Vanmorgen ging ik op de fiets naar het LUMC...en had daar weer een gesprek met maatschappelijk werk. En ik verwonderde mij over het feit dat door kanker te krijgen, werkelijk je hele leven op de kop komt te staan. Dat alles anders is geworden, inclusief mijzelf...en deze mevrouw zei me 'ja kanker krijgen is als een tsunami die over je leven heenkomt.... en na afloop ziet alles er totaal anders uit, je werk, je vrienden, je relatie, je leven...' ongelooflijk en toen moest ik eventjes zomaar huilen...
Het mooie vond zij ook dat ik trouw blijf aan mijn eigen principes, dat mensen me wellicht beschadigen, maar dat ik mijn principes niet los heb gelaten. Iets om trots op te zijn...en met dit gevoel stapte ik weer op de fiets naar huis terug. En nu ga ik een tosti met kaas alleen maken voor Rosanne...
Fijne dag, mijn schoonmoeder is jarig...ze wordt heel jong eigenlijk...
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten