Zomaar.....

Een dinsdagavond, nadat ik zomaar een hele dag bijna heb geslapen. Beroerd van de gordelroos, van de hoofdpijn, van....tja waarvan. En eigenlijk weet ik het heel goed. Van oneerlijkheid, van mensen die continue commentaar hebben, van mensen die en dit is echt heel erg, niet eerlijk zijn. Niet naar mij, niet naar de organisatie, maar vooral niet naar zichzelf. Naar negativiteit. En terwijl ik dit schrijf en vele gesprekken heb gevoerd, met mensen die dit juist helemaal niet zijn, ben ik bezig mijn koers te veranderen. Waarom...omdat de organisatie van mijn Cluster West nog niets is wat ik wil. En soms betekent dit, dat het team zal moeten wijzigen. Soms betekent dit, dat ik eerlijkheid wil bereiken. En als dit niet lukt, dan zal ik een andere stijl van leidinggeven inzetten. In een training noem ik dit situationeel leidinggeven. Voor de een is dit anders dan voor de ander. Want anders zouden de goeden last hebben en moeten lijden onder de kwaden. En vanavond hebben gesprekken en reflectieverslagen mij weer voldoende energie gegegeven om verder te gaan. Maar wel op een andere manier. Vanuit een vorm van rust. Overwicht, overzicht en zakelijkheid. Dan maar wat minder aardig...zoals ik nu terugkrijg van mensen. Lieve mensen...ik hou het hierbij. Ik geniet nog na, als ik aan Parijs denk, de zon op het terras. Morgen weer aan de slag...met een goede zalf voor mijn gordelroos. Het komt weer goed, geloof me. Liefs, Anita en slaap zacht...