Zomaar wat rommelen in de tuin....

En na een hele intensieve zaterdag op Flakkee, een bezoek aan Vroonlande, en veel gesprekken met allerlei lieve mensen om ons heen, kwam ik gisterenmiddag rond half zes op de verjaardag van Ruud aan. De broer van Annemarie, hij was jarig en eigenlijk was ik te moe, om goed te kunnen genieten. En dat gevoel, dat bleef de hele avond. Vermoeidheid, ongekend moe zijn, van alle indrukken en vooral van mijn gedachten over alles....maar een positief teken is dat gisterenmiddag, wij (zusters en ik) mijn vader in een duwstoel hebben gezet. En met hem en zijn zus, mijn tante Anita, zijn we naar buiten gereden, de zon in...eventjes maar, maar het is iets anders dan in bed liggen. En we hebben geoefend met zijn been, optillen en weer neerzetten! En hij heeft wat gegeten, een beetje onder dwang, maar hij ziet ook wel dat hij op krachten moet zien te komen....en toen ik in mijn bed kroop, bij mijn Annemarie, was ik bek- en bekaf. En ik heb geslapen tot wel half elf vanmorgen...heerlijk! En half elf is half twaalf vandaag! En na het ontbijt, ben ik gewoon wat gaan rommelen in de tuin. Wat verlaat snoeien, wat vegen, wat rommelen met plantjes en bloemetjes etc. Heerlijk zomaar even niets...tussendoor telefoontjes over mijn vader, over hoe het allemaal gaat en moet gaan daar!
Vandaag moest ik nog eventjes wat werken...maar dat heb ik maar vanaf de keukentafel gedaan...wat vertraagd bijna...en nu, nu is het zondagmiddag. Floor speelt op de piano, Annemarie zit lekker aan tafel, en ik, ik pak de krant en hoef niks meer vandaag...ik ben gewoon zomaar lekker thuis....
Mijn vader heeft bezoek van Arie, van Els, van iedereen daar en ik, ik neem eventjes een momentje voor mezelf...ik ben een beetje moe...dank jullie wel voor alle lieve zorgen, aandacht, telefoontjes, kaartjes en wat al niet meer...ik ben jullie dankbaar voor de lieve zorgen!
En weet je...ik zie ergens heel ver een zonnestraal, en als die zonnestraal gaat stralen, dan kan mijn vader ooit misschien nog wel in Vroonlande, een serviceflat gaan wonen, met de nodige zorg, maar wie weet kan het! En weet je, Anita van Loon gelooft echt in zonnestralen, en ik hoop toch zo, dat ik dat stukje van mijn vader heb, want dan weet ik zeker dat hij die zonnestraal ook ziet....Liefs, een fijne mooie zondag, Anita