anita

Een mooi en bijzonder weekend!!

Prachtige pioenrozen....op onze keukentafel!

Tante Anita, Arie en Oom

Els en zus Janny....

Zo'n heel klein nertsje...nog met zijn oogjes dicht...brrrrr

Dit weekend was ingewikkeld, mooi, vrolijk en beangstigend tegelijk...en dat is nogal wat voor zomaar twee vrije dagen! Vrijdag was het ingewikkeld, en dat heeft te maken met de kinderen en met mijn normen en waarden als het om kinderen gaat. Kinderen die niet 'netjes' naar hun mama zijn en ga zo nog maar even door. Ingewikkeld...heeft te maken met respect en zo...maar het gaat veel dieper dan dat...

Zaterdagochtend vertrokken wij naar het Gelredome, waar we een optreden hebben bijgewoond met allerlei artiesten, Gerard Joling, Rene Froger, Frans Bauer, Jan Smit, Edsilia Rombley...heerlijk gewoon. En daarna arriveerden wij zo rond een uur of zeven op de boerderij, waar Pa en Els hun verjaardagen vierden (resp. 79 en 69) en met weinig eten in onze maag, en met het vooruitzicht op een bedje boven, werd het een gezellige boel...vrolijkheid, leuke mensen, muziek, heerlijk...

En na een rijk ontbijt de volgende ochtend, met ook mijn broer Arie en nichtje Noor erbij, zijn An en ik op bezoek gegaan bij een nertsfokkerij van Cor, de zoon van Els. En als je zoals ik, bang bent voor muizen, ratten, marmotten en allerlei rare beestjes, dan is zo'n nerstfokkerij niet echt mijn ding...maar het is enorm indrukwekkend om een keer te zien. Voor dierenliefhebbers niet echt je van het...maar toch, vond ik het heel bijzonder.

En toen wij zondagmiddag thuis kwamen zijn we nog naar een musical geweest van Sophie, het nichtje van Annemarie. En toen lekker vroeg onder de wol...heerlijk, daar waren we wel aan toe.

Vanmorgen vroeg naar het LUMC, voor bloedonderzoek en een extra controle. Er zit nl. sinds gisteren veel bloed in mijn ontlasting, lekker praatje, maar toch. Volgende week uitslag...bizar, er gaat gelijk van alles door je heen...en dan merk je pas hoe bang je bent...

Bang dat alles weer gaat beginnen...maar zover hoeft het niet te komen hoor. En die angst, die gaat vanzelf wel weg...hoop ik althans. Het is wel ingewikkeld hoor, dat gevoel. Iedere keer als er iets met je is, ben je bang dat je weer opnieuw kanker gaat krijgen, weer dat hele circus door moet in je leven...en toen ik in dat ziekenhuis liep, realiseerde ik me dat weer zo goed. Ik wil dat echt niet nog een keer meemaken...kaal zijn, chemo's, grauw worden, ziek zijn...brrrr.

En daarna naar kantoor en lekker gewerkt, druk, veel gesprekken, een vergadering. An en ik waren uitgenodigd voor een lunch, omdat Lineke jarig was, maar ik ging naar kantoor en An ging lunchen...en volgens mij was die lunch, aan een lange tafel bij het Wapen veel en veel leuker dan mijn dag op kantoor. Ach verschil moet en mag er zijn...en Lineke heel veel felicitaties en een mooi nieuw levensjaar gewenst!

Een lieve groet,

ik laat jullie wat foto's zien, wat impressies van een heerlijk weekend...

Aniet