Ouders

Vandaag zal de uitvaart zijn van de moeder van Jolanda. Jolanda is al een vriendinnetje van mij, sinds mijn 28e ofzo. Samen hebben wij gewerkt bij de voorloper van Connexxion in Boskoop, in Rotterdam, in Leiden. Een mooie tijd, en nog steeds goed bevriend. Ja haar moeder, nog niet zo lang geleden, mocht ik haar nog ontmoeten bij Jolanda thuis. Gezond, zelfstandig, een vrouw, die nog lang niet 'op het lijstje stond', zoals haar andere dochter José zou zeggen. En zomaar opeens, is het dan zover, herseninfarct, ziek worden en binnen een paar maanden is ook deze moeder, ook deze ouder, overleden. In deze fase in je leven, heb je veel uitvaarten, al mijn vrienden van mijn eigen leeftijd, die nog ouders hebben, nemen in deze fase afscheid van een vader, een moeder. En steeds weer sta je elkaar bij, op dit soort mooie momenten. Zo ook vandaag. Bij de concurrent, dat denk ik dan wel altijd...hier in Wassenaar. Ik loop daar rond, kijk daar rond met een andere blik. Maar dit terzijde. Ouders, de mensen die je gevormd hebben, die je zoveel hebben meegegeven, waar je nog dagelijks plezier of soms, last, van hebt. Ouders, hoe vaak in een verhaal refereer je niet aan je eigen jeugd, aan de boerderij in mijn geval, of aan iets dat mij daar aan doet terugdenken. Mijn ouders daar ben ik eeuwig trots op. Hun ruimdenkendheid, hun openhartigheid, hun gastvrijheid, maar vooral de liefde die zij mij hebben gegeven voor onze medemens. Het kunnen delen, het willen delen, en vooral de dienstbaarheid. Ik ben wel trots op mijn 'roots'. Op de humor, de ondeugd, op alles wat ik met en in mij meedraag. Pa en Ma van Loon, dank jullie wel. En vandaag zal Jolanda, met haar broer en zus, ook haar moeder bedanken, voor het leven dat zij hen gegeven heeft. Voor haar grote hart. En ik, ik zal Jolanda voorzichtig vast houden, gewoon als mens. Omdat het zo intens veel pijn doet, als je je opeens beseft, dat je geen kind meer bent, dat zowel je vader als je moeder niet meer hier in je dagelijks leven bij je is. Maar weet maar gewoon, zij zijn er ergens wel, op moeilijke momenten, voel je die hand, zie je die glimlach, en realiseer je je, ik ben jouw kind en dat, dat zal ik altijd zijn. Ongeacht wat Karin Bloemen zingt 'geen kind meer'. Volgens mij blijf je dat altijd, het kind van je ouders. Lief vriendinnetje van me, heel veel sterkte vandaag en vooral ook daarna, liefs van mij. Aniet