Schreeuwende meeuwen op het dak en verder is het stil, heel stil!

Terwijl Wassenaar lijkt te slapen, op deze mooie zonnige tweede Paasdag, schreeuwen de meeuwen hoog in de lucht. Zij bouwen altijd een nest op een van de daken van de winkels in de Langstraat. En bewaken dit nest met hun leven. Mooi, en bijzonder dat geluid. En ook die meeuwen en hun geschreeuw zal ik missen. Gisteren een paastafel gehad hier op het dak, heerlijk met muziek en jawel misschien wel iets te veel wijn. Maar oh wat was het gezellig, wat was het fijn. Met de kinderen en Emmy en Reynaud. Een feestje op zich. De lege flessen tel ik niet, wat telt is de herinnering. En nu, een dagje water, koffie en mooie boeken. Gisteren heb ik een schitterende boek van Anita Shreve gelezen, De Redding. Werkelijk prachtig, sowieso is zij een geweldige schrijfster, haar boeken komen binnen, raken je. Daar ben ik weer, ik realiseer me dat woorden als 'raken' bij mij horen. Ik kan geraakt zijn, door hoe iemand reageert, of juist niet reageert op de ander. Ik vind communicatie in van die app-groepjes altijd heel gek. Je doet mee, of je doet niet mee. Ik ben meestal van de korte antwoorden. En ik realiseer me, dat communicatie vandaag de dag, heel anders is dan vroeger. We typen veel, hebben veel contact via de telefoon, niet meer door te spreken, maar door symbolen, foto's en film. Gek, ik moet er nog aan wennen. En ik glimlach als iemand zegt, 'zullen we even bellen'. Ik hou wel van bellen, maar doe dat het liefst in de auto, een mooi moment, om de reistijd of de file nuttig te gebruiken. En om goed bij te praten met vrienden, of om die zakelijke afspraak even correct af te handelen. Fijn! En zo verglijdt de tijd. Afscheid nemen van een huis, van de vertrouwde buren, van de gezelligheid van Wassenaar. En met een open mind het nieuwe leven in Nieuw-Vossemeer aan te gaan. We waren er vrijdag, en het was geweldig, allerlei plannen gemaakt, voor de keuken, de tuinkamer, de zolder. Sanitair gekocht en we eindigden in Aarlanderveen, bij Ronald en Patricia. Een heerlijke avond, de cabrio voor de deur, geweldig eten en vooral die gezelligheid. Heerlijk vind ik het, om zo samen te zijn met elkaar. Ronald die als referent fungeerde voor mijn toekomstige baan. Ron ook, en Carla. Mooie mensen, die mij allemaal op een andere manier kennen. En die mij op een andere manier gezien hebben. Jawel, en deze week rond ik hoop de gesprekken af. Op weg naar weer een nieuwe stap in mijn, in ons leven. Fijn, en in de tussentijd train ik prachtige mensen van de Politie, coach ik en coach ik ook Yarden collega's, morgen weer. Ben ik bezig met de kandidaten van Top voor Talent, en kijk ik naar het leven, op mijn eigen wijze. En realiseer ik me iedere dag, de rijkdom die ik mag voelen. Door de vriendschap, door de gezondheid, door de stilte soms. Heerlijk, werkelijk waar. Hier op tafel ligt het boek van Stefan Popa - Of de oleander de winter overleeft - een boek over de vergankelijkheid van identiteit. Gekregen van Ron. Ik heb het vast al wel verteld. Prachtig, indringend, boeken nemen je mee, halen je even weg, uit de dagelijkse bezigheden. Boeken raken je aan, en doen je beseffen, hoeveel van het leven je eigenlijk niet kent, hoe nietig en klein je bent als mens. En terwijl ik dit schrijf, kijk ik om me heen en zie ik het oude raampje van onze boerderij. En realiseer ik me, dat dit raampje ergens in Nieuw-Vossemeer een heel mooi plekje krijgt, dichtbij haar roots, slechts 22 km verder staan die boerderij, groots en met een prachtige grandeur, volledig gerestaureerd en zo fraai, dat het ook een andere boerderij is geworden. Zo netjes, met een groot hek erom heen. En dat hele oude raampje, laat me kijken naar vroeger, laat me glimlachen. Gisteren zei ik nog tegen Emmy en Reynaud, dat ik het gevoel heb, alsof ik gedragen ben de laatste maanden, alsof ik geholpen ben, door mensen die niet meer hier in het leven bij me zijn, dat ik geluk en rust heb mogen ervaren, simpelweg, dat ik me gezegend voel. En ik zeg dit nu, omdat ik me heel erg rot heb gevoeld, de afgelopen anderhalf jaar. Ik vond het lastig, en ik realiseer me nu, dat ik in een rol zat of ben gestapt, die niet zo goed bij mij paste. En hoe door dit te doen, ik echt heel hard moest werken om niet om te vallen. En nu voel ik me weer zo vrij, en zo blij. Alsof ik weer vleugels heb gekregen, alsof ik mezelf weer terug heb gevonden. En dat is echt waar. Anita van Loon is er weer. Donderdagavond heb ik heerlijk gedineerd met Margo uit het hoofdbestuur, en kreeg ik een prachtig kado. Kop en schotels met blote mevrouwen erin. En je kunt door het lepeltje, hen een broekje aan doen. Echt super cool. Ondeugend, leuk, vrij en vooral heel vrolijk. En los van dit cadeau, was het cadeau, ons samenzijn. Soms is het goed, om dingen even te laten. En dan daarna nog eens alles uit te praten. En dat, dat was wat wij hebben gedaan. Heerlijk, de lucht klaart op. Je laat geen rommel achter. Je ziet elkaar weer, zoals je elkaar altijd zag. Wat een rijkdom. Dus dank je wel Margo, dat je dit hebt mogelijk gemaakt. Dat je mij die ruimte hebt gegeven. Ik ben er blij mee. Heerlijk is dit, het doet me denken aan mijn moeder. Op haar ziekbed, dat vrij lang duurde, gaf zij mij van die echte levenslessen. De vele uren, die wij samen waren. Ik naast haar bed, zij in bed, met uitzicht op de tuin, voerden wij gesprekken. Gesprekken in de stilte. Zij en ik. Niemand anders. Fijn was dat...een gesprek van soms maar drie zinnen of zo. Het paste haar. Zo zei ze mij, tijdens een nacht, waar ik in mijn slaapzak op de bank lag en zij in haar hoog-laag bed, 'Anita...gezellig he, wij zo samen'. En deze zin, voor een moeder, met wie ik toch een wat afstandelijke relatie had, draag ik bij me. Belangrijker dan welke liefdesverklaring ook, de waardering voelend van mijn moeder, voor wie ik ben en was. Dank je wel mam! En zij leerde me, te vergeven, over trots heen te stappen, geen afscheid te nemen als je boos was, maar er even de tijd voor te nemen. En dus was zij het ook, en Ron, die mij lieten voelen, dat ik geen afscheid moest nemen van Margo. En dus was daar die mooie avond donderdag. Want het ging niet over ons, niet over mij en Margo, waardoor ik me zo rot voelde. Het ging om andere dingen en dus moesten wij blijven samen. En we zijn gebleven. Wat een les, dank je wel Ron, dank je wel Mam! En nu, hoop ik, dat iedereen geniet, van het moment. Van het nu. Van deze mooie stilte. Van deze tweede Paasdag. Liefs, van een gelukkig mens.