Regenachtige zondag, de laatste zondag in de maand juli 2017....

En deze zondag, schrijf ik weer eens een blog. Zo lang geleden alweer, een hele leuke lange vakantie zat er tussen. En wat voor vakantie, een reis met de mooie Mercedes Benz, door Luxemburg, Frankrijk, een stukje Italië en via Frankrijk weer terug, veel gezien, veel gereden, veel geslapen, veel gepraat, veel....kortom te veel om allemaal te delen. En dat hoeft ook niet. Maar dat het mooi was, en bijzonder, en indrukwekkend, ja dat kan ik minimaal delen. En dat het ook voor nu, wel weer genoeg is, omdat het leven thuis ook fijn is, omdat er genoeg dingen te doen zijn weer, werken, mensen ontmoeten, doorgaan met alles wat bij het gewone leven hoort, en omdat je niet altijd vakantie zou kunnen vieren. Althans ik niet..en omdat ik ook wel mensen mis, en dingen mis, als ik zo lang van huis ben. Mijn vader heb ik ook gemist, ja gek he...ik hoefde niet te bellen, ik hoefde niet naar huis, want thuis daar is niemand meer, los van de familie van Annemarie, van mijn vrienden. Maar vroeger als je weg ging, dan belde je altijd een paar keer naar huis. Naar mijn ouders, eerst, en later naar mijn vader. Dan stuurde je een kaartje, omdat het zo leuk was voor hem, als hij post kreeg. En nu, met regelmaat dacht ik 'ik hoef niet meer te bellen...'. Voelde als een gemis, een beetje leeg. Gek is dat, hoe ouder ik word, hoe meer ik voel, dat ik 'alleen' ben. Niks om zielig te zijn, helemaal niet, maar gewoon het feit, dat je geen ouders meer hebt, geen kinderen hebt, en dus uiteindelijk 'alleen' bent. Het mooie is wel, dat Noor van Loon, mijn lieve nichtje een hele mooie enveloppe naar mij had gestuurd per post. Een hele dikke met mooie verhalen, die zij met me wilde delen, over jawel, mijn vader. En ik, ik was intens geraakt, door haar houden van. Maar ook hoe mijn vader als opa moet zijn geweest, wat een pracht vent. En nog leuker was, dat gelijk de avond nadat wij thuis gekomen zijn, Noor hier een hele avond is geweest. Heerlijk, lekker praten, lekker delen, lekker lachen, lekker samen zijn. En dus, relativeerde dat gelijk mijn bestaan, want nee ik ben niet alleen. Ik zal ook nooit alleen zijn, want al die lieverds die met mij mee reisden in gedachten, die reageerden op mooie foto's, zij lieten en laten mij steeds weer weten, dat ook al zijn er geen ouders meer, ook al is er nooit een kind uit mij geboren, alleen zal ik nooit zijn. Dus daarmee is hier dit alles ook weer even duidelijk. Deze vakantie, was genieten, van het rijden met de ster, jawel en eventjes een andere ster helaas tussendoor omdat mijn mooie Benz, een mankementje had, genieten van de prachtige wegen, dwars door de Alphen, genieten van de stilte soms, van het klaterende water van een prachtig riviertje, van het samenzijn, van de rust, van het ontwaken, van mooie boeken, van het vrij zijn... De zomer hier is een beetje nat, zo lijkt het sinds we thuis zijn, gisteren heerlijk onder de parasol in de regen op het terras gezeten...lekker...alweer heerlijk gegeten met Emmy en Reynaud, Italiaans met een frans tintje, jawel, de Sancerre was op en top frans...en nu, bezig met foto's, met mooie plaatjes op de computer. En geleidelijk aan de opmaat, naar gewone kleren aan, jawel na drie weken korte te grote korte broeken en polo's, nu weer in een blouse en misschien zelfs een colbertje...ja weer naar Yarden toe. Ik heb er zin in en ben er wel klaar voor. De vakantie is voorbij...en er wacht ons weer een mooie nieuwe week. Veel mensen ga ik weer zien, en ook daar heb ik zin in. Liefs, een fijne zondag nog, Anita