Een zaterdag in november.....

Dag allemaal. Vandaag was zo'n zaterdag waar niets hoeft, alles mag. De kapper, wat boodschapjes doen op de fiets, bloemen voor Annemarie kopen, zomaar iets voor mezelf kopen...spulletjes voor mijn surprise kopen. Even wandelen, uitwaaien samen op het strand...heerlijk. Daarna een glas italiaanse wijn op het Kurhausplein drinken met elkaar en nu zomaar rustig thuis. Niks hoeft....ja, wij zouden naar Irene en Fer gaan. Maar het gaat niet goed met Fer. En eigenlijk is hij steeds in mijn gedachten, is hij steeds onderwerp van ons gesprek. Zo hebben wij vanavond afgesproken dat ik alles op papier zet voor Annemarie, alleen maar voor het geval ik weer ooit ziek zou worden. Zodat alles geregeld kan worden. Gekke gedachte, en toch mag je ook voor deze verantwoordelijkheid niet weglopen. Ingewikkeld, want naast ziek zijn, komen er zoveel andere dingen, waar je rekening mee moet gaan houden. Geld, zaken, verzekeringen, werk, huis, hypotheek, kortom alles gaat door, alleen jouw leven lijkt te stoppen doordat kanker zomaar binnen komt wandelen. Ingewikkeld en verdrietig. Angstig ook...zomaar opeens werd ik weer even bang. Bang omdat het allemaal zo onzeker is, bang omdat 1 op de 3 mensen kanker krijgt. Bang omdat kanker zo vaak weer terug komt. Vanmorgen zat ik bij de kapper en dat meisje vertelde over haar buurvrouw. Zes jaar geleden kreeg zij kanker. Na 1,5 jaar was zij 'schoon' maar dit jaar kwam de ziekte weer terug en drie weken geleden is deze mevrouw overleden. Potverdomme....dacht ik even. Maar ook dacht ik 'leef je leven, leef vandaag, doe je ding, kijk diep in de ogen van je geliefde en realiseer je hoe gelukkig je bent, nu, vandaag...'. Jan, mijn zogenaamde 'broer' op Flakkee is ook ziek. Darmkanker. Volop in de bestralingen. Hartstikke ziek, nog een week geloof ik nu, en dan twee maanden wachten, op de uitslag. Heeft het gewerkt, slaat de behandeling aan...ach die onzekerheid. Ik voel zo mee, met hem, met Fer, met al die mensen om je heen. Ver weg en dichtbij...met de schoondochter van Anneke hier in Voorschoten. Met iedereen, omdat kanker je zomaar bang maakt, voor alles wat er soms kan komen....terwijl je eigenlijk vanuit jezelf, een sterk iemand bent. Gelooft in kracht, in het goede...soms zomaar even is dat gevoel er weer. Een beetje bang...lieve mensen, partners, familie, maar vooral ook de zieke zelf, ik denk aan jullie! Liefs, Anita