Een zalige zondag!!

Ja en vandaag is echt zo'n zalige zondag. Een zondag, waar je zomaar tijd hebt voor elkaar. Voor je krantje, je blog, voor zomaar even niet zoveel. Want dit was een week als in een achtbaan. Ongekend, een week vol hoogtepunten, soms hier en daar een minder moment, maar overall een prachtige week. Ja ik hoor het u al denken 'positivo, jij vindt het al gauw prachtig' en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat dit niet zo is. Wat het woord prachtig voor mij betekent, is dat je de schoonheid ziet, die niet altijd even mooi aan de oppervlakte ligt. Dat je dingen ziet, omdat je echt kijkt. En echt kijken, is ook de intentie ergens achter zien. Echt kijken, is voelen of iemand echt betrokken is, of iets doet omdat het moet, of beter is voor je imago, of omdat het past bij je rol. En die echtheid, die past mij. Arrogant wellicht om dit te zeggen, maar veinzen kan ik niet, of niet zo goed. En dat betekent, dat mensen me soms helemaal niet leuk of aardig vinden. Ach, ja dat kan en dat mag. Ik vind het prima, waarom...omdat dit meestal voor mij mensen zijn, die dat 'echte' zelf missen. Dus ook voor mij is er geen klik dan. Terug naar deze week... jeetje wat een week. Op kantoor is het druk, omdat een van mijn teamleden thuis is, soms is het leven net eventjes te veel en te vol. En dan is rust even nodig. Jezelf de tijd geven, om even op adem te komen. Om even stil te kunnen staan, bij waar je nu staat in je leven. Om eens even in de zon te zitten, te wandelen of zomaar even te slapen. Heerlijk. Dus als je met zes mensen samen mag werken en eentje valt uit, is het al wat drukker. Maar er is meer. Een van mijn teamleden zit in de OR. En lid zijn van de OR betekent normaal gesproken dat iemand ca. 25% van zijn tijd daarmee bezig is. Welnu, dit mooie mens, is daar bijna fulltime mee bezig op dit moment. Dus dat is min twee. En hij kan daar niets aan doen he...het is geen verwijt, slechts een constatering. En de derde die is bezig met zijn MD-programma. Een soort eervol programma, waar je aan mag meedoen, als we zien dat er meer in je zit. Jonge mensen, die de potentie hebben, om ooit in het MT van Yarden toe te treden. Je kunt hier mensen voor voordragen. En ja, als je eenmaal in zo'n programma zit, dan moet je de kansen pakken. En hoe gaaf, deze week moesten de deelnemers in drie groepen hun business case voor Yarden presenteren, en mijn Wouter won met zijn team. Gaaf, jawel voor Wouter, maar voor ons betekent dit werken aan de implementatie en dus nog meer tijd kwijt, om dit prachtige plan te gaan realiseren. En in het belang van de organisatie, zijn dus deze rollen erg belangrijk, die OR-taken, dat MD-programma. Maar voor mij en de rest van het team, heeft dit wel impact en maakt dit ons leven gevuld. Mijn leven gevuld, maar ook het leven van de anderen. Avonden, weekends, veel afspraken, tja...en zo heb ik dus wat projecten, wat rollen overgenomen. En probeer ik de weken goed vorm en inhoud te geven, met ergens nog wat tijd voor het thuisfront en voor mijzelf. Mijn gezondheid, een ingewikkeld dingetje. Een ongekend pijnlijk been, dat maakt, dat ik heel slecht slaap en loop. Zeker als ik dans, of gedanst heb. 'Ja hoezo dansen of gedanst hebben' hoor ik u al denken. En lieve mensen, dansen is echt goed voor je. Ik vertel er zo meer over. Geloof me maar. Goed voor je mentale status, neem dat van mij aan. Zo ben ik bezig met een prachtig project - het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum in Utrecht. Opening 5 juni a.s. jawel ik ben er bij. Want dit project is geweldig, een schitterend initiatief, waarbij specialisten proberen het leven voor kindjes met kanker, en voor hun gezinnen, zo aangenaam mogelijk te maken. Toen ik hiermee in aanraking kwam, wist ik gelijk, dat ik Vereniging Yarden hieraan wilde koppelen. En die samenwerking, juist vanuit onze Vereniging, is nu vorm gegeven. Hier ben ik vrijdagochtend geweest. En er ligt nu een concreet plan. Hoe mooi om vanuit onze rol als Vereniging mee te denken, hoe wij als het gaat om voorlichting, bewustwording, maar helaas ook om nazorg, hier je bijdrage aan te kunnen geven. Bijna een persoonlijk statement vanuit mijzelf. Schitterend. En toen ik klaar was met deze voorbespreking in Amsterdam, ben ik naar Doorn gereden. Daar hadden wij van vrijdagmiddag tot en met zaterdagochtend, een Yarden College voor onze vrijwilligers. Een schitterende lokatie midden in de bossen, vlakbij Driebergen, ik hou van die omgeving, waar we met ca. 50 vrijwilligers en mijn team, en Dave vanuit het hoofdbestuur, aanwezig waren. Ik mag als manager dit programma aan elkaar verbinden, mensen toe spreken en ook zelf een workshop verzorgen. En als ik dan zie, hoe leuk het is. Hoeveel plezier we hebben, hoe fijn er gewerkt wordt, dan geniet ik, meer dan intens. Nieuwe vrijwilligers, die onder de indruk zijn, van alles wat wij doen als Vereniging. Ja als ik dit zie, dan weet ik weer, waarom ik mijn baan zo leuk vind. En dat is fijn, om dit te constateren, want soms wordt je afgeleid van je eigenlijke taak en opdracht, van je eigen passie. Door wat er om je heen gebeurt. En door alles wat er soms kan spelen in een organisatie, of in het leven zelf. En dus realiseerde ik me, door af en toe even de stilte op te zoeken, het bankje in het bos, dat focus en aandacht voor je passie enorm belangrijk is. En blijft. En ook tijdens dit college ging het over contact maken. Contact maken met wie jij bent en waar jij voor staat. En de vorm waarin we dit hebben georganiseerd, was door het dansen, het Danspaleis. Bijzonder he...het Danspaleis hebben we leren kennen tijdens het integratiediner in Rotterdam, georganiseerd door Yarden. Toen ik daar binnenkwam, stonden er mensen te dansen bij de ingang, en was er een ouderwetse dj aan het draaien, een prachtig decor met draaitafels en vinyl grammofoonplaten. En mensen in leuke, beetje jaren 60 kleding waren aan het dansen. En voor ik er erg in had, was ik aan het dansen op muziek van de Beatles, of de Kinks. Geweldig, Elvis Presley en iedereen danste met elkaar. En in onze workshop ging het over muziek in je leven. En op de vraag welk liedje belangrijk voor je is, realiseer je je, dat er veel liedjes belangrijk voro je zijn. Passend bij die veelheid aan momenten uit je leven, die je geraakt hebben of raken. Ik noemde tijdens de workshop 'Mother how are you today'. Het liedje dat ik draaide op het afscheid van mijn moeder. En gek, toen ik gisteren einde van de middag naar huis reed, hoorde ik dit liedje op de radio. Kan geen toeval zijn toch. En tijdens deze workshop werd er muziek gedraaid, en begonnen mensen zomaar met elkaar te dansen, en maakten zij contact. Heerlijk, ik danste mee en voelde mijn been. Ach...Het Yarden College was afgelopen en ik mocht naar een lezing in Ouwerkerk, het Watersnoodmuseum. Jawel georganiseerd door Vereniging Yarden Zeeland. Zelf ben ik verantwoordelijk voor Zeeland. Zeeland kwam en komt niet goed van de grond. Terwijl een groep heel enthousiaste mensen hier heel hard aan trekt. En ondanks het prachtige weer, misschien wel dankzij de mooie locatie, waren we hier met ca. 28 mensen samen. En hoorden wij Teuntje de Haan, vertellen over de watersnoodramp op Goeree en Overflakkee. En hoe zij met haar moeder en broertje op de zolder van de pastorie (deze staat nog steeds fier overeind in de ring van Nieuwe Tonge) op zolder gewacht hebben, tot hun vader terug zou komen. En vader is nooit meer levend teruggekomen, maar verdronken tijdens de ramp. Haar boek 'Een muur van water' is een prachtig verslag, een ode aan haar vader. En Teuntje de Haan vertelde hierover. Gek, om haar aan te mogen kondigen en te mogen bedanken. Maar ook gek, om mijn geboorte eiland, en de ramp die zich hier heeft voltrokken, zo aan je voorbij te zien komen. En weer dacht ik aan mijn vader, hoe hij bang was voor water. Ik vertelde nog over onze boerderij, die ook door de ramp onder water is komen te staan, de koeien die verdronken zijn. De angst die wind, storm en water nog altijd heeft voor veel mensen van dit eiland en de andere eilanden. Bijzonder, en toen ik dus terug naar huis reed, was daar weer die muziek en dat nummer van mijn moeder. Zomaar, eventjes heel dichtbij, ik kon het dak van de boerderij bijna zien toen ik via de N59 terugreed naar huis. Een hoofd vol, een hart vol en ik was zo rond zes uur in Leiden. Leiden??? Jawel, ik ging Ada ophalen. Ada is een goede vriendin van mij, vrolijk, bijzonder een vrouw die het leven leeft, op een prachtige pure manier. Vol liefde, vol aandacht en zorg. Ada die haar nier gaat afstaan, om een ander mens te redden. Ada die kookt voor de samenleving, voor mensen in het hospice, Ada, mijn vriendin. Want samen met Ada en Annemarie, gingen wij, na een heerlijke salade hier met witte wijn en water, naar een swingend feest in den Haag. Jannie mijn beste vriendinnetje, zo noem ik haar altijd, maar wat is eigenlijk je beste vriendinnetje? Kom ik nog wel eens op terug. Jannie en haar man Joost vierden hun 60e verjaardag. In Kasserie Ock, bij Ockenburgh, met een swingende band, lekker hapjes en vooral veel plezier. Een zangfestijn, een dansfestijn, en weer voelde ik hoe heerlijk het is om te dansen. Hoe je met dansen kunt communiceren, elkaar kunt begroeten. Ja ook dat kan Ada goed, dansen, we begonnen met elkaar te dansen, Ada, Annemarie en ik, heerlijk..maar dat been, dat gaf duidelijk aan, dat ik te veel had gedaan. En weer was daar die bult, waarvan de artsen, de MRI zegt, die is er niet. Ongekend, ik heb een zeer been. En niemand weet wat het is. Ik ben dus nu doorverwezen naar de neuroloog. Ik heb vannacht slecht geslapen, want mijn been doet zoveel pijn. Erop staan, doet zeer, lopen, laat staan dansen, doet zeer. En toch, dansend met de 60 jarige Jannie, overwin je de pijn, omdat je hart wilt spreken. Steeds maar weer, neemt mijn hart het over. En lieve mensen, als mijn hart het niet over neemt van me, dan ben ik dood. En dan ben ik weg. Geloof me. Dit is het leven, dat ik zo graag heb en wil leven. Genieten met vrienden, met mensen van wie ik hou. Samenzijn hier thuis, lekkere muziek. Gisterenavond ongeveer twee liter water gedronken, nee geen wijn. Ik heb me voorgenomen alleen maar te genieten van een mooi glas wijn. En niet te drinken om te drinken. Een glas wijn moet een feestje zijn. Zo, ook dat is besloten nu. Dus ja nu geniet ik van deze zalige zondag. De kranten, de nespresso, Annemarie in de stoel. En vanmiddag, jawel, live muziek bij Mila, dansen met Joke, het komt goed. Weer gewoon het leven leven, zoals het er is. Met een glimlach op mijn gezicht, misschien wel gewoon in korte broek, waarom niet. Muziek verbindt, dat heb ik gisteren wel gezien. Er was een collega van Jannie, een man, en hij stond zo geweldig te dansen, in zijn eentje (hij had een dansopleiding gehad), het was een genot om naar te kijken. Dus toen ik zelf niet meer kon dansen, keek ik naar deze man, en genoot ik van wat ik zag. Ook de manier waarop twee mensen samen dansen, signalen geven aan elkaar, ach als je danst, spreek je zoveel talen. Prachtig om te zien, dus vandaag dansen wij nog wat verder met elkaar. Genieten wij van een ontmoeting. Gek want het is de eerste keer weer dat er muziek is bij Mila, na het overlijden van Ad. Zal wel vreemd zijn, zo zonder hem. Wat kun je soms mensen missen he..mensen die er niet meer zijn. Gelukkig is daar dan die muziek, dat ene nummer, waardoor hij of zij, zomaar opeens dichtbij is. 'Papa ik lijk steeds meer op jou...' Lieve mensen, vergeet niet te dansen, hoe ingewikkeld het leven ook zijn kan, geniet gewoon, van al die mooie kleine dingen die er zijn...Wonderful van Colin Blunstone schiet me nu te binnen! Dag! Fijne dag, jij en jij, allemaal. 'Dans alsof het je laatste dag is, dans...'