Winter....

Het wordt weer winter! BRRR...die kou, de open haard aan, buiten hagelt het, winterbanden onder je auto. Wintersport, rendieren, Zweden, sneeuw, scooters, op de slee...maar eerst nog even werken, veel werken. Leuke dingen doen. Bezig zijn. Maar nu, op deze rustige zaterdagochtend, zit ik gewoon aan de keukentafel en realiseer ik me dat dit wel even lekker is. Annemarie is met Roosje naar de hockey (brrr wat koud) en Floor heeft een turnwedstrijd. En ik, ik heb nespresso, ga straks even bloemen halen en lees lekker de krant. Mail nog wat en doe ongelooflijk lui...ik geniet er eventjes van!
Afgelopen week gaf ik les aan een groep mensen in Utrecht. Een nieuwe groep, en het was weer zo'n mooie dag. Zo intens, door mijn verhaal raakten twee mensen geemotioneerd. En door die emotie was er direct verbinding. Wonderlijk dat dit steeds maar weer er is, er mag zijn. En dit soort momenten geven mijn leven die intensiteit! En de verbinding ontstond eigenlijk doordat zij beiden hun partner verloren hebben. En ik ging vertellen over ziek zijn en de impact op je leven. Ik merk nog steeds dat ik hierover praat, dit wil delen en blijven delen. Het is een stukje van mij geworden...en ik ben zo blij, dat ik erover mag praten! Dat ik steeds weer blij kan zijn met de bladeren die vallen, of de hagel die op het terras blijft liggen. Kinderlijk naief soms....gewoon simpelweg gelukkig zijn, met eigenlijk niets en toch zoveel, met mijn geluk, met dit leven....
en dat is het enige wat ik door wil geven. En daar zit ook mijn pijnpunt als ik zie dat iemand zich druk maakt om dingen die er niet toe doen. Grappig....wil ik nog even vertellen. Vroeger (toen ik alleen woonde in Schoonhoven) had ik af en toe een week dat ik wilde bewijzen aan mijzelf, dat ik met heel weinig geld kon rondkomen. Nu is dat als je werkt niet zo ingewikkeld want je hebt geen tijd het uit te geven. En dan haalde ik bijvoorbeeld 50 euro bij de bank. Stopte dat in mijn portemonnee en keek hoe lang ik ermee kon doen, en toch deed ik boodschappen, en kookte ik een maaltijd. Nu doe ik dit nog wel eens en soms doet Annemarie mee. Het enige verschil is dat dit in een week met de kinderen hier thuis, die zin hebben in wat lekkers, een pakje dit, een zakje zo, een koekje, een beetje chips. Iets speciaals op het brood, knakworstjes, heel moeilijk is. Maar wij doen dit samen nog wel eens. En op de een of andere manier ervaar ik dat weer als een vorm van bewustwording. Een vorm van het je realiseren waar je allemaal geld aan uitgeeft. Niet vanuit zuinigheid, maar meer van het je realiseren. En het bijzondere is, dat je alles wat je dan niet hebt uitgegeven, zomaar in een klap weer teniet kunt doen, door lekker een hapje te gaan eten ergens. Wat zijn wij mensen toch leuk he...
Een fijn weekend!
Anita