Net thuis uit de Samaritaan....

Het is tien voor half elf, woensdagavond. Annemarie en ik zijn net thuis, na een bezoekje aan mijn vader in de Samaritaan. Hij zat in zijn rolstoel in de recreatiezaal. Alleen voor het raam...half onderuitgezakt en hij was heel moe. Hij had al veel bezoek gehad vandaag, en hing daar in die kar...hij stond daar al een uur. Want Arie was om zeven uur weggegaan en Arie had gevraagd of mijn vader daar op ons kon wachten, lief bedoeld...maar mijn vader was het duidelijk zat. Dus na een half uurtje hebben we hem naar zijn kamer gereden. En onderweg kwamen we allerlei 'oude bekenden' uit Stad aan 't Haringvliet tegen. Een drukte van jewelste voor de verplegenden als al die 'rolstoelgangers' naar bed willen. Ze staan in de gang te wachten, tot er weer een tweetal dames is, die hen in bed willen helpen. En bij mijn vader is dit takelen. En hij was blij dat hij in bed lag. En dit beeld, mijn vader in de Samaritaan, maakt me wat verdrietig. Zijn eindbestemming. Arie en Els hebben een gesprek gehad met de plaatsvervangende fysiotherapeut. Een aardige en vooral deskundige man, zo vertelde Arie. Deze man geeft ook aan, dat mijn vader een ernstige patient is. Dat naast het behandelplan, het vooral belangrijk is, dat betrokkene mee wil werken. Maar dat ook het emotionele proces heel belangrijk is. De acceptatie dat dit jouw leven is. En dat wij, als naaste familieleden om hem heen, hem hierbij moeten helpen. En toen ik in de gang liep, werd ik aangesproken door een mevrouw Wessels. Zij kende mijn nicht Leonoor van de ABN-AMRO bank in Oostburg en haar dochter Marleen, was een bruidsmeisje van Leonoor. En deze mevrouw sprak mij aan, zij zei 'ben jij Anita van Loon, de dochter van Piet' ja dat ben ik...bijzonder, allerlei mensen daar kennen je van vroeger. En deze mevrouw vertelde dat haar moeder ook in de Samaritaan heeft gewoond. En dat zij het ook heel ingewikkeld vond om haar moeder zo te zien. En zij zei 'vluchten kan niet meer' ....een treffende tekst. Het is zoals het is. Mijn vader is zwaar gehandicapt, en is er ernstig aan toe. Mijn vader kan op dit moment nog maar heel weinig zelf...en hij mist intimiteit, en warmte. Hij hunkert er naar. Els knuffelt hem, wij doen het, en ik vind het best moeilijk. Mijn vader, mijn grote knuffelbeer, mijn lieve levensgenieter, die daar nu ligt. Volkomen afhankelijk, zijn wereld is zijn bed, een nachtkastje en een prikbord met foto's. En voor de rest rij je met hem rond door de Samaritaan, of daarbuiten...voorlopig is dit wat het is. Ik ben er stil van...ik ben er een beetje verdrietig van! Dag, liefs, het fijne is wel, dat je weer een beetje met hem kunt praten. En bij hem kunt zijn. Zaterdagmiddag ga ik lekker naar hem toe en dan blijf ik heel lang bij hem...om zomaar wat samen te zijn. Heerlijk...ik verheug me er nu al op! Liefs, slaap lekker, Anita