En op deze eerste paasdag, ben ik zomaar helemaal alleen. Annemarie is even naar haar moeder, Reynaud en vader en ik heb geslapen onder de zonnebank. Ik heb zere ogen, alsof er een waterval aan tranen achter zit...en nu luister ik muziek en lees ik voor het eerst sinds weken weer de krant. Een glaasje wijn erbij, zomaar eventjes niks...mijn gedachten gaan op de loop, wandelen als het ware mijn leven door...het voelt zo oneigenlijk, zo bizar ook, om na te denken over mijn vader en wat er voor ons ligt. Zijn verdriet, zijn niet meer kunnen te moeten zien...ik kreeg een mailtje van iemand en zij schreef 'de grote sterke vader van je is geveld...' ongekend he...als kind denk je altijd dat je ouders onsterfelijk zijn....en ik dacht dit altijd van mijn vader. Hij was zo sterk, zo groot, en zelfs nu nog als zijn 'goede'hand de mijne pakt, dan voel ik ergens heel ver weg die kracht...ik hoop nog zo zijn hand te kunnen voelen morgen....
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten