Een miezerige zondagmiddag thuis

En met deze mooie bloemetjes, zo mooi en kwetsbaar, gekregen van mijn schoonouders, en mijn onafscheidelijke glas Spa Henriette, begin ik aan een blog. Het is zondagmiddag. Toch maar de auto gewassen, want die was zo ongelooflijk vies van buiten en ook van binnen. En nu, met heel zachtjes muziek aan, de kranten voor me, even een moment rust. Helemaal niks. Dit vind ik altijd zo fijn, die hele stille zondagen. Boekjes lezend, niets hoeven, heerlijk. Gisterenavond een heerlijke maaltijd gekookt voor Emmy en Reynaud, spontaan. Zomaar ontstaat zo iets, dan realiseren we ons opeens, dat we hen alweer even niet hebben gezien, en dan vraag ik of ik lekker mag koken voor hen. Gezellig. En omdat de koning jarig was geweest, hebben we die prachtige fles Veuve Cliquot maar ontmanteld met elkaar. Oranje boven! Koningsdag was heerlijk, slenteren door ons dorp, leuke mensen ontmoeten, samen met Joke. Gewoon simpelweg gezellig. Vrienden van Joke ontmoeten, collega's van Annemarie. Dennis een oud collega van ADP schijnt bevriend te zijn met de nieuwe collega van Annemarie. En zij zijn weer bevriend met de nieuwe eigenaars van De Markiezen, de wereld is klein en Wassenaar krijgt er weer een leuke horeca gelegenheid bij denk ik zomaar. Best goed, en ik hoop nu echt eens, dat deze gelegenheid, gewoon ook in de avonduren open is en blijft. Jawel, dat glas wijn u begrijpt het... Grappig terwijl ik 'u' schrijf, moet ik denken aan het Yarden College. Ik ben zo gewend mensen die ik niet goed ken, of mensen die ik voor het eerst zie, vanuit respect met u aan te spreken. Jawel, natuurlijk geleerd van mama van Loon. En een vrijwilliger sprak mij later aan, en attendeerde me erop, dat ik hen beter met 'je' kan aanspreken. En toen ik afgelopen week op het partijkantoor van de VVD te gast was, en deze meneer ook met u aansprak, zei hij 'zeg maar Hans'. Leuk he...nee niet Hans Wiegel hoor, die is wel van de VVD, maar werkt niet meer op het partijkantoor. Een andere Hans. Een hele leuke Hans vond ik. Wie weet waar dit weer toe zal leiden. Gek, soms ga ik blanco een gesprek in, en dan komt er altijd iets uit. Geen idee nog wat, geeft ook niet, de weg ligt open...Ik hou ervan, als er deuren open gaan. Ik hou van nieuwe contacten leggen, van mensen ontmoeten. Zo ook op onze Koningsdag, dan heb je zomaar mooie gesprekken met mensen, tegen wie je normaliter 'hallo' en 'dag' zegt. En op Koningsdag kwamen we ook onze buren nog tegen met mijn lieve kleine buurmeisje van 1 jaar. Josefien. Ik vind kinderen zo leuk. Altijd jammer dat ik nooit echt oma zal worden. Ach wie weet wat er nog komt. Hier zit ik met Josefien bij Mila op het terras. Echt zo super leuk dit kindje. De afgelopen week, was een fijne week. Even geen afleiding door 'gedoe', maar gewoon lekker hard gewerkt. Heel Nederland door gereden, Nijmegen, Amsterdam, Middelburg, Almere natuurlijk, Utrecht en lange dagen gemaakt. Vriendin Jolanda nog even bezocht in Kortgene. Heerlijk even buiten onder het afdak gezeten, houtkacheltje aan, broodje ham en verse jus. Ik voelde me net de Koningin, zoals ik altijd verwend word door haar. Heerlijk is dat. Donderdag mijn implantaat geplaatst, hechting erbij, doordat het bot nog wat versterkt is. En nu herstellen en dan over een paar maanden de brug erop. De pijn valt eigenlijk heel erg mee. Ik spoel, en spoel, slik pillen om bacteriën tegen te gaan. En het leuke van dit soort weken vind ik, dat je meters maakt, dat je bergen verzet en kunt verzetten. Ben erg benieuwd naar de komende week. Er gaat weer van alles gebeuren, extra vergadering ingelast voor de Ledenraad. Ontmoetingen met het Hoofdbestuur, althans een aantal bila's. Lekker rustig op de weg, vakantie, heerlijk is dat. Kun je een kwartier later weg ofzo. Fijn vind ik dat. Oh ja wat ook leuk is, de komende week ga ik eten met Paul. De filmer, want we gaan door met de documentaire. Dus we filmen nog een jaar ofzo door, en dan is de film klaar. Lijkt me zo gaaf, om de film die Paul maakt, over Yarden en Amsterdam Zuidoost, waar ik gewoon echt de hoofdrol in speel, te laten zien aan jullie allemaal. De film, die hoop ik op NPO komt, wordt ook ingezonden voor filmfestivals. Geweldig lijkt me dat. Niet omdat ik nu zo bijzonder ben, om naar te kijken, ik denk dat ik me dood schrik, maar omdat het zo'n gave ervaring is. Die zoektocht door Amsterdam Zuidoost, al die ontmoetingen, al die mensen, met wie ik een mooie band heb opgebouwd, om hen allemaal weer terug te zien in Amsterdam Zuidoost en straks op de film. Geweldig lijkt me dat. Uiteindelijk is mijn leven, mijn loopbaan bij Yarden wel een heel bijzondere tijd geworden. Ik maak daar wel hele mooie en gave dingen mee. Ik ontmoet prachtige mensen. Ben bezig met super mooie dingen, denk aan het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum. Opening 5 juni. We gaan op 9 juni een rallye rijden voor dit goede doel. Want dit is ook weer zo'n schitterend initiatief, waar ik trots op ben. Dat ik hier mijn bijdrage aan mag leveren. En Yarden maakt dit alles mogelijk. Yarden, dat bedrijf, dat soms zoveel shit te verduren krijgt, maar echt zo'n ontzettend mooie club is om bij te mogen horen. Ik ben ongekend trots op mijn Yarden. En op alles wat we met elkaar doen. Daarom baal ik soms, als het even niet zo lekker gaat. Juist omdat ik, en met mij al die andere 1098 mensen, zoveel geweldigs aan het doen zijn. Vrijwilligers en mensen in loondienst. Dus ja, ik wil lekker verder. In deze rol, en met alles wat voor ons ligt. Want jullie gaan nog van ons horen. Met Zuidoost, met het 100 jarig bestaan van Vereniging Yarden, met de documentaire, met ....ach nog zoveel meer. Dus hoop ik ligt er weer zo'n mooie Yarden week, of gewoon een hele mooie week voor me. Ik heb er zin in. Liefs, geniet nog even na. De regen is er wel, maar thuis is het ook heel fijn toch...

Een zalige zondag!!

Ja en vandaag is echt zo'n zalige zondag. Een zondag, waar je zomaar tijd hebt voor elkaar. Voor je krantje, je blog, voor zomaar even niet zoveel. Want dit was een week als in een achtbaan. Ongekend, een week vol hoogtepunten, soms hier en daar een minder moment, maar overall een prachtige week. Ja ik hoor het u al denken 'positivo, jij vindt het al gauw prachtig' en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat dit niet zo is. Wat het woord prachtig voor mij betekent, is dat je de schoonheid ziet, die niet altijd even mooi aan de oppervlakte ligt. Dat je dingen ziet, omdat je echt kijkt. En echt kijken, is ook de intentie ergens achter zien. Echt kijken, is voelen of iemand echt betrokken is, of iets doet omdat het moet, of beter is voor je imago, of omdat het past bij je rol. En die echtheid, die past mij. Arrogant wellicht om dit te zeggen, maar veinzen kan ik niet, of niet zo goed. En dat betekent, dat mensen me soms helemaal niet leuk of aardig vinden. Ach, ja dat kan en dat mag. Ik vind het prima, waarom...omdat dit meestal voor mij mensen zijn, die dat 'echte' zelf missen. Dus ook voor mij is er geen klik dan. Terug naar deze week... jeetje wat een week. Op kantoor is het druk, omdat een van mijn teamleden thuis is, soms is het leven net eventjes te veel en te vol. En dan is rust even nodig. Jezelf de tijd geven, om even op adem te komen. Om even stil te kunnen staan, bij waar je nu staat in je leven. Om eens even in de zon te zitten, te wandelen of zomaar even te slapen. Heerlijk. Dus als je met zes mensen samen mag werken en eentje valt uit, is het al wat drukker. Maar er is meer. Een van mijn teamleden zit in de OR. En lid zijn van de OR betekent normaal gesproken dat iemand ca. 25% van zijn tijd daarmee bezig is. Welnu, dit mooie mens, is daar bijna fulltime mee bezig op dit moment. Dus dat is min twee. En hij kan daar niets aan doen he...het is geen verwijt, slechts een constatering. En de derde die is bezig met zijn MD-programma. Een soort eervol programma, waar je aan mag meedoen, als we zien dat er meer in je zit. Jonge mensen, die de potentie hebben, om ooit in het MT van Yarden toe te treden. Je kunt hier mensen voor voordragen. En ja, als je eenmaal in zo'n programma zit, dan moet je de kansen pakken. En hoe gaaf, deze week moesten de deelnemers in drie groepen hun business case voor Yarden presenteren, en mijn Wouter won met zijn team. Gaaf, jawel voor Wouter, maar voor ons betekent dit werken aan de implementatie en dus nog meer tijd kwijt, om dit prachtige plan te gaan realiseren. En in het belang van de organisatie, zijn dus deze rollen erg belangrijk, die OR-taken, dat MD-programma. Maar voor mij en de rest van het team, heeft dit wel impact en maakt dit ons leven gevuld. Mijn leven gevuld, maar ook het leven van de anderen. Avonden, weekends, veel afspraken, tja...en zo heb ik dus wat projecten, wat rollen overgenomen. En probeer ik de weken goed vorm en inhoud te geven, met ergens nog wat tijd voor het thuisfront en voor mijzelf. Mijn gezondheid, een ingewikkeld dingetje. Een ongekend pijnlijk been, dat maakt, dat ik heel slecht slaap en loop. Zeker als ik dans, of gedanst heb. 'Ja hoezo dansen of gedanst hebben' hoor ik u al denken. En lieve mensen, dansen is echt goed voor je. Ik vertel er zo meer over. Geloof me maar. Goed voor je mentale status, neem dat van mij aan. Zo ben ik bezig met een prachtig project - het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum in Utrecht. Opening 5 juni a.s. jawel ik ben er bij. Want dit project is geweldig, een schitterend initiatief, waarbij specialisten proberen het leven voor kindjes met kanker, en voor hun gezinnen, zo aangenaam mogelijk te maken. Toen ik hiermee in aanraking kwam, wist ik gelijk, dat ik Vereniging Yarden hieraan wilde koppelen. En die samenwerking, juist vanuit onze Vereniging, is nu vorm gegeven. Hier ben ik vrijdagochtend geweest. En er ligt nu een concreet plan. Hoe mooi om vanuit onze rol als Vereniging mee te denken, hoe wij als het gaat om voorlichting, bewustwording, maar helaas ook om nazorg, hier je bijdrage aan te kunnen geven. Bijna een persoonlijk statement vanuit mijzelf. Schitterend. En toen ik klaar was met deze voorbespreking in Amsterdam, ben ik naar Doorn gereden. Daar hadden wij van vrijdagmiddag tot en met zaterdagochtend, een Yarden College voor onze vrijwilligers. Een schitterende lokatie midden in de bossen, vlakbij Driebergen, ik hou van die omgeving, waar we met ca. 50 vrijwilligers en mijn team, en Dave vanuit het hoofdbestuur, aanwezig waren. Ik mag als manager dit programma aan elkaar verbinden, mensen toe spreken en ook zelf een workshop verzorgen. En als ik dan zie, hoe leuk het is. Hoeveel plezier we hebben, hoe fijn er gewerkt wordt, dan geniet ik, meer dan intens. Nieuwe vrijwilligers, die onder de indruk zijn, van alles wat wij doen als Vereniging. Ja als ik dit zie, dan weet ik weer, waarom ik mijn baan zo leuk vind. En dat is fijn, om dit te constateren, want soms wordt je afgeleid van je eigenlijke taak en opdracht, van je eigen passie. Door wat er om je heen gebeurt. En door alles wat er soms kan spelen in een organisatie, of in het leven zelf. En dus realiseerde ik me, door af en toe even de stilte op te zoeken, het bankje in het bos, dat focus en aandacht voor je passie enorm belangrijk is. En blijft. En ook tijdens dit college ging het over contact maken. Contact maken met wie jij bent en waar jij voor staat. En de vorm waarin we dit hebben georganiseerd, was door het dansen, het Danspaleis. Bijzonder he...het Danspaleis hebben we leren kennen tijdens het integratiediner in Rotterdam, georganiseerd door Yarden. Toen ik daar binnenkwam, stonden er mensen te dansen bij de ingang, en was er een ouderwetse dj aan het draaien, een prachtig decor met draaitafels en vinyl grammofoonplaten. En mensen in leuke, beetje jaren 60 kleding waren aan het dansen. En voor ik er erg in had, was ik aan het dansen op muziek van de Beatles, of de Kinks. Geweldig, Elvis Presley en iedereen danste met elkaar. En in onze workshop ging het over muziek in je leven. En op de vraag welk liedje belangrijk voor je is, realiseer je je, dat er veel liedjes belangrijk voro je zijn. Passend bij die veelheid aan momenten uit je leven, die je geraakt hebben of raken. Ik noemde tijdens de workshop 'Mother how are you today'. Het liedje dat ik draaide op het afscheid van mijn moeder. En gek, toen ik gisteren einde van de middag naar huis reed, hoorde ik dit liedje op de radio. Kan geen toeval zijn toch. En tijdens deze workshop werd er muziek gedraaid, en begonnen mensen zomaar met elkaar te dansen, en maakten zij contact. Heerlijk, ik danste mee en voelde mijn been. Ach...Het Yarden College was afgelopen en ik mocht naar een lezing in Ouwerkerk, het Watersnoodmuseum. Jawel georganiseerd door Vereniging Yarden Zeeland. Zelf ben ik verantwoordelijk voor Zeeland. Zeeland kwam en komt niet goed van de grond. Terwijl een groep heel enthousiaste mensen hier heel hard aan trekt. En ondanks het prachtige weer, misschien wel dankzij de mooie locatie, waren we hier met ca. 28 mensen samen. En hoorden wij Teuntje de Haan, vertellen over de watersnoodramp op Goeree en Overflakkee. En hoe zij met haar moeder en broertje op de zolder van de pastorie (deze staat nog steeds fier overeind in de ring van Nieuwe Tonge) op zolder gewacht hebben, tot hun vader terug zou komen. En vader is nooit meer levend teruggekomen, maar verdronken tijdens de ramp. Haar boek 'Een muur van water' is een prachtig verslag, een ode aan haar vader. En Teuntje de Haan vertelde hierover. Gek, om haar aan te mogen kondigen en te mogen bedanken. Maar ook gek, om mijn geboorte eiland, en de ramp die zich hier heeft voltrokken, zo aan je voorbij te zien komen. En weer dacht ik aan mijn vader, hoe hij bang was voor water. Ik vertelde nog over onze boerderij, die ook door de ramp onder water is komen te staan, de koeien die verdronken zijn. De angst die wind, storm en water nog altijd heeft voor veel mensen van dit eiland en de andere eilanden. Bijzonder, en toen ik dus terug naar huis reed, was daar weer die muziek en dat nummer van mijn moeder. Zomaar, eventjes heel dichtbij, ik kon het dak van de boerderij bijna zien toen ik via de N59 terugreed naar huis. Een hoofd vol, een hart vol en ik was zo rond zes uur in Leiden. Leiden??? Jawel, ik ging Ada ophalen. Ada is een goede vriendin van mij, vrolijk, bijzonder een vrouw die het leven leeft, op een prachtige pure manier. Vol liefde, vol aandacht en zorg. Ada die haar nier gaat afstaan, om een ander mens te redden. Ada die kookt voor de samenleving, voor mensen in het hospice, Ada, mijn vriendin. Want samen met Ada en Annemarie, gingen wij, na een heerlijke salade hier met witte wijn en water, naar een swingend feest in den Haag. Jannie mijn beste vriendinnetje, zo noem ik haar altijd, maar wat is eigenlijk je beste vriendinnetje? Kom ik nog wel eens op terug. Jannie en haar man Joost vierden hun 60e verjaardag. In Kasserie Ock, bij Ockenburgh, met een swingende band, lekker hapjes en vooral veel plezier. Een zangfestijn, een dansfestijn, en weer voelde ik hoe heerlijk het is om te dansen. Hoe je met dansen kunt communiceren, elkaar kunt begroeten. Ja ook dat kan Ada goed, dansen, we begonnen met elkaar te dansen, Ada, Annemarie en ik, heerlijk..maar dat been, dat gaf duidelijk aan, dat ik te veel had gedaan. En weer was daar die bult, waarvan de artsen, de MRI zegt, die is er niet. Ongekend, ik heb een zeer been. En niemand weet wat het is. Ik ben dus nu doorverwezen naar de neuroloog. Ik heb vannacht slecht geslapen, want mijn been doet zoveel pijn. Erop staan, doet zeer, lopen, laat staan dansen, doet zeer. En toch, dansend met de 60 jarige Jannie, overwin je de pijn, omdat je hart wilt spreken. Steeds maar weer, neemt mijn hart het over. En lieve mensen, als mijn hart het niet over neemt van me, dan ben ik dood. En dan ben ik weg. Geloof me. Dit is het leven, dat ik zo graag heb en wil leven. Genieten met vrienden, met mensen van wie ik hou. Samenzijn hier thuis, lekkere muziek. Gisterenavond ongeveer twee liter water gedronken, nee geen wijn. Ik heb me voorgenomen alleen maar te genieten van een mooi glas wijn. En niet te drinken om te drinken. Een glas wijn moet een feestje zijn. Zo, ook dat is besloten nu. Dus ja nu geniet ik van deze zalige zondag. De kranten, de nespresso, Annemarie in de stoel. En vanmiddag, jawel, live muziek bij Mila, dansen met Joke, het komt goed. Weer gewoon het leven leven, zoals het er is. Met een glimlach op mijn gezicht, misschien wel gewoon in korte broek, waarom niet. Muziek verbindt, dat heb ik gisteren wel gezien. Er was een collega van Jannie, een man, en hij stond zo geweldig te dansen, in zijn eentje (hij had een dansopleiding gehad), het was een genot om naar te kijken. Dus toen ik zelf niet meer kon dansen, keek ik naar deze man, en genoot ik van wat ik zag. Ook de manier waarop twee mensen samen dansen, signalen geven aan elkaar, ach als je danst, spreek je zoveel talen. Prachtig om te zien, dus vandaag dansen wij nog wat verder met elkaar. Genieten wij van een ontmoeting. Gek want het is de eerste keer weer dat er muziek is bij Mila, na het overlijden van Ad. Zal wel vreemd zijn, zo zonder hem. Wat kun je soms mensen missen he..mensen die er niet meer zijn. Gelukkig is daar dan die muziek, dat ene nummer, waardoor hij of zij, zomaar opeens dichtbij is. 'Papa ik lijk steeds meer op jou...' Lieve mensen, vergeet niet te dansen, hoe ingewikkeld het leven ook zijn kan, geniet gewoon, van al die mooie kleine dingen die er zijn...Wonderful van Colin Blunstone schiet me nu te binnen! Dag! Fijne dag, jij en jij, allemaal. 'Dans alsof het je laatste dag is, dans...'

Welke dag is het? Het is vandaag.....mijn favoriete dag!!

En zomaar is het 26 graden. Schijnt de zon volop en kun je weer buiten eten. Werkelijk genieten..ik lees net een stukje uit Winnie de Pooh. Vroeger mijn favoriete kinderboek - 'welke dag is het vandaag? Vroeg Pooh. Het is vandaag zegt Knorretje. Mijn favoriete dag zei Pooh'. Heerlijk toch. Vanmorgen was ik heel vroeg in Almere, het kantoor moest bijna nog ontwaken. Heerlijk ik vind die vroege momenten zo fijn. Mails wegwerken, lekker aan de slag, niet gestoord worden, hooguit door een andere vroege collega die koffie komt brengen. Toen naar Spijkenisse, op bezoek bij een vrijwilliger, die heel ziek is geweest. Een soort van ziekenbezoek, een voor mij onbekende mevrouw. En dan praat je zomaar over de schoonheid van het leven. Over het werken als vrijwilliger, en hoe belangrijk het is, als we aandacht aan elkaar kunnen geven. Van mens tot mens. Prachtig. De komende dagen zijn heel druk, veel activiteiten, veel afspraken en zelfs het weekend werken, tot en met zaterdag einde van de dag. Het Yarden College, een weekend in Doorn, voor alle vrijwilligers die activiteiten organiseren. Leuk, interactief. Zelf ook een verhaal vertellen, en ook tijd en aandacht voor het goede gesprek met elkaar. Heerlijk! En dan, jawel zaterdagavond het feestje van Jannie en Joost, volgens mij 60 en 61 of 62 jaar. Een waar feest, het leven vieren, met muziek, en vrolijkheid, ik ben ervan overtuigd. Ada gaat mee, dus het komt wel goed. Dus jongens voor het zover is, is het nu gewoon vandaag. Vandaag komt Jolanda, de vrouw van mijn vriend Cees, op bezoek. Gisterenavond moest ik nog denken aan hem. Toen ik 'de reis van je leven zag' waar vier vrienden met hun vriend die ALS heeft en Johnny de Mol op reis gingen naar Canada. En werkelijk alles uit het leven haalden, wat er in zit. Mijn vriend Cees komt binnenkort in de bushokjes te hangen, een prachtige foto van een prachtig mens, gemaakt een jaar ofzo geleden. Cees is zoals jullie weten overleden. En Jolanda komt even eten, gezellig...ik kook. Wat pasta, wat sla, wat brood erbij, wat vlees en tomaten, kortom een zomerse maaltijd buiten. Met een klinkend glas witte wijn. Feest! Want het is mijn favoriete dag, vandaag. Ik heb het gevoel, dat ik in een tijd vol verrassingen terecht ben gekomen. Zo kreeg ik van mijn collega's, een jaarabonnement op Happinez. Leuk he...een jaar lang iedere maand, stil staan bij de mooie dingen in het leven. Positief, wijsheid, liefde en leven, daar gaat dit blad over. En ik lees hier 'alle gevechten waarbij je van elkaar wilt winnen, kun je beter vermijden'. Als dat geen wijsheid is. De dame, bij wie ik op bezoek was, vertelde me over haar moeder. De moeder is nu dement, maar zegt nog iedere dag 'kind als jij gelukkig bent, ben ik het ook'. Onbaatzuchtige liefde. Ik herken dat bij mijn eigen ouders. Vorige week was ik nog op hun graf, gek om daar te staan en in gedachten praat ik dan maar even met ze. Maar veel vaker, doe ik dat in de auto. Hoor ik een liedje en zing ik mee, of denk ik aan wat mijn moeder zou hebben gedaan, op dit moment in mijn leven. Hoe zou zij handelen of gehandeld hebben. Hoe zou zij in haar kracht zijn gebleven. En deze liefde, deze manier van hen meedragen in mijn hele zijn, maakt dat ik nog steeds kan putten uit hun kracht. Afgelopen weekend heb ik een lange mailwisseling gehad met nichtje Noor in Suriname. Fijn, ze geniet intens. En dat is zo mooi. Maar ook zij staat stil bij mensen die het minder goed hebben dan wij. Echt een van Loon denk ik dan maar. Deze van Loon heeft gisteren een super kek pak aan laten meten. Donkerblauw, met een subtiel ruitje, hippe knopen, stiksels, en een prachtige voering, en nog wat verrassingen hier en daar. Op de Zuidas. Heel chique. Ik voelde me net zo'n rijke mevrouw. Dit werd iets minder, toen die meneer me vertelde, dat ik flink scheef ben. Mijn ene been is langer, kortom, ook in dat opzicht lijk ik wel op Ma van Loon. Maar geloof me, het zal er prachtig uit zien, die ene speciale dag, die voor me ligt. Een dag vol liefde, denk ik zomaar. En ik, zal er keurig uitzien. Lieve mensen, geniet, vandaag. Want dit is jouw dag. Van de zon, de bloemen, de vriendschap, de liefde, van alles wat er is, om je heen, dichtbij en veraf. Van dat telefoontje van Ronald, morgenochtend naar het ziekenhuis, kijken wat er gaat gebeuren met dat been. Morgenmiddag en avond een vol programma. Ik heb er zin in. Vrolijke lichte kleuren aan, want het is zomer....Hoe leuk, zie ik een interview met Jitske Kramer in de Happinez. En hoe leuk, Jitske komt een inleiding verzorgen op onze Algemene Ledenraadsvergadering. Super gaaf. Jitske heb ik leren kennen bij de leergang Corporate Antropologie. En zij was bij me, toen ik het radio interview kreeg voor Spijkers met Koppen. Mooi, dichtbij en bijzonder. Compassie is wel een woord, wat past bij dit alles, bij het leven van nu. En dit woord past ook wel bij Jitske. Leuk, zie je vandaag is mijn favoriete dag. Geniet ervan!

Cabrio rijden door Noord Frankrijk

Ja en wat kun je een mazzel hebben he...cabrio rijden naar en door Noord Frankrijk, Picardië. Een voor mij, niet zo heel bekende streek, niet ver van Reims (ca. 80 km) en hoe mooi en glooiend is de wereld daar nog. Weinig verkeer, weinig mensen op straat, heel veel, hele kleine onbekende plaatsjes, waar mensen nog rustig leven, met elkaar, waar kinderen nog aan het skaten zijn op de weg, geen angst voor verkeer. Heerlijk. We gingen van de N-wegen af, en slingerden met een vaartje van 30 tot 40 kilometer, langs de landerijen, langs de velden vol grassen, langs de koeien, en mooie prachtige oude huizen. Soms een vervallen huisje en dan droomde ik alweer van een wijntafel in het Franse land, ik zag mezelf al werken in de tuin, het gras maaien en in gedachten hadden we dit plekje alweer gemaakt, tot een plek die bij ons hoort. Dromen, dromen en blijven dromen. Steeds maar weer. Heerlijk... De auto, onze cabrio, is echt een genot om mee te rijden, hij zoeft bijna over de weg, je kunt met groot gemak 150 rijden, zonder dat je de motor echt hoort, en hij kruipt heel langzaam over prachtige kleine wegen, en laat je haar wapperen in de wind. Wat een genot. Het was een weekend lang genieten, van een glas champagne, tot ons mooie hotel, een beetje vergane glorie, maar daardoor oh zo leuk...in Vervins. Ooit een chique ambiance, nu een plek, waar liefhebbers komen, een heerlijke franse keuken, de stad Reims, maar ook de N5 richting Brussel, kortom, terugkijkend, een heerlijk weekend. Hier wat indrukken, niet veel meer. Woorden schieten tekort, de zon op onze koppen, de kap eigenlijk continue open, zelfs op de snelweg terug naar huis, het laatste stuk. Genieten....nu, vandaag, weer van alles doen, de tafel wat korter laten zagen, althans de poten, waardoor je ook al ben je wat kleiner, niet het gevoel hebt, op een kussen te willen gaan zitten. De zon schijnt ook hier, de cabrio voor de APK en ik straks gewoon weer aan het werk. Er wacht een volle mooie week op me, op ons allen, want ook het weekend is het werken geblazen, het Yarden College vrijdag en zaterdag, dus een volle week ligt voor me. Veel afspraken de komende dagen, heerlijk. Ik heb er zin in. Dag, geniet van de zon. Het wordt genadeloos mooi weer. Heerlijk!

Wat een bijzondere ontmoetingen...

En soms neemt de tijd, het leven het gewoon even van je over. Dan ben je nog bezig met een zeer been, een MRI, of wat dan ook en dan realiseer je je, dat er zoveel dingen zijn, die echt raken. En dat een been, wat ze beter kunnen maken, even lastig is, maar meer ook niet. Dus terug met de voetjes op aarde. En hoe ziet die aarde er dan uit haha... Welnu, de zon schijnt en wisselend is er een bui. De cabrio staat glanzend en wel klaar in de stalling, gepoetst, nieuwe banden, prachtige velgen, de kap gestoomd, en is klaar voor een mooie reis naar Frankrijk, Picardië...bekend om glooiende landschappen. Een oud hotel, een oud kasteel, typisch frans, met van die kamers, waarin je je jaren terug waant. Mooi, bijzonder en elegant. Maar vooralsnog zijn we nog niet zo ver. Ik zit nu thuis te werken, te bellen, te mailen en ga zo naar de uitvaart van de vader van een vriendin. Bijzonder, deze meneer is geboren in 1919, onvoorstelbaar, bijna 100 jaar. En dan aansluitend rijd ik naar Oosterhout, het yardenhuis van Brabant, om daar de winnaar van de publieksprijs van de Yarden Afscheidsprijs, het Luizterverhaal te mogen ontvangen. Een mooie avond wacht ons. Ik heb er zin in. Deze week was een week vol werk, diversiteit volop in de verschillende afspraken, ontmoetingen, maar wat mij met twee benen op aarde heeft gezet, was de ontmoetingen met lotgenoten rondom zelfdoding. En deze avond met ca. 30 mensen in Utrecht, was indrukwekkend, warm, intens en bijzonder. Een samenwerking met Humanitas en Yarden. En ik, ik was geraakt, door de liefde, de kracht, de verbinding. En ik realiseerde me, dat wij, ondanks het feit, dat we soms strijd voeren onderling, dat we het soms wel of niet eens zijn, over te maken keuzes, wij komen er wel. Want alles verbleekt, als je dit verdriet, deze onmacht ervaart en tegenkomt. En alles waar wij ons druk over maken, is dan eigenlijk zo klein. Dus weer is mijn pleidooi, let op elkaar, praat met elkaar, ook als het ingewikkeld is. Ook als je ziet, dat je medemens het moeilijk heeft. Hou elkaar vast, en nu, voor al die nabestaanden, zijn wij , als Vereniging Yarden er voor u. Wij kunnen u nu vasthouden, ook na dit grote verlies. Lieve mensen, ik ga afscheid nemen van een prachtig mens. Een mens aan wie ik mooie dierbare herinneringen heb, als meisje, omdat zijn dochter mijn vriendinnetje was, mijn eerste verliefdheid voor een vrouw zelfs, toen ik veertien was. Ik ga haar nu weer ontmoeten, en haar familie, ik ken haar broer, haar zus. Deze familie heeft veel indruk op mij gemaakt, omdat zij gerechten kookten (meneer was van Armeense afkomst) die ik niet kende, dus gerechten met paprika en aubergine heb ik hier leren eten. Ik koester deze mensen in mijn hart en ga nu naar hen toe. Meneer wordt begraven, op de begraafplaats van mijn ouders, dus ik ga hen ook even groeten. En zal dan in de auto - Afscheid van een vriend - van Clouseau draaien. Toepasselijke muziek als mooie mensen aan het einde van hun leven gekomen zijn. Dag!

Cabrio weer....

Zo, en na een lekker weekend, een schitterende zonnige zaterdag, echt cabrio weer. En jawel, een prachtige toertocht gemaakt, zit ik nu nog even casual gekleed, en ja dit verander ik straks, mijn blog te schrijven. Een blog is een momentje van mezelf. De week van me af schrijven en reflecteren op wat was en wat komen gaat. En het was een bijzondere week, een week met ervaringen, die er wel degelijk toe doen. Altijd als ik schrijf, probeer ik terug te halen, wat indruk op me heeft gemaakt. En wat ik er mee gedaan heb. Welnu...het was een soort van Mercedes week. En dan wel een hele gekke...de dinsdag na het Paasweekend, zou ik mijn winterbanden verwisselen, van de GLA en van de cabrio. Welnu, Annemarie en ik naar Profile in Leiden. De zaak, waar ik al jaren mijn winterbanden cq zomerbanden er onder laat zetten. Prima ervaring. Achterin mijn GLA lagen de vier prachtige velgensets met de zomerbanden van de cabrio. En eenmaal aangekomen daar, constateerden wij dat de twee voorbanden (en dit wist ik) van de cabrio, beter vervangen zouden kunnen worden. Goed, alleen deze waren natuurlijk (gezien de maat) niet op voorraad. Geen probleem deze werden besteld. En toen we de velgen uit de auto haalden, zag ik dat een van de twee nieuwe zomerbanden (die er dus pas onder waren gelegd toen we de auto kochten) een kleine beschadiging had, stoeprandje waarschijnlijk. Welnu, de bestelling werd dus iets groter, vier nieuwe banden voor de cabrio. Gaan er morgenvroeg onder, dus die auto staat strak op de wielen, dat begrijp je, voordat wij naar Picardië vertrekken a.s. vrijdag. En hiermee werd mij al duidelijk, dat bezit ook zomaar zorgen en gedoe kan hebben. Maar dit was slechts een Mercedes. Welnu Annemarie weg, met de cabrio en de banden onder de GLA werden verwisseld. En ik weer in de wachtkamer. Auto klaar, en ik rijden maar. En diezelfde middag, zo rond half vijf, had ik mijn eerste lekke band. Rechtsvoor. Bellen met de leasemaatschappij, hulptroepen ingeschakeld en jawel zo rond een uur of zeven, kwam er een hulpdienst, van de grootste Vereniging van Nederland, de ANWB. 'ach ventieltje zat er niet goed op'. Band opgepompt en klaar. Woensdagochtend, om kwart over zes, stond ik met mijn werk tas in de hand, buiten bij de GLA en jawel, platte band. Dus weer bellen en om half acht wederom een hulpdienst. Band heel hard oppompen en ik was om kwart voor acht weer bij Profile in Leiden. En jawel, hier constateerde men, dat de voorband lek was. En eigenlijk ook wel versleten, tja...en normaal gesproken ben ik geduldig. Nu iets minder, het was inmiddels half negen, en de auto stond op de brug, de banden eraf, geen nieuwe voorhanden (jawel ook deze heeft een bijzonder maatvoering) dus ik gaf aan, dat het geregeld moest worden en ik ben gaan werken bij van der Valk Leiden, aan de Leidse Rijn, een wandeling met een vervelend been van ca 10 minuten. Woensdagmiddag was ik dus pas weer in het bezit van de GLA met twee nieuwe winterbanden. Een raar begin van de week, geheel in het teken van banden en auto's. Bijzondere ervaring was dat ik in dit van der Valk hotel, aanwezig mocht zijn bij een sollicitatiegesprek. Nee ik niet, ik heb niet gesolliciteerd, maar ik zat daar te werken en daar zat een dame en een heer. Zij waren in gesprek. Een bijzonder gesprek. Mevrouw kwam solliciteren, en meneer nam het interview af. Eerst eventjes wat eenvoudige redelijk gesloten vragen over het cv. Het gesprek liep niet zo lekker, meneer verstond niet echt de kunst om het gesprek lekker te laten verlopen en mevrouw probeerde wel, totdat zij de sleutel vond en hem vroeg 'en wat is uw verantwoordelijkheid bij dit bedrijf'...welnu, meneer barste los en verkocht zichzelf helemaal. Hij was gevleid door deze vraag en mevrouw had de baan. Want het ging niet over haar, maar over hem. Geweldig, ik was getuige van iets waar ik geen getuige van wilde zijn. En het was een prachtig schouwspel van verleiding. En de manager, de directeur, de grote baas, want dat was hij allemaal, gaf haar zijn zegen en haar baan. Bijzonder om te zien, dat de dame in kwestie het spel volgens mij heel goed door had. Ze glimlachte toen ik langs liep. En hij glimlachte terug, naar haar.... Mooi het schouwspel tussen mensen te mogen zien, steeds maar weer. Ik hou om deze reden ook van op een terras zitten ,mensen aanschouwen. Stil zijn en observeren. Verbaal en non verbaal. Ik gebruik altijd de communicatie cirkel in mijn trainingen, omdat je zoveel ziet als je observeert. En voor dit soort ervaringen is van der Valk ook een prachtig podium. Als wij als Vereniging Yarden vergaderen bij van der Valk Almere, ben ik ook altijd vroeg, om daar te kijken, onder het genot van een kop koffie, wat er allemaal gebeurd in zo'n hotel. Donderdag was een prachtige dag, een ontmoeting in het Ruyterhuis in Castricum, met een prachtig mens. Ik ken haar al ca. 18 of 19 jaar, zij is altijd bezig met de positie van vrouwen, het boek Stratego voor vrouwen, is onder andere van haar hand. Een mooi mens, en via LinkedIn hebben wij nog steeds contact. En deze locatie is ook erg bijzonder. Toen ik daar vroeg binnenstapte, werd ik via de paardenstallen, verwezen naar een congres in de Zorg. Leuk he...en grijze dame, ik dus, oh die komt voor het congres. Maar ik kwam voor mijn afspraak, en nam dus plaats in een geweldige ambiance, een omgebouwde schuur, waar alles klopt. Een locatie, waar paardenliefhebbers wonen en leven. En waar hospitality klopt Toen ik wegging, zat de hele tent vol, met mountainbikers, fietsers, wandelaars en ook wel wat zakenlieden. Mooi en nooit eerder geweest. Een plek om te onthouden. Een voorbeeldplek qua inrichting en sfeer. Geweldig...in gedachten pik ik wat mee, aan indrukken, voor mijn wijntafel ooit. Welnu...diezelfde dag, mocht ik binnenkijken in het hart en het leven van Razan. Zij presenteerde zichzelf, voor een groep medecursisten, mensen en ik mocht als buitenstaander meekijken. En in haar hart kijken. Geweldig. Ook Adel was hierbij aanwezig. Een ontmoeting met mijn vrienden en toen door naar de finale van de Final Footprint Challende. Een challenge over duurzaamheid, een samenwerking tussen Yarden, Dela, Greenleave, een mooi initiatief. Sabrina zat in de jury, en het werd een mooi samenspel en een verrassende combinatie van winnaars. En ik, ik mocht er zomaar bij zijn. Tussen alles door, heb ik veel gewerkt, vanuit huis, vanuit kantoor, vanuit allerlei locaties. Vrijdag een hele dag in Almere, taart trakterend, omdat ik een taart had mogen ontvangen van mijn collega's Franchise, Yarden Franchise bestaat 10 jaar. En einde van de dag, een sessie over Nazorg, met alle partners in Nazorg erbij. Een goed samenspel, een goede bijeenkomst, met vrijwilligers, collega's, en alle Nazorg partners, denk aan Het Leger des Heils, de Miessagenda, Ontzorgd verhuizen, maar vooral de ontmoeting van mensen, van onze vrijwilligers, die zich inspannen om hun medemens, handvatten te bieden na verlies. Goed, om ook daar aanwezig te zijn .Tussendoor was Vereniging Yarden bezig met basisscholen en Olifanten, Natasja en Renata, deden hier hun job. Het bedrijf is druk, er overlijden veel mensen op dit moment. En ik, ik ben er bij. Iedere keer weer. Soms heb je het gevoel, aan de zijlijn van het leven te staan, en soms sta ik er midden in. De komende week, ben ik overal en nergens, ga ik ongekend veel mensen ontmoeten, bij het Luizterverhaal, is er een vergadering van het Hoofdbestuur, is er een avond over zelfdoding. Spannend, bijzonder en mooi. Ik ben benieuwd, naar alles wat komen gaat. Ik ben benieuwd, naar de sfeer, het samenspel der dingen. Ik realiseer me, dat ik een opsomming geef en niet mijn ziel en zaligheid laat zien. Tijdens de Final Footprint zei iemand tegen me, dat hij geschrokken was van mijn blog. En dit hoor ik vaker, omdat ik over het algemeen een kabbelend beekje ben of lijk. En soms de laatste tijd het gevoel heb, dat ik aan het raften ben in een onstuimige grillige woeste rivier. Ach, zo is het leven toch soms. Soms ben je in gesprek over de liefde tussen twee mensen. En soms ben je bijna weer je oude rol van mediator aan het vervullen of invullen. Omdat mensen het elkaar, en soms organisaties het elkaar onmogelijk maken, hun ding te doen. Ach en tot nu toe kan ik raften, en ook rustig peddelen. Moet ik mezelf af en toe sparen, omdat mijn lijf op dit moment het liefst rustig wil peddelen en ik, in gedachten het liefst altijd zou raften. En zo'n rit in de cabrio, over prachtige secundaire wegen, genietend van mooie muziek, doet je beseffen dat het leven zoveel in zich heeft. Mooie dingen, maar dat er ook altijd schaduwkanten zijn. Ach, en ik, ik probeer dan altijd maar weer te genieten van de zon, de warmte op je huid te voelen (gisterenmiddag) is rijkdom. En straks als Joke Bruijs en haar Northsea Bigband spelen, om het theater de Warenar een beetje te redden en ik daar naar mag luisteren, samen met wat vrienden uit Wassenaar, dan omarmt het leven me en geniet ik. En morgen, dan gaan we weer verder. En als het af en toe stormt, de wind gaat ook weer liggen. Ik ben uitgerust en klaar en kan aan, wat komen gaat. Voor nu, een mooie kabbelende, swingende zondag gewenst. Geniet ervan, kijk goed om je heen en glimlach tijdens deze observaties. Ik ga me eventjes iets netter aankleden, want ja, we gaan uit...!

Een zalig Pasen!

Mooi citaat niet waar! Maar wel een citaat, waar ik weer over nadenk. Omdat ik me realiseer, dat je hiervoor wel kracht nodig hebt. Kracht om weer verder te kunnen gaan. Ik merk dit ook aan mezelf. Ik heb het gevoel alsof mijn leven in een soort van achtbaan gaat. En ik zit ergens vooraan in zo'n karretje, heb geen idee, wat er na het hoogste punt komt, en soms komt er nog een hoger punt, of soms een teleurstellend moment, maar ik kan zelf niet meer of minder gas geven. Wel bijzonder, om het dan gewoon los te kunnen laten, en te zien, wat er komt. Welnu, op dat punt ben ik nu beland. Ik laat het weer los, en ga gewoon weer verder. Ik zet weer een volgende stap. Heerlijk idee eigenlijk wel. Dat je steeds weer een volgende stap kunt zetten. Terug naar die Paasdagen, dat zalige Pasen, waar ik eigenlijk steeds weer werd verrast, door van alles en nog wat. Maar vooral door de mensen om me heen. Zo kwamen er een soort van 'kracht' bloemen van Danielle, ja van mijn leergang. Lief he...zomaar een hart onder de riem of een hart onder mijn been, net hoe je het wil zien. Prachtig.

En met een glimlach nam Roos deze voor me aan. Ze zei 'Aniet bloemen van iemand, die jou beterschap wenst'. Leuk. Ik voel me altijd zo in en in verwend. Juist door dit soort mooie momenten. Rijkdom, zit volgens mij ook in die glimlach om mijn mond. Gisteren deden we een spelletje met mijn schoonouders en de meiden, zo'n spel waar je een kaart mag trekken, en deze kaart geef je aan iemand anders en hij of zij moet dan antwoorden, voor jou. Want de vraag gaat over jou. En de kaart 'waarover klaag ik vaak' gaf ik aan een van de kinderen. En zij zei 'jij klaagt nooit'. Wow, wat gaaf..als een van de kinderen, met wie je mag zijn al ruim 12 jaar, dit over je zegt. Fijn. Ik lijk nu in een fase te komen, in mijn leven, dat ik vooral kan genieten. Genieten van alles wat er is. Mijn schoonvader, die met een prachtige fles wijn komt, juist omdat hij me wil verrassen, met een fles die ik nog niet ken. Speciaal naar de Gouden Ton gegaan, om iets speciaals te zoeken. Geweldig toch...en het is gelukt.

er komt vast een heel bijzonder moment, om deze wijn te gaan proeven. Een moment om even stil te staan, of een moment om intens te genieten. Oh ja, gisteren ging het er ook over, wat ik een minder goede eigenschap van mezelf vind. Welnu en ik gaf als antwoord - ik zou ook wel eens gewoon willen stoppen. Ik heb altijd de neiging om door te willen gaan, als het gezellig is, als ik aan het werk ben, als ik...en op dit soort momenten, word ik wel ernstig teruggefloten door mijn lijf. Ach gelukkig zit er ergens een soort van rem in en op mij. Ik las in de krant, in een interview met ene Eva Crutzen een prachtige zin, deze heb ik genoteerd, omdat deze zin mij bezig houdt :'je bent het scherpste verdriet wat niet went'. Prachtige zin, het gaat over verlies, het gemis voelen. En het klopt wel. Ook ik ben het scherpste verdriet wat niet went. Terwijl ik toch te boek sta, als een optimist, een vrolijk mens, een positief mens, maar ergens in mij, zit ongekend veel verdriet. Verdriet om verlies, en dit verlies, dit went niet, en nooit. Maar ik leer ermee om te gaan, ermee te leven. Ik leer het in te pakken, te omhullen soms, het mee te nemen in mijn lesboek van het leven. Ik probeer het door te geven, door erover te vertellen en te schrijven. Ik deel dit scherpste verdriet in mij met jou, mijn lezer. Mijn vrienden op afstand. En daardoor draag ik het met een glimlach. Want in dit scherpste verdriet zit pure liefde, voor alles wat ooit was. Voor mijn ouders, mijn broer, mijn tante, voor al die mensen die er zijn of waren. En door hen nu op afstand te zien, is alles weer heel puur, en oprecht en echt. Mooi eigenlijk, hoe ik, door dit zo te benaderen, weer terug kom bij de tekst waarmee ik begon - het loslaten, waardoor er weer nieuwe of andere, of soms zelfs oude deuren open kunnen gaan - . Zie niet om in wrok, staat dat ook niet ergens in de bijbel. Zou ik eigenlijk eens aan die oude knorrige oom, die zo enorm lelijk kon doen tegen mij, over mij, of over mijn vader, moeten vragen. Ach, het geeft niet. Of het wel of niet in de bijbel staat, het is een levenskunst, om niet om te zien in wrok. Leuk om te vertellen is, dat ik heerlijk ben gaan shoppen zaterdag, een beetje alleen en een beetje met Annemarie. Mooie bijzondere cadeautjes voor mijn nicht, zij is jarig. En ik vind het heerlijk, omdat zij eigenlijk samen met nichtje Noor, mijn enige familie nog is. Althans heel dichtbij dan. En mijn nicht en ik, wij zorgen heel goed voor elkaar. Over en weer, en we hebben het ongekend goed samen. Ook weer zo'n rijkdom. Ook zij kent het scherpste verdriet wat niet went. Haar zus, haar ouders, en nu, hoe zij vol kracht achter haar vuurtoren woont en het leven leeft. Als een van de Golden Girls, althans zo zie ik haar, samen met haar vriendinnen. Geweldig, een lachsalvo is ver over de dijk te horen, als die dames samen zijn. Maar ook mijn nicht en ik kunnen gieren van de lach. Net als onze moeders dit samen deden, onbedaarlijk lachen. Hoe heerlijk is dat. Ja ik vind het ook leuk om pakjes te sturen naar haar. Dus wordt vervolgd. En ook heb ik prachtige schoenen gekocht, alvast voor onder dat super pak, dat komen gaat. Maar eerst ga ik even heel snel 3 kg kwijt raken en dan dat pak aan laten meten. Ik kan me er nu vast op verheugen. Wow, een pak voor hoogtij dagen. Geweldig....maar eerst die ene speciale dag, waarover ik jullie echt pas later kan vertellen. Je ziet en leest het vanzelf, geloof me...volg me maar. Lieve mensen, volgende week, wordt het prachtig weer, mijn dakterras, ons dakterras, is al een beetje in de sfeer gebracht. Veel prachtige blauwe en paarse bloemen en planten en de rest gaat weer uitkomen denk ik. Komt wel goed. Wie weet zitten we volgende week buiten, en genieten we van de zon, op onze huid. Hoe heerlijk. Ik gun het iedereen. Voor nu, nog een super mooie foto van prachtige bloemetjes, heel bijzonder gekregen van Emmy. Dan komt daar zo'n bijzonder mooie fragile dame van 80 binnen, die heel modern gekleed is, met zo'n schitterend boeketje in haar hand. Ach, wat ben ik toch een gelukkig mens. Je kunt dus ook zeggen 'ik ben het diepste geluk' door al die mooie dingen in en om mij heen. Dit weekend was een weekend vol van dit diepste geluk. Door alle mooie dingen. En het is nog niet klaar. We gaan zo naar onze Jozefien, ze wordt 1 jaar en geeft een feestje. Hoe fijn is dat, dan pikken we Joke op, die terugkomt uit Bergerac en gaan we nog lekker even het leven vieren in een geweldig tentje, op de hoek van de Denneweg, Bouzy, natuurlijk een wijnrestaurant. Tja het zou gek zijn, als het woord wijn bijna niet voor kwam in deze blog. Fijne Paasdagen nog lieve mensen. Sta maar stil bij je diepste geluk en je scherpste verdriet. Neem het mee, in je leven, in je zijn. Zet het in, en deel het. Het verrijkt je, laat je groeien en ook de pijn, die daarbij hoort, hoort bij jou. Dag, dank je wel, voor alles. En dag, dag iedereen in mij en om mij!