En soms de regie maar even overgeven, overlaten aan de ander...

En dat is wat ik doe...ik laat het maar even. Omdat ik als ZZP'er, maar ook als drager van alles wat er nu gebeurd in onze familie, het soms wat veel vindt...de boerderij, de zorgen daaromtrent, de afwikkeling, mijn vader in het ziekenhuis, met een horde aan mensen om hem heen, die van hem houden, bij hem willen zijn, en het je soms bijna onmogelijk maken, om nog even met hem te zijn...maar in gedachten ben ik steeds bij hem. Praat ik tegen hem, vertel ik hem over mijn leven en weet ik dat het genoeg is voor nu. Morgen zie ik hem weer, vandaag had hij een redelijke dag...eerst niet, toen weer wel...vanmiddag bij, dan weer wel, dan weer niet...mijn vadertje, die knokker, de man, die eigenlijk de tulpen nog wil zien bloeien op het land, gezien vanuit zijn serre...mijn vader, die hulpeloos in bed ligt, en niets meer kan...ik heb vandaag gewerkt, heel hard, heel veel...vandaag en vanavond...en ga nu lekker slapen. Annemarie is naar een vriendin, gezellig, even iets anders dan verdriet...het is zoveel nu...dank je wel lieve mensen, voor alle lieve steun. Het doet zoveel goed....slaap lekker, ook jij mijn vader! Mijn grote lieve vriend! Liefs, Anita