Laat gaan....

Terwijl Sjors van der Panne het lied 'laat gaan' zingt, ontstaat die glimlach rond mijn mond. Een herinnering aan Ereveld vol Leven. Een herinnering aan vroeger tijden, ook een dag met regen, gelijk aan vandaag. En bijzonder, hoe je als je zo de rust hebt en mag hebben, die herinneringen langskomen, voorbij glijden, een glimlach brengen en dan ga je geruisloos over naar het nu. Naar vandaag. Gisteren hoorde ik mezelf zeggen 'ik wil niet steeds terug kijken, ik wil vooruit, verder'. Welnu en dat gebeurt ook. We gaan keihard vooruit, wij, Annemarie en ik. Op weg naar ons nieuwe huis. Onze nieuwe plek, de tuinkamer, de carport, de tuin, en al die mannen die we nodig hebben om van deze plaats, van deze plek, onze plek te maken. Een huis, dat je omarmt. Waar je de liefde voelt, waar je merkt, dat er een heel leven geleefd is. Zoals iemand laatst zei 'het huis overleeft ons, wij zijn slechts te gast op deze plek'. Een huis uit 1795, als dit huis toch haar verhalen met ons zou delen, wat zou er dan allemaal zijn gebeurd. De spreekkamer van de pastoor, is nu de woonkamer. En straks lig ik daar op de bank, in de spreekkamer van meneer pastoor. De hal met de open haard, dit wordt een hal waar piano muziek zal klinken, waar kurken uit wijnflessen zullen ploppen, en glazen gevuld zullen worden, waar we een toast op het leven zullen uitbrengen. En boven onder de balken, zullen vele mensen slapen en genieten, zal de ruimte gedeeld worden. Zal er gelachen worden en soms ook gehuild. En onder het dak, voel je de sfeer van al die jaren, het oude hout, de oude balken. De geur. Heerlijk. En terwijl het buiten koud is en nat, zit ik hier in Wassenaar, na te denken over alles wat geregeld is en nog geregeld moet worden. Over de sfeer die we uit willen stralen. Gisteren was Annemarie ergens op bezoek. Een prachtige plek, met een fantastische tuin, en toen ze me die foto's liet zien, toen realiseerde ik me dat er zoveel unieke bijzondere plekken zijn hier, en daar, overal. En dat er zoveel mensen zijn, met ieder hun eigen verhaal. Een verhaal over jouw leven, en waarom je nu juist daar gaat wonen. Mensen vragen het mij. Waarom daar helemaal. Hoezo helemaal...het is net zo ver weg als Flakkee weg is...en van hieruit slechts 92 km. Vanuit den Haag 85 ofzo...goed te doen. Een uurtje rijden, over de A4, bij Steenbergen eraf en dan nog 6 km, Nieuw-Vossemeer. Een half uur van Rotterdam, hoezo ver weg. Leuk, dichtbij vrienden, dichtbij vroeger, dichtbij nu. Dichtbij Heiningen waar ooit mijn broer woonde. En waar nu Ina woont. Fijn. Dichtbij Steenbergen, waar Pauline en Vincent wonen. Fijn. Dichtbij Flakkee, dichtbij mijn ouders. Fijn. Dichtbij mijn nichtje. Fijn. En ja, verder weg van al die andere vrienden. Heel ver weg van Ellen, zij woont nu in Groningen...maar toch, er is plek in ons huis. Dus kom gewoon. Er zijn bedden genoeg. Je mag blijven slapen, en eten en drinken. En je mag me helpen in de tuin, of je mag zomaar luieren en gaan fietsen naar Tholen, of naar vul maar in. En nu, terwijl de regen zachtjes tegen de ramen tikt, droom ik nog even verder. Over straks, over ooit, over die mooie bijna verstilde plek...een mooie dag gewenst. En die regen, dat is goed voor het land, zou mijn vader hebben gezegd! En na regen, komt zonneschijn...misschien zie je straks wel een regenboog...