De laatste dagen van het jaar 2018

En zomaar is het de laatste zaterdag van 2018, 29 december 2018, een rustige dag. Hier aan tafel bij het ronde raam schrijf ik deze laatste blog in dit kalenderjaar. Annemarie een beetje grieperig, lekker onder een dekentje op de bank. Ik aan tafel, en heerlijk de tijd voor de krant, de gebruikelijke kop koffie, een verse boterham met roomboter en ham. Hoe lekker kan het leven zijn. Simpel, eenvoudig, de top 2000 aan. Mooie films op tv. Vanavond Tonio. Mooie muziekprogramma's, documentaires over muzikale helden, denk aan Elton John, Queen. Kortom, echt tijd om het hele leven langs te zien komen. Ondertussen zijn Ellen en Meindert, druk bezig met hun boerderij in Ter Apelkanaal, TAK genaamd. Zij lopen op ons vooruit en maken hun droom waar, vanaf 1 februari wonen zij in het hoge Noorden. Nog verder weg, dan Drenthe. Heerlijk, de rust. Wakker worden en ganzen over zien vliegen, de stilte om je heen voelen. Kortom, het pure leven dient zich aan. Afgelopen week dronk ik een kop koffie met een collega. Weet je zo'n bijzonder mens, jong, puur en eerlijk. En we hadden het over het 'volle leven'. Het leven met een super gevulde avond, de verhalen, over wat je allemaal doet en hebt gedaan, hoe je eigenlijk iedere dag bezig bent, met musea te bezoeken, concerten, chique diners, uitgaan en wat al nog niet meer. En gek, hoe ik eigenlijk in een fase beland ben, waarvan ik denk, 'fijn, zomaar thuis, muziek beluisteren, op tijd naar bed...'. Saai? Ouderdom? Niet meer dynamisch? Het kan zo zijn, het is wat het is. Het is wie ik ben. Ik merk het aan mezelf op heel veel fronten. Ik hoef niet meer zo nodig vol op het podium te staan. Ik vind het wel lekker een beetje aan de zijlijn. Wil er wel toe doen, maar minder prominent dan vroeger. Fijn gevoel. Ik ben weer aan het coachen, in het land, voor Yarden. Mooi, oprecht, klein en dichtbij. Ik geniet ervan. En vind het fijn, als het mensen helpt. Als zij verder kunnen. Met wat het leven voor hen in petto heeft. Gisterenavond een klein afscheid in het team van Arnold Klok, in de winkel in Amstelveen. En ook op zo'n moment voelt het goed. Rustig op afstand observerend, een paar mensen, met wie je echte verbinding voelt. En ach, het is goed zoals het is. Een hoofdstuk, dat voorbij is. En ook dat is goed. En zoals ik al eerder schreef, soms blijven er wat mensen bij je, soms ook niet. En het leven gaat verder, en het allerbelangrijkste is, dat je probeert het leven te leven, dat bij jou past. En met dit soort mooie gedachten eindigt geleidelijk aan dit kalenderjaar. Een jaar, waar veel is afgesloten. Een jaar waar nieuwe vriendschappen zich verdiept hebben. Een jaar met prachtige mensen om ons heen. Een jaar met mooi werk. Een jaar waarin mijn eigen bedrijfje voorzichtig is opgestart. En hierop volgt de lancering van de website, ergens in het eerste kwartaal van 2019. Het afscheid nemen van prachtige collega's. Het nadenken over een andere loopbaan. Met een andere balans. Het voelen aan mijn rug, dat ik fysiek achteruit ga. Het merken, dat ik geen energie meer heb, zoals ik die ooit had. Dit heet simpelweg ouder worden. En ook dit is een prachtige fase in het leven. Op LinkedIn zie ik soms van die prachtige foto's met een citaat, en deze deel ik graag met jullie. Simpelweg omdat het waar is. Omdat het is zoals het is. Als ik terug denk aan dit jaar, dan ben ik ongelooflijk dankbaar voor de verdieping van sommige vriendschappen. Voor de mooie waardevolle momenten met mensen in de privé sfeer, maar ook daarbuiten. Voor al die dingen die ik heb mogen leren het afgelopen jaar. Voor mijn eerste opdrachten. Voor de woorden die ik heb mogen ontvangen en uitspreken. Voor de intensiteit van mijn gevoelens. Maar vooral voor het feit, dat ik het leven weer heb mogen leven. Dat ik gezond ben, dat ik dromen heb, die klein zijn, maar o zo intens. Dat ik tevreden ben met minder. Dat ik liefde mag ervaren. Dat ik je vriendin ben, je collega, of je vertrouwenspersoon. En ik wens iedereen een jaarwissel op de manier die bij jou past. Volop feestend, of juist heel stil. Op tijd naar bed, of juist de hele nacht doorhalend, met veel champagne of juist helemaal niet. Ik wens jullie in ieder geval toe, dat je elkaar vast zult houden. Op al die momenten dat het nodig is. Dat je heerlijk kunt lachen, plezier hebt, liefde voelt en mag ervaren. Dat je vrienden hebt en goed voor elkaar zorgt. En ik wil jullie bedanken, dat jullie er zijn. Ieder op zijn eigen wijze. Het raakt me en maakt me tot wie ik ben. Dag, alle goeds voor 2019. Dat je dromen uit mogen komen. Dat je nieuwe baan je zal bevallen. Dat je geniet, dat je leeft!

Heerlijk mijmeren zo aan het einde van dit bijzondere jaar, 2018....

En met deze foto met onderschrift, realiseerde ik me, dat ouder worden eigenlijk wel iets heel erg moois is. De schrik, als dingen anders worden, is minder groot. Althans voor mij, want vanmorgen vroeg was ik bij de chique bakker in Wassenaar, om die speciale taart met hazelnoten te kopen voor Annemarie's verjaardag, en luisterde ik ongewild naar een echtpaar. En realiseerde ik me, dat dit voor ieder mens anders kan zijn. Ik vind het altijd zo leuk in de winkels waar veel mensen staan, wat mensen allemaal delen met de bakker, de slager, de groenteboer, of zomaar iemand die je van gezicht kent. Dit echtpaar vertelde, hoe meneer in de bouw, zijn baan kwijt was geraakt. En hij kon nu, voor minder geld, in Amersfoort gaan werken en hij zei tegen de bakker 'Amersfoort, heb je enig idee hoe ver dat is...'. En terwijl ik dit hoorde moest ik glimlachen, omdat ik met grote regelmaat in 1 week tijd, Amersfoort, Zwolle, Doetinchem, Apeldoorn of andere locaties bezoek. Dus ja ik weet wel degelijk hoe ver Amersfoort is, gerekend vanaf Wassenaar. En afstanden zijn voor mij, toch echt anders. Ik, die altijd onderweg ben, en eigenlijk al 30 jaar lang, met grote regelmaat door het land rijd. Heerlijk, ik kan genieten van de overgang van de open ruimtes naar het bos, als ik strand Nulde voorbij ben en richting Zwolle mag rijden. Ik kan genieten van de veranderende luchten, als ik richting het Zeeuwse land rijd. Vanmorgen vroeg was ik even op Rotterdam Airport, het leven begon vandaag al vroeg, want ik was vergeten te tanken (ouderdom???)en zou Joke even naar het vliegveld brengen. En dus stond ik al om zes uur te tanken. Heerlijk, bijna niemand op de weg, ik hou wel van een slapend dorp, of van die rust. En zo reden Joke en ik, in het donker, vrolijk pratend naar Rotterdam Airport. En toen ik Joke had binnengebracht, reed ik rustig terug naar huis. Nadenkend over mijn vriendin Monique, die samen met haar lief, daar werkt, vanuit zijn kantoor. En zo gaan we geleidelijk aan naar het einde van dit bijzondere jaar. Persoonlijk vond ik het een mooi jaar. Een interessant jaar, in allerlei opzichten, privé heel rustig en steady. Zakelijk best ingewikkeld, een organisatie in verandering, nieuwe keuzes gemaakt, mijn eigen bedrijfje opgericht, en heel voorzichtig snuffelend en nadenkend over een ander leven. In alle opzichten, een leven dat gericht is op meer rust, en misschien ook wel meer stilte. Een leven waar ik ook qua ontwikkeling en levenstempo andere stappen wil gaan zetten. En waar heeft dat allemaal mee te maken, gewoon heel simpel, met het feit, dat ik 59 jaar ben. Dat ik best wel moe ben soms, van hoe het leven geleefd wordt. Of hoe we het met elkaar doen. Of juist niet meer doen. Hoe we met elkaar soms een strijd voeren, waar ik niet meer aan mee wil doen. Ik wil, en dit is eigenlijk al begonnen na mijn ziek zijn, heel dicht bij mezelf blijven en zijn. Ik wil Anita zijn, zonder opsmuk, zonder gedoe. Dichtbij mijn hart. En soms betekent dit dus, dat ik los ga laten. Of dat we elkaar minder zien, dan vroeger. Dat mag zo zijn. En straks, op mijn kleine boerderij, hoop ik dit alles te kunnen realiseren. Door mensen een mooie ervaring te bieden. Door de rust, de stilte die er kan zijn, te ervaren. Door vrienden op bezoek te krijgen, en wat meer tijd voor elkaar te hebben. Nu zie ik je soms maanden niet. Door werk, door agenda drukte, door verplichtingen, door....vul maar in. Dus 2018, heeft me veel gebracht. Veel nieuwe inzichten, en het heeft er ook voor gezorgd, dat relaties anders zijn geworden. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan een van mijn gevleugelde uitspraken 'vanuit vrijheid met elkaar verbonden zijn'. Mooi is dit en voelt dit. En dat betekent voor mij, dat het gaat om de kwaliteit die we samen hebben. Gisteren even geluncht met mijn vriendinnetje Jolanda, in het Wapen van Voorschoten. Spa rood, eenvoudige lunch. En tijd en aandacht voor elkaar. Mooi hoe dan iemand je spontaan zoent, omdat ze je ziet zitten. Lief, en zo waardevol. En zo kan ik uren doorgaan. Ondertussen ligt er hier een prachtige dikke krant, het NRC met volgens mij mooie interviews, een stapel tijdschriften om je vingers bij af te likken. De Nespresso's die heb ik al gehad vandaag. Ik was al bij de winkels en de koelkast is gevuld met lekkers voor morgen. Morgen is Annemarie jarig. En heel eventjes komen er wat vriendinnen van haar, en haar broer en schoonzus, voor een kop koffie met een stukje taart. En natuurlijk een glas champagne! Want...

hoe vindt je deze kaart, heb ik ingelijst. Juist omdat dit zo bij ons past. Champagne...als ik een fles champagne weggeef, zeg ik altijd, dit is de champagne die mijn vader ook altijd dronk. Mooi he...de champagne van Chris! Genieten! Dus nee morgen geen groot feest. Dat feestje komt ooit, als alles samenvalt. Morgenavond een hapje eten met Emmy, Reynaud en de kinderen. Voor haar 56e verjaardag. Heerlijk even samen zijn, en simpelweg genieten. En dat feest, dat komt een keer. Dan vieren we als eerste het leven, en dat we leven, en dat er vrienden zijn van wie je houdt, dat er familie is. Dan hoop ik dat alle tantes er ook weer eens bij kunnen zijn. De tantes van Annemarie. Dat Noor er ook weer bij is. Gewoon, dat we samen zijn, en vieren dat we leven. Wij, tegen die tijd, als 12,5 jaar getrouwd...ook wel de moeite waard toch. Gisteren belde Karin nog. Ik ga haar een dezer dagen rustig terug bellen. Even lekker kletsen en een datum prikken voor volgend jaar. Gewoon weer een hapje eten met elkaar. Gezellig. Ook dat is kwaliteit. Vrienden, die je niet zo vaak meer ziet, maar waarvan je weet, nu al, dat het goed is. Steeds maar weer goed is. En zo vult langzaam aan, de agenda zich, met mooie nieuwe ontmoetingen in 2019. Het met elkaar zijn, samen zijn, vanuit vrijheid. Niet omdat het moet, maar omdat het mag...En dan ben ik ook nog vrij tot 27 december. Dan ga ik de laatste drie werkdagen van het jaar 2018 afronden bij Yarden. En dan vanaf 2 januari 2019 gewoon weer verder. Fijn. Ik zal er zijn. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk, voor waar we staan en heen zullen gaan. Ik draag bij, wat ik kan. En dan nog even dit. Geniet van alles dat er is, van alles wat er mag zijn. Van elkaar, van die hele kleine dingen. En voor mij is dat nu, deze rust. De krant, mijn prachtige nieuwe visitekaartje, met het logo gemaakt door Annemarie. Prachtig. En ik zeg dit, omdat ik me realiseer, dat je pas als iets er niet meer is, je voelt wat je mist. 'Een mens voelt pas wat hij mist, als hij of zij er niet meer is...' een verbastering van een prachtig lied. Maar o zo waar. En juist nu, in deze dagen, voelt gemis als iets wat raakt, bij iedere stap die je zet, voel je iets dat pijn doet. Of zoals een vriendin me zei 'ik ben niet meer de vrouw die ik ooit was, ik ben iets kwijtgeraakt. Ik ben een stukje van mezelf verloren...'. In januari mag ik spreken op een symposium over rouw en verlies in Haarlem. En dan gaat het ook wel een beetje hierover. Verlies, je kunt er hooguit mee leren omgaan, mee leren leven. Maar wennen, zal het nooit. Het zal een stukje pijn blijven, diep in mij, altijd weer. Ik mis je....

Dag, een fijn weekend allemaal! Liefs!

Wakker, klaarwakker.....

Goedemorgen! Het is 23 minuten over 5, donderdagochtend 20 december 2018. Al een uur ofzo, lag ik wakker. Na te denken, over de gesprekken van de dag ervoor. Bezig met zoveel dingen tegelijk. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn schoonmama en hoe zij zich zorgen kan maken, over mijn levenswijze. Waarom, omdat ik zo druk ben in mijn hoofd. Maar geloof me, als ik in de auto stap, of zit, dan draai ik de mooiste muziek. Dan bel ik mensen op, die ik lang niet heb gesproken. En dan denk ik na. Over alles wat komen gaat. Over alle wijzigingen in mijn leven. Dan ben ik trots, en blijf, en melancholiek soms tegelijk. En dan opeens zie je die mooie man van de Nespresso reclame, met een schitterende tekst, zomaar voorbij komen. Een geschenk, temidden van alles wat er is. En dit soort beelden, geven voor mij de essentie weer, waar het over gaat. En soms zou ik mensen wel door elkaar willen schudden, die op een zo andere manier het leven aan het leven zijn. Maar ach, sommige lessen wil je dan nog niet leren. En geloof me, en ik voel me honderd als ik dit schrijf, iedere les dient zich aan, op zijn eigen tijd. Ook ik, krijg deze dagen, wel weer lessen. En probeer mezelf dan ernstig toe te spreken. Lessen in nederigheid, zou mijn moeder zeggen. Fijn eigenlijk. Om stil te staan bij wat lukt, en wat niet lukt. En te zoeken naar het waarom. Zo is een mogelijke verkoop van dit huis een lesje. Te veel willen in te korte tijd, daar gaat het om. Jezelf rijker rekenen dan je bent, en eigenlijk te grote stappen willen zetten. Dus tevreden zijn met minder, biedt nieuw perspectief. En zomaar opeens, na dit besef, is het druk op FUNDA, en krijgen we kijkers. Fijn. En nu zit ik hier, aan tafel, op dit vroege uur van de dag, te schrijven. Dit zijn de momenten van ultiem geluk. De stilte, de wereld om mij heen slaapt nog heerlijk door. Ik kijk naar een wijntafel met veel kadootjes eronder en geniet al van het idee, dat we straks met elkaar op 26 december alles gaat uitdelen en uitpakken. Vandaag een bomvolle dag, mijn mooie pak aan, een borrel ergens einde van de middag, afscheid nemen van twee collega's. Twee gave collega's. Eigenlijk drie. Dus wijnflessen verzamelen, van Loon komt eraan. Nee niet zoals jullie denken, ik geef altijd een fles wijn, bij een afscheid. Uit de eigen collectie, en jawel, ik neem ook een glas wijn op een receptie. Maar niet teveel. En vandaag geldt 'afscheid nemen bestaat niet'. Want ik weet zeker, dat ik in ieder geval met een van deze collega's, in contact blijf. Waarom, geen idee, zo voelt het. Oh ja ik heb nog wel iets moois te vertellen. Ik mag mee gaan doen, met een tv programma over rouw en verlies. Ik ga vertellen in 'ik mis je' over hoe ik mijn vader (en moeder) mis. Ik heb een prachtig telefoongesprek gehad, over mijn leven, mijn verlies, mijn gemis. Over hoezeer ik de rust van mijn vaders hand op de mijne mis. Hoezeer ik die momenten, van zomaar samenzijn kan missen. Hoezeer ik soms ook zijn gemopper op me, kan missen. En afgelopen weekend in Breskens, enorm genietend met mijn nichtje, in ons favoriete restaurant in Groede, maar ook wandelend langs de Westerschelde, en herinneringen ophalend aan vroeger, kwam dit gemis weer langs. Niet schrijnend, of pijnlijk, maar gewoon accepterend, dat het is, zoals het is. Mijn nichtje, die steeds meer lijkt op mijn tante. Met wie lachen zo heerlijk is. Geweldig, dit hele bijzondere stukje familie. Mij zo intens dierbaar. Gemis, ja dit soort dagen, dan voelt het gemis anders. Dan vier ik kerst met de familie van Annemarie. Dan mis ik de dag met mijn familie, met mijn ouders, uit die tijd komt dat gemis. En aan de andere kant is het heerlijk, die dag, zonder verplichtingen. Lekker uitslapen, een gewone boterham eten ofzo..een wandeling maken, een glas wijn drinken, en uitgebreid luisteren naar de top 2000. Niet slecht toch...en nog eens iets. Mijn visite kaartjes zijn klaar. Zo mooi. Zo gaaf. Het logo gemaakt door Annemarie, kreeg ik als kado afgedrukt op canvas. Krijgt een plekje in mijn nieuwe huis. Leuk he...maakt met blij. Net als de eerste opdracht. Geweldig weer. Ik weet dat de tweede dag, alweer fraaier gaat worden, dan de eerste. Het komt echt goed. Nu een Nespresso. Heerlijk...op kantoor, mag ik ook wat mensen coachen, die langdurig ziek zijn. Heerlijk, om naast de hectiek, het werk voor Vereniging Yarden, dit te mogen doen. Maar ook een uitnodiging om tussen kerst en oud en nieuw, nog even in gesprek te gaan met wat vrijwilligers. Waarom, om mensen gerust te stellen, bij te praten. Leuk is dan, dat mensen je thuis uitnodigen. Zo dichtbij mag je komen. Voelt goed. Ook de kaartjes en attenties die ik thuisgestuurd krijg van mensen, het raakt me. En dit meen ik oprecht. De lieve woorden, maar ook zomaar een cadeaubon of een abonnement op een blad. De jaarlijkse kist met wijn, van een bevriende zakenrelatie, al jaren lang. Een contact nog uit de tijd van ADP, en hier ben ik al in 2005 vertrokken. Kun je nagaan, ook toen was ik al een fan van wijn, en van Nespresso. Ja ik was een van de oudste leden van Nespresso, grappig, al in de negentiger jaren kocht ik mijn eerste Nespresso machine. Heerlijk...ik denk dat wij ons 25jarige jubileum wel kunnen vieren. Nespresso en ik. En het smaakt nog steeds. Lieve mensen, het jaar 2018 nadert zijn einde. Geen vakanties dit jaar. Geen afsluiting in de warme zon van Egypte, dat komt wel weer. Maar wel een afsluiting van weer een stukje van het leven. Zou 2019 dan echt de opmaat zijn naar een rustiger leven. Een ander leven. Meer thuis, minder weg, meer werken in de natuur. Leuk om hierover met Arie en Fransje in hun prachtige appartement aan de Maas te praten. Afgelopen week heb ik hun nieuwe Tieleman keuken (jawel met Pa in de rolstoel gingen we af en toe een glas wijn drinken, wat lekkers eten bij Tieleman in Middelharnis)mogen bekijken en heerlijk Coq au vin gegeten. Genieten zeg. Sowieso genieten van 31 jaar vriendschap met elkaar. Van elkaar nooit meer loslaten. Prachtig is dat. Werkelijk prachtig. Een mooie fles Spatburgunder erbij, en natuurlijk de fles champagne van Lanson. Genieten, zo mooi, om zo intens met vrienden te kunnen genieten. Het feestje van Joke, 69 lentes jong, was ook weer heerlijk. Ongekend lekkere happen van de Foodsoldiers, een goed glas wijn en de intimiteit van Joke's familie en vrienden. Rijkdom. Niks meer en niks minder. Iedere dag weer die rijkdom ervaren, in de kleine dingen. Gisteren sprak ik iemand, en zij noemde zichzelf een zondagskind. En toen zij dit woord uitsprak, realiseerde ik me, dat ik me hierin zo herken. Het gevoel, dat het leven, een prachtige aaneenschakeling is, van ontmoetingen, woorden, zegeningen. En natuurlijk realiseer ik me, dat hier ook ongekende dieptepunten in zitten, voor anderen om ons heen. Maar het is juist daarom, dat ik probeer die ander een beetje vast te houden. Dichtbij me te houden, mijn hand aan te reiken, want ik heb de mooiste kaart uit het spel gekregen, het leven. En in dit leven hou ik jou vast. Ik ben de mazzelaar, steeds maar weer. En zo voelt het echt. En juist omdat ik die mazzelaar ben, kan ik er zijn voor jou. Dus accepteer mijn hand, mijn arm, mijn hart. En met deze woorden, in plaats van kerstkaarten, geef ik je nog iets mee.

dit prachtige plaatje sprak me aan. Omdat we ooit allemaal ergens zijn begonnen, en omdat iedereen op zijn of haar eigen wijze, een meester is. En als we meesterschap zien bij elkaar, is er waardering en respect. Hou dit vast. Een prachtig uiteinde, een mooie kerst, ik wens mijn Annemarie een heerlijke verjaardag, vol verrassingen, en ik schrijf nog wel een keer voordat het 2019 is. Bedankt lieve mensen, dat jullie er zijn. Dat ik soms mag schuren met mensen, dat ik leer van jou, dat ik luister naar jou. En dat jullie mij zo ongekend veel hebben gegeven dit jaar. Bedankt. Doe voorzichtig, ook met vuurwerk. Ik steek vast en zeker met Reynaud de drie pijlen af 'geloof, hoop en liefde'. Ook voor jou, juist voor jou. Dag!

Kerstsfeer in huis, en overal zie ik lichtjes branden....

Lieve mensen, het is weer zo gezellig in huis. Hoe vervelend ik het ook vind, dat ik weer een jas aan moet als ik naar buiten ga, hoe heerlijk ik het vind, als de sfeer in huis, warm en gezellig is. Kaarsen aan, mooie kersttakken, kadootjes onder de wijntafel, kortom, het is de opmars naar de kerst 2018. Kerst in Wassenaar met de familie van Annemarie en met Joke. Hoe fijn kan het zijn. Gezellig, warmte, mooi glas wijn, en goed samenzijn. Goed samenzijn is ook weer zo het kenmerk van de afgelopen week. Een werkelijk uniek kerstdiner met RAB Utrecht, helemaal verzorgd door Leny en Cobie, in het o zo gezellige huis van Leny in Huizen. Een mooie lange tafel, met menu kaarten en een meer dan uitgebreid kerstdiner. Samenzijn, met mooie herinneringen, die we deelden met elkaar. Je herinnering aan een voor jou bijzondere kerst. En ik vertelde over de laatste kerst van mijn moeder, in 2002, toen Noor, die toen nog heel klein was, op haar blokfluit kerstliedjes speelde voor oma. Mijn moeder op haar sterfbed en nog genietend, met van die al diepliggende ogen, van haar enige kleinkind. Emotievol, want het was de laatste kerst, als voltallig gezin, met en een vader en een moeder. Op 7 januari 2003 overleed mijn moeder. 70 jaar was ze. En wat was ze nog bij ons, tijdens haar laatste kerst. Een emotievol moment, omdat er met het overlijden van een ouder, altijd dingen veranderen daarna. De familie samenstelling is anders, verhoudingen liggen anders. En in 2003 werd ons leven dus anders. Een prachtige uitvaart, vanaf de boerderij, waar mijn moeder opgebaard stond in de serre. Al heel vroeg in de ochtend, soms al om half zes, zat ik naast haar kist. Luisterde ik naar muziek en zag ik de zon opkomen, de lucht soms mooi gekleurd, en mijn moeder had haar rust gevonden. En nu, 2018, 16 jaar later alweer, zit ik op deze vroege zaterdagochtend nog na te genieten van het samenzijn met mijn kleine team. Waarbij we aan de hand van een kaartspel, met elkaar terugblikten op het jaar 2018 en vooral vooruit blikten naar het jaar 2019. Een jaar waarin voor een ieder van ons, alles open ligt. Iedereen maakt een eigen keuze, in een tijd waar veel zaken onzeker zijn. Gisteren op de radio hoorde ik dat onze economie, en vooral de groei van onze economie, tegen grenzen aan loopt. En hier ligt een uitdaging, wat doe je als je tegen je grenzen aan loopt. Welke keuze maak je dan. Ik zelf merk, dat ik af en toe wat om me heen kijk. Dat ik me niet wil laten beperken. Niks nieuws voor mij geloof ik, zo leef ik al mijn hele leven toch...ik heb het gevoel, dat ik op die hele hoge duikplank sta, al vier keer naar voren ben gelopen, gekeken heb, hoe hoog ik sta, hoe diep mijn sprong zal zijn, en ik weet, dat ik ga springen in 2019. Echt heel ver springen. Dat ik prachtige nieuwe mensen mag gaan ontmoeten, en zorgvuldig zal zijn, in het behouden van al die mooie mensen, die ik ook hier in Wassenaar weer heb mogen ontmoeten. Ik voel, dat ik ook mijn eigen grenzen weer ga vinden. Mijn trainingen gaan weer van de grond komen, langzaam aan, afgelopen week met de Politie, fijn. Ik hou van dit soort momenten. Van zien, wat ik zelf kan, waartoe ik in staat ben. En waarheen dit mij kan brengen, geen idee, werkelijk geen idee. Gisterenavond bezoek van Suus. Fijn, vertrouwd en oh wat een sterke vrouw. 8 december alweer een jaar geleden overleed haar partner, haar lief, Ad. En gisterenavond dronken wij hier wijn met elkaar, en was het fijn, om samen te zijn. Een jaar geleden, gingen we naar t Harde Annemarie en ik. En nu willen we nog wat verder weg gaan wonen. In Drenthe. Spannend. Ontwikkelingen rondom ons huis, soms wat stagnerend, maar dat maakt niet uit. Als je iets echt wilt, dan ga je het bereiken, geloof me. Afgelopen week was ook het afscheid nemen van collega's, met wie je al die 9 jaar hebt mogen werken. Elkaar omhelzen, bedanken en weer verder gaan. In de wetenschap, dat je sommigen nooit meer zult ontmoeten. En anderen wellicht weer wel, ach ook dat hoort bij het leven. Nog eens achterom kijken, met een glimlach herinneren, soms iets mooi verpakken, het een plekje geven en weer doorgaan. Blik vooruit, het leven ligt nu voor je. En vandaag, ja vandaag ga ik naar Zeeland, naar mijn nichtje. Heerlijk, ik kan nu al genieten van de wandeling op het strand, bij de vuurtoren. Kijken over de Westerschelden, naar de lichtjes van Vlissingen, praten over alles wat er is, en vanavond heerlijk dineren in ons Etablissement 1880 in Groede. De plek waar ik met Emmy en Reynaud, met Annemarie samen, ben geweest en heb genoten. Heerlijk, de plek ook waar nicht en ik, de eigenaar van de wijngaard en olijfgaard in Italië hebben ontmoet. Zouden we dan in 2019 echt druiven en olijven gaan plukken. Nog steeds een wens van me, letterlijk met je knipschaar door de wijngaard. Hard werken, oogsten en de geur van wijn doorleven tot in iedere vezel. Hoort wel bij Levenskunst he...maandag zijn mijn visitekaartjes klaar. Oh wow, zo fraai geworden. Met het pure logo, gemaakt door Annemarie. Een logo waar je goed naar moet kijken, want dan zie je zoveel. Je ziet de paraplu voor de bescherming, je ziet de knipoog naar het leven, je ziet het wijnglas dat we gebruiken, om een toast uit te brengen op het leven. Je ziet de richting en de trap, de weg van het leven. In de bijgevoegde afbeelding, is de achtergrond te geel, maar ik deel vast met jullie mijn nieuwe logo - Anita van Loon - Levenskunst - dat is de stap voorwaarts.

oh ja, en dit was het eerste concept. In het echt, is het nog iets aangepast. Wordt vervolgd... En langzaam aan, ga ik deze blog afsluiten, en wil ik jullie nog wat meegeven. Gewoon een boodschap, zomaar, omdat het deze donkere dagen zijn, voor de kerst. De dagen, waarop er zoveel langskomt, wat soms raakt, of pijn doet. Maar vooral ook, omdat je juist deze dagen, met elkaar samen, heel veel fijns kunt doen, door dichtbij elkaar te blijven. Door elkaar vast te houden. Of uit te nodigen, juist nu. Dan ben je niet zo alleen.

En André junior zou zeggen 'leef, alsof je het laatste dag is, leef!' Lieve mensen, ik wens jullie allen een prachtige kerst, ook een mooie weg daar naar toe. En of je nu in je huispak, lekker films kijkt, of in smoking champagne drinkt met je vrienden, of alles wat daar tussen zit, heb het gewoon goed. Geniet, en zie je het even niet meer zitten, bel maar aan, op nummer 10. Er is altijd wel een hapje, drankje, of een lekker muziekje. Een spelletje, de sjoelbak staat klaar, of iets anders. Dag, take care. Bedankt, dat je er bent. Altijd weer. Liefs, voor jou, en jou...voor iedereen! Fijn weekend!

Een feestdag, 8 december 2018! Jawel!

En zomaar op zaterdagmorgen 8 december 2018 kreeg ik een berichtje van een collega uit mijn vorige team. Zij had er aan gedacht dat ik die dag 10 jaar geleden mijn remissie had bereikt. De tumoren waren weg, ik was schoon, correctie ik ben nog steeds schoon. Hoe ongekend lief, en ik zelf had er niet eens over nagedacht en realiseerde me opeens, dat deze vanzelfsprekendheid er echt niet zomaar voor iedereen is. 10 jaar geleden, met nog een kaal hoofd, hoorde ik, hoorden wij dit bericht. En langzaam aan ging de hemel weer open, scheen de zon, en kon ik gaan klimmen, een lange ingewikkelde weg, na een nog ingewikkelder proces en ik kon 1,5 jaar ziek zijn, gaan afsluiten. Ik werd weer beter. En kijk nu eens, 10 jaar later, waar ik sta. Wederom op een prachtig en totaal ander kruispunt. Ingewikkeld jawel, moeilijk, jawel, maar gezond, jawel, ik ben super gezond. Dit betekent, dat ik vandaag op dit heugelijke feit, maar een mooi glas champagne zal gaan drinken. Om het leven te vieren! Hoe mooi is dat, dus dank je wel, lieve collega, voor het feit, dat jij aan mij dacht en mij deze liefdevolle woorden stuurde. Dank je wel! Ja 10 jaar geleden was dit het beeld. En nu, nu deze. Dus alle reden om trots en blij, en gelukkig te zijn. In 10 jaar is veel gebeurd. En het goede is altijd, om nog eens terug te kijken, het dan mooi in te pakken, en op de stapel 'herinneringen' te leggen. En dan vanuit de dankbaarheid, dat je er zomaar mag zijn, en dat je door mag gaan met dit prachtige leven, te genieten van vandaag. Welnu, en dat hebben we gedaan. Gisterenavond hadden wij een 'kerstdiner' voor eigen rekening, met dank aan franchisenemer Simon en Daan Slager uit Vlissingen, een diner in Nieuwdorp in Zeeland, Restaurant Landlust. Een prachtige boerderij, bomvol met leuke, vrolijke mensen. Een slim en goed concept, waarbij we heerlijk genoten van alle vrijwilligers, ledenraadsleden en hun partners. Simon had zijn hele familie meegenomen, er werd heerlijk muziek gespeeld en de Zeeuwen gooiden alle trossen los en er werd volop gedanst. Heerlijk om te zien, als Vereniging Yarden werden we aangekondigd door de muzikant en zaten wij temidden van families die hun 50-jarige huwelijksfeest vierden. Een mooie avond, met bijzonder mooie mensen om ons heen. En gisterenavond ook, realiseerde ik me, hoezeer ik me verbonden voel met Yarden en alles wat zich daar nu afspeelt. En dus zal ik alles doen, wat in mijn vermogen ligt, om mijn bijdrage te leveren aan een Yarden anno 2019 en mogelijk verder. Gisterenavond sprak ik een echtpaar, die de randstad achter zich hebben gelaten en verhuisd zijn naar Zeeland. Uitzicht op de weilanden, een hert zien als je de hond gaat uitlaten. En zij hebben al na 2 maanden het gevoel 'nooit meer terug te willen'. Gek, hoe dit voor mij voelt nu. Ik, die ook op het kruispunt sta, het leven in de hectiek van de Randstad achter me te laten. Te gaan genieten van de rust de stilte, de natuur, de vogels, de koeien, de fietstochten over het prachtige Drentse platteland. Ik kon me zo die woorden voorstellen van dit echtpaar. Heerlijk...het deed me denken aan het verhaal van mijn vader. Als hij in de serre zat, dan hoefde hij nergens meer naar toe. Hij was op de allermooiste plek in zijn leven, hij had een uitzicht over de landerijen en genoot van de stilte. Vakanties hoefden eigenlijk niet, want hij was zo gelukkig op zijn eigen plek, zijn eigen boerderij. Mooi, mijn vader, afgelopen week had ik een lang telefoongesprek over hem. Over de band die ik met hem heb, prachtig, en langzaam aan, kwamen alle herinneringen terug, heel langzaam wandelde ik door mijn 59-jarige leven. En wat kun je dan iemand missen....gek, precies in deze tijd, ben ik aan het appen met Els. Zijn vriendin, en in januari gaan Annemarie en ik, een hapje eten met haar. Leuk he...natuurlijk gaat het dan over mijn vader. Fraai, het kan zomaar. Ieder is doorgegaan met zijn of haar leven, maar in ons hart dragen we al die herinneringen mee. Zo kan ik me nu al verheugen op komend weekend, dan ga ik met mijn nichtje het jaar 2018 eens goed evalueren. Dit doen we in en rond haar mooie huis in Breskens, een nachtje slapen bij haar. Eten in Groede, heerlijk vooruitzicht. Ik hou zo van dit soort momenten. En realiseer me, hoe belangrijk het is. Leven, terugblikken en doorgaan. En ach, soms heb ik geen geduld, of te weinig, en wil ik keihard vooruit. En dan blijk ik gewoon in 'zijn drie' (woorden van Pa) rustig door te moeten rijden, op tijd te schakelen en af en toe eens terugschakelen. En uiteindelijk kom ik dan bij mijn droom uit. En bij deze droom hoort zoveel meer. Mooie muziek, een website, mooie wijnen, mooie mensen. Nieuwe opdrachten en jawel ook dat lukt, stap voor stap kom ik verder. En begint mijn Levenskunst een echte levenskunst te worden...heerlijk straks mijn eigen visitekaartje...met een prachtig logo erop. Trots, blij, en nog veel meer....ik realiseer me, terwijl ik schrijf, dat het een lekker chaotisch blogje is vandaag, het gaat over veel. Het gaat over al die thema's die zo bij me horen. Over afscheid nemen, loslaten, verder gaan, elkaar gedag zeggen, nog een keer vasthouden, en doorgaan met je leven. Het past bij deze tijd van het jaar, altijd die melancholie. Altijd weer die vragen. Gisteren reden we via Flakkee naar Zeeland toe. Doe ik eigenlijk altijd wel, puur vanwege de herinnering en toen dacht ik even aan die tante van me. Tante Anita, naar wie ik genoemd ben. En ik hoop dat het haar goed gaat. Ook een herinnering die ik ingepakt heb, en die op de stapel ligt. Een herinnering met veel verschillende perspectieven en kanten. Maar ook dit is goed. Soms draag je mensen met je mee, dichtbij, in je hart. Zo ook de mens naar wie ik vernoemd ben. Het gekke is, als ik door Nederland rijd, dan denk ik bij Ermelo, altijd aan mijn liefste vriendinnetje Jacqueline. Bij Zwolle aan Jannie, in den Haag aan mijn studententijd, en dan komen er heel veel namen boven, altijd die van Jannie mijn vriendinnetje als eerste. En zo kan ik nog uren doorgaan, bij Oud-Beijerland, hoort nu Lia. Zij was een vriendin van mijn vader, heeft verlies van haar grote liefdes gekend en is nu weg van ons eiland. In Middelharnis komt altijd Jantje langs, de vrouw, die zo ontzettend zorgde samen met haar Jan, voor mijn ouders. Mirna, het vriendinnetje van mijn vader en ga zo maar door. Dordrecht hoort bij Arie en Anja, en dus ook kleine Noor. Ook de landkaart is een foto van al mijn vriendschappen, van al die prachtige mensen, die er altijd zijn. In mijn hart, of in mijn gedachten. Dus, of je nu wel of niet een kerstkaartje krijgt, of een kerstbericht, ik denk echt wel aan je. Kerstdagen zonder eigen familie en met de familie van An, is bijzonder en waardevol en o zo liefdevol. Wat een rijkdom, dat voel ik echt oprecht. Ik ben al wat cadeaus aan het kopen, zo hier en daar. Leuke kleine mooie liefdevolle cadeaus. En terwijl de top 2000 2017 door de kamer klinkt, met soms hele gave nummers, en soms wat minder gave, ga ik ook muzikaal door mijn hele leven heen. Heerlijk....Top 2000 a GoGo is een programma, dat ik wel heel graag zie nu. Al die verhalen, al die mooie herinneringen. Geniet maar lieve mensen. Geniet maar vooral. En als je eenzaam bent, druk dan maar op de bel, nummer 10 in de Molenstraat. Champagne staat koud. Je bent welkom. Oh ja, en er is natuurlijk ook Nespresso...een fijne zondag.