Dag allemaal. Vanmorgen om kwart voor negen ofzo reden wij weg uit Voorschoten, op weg naar de boerderij. Want daar had ik een afspraak met de verhuizer. En daarna ben ik gaan bellen met de afdeling van Verpleeghuis De Samaritaan, afdeling Straalenburg, waar mijn vader vanaf maandag zal gaan wonen. Ingewikkeld hoor, Annemarie en ik allerlei spullen bijeen geraapt, kleding, schoenen en wij met de koffer er naar toe. Maar ook wat persoonlijke dingetjes, wat foto's, een foto van de boerderij, maar ook foto's van Els, Noor, Arie en Annemarie en mijzelf. Hij verblijft op een kamer met nog drie andere mensen. En daar zal hij allerlei therapie etc. gaan krijgen. Maandagochtend is de intake. En ik zal er bij zijn, net zoals Els. Weer een nieuwe stap, een stap waarbij privacy, of je eigen stukje, volledig weg is...ingewikkeld. Vandaag was hij emotioneel, en dan weer afstandelijk...het is zo in en in verdrietig om hem zo te zien. Zo vlak, zo gelaten bijna over alles wat hem aangaat. Wel was het fijn om weer bij hem te zijn. Hij had me gemist, zei hij...en ik, ik was blij als een klein meisje, hoe kwetsbaar kun je zijn....
We hebben toiletspullen gekocht, ondergoed en dit alles alvast daargebracht. In zijn kleding wordt zijn naam genaaid, want anders krijgt iemand anders jouw broek...kun je je voorstellen...
Daarna koffie gedronken bij Jantje. Toen naar het ziekenhuis waar Els ook was, tussendoor naar tante Anita en oom De (tante Aniet is nog steeds ziek) en aansluitend weer naar het ziekenhuis. Hij was zo moe, hij viel in slaap en is niet meer wakker geworden....
Weet je en vanmiddag toen ik hem en Els zo zag. Hij schuinhangend in een rolstoel, Els zo gezond, toen voelde het zo oneerlijk. Voor hen beiden, voor hem vooral omdat hij opeens zo'n afhankelijk mens is, die niets meer kan zonder de ander. Maar ook een man, en dat merk je, die de menselijke warmte mist. En Els, die zomaar opeens haar partner kwijt is en in ruil hiervoor, een afhankelijke emotioneel vlakke man in een rolstoel ervoor heeft teruggekregen. Zomaar een keiharde streep door een gelukkige relatie. K.... voor allebei! Je leven kan morgen zomaar anders zijn, dus haal er vandaag uit wat eruit te halen valt. Geniet en proef het, in optima forma!
En nu, nu zijn we thuis, bekaf werkelijk. We gaan zo naar bed, want morgen is een werkdag, open dag bij Yarden en ik zal al zo rond een uur of acht in Haarlem zijn. En pas zo rond een uur of zes/zeven weer thuis...dus het weekend is kort en intensief. En voor mij ligt een stevige week, beginnend met de intake in de Samaritaan. Een nieuwe zorgfase in het leven van mijn vader. En wat er dan allemaal op het programma staat, dat horen jullie volgende week wel!
Voor nu, liefs, een fijne zaterdagavond...geniet van het mooie weer morgen! Oh ja en wil je mijn vader een kaartje sturen :
De Samaritaan, Koningin Julianaweg 59, 3245 KA Sommelsdijk. Afdeling Straalenburg!
Dag, liefs, Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten