Een feestdag, 8 december 2018! Jawel!

En zomaar op zaterdagmorgen 8 december 2018 kreeg ik een berichtje van een collega uit mijn vorige team. Zij had er aan gedacht dat ik die dag 10 jaar geleden mijn remissie had bereikt. De tumoren waren weg, ik was schoon, correctie ik ben nog steeds schoon. Hoe ongekend lief, en ik zelf had er niet eens over nagedacht en realiseerde me opeens, dat deze vanzelfsprekendheid er echt niet zomaar voor iedereen is. 10 jaar geleden, met nog een kaal hoofd, hoorde ik, hoorden wij dit bericht. En langzaam aan ging de hemel weer open, scheen de zon, en kon ik gaan klimmen, een lange ingewikkelde weg, na een nog ingewikkelder proces en ik kon 1,5 jaar ziek zijn, gaan afsluiten. Ik werd weer beter. En kijk nu eens, 10 jaar later, waar ik sta. Wederom op een prachtig en totaal ander kruispunt. Ingewikkeld jawel, moeilijk, jawel, maar gezond, jawel, ik ben super gezond. Dit betekent, dat ik vandaag op dit heugelijke feit, maar een mooi glas champagne zal gaan drinken. Om het leven te vieren! Hoe mooi is dat, dus dank je wel, lieve collega, voor het feit, dat jij aan mij dacht en mij deze liefdevolle woorden stuurde. Dank je wel! Ja 10 jaar geleden was dit het beeld. En nu, nu deze. Dus alle reden om trots en blij, en gelukkig te zijn. In 10 jaar is veel gebeurd. En het goede is altijd, om nog eens terug te kijken, het dan mooi in te pakken, en op de stapel 'herinneringen' te leggen. En dan vanuit de dankbaarheid, dat je er zomaar mag zijn, en dat je door mag gaan met dit prachtige leven, te genieten van vandaag. Welnu, en dat hebben we gedaan. Gisterenavond hadden wij een 'kerstdiner' voor eigen rekening, met dank aan franchisenemer Simon en Daan Slager uit Vlissingen, een diner in Nieuwdorp in Zeeland, Restaurant Landlust. Een prachtige boerderij, bomvol met leuke, vrolijke mensen. Een slim en goed concept, waarbij we heerlijk genoten van alle vrijwilligers, ledenraadsleden en hun partners. Simon had zijn hele familie meegenomen, er werd heerlijk muziek gespeeld en de Zeeuwen gooiden alle trossen los en er werd volop gedanst. Heerlijk om te zien, als Vereniging Yarden werden we aangekondigd door de muzikant en zaten wij temidden van families die hun 50-jarige huwelijksfeest vierden. Een mooie avond, met bijzonder mooie mensen om ons heen. En gisterenavond ook, realiseerde ik me, hoezeer ik me verbonden voel met Yarden en alles wat zich daar nu afspeelt. En dus zal ik alles doen, wat in mijn vermogen ligt, om mijn bijdrage te leveren aan een Yarden anno 2019 en mogelijk verder. Gisterenavond sprak ik een echtpaar, die de randstad achter zich hebben gelaten en verhuisd zijn naar Zeeland. Uitzicht op de weilanden, een hert zien als je de hond gaat uitlaten. En zij hebben al na 2 maanden het gevoel 'nooit meer terug te willen'. Gek, hoe dit voor mij voelt nu. Ik, die ook op het kruispunt sta, het leven in de hectiek van de Randstad achter me te laten. Te gaan genieten van de rust de stilte, de natuur, de vogels, de koeien, de fietstochten over het prachtige Drentse platteland. Ik kon me zo die woorden voorstellen van dit echtpaar. Heerlijk...het deed me denken aan het verhaal van mijn vader. Als hij in de serre zat, dan hoefde hij nergens meer naar toe. Hij was op de allermooiste plek in zijn leven, hij had een uitzicht over de landerijen en genoot van de stilte. Vakanties hoefden eigenlijk niet, want hij was zo gelukkig op zijn eigen plek, zijn eigen boerderij. Mooi, mijn vader, afgelopen week had ik een lang telefoongesprek over hem. Over de band die ik met hem heb, prachtig, en langzaam aan, kwamen alle herinneringen terug, heel langzaam wandelde ik door mijn 59-jarige leven. En wat kun je dan iemand missen....gek, precies in deze tijd, ben ik aan het appen met Els. Zijn vriendin, en in januari gaan Annemarie en ik, een hapje eten met haar. Leuk he...natuurlijk gaat het dan over mijn vader. Fraai, het kan zomaar. Ieder is doorgegaan met zijn of haar leven, maar in ons hart dragen we al die herinneringen mee. Zo kan ik me nu al verheugen op komend weekend, dan ga ik met mijn nichtje het jaar 2018 eens goed evalueren. Dit doen we in en rond haar mooie huis in Breskens, een nachtje slapen bij haar. Eten in Groede, heerlijk vooruitzicht. Ik hou zo van dit soort momenten. En realiseer me, hoe belangrijk het is. Leven, terugblikken en doorgaan. En ach, soms heb ik geen geduld, of te weinig, en wil ik keihard vooruit. En dan blijk ik gewoon in 'zijn drie' (woorden van Pa) rustig door te moeten rijden, op tijd te schakelen en af en toe eens terugschakelen. En uiteindelijk kom ik dan bij mijn droom uit. En bij deze droom hoort zoveel meer. Mooie muziek, een website, mooie wijnen, mooie mensen. Nieuwe opdrachten en jawel ook dat lukt, stap voor stap kom ik verder. En begint mijn Levenskunst een echte levenskunst te worden...heerlijk straks mijn eigen visitekaartje...met een prachtig logo erop. Trots, blij, en nog veel meer....ik realiseer me, terwijl ik schrijf, dat het een lekker chaotisch blogje is vandaag, het gaat over veel. Het gaat over al die thema's die zo bij me horen. Over afscheid nemen, loslaten, verder gaan, elkaar gedag zeggen, nog een keer vasthouden, en doorgaan met je leven. Het past bij deze tijd van het jaar, altijd die melancholie. Altijd weer die vragen. Gisteren reden we via Flakkee naar Zeeland toe. Doe ik eigenlijk altijd wel, puur vanwege de herinnering en toen dacht ik even aan die tante van me. Tante Anita, naar wie ik genoemd ben. En ik hoop dat het haar goed gaat. Ook een herinnering die ik ingepakt heb, en die op de stapel ligt. Een herinnering met veel verschillende perspectieven en kanten. Maar ook dit is goed. Soms draag je mensen met je mee, dichtbij, in je hart. Zo ook de mens naar wie ik vernoemd ben. Het gekke is, als ik door Nederland rijd, dan denk ik bij Ermelo, altijd aan mijn liefste vriendinnetje Jacqueline. Bij Zwolle aan Jannie, in den Haag aan mijn studententijd, en dan komen er heel veel namen boven, altijd die van Jannie mijn vriendinnetje als eerste. En zo kan ik nog uren doorgaan, bij Oud-Beijerland, hoort nu Lia. Zij was een vriendin van mijn vader, heeft verlies van haar grote liefdes gekend en is nu weg van ons eiland. In Middelharnis komt altijd Jantje langs, de vrouw, die zo ontzettend zorgde samen met haar Jan, voor mijn ouders. Mirna, het vriendinnetje van mijn vader en ga zo maar door. Dordrecht hoort bij Arie en Anja, en dus ook kleine Noor. Ook de landkaart is een foto van al mijn vriendschappen, van al die prachtige mensen, die er altijd zijn. In mijn hart, of in mijn gedachten. Dus, of je nu wel of niet een kerstkaartje krijgt, of een kerstbericht, ik denk echt wel aan je. Kerstdagen zonder eigen familie en met de familie van An, is bijzonder en waardevol en o zo liefdevol. Wat een rijkdom, dat voel ik echt oprecht. Ik ben al wat cadeaus aan het kopen, zo hier en daar. Leuke kleine mooie liefdevolle cadeaus. En terwijl de top 2000 2017 door de kamer klinkt, met soms hele gave nummers, en soms wat minder gave, ga ik ook muzikaal door mijn hele leven heen. Heerlijk....Top 2000 a GoGo is een programma, dat ik wel heel graag zie nu. Al die verhalen, al die mooie herinneringen. Geniet maar lieve mensen. Geniet maar vooral. En als je eenzaam bent, druk dan maar op de bel, nummer 10 in de Molenstraat. Champagne staat koud. Je bent welkom. Oh ja, en er is natuurlijk ook Nespresso...een fijne zondag.