Regenachtige zondag, de laatste zondag in de maand juli 2017....

En deze zondag, schrijf ik weer eens een blog. Zo lang geleden alweer, een hele leuke lange vakantie zat er tussen. En wat voor vakantie, een reis met de mooie Mercedes Benz, door Luxemburg, Frankrijk, een stukje Italië en via Frankrijk weer terug, veel gezien, veel gereden, veel geslapen, veel gepraat, veel....kortom te veel om allemaal te delen. En dat hoeft ook niet. Maar dat het mooi was, en bijzonder, en indrukwekkend, ja dat kan ik minimaal delen. En dat het ook voor nu, wel weer genoeg is, omdat het leven thuis ook fijn is, omdat er genoeg dingen te doen zijn weer, werken, mensen ontmoeten, doorgaan met alles wat bij het gewone leven hoort, en omdat je niet altijd vakantie zou kunnen vieren. Althans ik niet..en omdat ik ook wel mensen mis, en dingen mis, als ik zo lang van huis ben. Mijn vader heb ik ook gemist, ja gek he...ik hoefde niet te bellen, ik hoefde niet naar huis, want thuis daar is niemand meer, los van de familie van Annemarie, van mijn vrienden. Maar vroeger als je weg ging, dan belde je altijd een paar keer naar huis. Naar mijn ouders, eerst, en later naar mijn vader. Dan stuurde je een kaartje, omdat het zo leuk was voor hem, als hij post kreeg. En nu, met regelmaat dacht ik 'ik hoef niet meer te bellen...'. Voelde als een gemis, een beetje leeg. Gek is dat, hoe ouder ik word, hoe meer ik voel, dat ik 'alleen' ben. Niks om zielig te zijn, helemaal niet, maar gewoon het feit, dat je geen ouders meer hebt, geen kinderen hebt, en dus uiteindelijk 'alleen' bent. Het mooie is wel, dat Noor van Loon, mijn lieve nichtje een hele mooie enveloppe naar mij had gestuurd per post. Een hele dikke met mooie verhalen, die zij met me wilde delen, over jawel, mijn vader. En ik, ik was intens geraakt, door haar houden van. Maar ook hoe mijn vader als opa moet zijn geweest, wat een pracht vent. En nog leuker was, dat gelijk de avond nadat wij thuis gekomen zijn, Noor hier een hele avond is geweest. Heerlijk, lekker praten, lekker delen, lekker lachen, lekker samen zijn. En dus, relativeerde dat gelijk mijn bestaan, want nee ik ben niet alleen. Ik zal ook nooit alleen zijn, want al die lieverds die met mij mee reisden in gedachten, die reageerden op mooie foto's, zij lieten en laten mij steeds weer weten, dat ook al zijn er geen ouders meer, ook al is er nooit een kind uit mij geboren, alleen zal ik nooit zijn. Dus daarmee is hier dit alles ook weer even duidelijk. Deze vakantie, was genieten, van het rijden met de ster, jawel en eventjes een andere ster helaas tussendoor omdat mijn mooie Benz, een mankementje had, genieten van de prachtige wegen, dwars door de Alphen, genieten van de stilte soms, van het klaterende water van een prachtig riviertje, van het samenzijn, van de rust, van het ontwaken, van mooie boeken, van het vrij zijn... De zomer hier is een beetje nat, zo lijkt het sinds we thuis zijn, gisteren heerlijk onder de parasol in de regen op het terras gezeten...lekker...alweer heerlijk gegeten met Emmy en Reynaud, Italiaans met een frans tintje, jawel, de Sancerre was op en top frans...en nu, bezig met foto's, met mooie plaatjes op de computer. En geleidelijk aan de opmaat, naar gewone kleren aan, jawel na drie weken korte te grote korte broeken en polo's, nu weer in een blouse en misschien zelfs een colbertje...ja weer naar Yarden toe. Ik heb er zin in en ben er wel klaar voor. De vakantie is voorbij...en er wacht ons weer een mooie nieuwe week. Veel mensen ga ik weer zien, en ook daar heb ik zin in. Liefs, een fijne zondag nog, Anita

Vakantie....

En jawel, het is vrijdag 7 juli 2017, net een overheerlijke ovenschotel gemaakt, tussendoor wat mails afgehandeld en nog wat gebeld, en geleidelijk aan ontstaat het gevoel van vakantie! Hoe heerlijk kan het zijn, en nooit eerder had ik het gevoel er zo aan toe te zijn. Een protesterend lijf, botten die zeer doen, kaken die vervelend zijn, en door de pijnstillers soms een soort dofheid in je hele zijn. Nu, met een glas water op tafel, terwijl twee mannen onze goten schoonmaken of repareren, zit ik heerlijk hier aan tafel. Op de fiets naar het dorp, de boodschappen gedaan, alle korte broeken klaar gelegd die ik maar vinden kan, wat polo's erbij, en wat heb ik nog meer nodig. Ja een badpak, badlakens en lekkere zomerschoenen. Heerlijk...genieten. Maar voordat het vakantie is, gaan we met wat vrienden en bekenden naar André Rieu in Maastricht. Ik, die in het geheel niet hou van massale dingen, van grote samenkomsten van mensen, ga op het Vrijthof, aan een lange tafel, eten en genieten van een mooi glas wijn, maar vooral van André Rieu en zijn prachtige shows. Leuk, want ook André Rieu, is een herinnering aan mijn ouders. Zij hadden vroeger elpees van hem, en draaiden deze muziek op de boerderij. Leuk he... Gisteren had ik een terugkomdag bij Face the Future...en daar werd ik wel geraakt door inspirerende woorden, verhalen van onze nieuwkomers, maar ook van de deelnemers vanuit het Nederlandse bedrijfsleven. Mooi hoe iemand van Campina Melkunie, daar voor mij zomaar het verschil maakte, door zijn woorden, maar vooral ook door de intensiteit van zijn verhalen. Prachtig en dit meen ik. Face the Future gaf mij nieuwe ogen, omdat ik op een andere manier naar mijn leven, maar ook het leven om mij heen, het leven in onze samenleving ben gaan kijken. Omdat jij, als mens, heel dichtbij ook het verschil kunt maken. Een beetje liefde, een beetje vrede...ik moet opeens aan dit nummer denken. Een liedje door volgens mij Nicole ooit gezongen voor het songfestival. En eigenlijk zong zij hier al over. Wat je met compassie, zoals Razan zou zeggen, kunt bereiken. Aandacht voor elkaar. De ander zien en ook eens luisteren naar wat die ander echt nodig heeft. Leuk is wel, dat er gewerkt wordt in dit programma met een mooie symboliek. En ik, ik noem mijzelf altijd de bruggenbouwer, de verbinder tussen Vereniging Yarden en de Holding. En hier in dit programma zijn wij begonnen met het bouwen van een brug. Een brug die straks bestaat uit duizend treden (leden) en gisteren hebben wij als eerste groep van 24 leden, deze brug gesigneerd...het begin van iets moois. The Face the Future brug...the inclusion bridge...Mooi. Denk je wel eens na over het woord inclusion...ook daar zijn we gisteren mee bezig geweest. Want inclusion is meer dan dingen doen, of laten zien, inclusion is een manier van zijn, van denken, van leven en uitdragen, een mindset. Prachtig...dus terugkijkend op deze week, met alle mooie ontmoetingen, gesprekken, in mijn roze broek op kantoor, was het weer zo'n week, die waarde toevoegt aan mijn zijn. Als geschenk kregen wij de diversiteits armband. Een armband gemaakt van reddingsvlotten/boten van vluchtelingen die in Lesbos zijn aangekomen. Een armband die symbool staat, voor inclusion, voor diversiteit, voor al die mooie woorden, waarmee je eigenlijk zegt 'het maakt niet uit, wie je bent, waar je woont of gewoond hebt, wat je doet, of je rijk of arm bent, wij zijn...'. Ik voel me dus weer dankbaar, ja het wordt saai, door alles wat ik mee mag maken, door alle indrukken die ik krijg. Leuk om straks na de zomer, met volle energie weer verder te mogen gaan met al die fraaie dingen. En als dat lichaam van mij, dan ook een beetje kracht terug krijgt en er niet al te veel ingewikkelde dingen moeten gebeuren, dan weet ik zeker dat 2017 toegevoegd kan worden, aan al die prachtige jaren hiervoor. De zon schijnt, de planten bloeien en groeien...de witte gekoelde wijn, ligt klaar, voor wie dan ook, om gedronken te worden. We zijn als team prachtig in beweging en ik mag met Razan en haar collega's, hele mooie dingen gaan doen. Voor nu, rust en stilte soms, genieten van alles wat we tegen gaan komen...heb het fijn de komende weken! Liefs en oh ja....ik ben denk ik veel offline...zal af en toe iets moois op facebook plaatsen, met weinig tekst...om jullie te laten delen in mijn prachtige ervaringen. Dag! Aniet