Lieve mensen, het is zondagmiddag, en na wat te hebben gerommeld in de tuin, hoog tijd voor de weblog! Want wat kan er veel gebeuren in een week tijd...veel gewerkt, en een aantal mijlpalen bereikt! Veel aan het sparren geweest met Daphne en hoe lekker kan samenwerken dan weer zijn! Offertes af en ingediend, en echt dit is zo ongekend spannend...want wat staat er allemaal te gebeuren als een of twee, of een stukje hiervan doorgaat. Maar niet getreurd als het niet zo is, dan komen er weer nieuwe dingen, daar geloof ik heilig in! Een gesprek met de arts, wat confronterend en eerlijk was. Omdat alles wat ik voelde en eigenlijk diep van binnen al wist, nu benoemd is. Maar ook omdat ik nu zeker weet, dat het enige wat ik, wij nog kan/kunnen doen is, zorgen voor een stukje geluk in het leven van mijn vader. En natuurlijk realiseer ik me, dat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk. Maar ik zie ook, dat mijn vader het zelf niet meer kan. Hij heeft niet meer de kracht om er zelf nog voor te gaan. En zoals ik hem tijdens het ziekbed van mijn moeder heb beloofd, om in zijn laatste levensfase net zo goed voor hem te zorgen, als ik voor mijn moeder heb gedaan, doe ik dit nu. En dit betekent dat ik ga onderzoeken watvoor mogelijkheden er nog zijn, om zijn woon/leefsituatie wat te veraangenamen, zodat hij temidden van zijn eigen spulletjes, aangevuld met heel veel zorg, en therapie, en dagbehandeling, zijn leven kan voortzetten, voor zolang als dit nog duurt. En in deze levensfase, maak je geen plannen voor langere termijn, en plan je steeds maar voor een jaar, of halfjaar. We zien wel....
En gisterenavond was ik om tien over half acht weer thuis en heel erg moe. Want Pa en ik hebben een enorme tocht gemaakt door de Flakkeese polders, hij in de stoel en ik erachter...van ruim drie uur. Met een glaasje appelsap op een terras, weer een overwinning, want dit wil hij normaal gesproken niet. Dat mensen hem zien in zijn rolstoel, in zijn huidige staat van doen...en nadat ik uiteindelijk gedoucht heb, zijn Annemarie en ik vertrokken naar Haarlemmerliede, om daar te genieten van een heerlijk vrolijk feest! Joke, een van mijn medewerkers, mijn secretaresse noem ik haar ook wel, werd 50. En de familie van Joke, is een familie die danst, die geweldig danst en zo ook Joke, het swingde erop los. En er waren een aantal collega's, en zij swingden mee. Het was fijn en vrolijk, en eigenlijk wel een soort eer om daar zomaar te mogen zijn. Joke zei 'welkom in mijn leven, dit is mijn familie'. Lief he...en helaas kon Annemarie niet swingen, doordat zij haar kleine teentje heeft gekneusd, maar het was fijn en leuk.
En nu zit ik onder de pergoal, de poes ligt op onze nieuwe bank en An en ik hebben gewerkt in de tuin, heerlijk...het is rustig, en stil, ik ga zo even slapen onder de zonnebank en eigenlijk hoeft er niets. De krant gelezen...een kopje nespresso...en in de krant las ik een prachtig interview van Annemarie Postma en deze zin wil ik met jullie delen, want deze zin spreekt mij zo aan :
'Zo zie je maar, als je je pijn wegduwt, dan blijft hij branden. Maar als je er middenin gaat staan, verliest de pijn zijn overweldigende kracht. Ja, deze periode voelt als het grote thuiskomen.' En deze zin is wel kenmerkend voor mijn leven vind ik, of misschien wel voor veel levens. Afgelopen week zei ik tegen een collega 'ga er maar doorheen, want ook dit deel van jouw leven, hoort bij jou. En door jezelf ermee te confronteren, door te accepteren, dat dit bij jou hoort, kun je hier alleen maar sterker uitkomen.' En in een gesprek met een coachee deze week, (mijn nieuwe klant) gaf ik aan 'ik wil je helpen met pellen, al die lagen halen we eraf, zodat je uiteindelijk bij je kern zult belanden en weer verder kunt met je leven. Vanuit je kracht, vanuit jezelf, omdat je van jezelf gaat houden' en terwijl ik dit schrijf voel ik me zo enorm rijk...
En kijk me hier nu zitten, zomaar in onze prachtige binnentuin, Annemarie maakt het nog gezelliger, met mooie kussens en vooral met zichzelf...want zeg nu zelf, wat een mooi beeld, mijn liefste Annemarie, op onze nieuwe tuinbank....Kijk maar mee.
Liefs, een prachtige zondag gewenst.
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten