Dag allemaal! Nadat ik vanmorgen zomaar heb uitgeslapen, want het lichaam was gewoon even moe...zit ik nu heerlijk relaxed op kantoor. Welnu, relaxed, nee niet helemaal...want ook al werk ik me tienduizend slagen in de rondte, dan nog betekent dat niet dat je dan geen zorgen hebt. Want mijn opdrachtgevers zijn erg traag als het om betalen gaat, sommigen laten een factuur wel drie tot vier maanden liggen. Ingewikkeld zo'n proces met dure maanden voor de deur en verplichtingen die doorgaan...dus er achteraan jagen, dat het geld binnenkomt is tegenwoordig ook een aktiviteit van me! Maar uiteindelijk komt alles goed toch...daar geloof ik in. Dus terug naar het begin...nog een keer omdraaien in bed, rustig de krant lezen met een kop koffie(ja ik kan het zomaar doen wat een rijkdom he..) en nu pas op kantoor. En toeval bestaat niet ......gisterenavond zou Irene komen. En uiteindelijk had zij zoveel zorgen aan haar hoofd, dat hoofdpijn het van haar overnam en kwam zij niet. En ik was moe, was om half acht thuis, na een intensieve dag. En ik zette de tv aan, nederland 2, een special over kanker. Heel interessant bij Teleac. En het ging in eerste instantie over darmkanker, over overleven, over chemo, over MRI-scans en de hele mikmak. Heel stil hebben wij gekeken, met al die zieke mensen die we kennen in ons achterhoofd, met veel herkenning. Nog steeds ingewikkeld en ook zat er tussen de post het blad Kracht van KWF, een prachtig blad, waar ik zelf ook in heb mogen staan. En in dat blad staat een interview met Mart Smeets en hij zegt zo mooi 'Er is leven en er is dood. En er is niets tussenin.' En zo voelt het voor mij ook. Ik leef weer als een sneltrein, maar wel eentje die zich af en toe realiseert, dat de pauze iets langer moet duren, dat het onderhoud iets meer tijd vraagt, dat de rust ook echt rust moet zijn. Na mijn koortsaanval probeer ik dit soort pauzes in te lassen. Dan lees ik lekker wat boeken. Dan doe ik soms gewoon maar niks..en dat is wel een ongekende luxe. Ik realiseer me dit iedere keer weer!
Nog eventjes deze uitspraak uit een heel aangenaam boekje 'Grote denkers, kleine denkers' : 'Algemeenheden worden nooit saai. Het zijn wijzelf die saai worden als we opgeven nieuwsgierig en ontvankelijk te zijn. We merken dan dat we niet zozeer een nieuwe omgeving nodig hebben, maar een nieuw gezichtspunt' door Norman Rockwell .
In dit boekje gaat de schrijver uit van het principe 'kijk naar de wereld door de ogen van een kind' en op basis van uitspraken van grote denkers als Ghandi, maar ook van kleine denkers als zomaar een Josje van 12 jaar, komt hij tot prachtige inzichten. Leuk...ga ik gebruiken in mijn leven. Dank je wel...en een fijne dag! Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten