Goedemorgen, op deze zaterdag, waar de zon voorzichtig zich laat zien, open ik met jullie deze hele oude deur. Een deur in mijn toekomstige kantoor, op de Bosdrift. En wat ik zo mooi vind, is de geschiedenis van dit pand, gebouwd in 1892 door architect Andriessen in Hilversum. Met wachtkamers eerste en tweede klas, voor mensen, die vanuit deze wachtkamer, aan konden sluiten bij een rouwstoet op weg naar een van die prachtige graven op deze romantische begraafplaats. En soms als ik rondloop over mijn begraafplaatsen in Hilversum, waar de natuur zich zo mooi laat zien, de eekhoorntjes, de hazen en de vogels, dan lijkt het net alsof er niks aan de hand is in onze wereld. En als ik dan weer onderdeel uitmaak van de wereld daarbuiten, als ik dan weer een met desinfecteer middel schoongemaakt karretje in mijn handen krijg, en moet wachten voor een streep in de supermarkt, dan realiseer ik me, wat er aan de hand is. Het corona tijdperk is er. Een virus, waar de samenleving nog geen antwoord op heeft. Een virus, dat veel mensen raakt, heel hard, soms persoonlijk, soms zakelijk, soms een combinatie van beide zaken. Een virus, waar nog geen vaccin voor is. Cijfers van mensen die overlijden aan dit virus en cijfers van mensen, die doordat ze kwetsbaar zijn, nu sneller overlijden dan normaal gesproken, kortom een heel serieus iets. En deze tijd raakt me...in iedere vezel. Je voelt eenzaamheid, je voelt soms ook weerstand, en ergens diep in mij, doet het pijn. Als ik al die uitvaarten zie, en soms kijk ik met een live stream mee. En dan is het alsof ik in de aula zit, en de woorden hoor, die uitgesproken worden. En gisteren sprak iemand 'je moet gehecht zijn om te kunnen loslaten'. En die zin, die wil ik delen met jullie. Gewoon, omdat een zin als deze zo intens is. Het zegt zoveel. En loslaten is ook zo'n mooi woord, soms laat je uit liefde iemand los, als hij of zij uit zijn lijden verlost zou zijn. En dan is je liefde sterker dan de pijn. En potverdomme, wat zie ik deze dagen een pijn. Wat zie ik een verdriet, een verlaten zijn, een verloren zijn. Eergisteren stonden overal mensen ver van elkaar met een roos in hun handen en liepen zij, ver van elkaar achter de rouwauto aan. Namen zij afscheid van iemand, van wie zij hielden en houden. En het feit, dat zij niet kunnen en mogen knuffelen, elkaar niet mogen omhelzen, of aanraken, dat raakt. Gek, ik vind het best okay, dat niet iedereen me nu zomaar drie zoenen geeft. Dat hoeft voor mij niet zo, al dat gezoen. Soms zoenen mensen je gewoon bijna op je mond, nu, dat hoeft al helemaal niet voor mij. Dus wat dat betreft geeft het me wat ruimte nu. Maar het feit, dat ik je hand niet even vast kan houden, om je even kan omhelzen, dat vind ik ingewikkelder. En dat zie je ook, als mensen afscheid nemen van elkaar. Als mensen elkaar loslaten, omdat voor de een het leven niet meer door kan gaan en de ander juist wel door moet, na dit verlies.
Ja lieve mensen, in welk een tijd zijn wij nu terecht gekomen, wat gaat er allemaal nog gebeuren. Hoe gaan we het fixen met elkaar. Hierna, bedoel ik dan, een anderhalve meter samenleving. Wat is dat dan? Wat betekent dit dan. Op kantoor ben ik hier al een beetje klaar voor. Deze uitdaging is niet zo groot, maar wel voor de uitvaarten, de locaties, koffiekamer De Einder, wat ga ik hiermee doen? Dus genoeg om over te piekeren, en oplossingen voor te bedenken. Maar vooralsnog is onze grote uitdaging nu, hoe zorgen we ervoor, dat mensen, ook nu, of juist nu, waardig afscheid kunnen nemen, en daarbij eervol zijn naar de overledene. En ondertussen geef ik jullie een inkijkje in een van de zolders, van het Bosdrift gebouw. Prachtig, vanuit dit raampje kijk je naar de begraafplaats. En ook daar dwaal ik nu heel graag rond. Een zo unieke en bijzondere plek. Vandaag is het zaterdag, was ik al eventjes bij de SPAR en dagen zoals deze ben ik gewoon alleen maar thuis. In de tuin, sproeien, maaien, onkruid wieden, lekker schoffelen, kortom buiten bezig. Mijn krantje, mijn blog, mijn Nespresso, kortom vandaag is tijd, kwaliteit en bijkomen, en uitrusten. Want deze tijd maakt ook moe. Afgelopen week keihard gewerkt met mijn team. En je voelt, dat iedereen op zijn of haar manier, een vorm van moeheid kent, die er anders niet is. Er ligt een laagje over alles heen lijkt het wel. Een laagje van verdriet, van pijn, van angst wellicht. En angstig ben ik niet, maar wel bezorgd. En ik hoop van harte dat we met elkaar als mensen in staat zijn, een vorm te vinden, om dit virus te beteugelen. Om ons hiertegen te wapenen, zodanig dat een grote uitbraak niet meer kan voorkomen. Ik hoop ook echt, dat al die mensen, zich normaal gedragen, en luisteren naar de instructies. Respect hebben voor elkaar, voor je medemens. Hoop. Geleidelijk aan is dit een tijd, waarin je woorden als hoop, verlangen naar, uitzien naar, meer gebruikt dan voorheen. De online kerken en kerkdiensten worden volgens mij geod gevolgd, want mensen zoeken houvast. De gesprekken die je voert met een ander, zijn ook anders, intenser. Zo kwam mijn vriendin Monique gisteren even binnenstappen en samen raakten wij juist die snaren, die we soms ongemoeid laten. Zeggen tegen elkaar dat je elkaar waardeert, van elkaar houdt, even stil zijn en elkaar voelen, op afstand. Hoe mooi is dat. Hoe intens is dat. En nu, met mijn Nespresso op de tafel, lees ik een prachtig bericht van Monique. Het raakt dit bericht, we raken elkaar en hebben elkaar geraakt. En dit is wat er nu speelt in ons leven. Je vindt, je raakt, je deelt. En hoe mooi is deze vorm van houvast. Een vriendinnetje bellen, en afspreken elkaar weer te gaan zien. Een boeket bloemen laten bezorgen, bij mensen die het moeilijk hebben, door ziekte nu, of zomaar om te zeggen, dat je hen waardeert, of van hen houdt.
Dat kaartje in de bus. Dat telefoontje met je nicht. Deze tijd raakt me...intenser dan wat ook. Een mooi lied, laat me soms zomaar huilen. Een traan glijdt soms zomaar over mijn wang. In de auto zing ik soms heel hard mee, om even te ontladen, de grasmaaier helpt me, door fysiek even iets heel anders te doen. Een vriendelijke glimlach naar een mevrouw die in Hilversum, haar hond uitlaat, een zwaai in de auto, naar een andere automobilist. Een lieve mail, naar een vriendin of bekende. Aandachtig zijn en stil, het past bij deze tijd, deze tijd die raakt me zo...
Dag, heb het goed vandaag. Zorg voor jezelf, zorg voor die ander. Breng een plakje cake naar meneer pastoor en glimlach, als die ander naar je glimlacht. Deze tijd raakt je....deze tijd raakt me...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten