Een nieuw begin...in een nieuw jasje....
Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....
zondag 16 december 2012
En vannacht werd ik wakker....
En
vannacht werd ik wakker, zo rond een uur of twee. Met een enorme pijn in mijn
rug, die rug die zeurt soms zo. En op zo'n moment, als ik zoek naar een
comfortabele houding, zodanig dat pijn minder is, denk ik na. En op dat moment
vannacht blikte ik terug op 2012 en dacht ik aan alles wat er dit jaar is
gebeurd, en aan al die dingen die ik anders wil doen, in 2013. Maar ook aan al
die dingen, die mensen die langs kwamen en er zijn. En ook aan mensen die ik
niet meer zie, of spreek, simpelweg omdat de tijd ervoor ontbreekt, of omdat
onze interesses een andere kant op zijn gegaan, kortom...omdat het leven gaat,
zoals het moet gaan. Vroeger zei ik wel eens tegen iemand 'wij trekken samen
een poosje op' en met een aantal mensen zal ik mijn hele leven optrekken,
iedere reis die ik maak, zal zijn met hen in mijn hart en in mijn ziel. En
sommigen verdwijnen weer, zomaar, omdat wegen anders lopen, of gelopen zijn.
Omdat we keuzes hebben gemaakt, ieder voor zich, of met elkaar. En dat is niet
erg, in mijn rugzak van het leven, lijkt het alsof er allemaal verhaaltjes
zitten, emoties zitten, woorden zitten, die gedeeld zijn met al die mooie
mensen. Mensen die nog in het leven zijn, of al niet meer. Zo denk ik nu aan
Freek en hoe ik ongeveer een week voor zijn overlijden, samen met Lia op zijn
bed zat, en hoe onze handen elkaar vasthielden om elkaar daarna weer los te
laten, voor het leven hier op aarde...en ik denk aan Andrea, die zomaar in mijn
leven kwam en is gebleven, nadat Ron haar man is overleden. En met wie ik af en
toe een hele mooie lunch heb...bijzonder. Zo denk ik aan al die mensen, die
soms zomaar mijn kamer op kantoor binnen komen, sommigen blijven bestaan,
anderen komen en gaan. Soms deel ik veel, verlies en rouw ik mee, soms deel ik
weinig, en merk ik dat een beeld blijft bestaan. Die mevrouw die ik ooit op een
beurs ontmoet heb, wiens partner een vrouw is, en deze partner is overleden. En
zij maakt nu van haar kleding kussens, dekens en wat al niet...om haar geur,
haar zijn mee te dragen in haar leven. En zomaar, terwijl ik in het LUMC zat te
wachten op mijn uitslag, kwam deze mevrouw daar langs. Ik zat te bellen met een
collega, en zij bleef wachten, zomaar om 'hallo' te zeggen. Bijzonder...ook heb
ik dat soms via Facebook, dat er mensen weer langskomen uit een ver verleden en
soms zie je elkaar weer, en soms niet meer. Het mag er allemaal zijn, het zijn
stukjes uit mijn rugzak van het leven. Mooie intense stukjes, die ik koester.
Zo heb ik steeds het gevoel dat ik mijn moeder wil spreken en ja, ik weet ook
wel, dat ik haar niet kan spreken...maar ooit zei iemand me 'als je heel erg
geconcentreerd aan haar denkt, dan geeft zij wel een teken'....welnu ik
vertrouw er maar op, dat zij zich binnenkort wel ergens laat voelen. Doet ze
eigenlijk steeds wel...alleen ben ik me er dan niet zo bewust van. Mijn leven
in 2012 voelde als zwaar, mijn lijf was aan het protesteren...een lang en
duidelijk signaal, dat er meer is dan werk alleen. Een vader die mij zorgen
baart en van wie ik zielsveel hou, maar die ik wel geleidelijk aan weg zie
gaan...het voelt zo gek om dit te zeggen, hij is, zoals zijn arts zegt, een
'man van de dag' geworden. En volgens mij weten we dit allemaal...alleen als ik
hem zie zitten met zijn mooie groene trui, met een mooi hemd aan, een ribcord
broek, ja natuurlijk in die rolstoel, dan kan ik heb bijna niet geloven. Zo
vindt hij mijn mercedes horloge zo mooi...en gisteren heb ik een licht gewicht
mercedes horloge voor hem gekocht, zodat hij, zoals hem dit zo mooi past, tot
zijn laatste moment nog een mooi horloge van mercedes om zijn pols kan dragen.
Mijn vader...hij zit op heel veel momenten in mijn rugzak. Als jonge sterke
vader, op zijn tractor, als ondeugende vader in Stutgart, als verliefde vader
eerst vroeger met mijn moeder, en later nog een keer met Els. Als hard werkende
vader, maar ook als zieke mopperende zielige vader. In een rolstoel,
gehandicapt en...nog steeds ondeugend. Als vader die houdt van drie dingen,
witte wijn, mercedes en vrouwen. En verdomd...wat heb ik veel van hem geleerd. Ik
glimlach...terwijl ik dit schrijf. En dan mijn eigen leven nu, bij Yarden, waar
ik 2013 in het teken van de nieuwe 9+ cultuur wil tillen, wil dragen. Vanuit
mijn eigen voorbeeld, met diegenen die met me mee willen. Met een
zelfreflectie, die ik ook van anderen vraag. En daarnaast wil ik mijn eigen
ding blijven doen, een lezing, een coaching, een training, en veel
businesscases. Maar wel met rust en tijd voor mijzelf en mijn gezin. Vanmorgen
zei Annemarie, dat ze mijn aanwezigheid hier thuis zo miste. Juist omdat ik
altijd op zaterdag weg ben. En het zo fijn was om gisteren zomaar een zaterdag
met ons gezinnetje in Den Haag te zijn, rond te lopen, een kopje koffie te
drinken. Een film te zien. Heerlijk en ik was zo moe gisterenavond...ook
heerlijk om zo moe te zijn. 2013 wat ga ik nu anders doen...niet zoveel. Wat minder werken, wat meer zomaar zijn en vooral heel veel loslaten...want het leven komt, zoals het zich aandient. En iemand anders dan ik, heeft hierover de regie. En ach, ik hou van verrassingen, van nieuwe dingen, dus ik laat het maar gebeuren. En nu, een nespresso, een krantje, een businesscase...liefs, fijne zondag, Anita
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
mooi
Goh! Deze had ik nog niet gelezen toen ik je vanmorgen terug mailde... Maar is precies wat ik bedoelde maar dan met een glas wijn er bij en niet met pijn in je rug :)
Ik ben slechts een voorbijganger!
Shir
Een reactie posten