Vrij zijn.....

 

Vrij zijn om te kiezen of je wel of geen vaccinatie wilt. Ik wel natuurlijk! Vrij zijn om te gaan wandelen, fietsen, of in de auto te stappen. Vrij zijn, om met een vriendin af te spreken en de ‘verloren’ jaren bij te praten, in te halen, of opnieuw aan te gaan. Vrij zijn, om een uurtje langer te slapen, of zelfs drie uurtjes. Vrij zijn, om met je team steeds weer te kiezen voor kwaliteit, en voor een optimale dienstverlening. Vrij zijn, om te houden van wie je wilt. Man of vrouw. Het mag er zijn. En wat een rijkdom is dit lieve mensen. Ik voel me zo ongekend rijk. Door hier te mogen wonen. Door in de regen even naar de SPAR te lopen, mijn eigen dingetje te doen. Een boekje te bestellen online, omdat ik dat graag wil lezen. Mijn cadeaukaart gekregen tijdens de kerst hiervoor te gebruiken. Kortom, vrijheid is een ongekend groot goed. En ook al kan ik dan niet op vakantie, op lekker uiteten gaan, ik kan wel hier thuis mijn eigen kleine leventje leven. Ik kan in Hilversum werken, en net als nu, prachtige mooie muziek draaien en genieten van alles wat er is. En hoe grappig ondertussen zingt Guus over ‘Brabant’ en ‘daar brandt nog licht’. Ik die nooit in Brabant wilde wonen, en er nu met heel mijn ziel en zaligheid gewoon woon. En geniet, intenser dan  ik ooit heb kunnen genieten. Vandaag is het stil hier, An komt vanavond thuis en dan kook ik een lekker diner. Lekker vind ik dat. De tijd hebben om te koken, om een mooi diner in elkaar te zetten, eenvoudig en gezond. Een mooi glas rode wijn erbij. Dit is dus zo’n kwaliteitsdagje voor mij. Ik hou er van.

In Hilversum, gaan we geleidelijk aan beginnen met de Bosdrift, er wordt nu ruimte gemaakt, door takken te verwijderen op de begraafplaats, waardoor de zichtlijnen, het licht nog mooier over de graven zal vallen straks. En dan het schitterende gebouw, dit is het jaar van de Bosdrift. Een jaar waarin er zoveel gaat gebeuren. Geweldig, het voelt ook daar alsof ik er zo thuis ben. Soms voel ik me een zwerver, want ongeacht waar ik woonde, ik voel me er wel thuis. Ik ben niet zo honkvast wat dat betreft, maar nu in 2021 is alles goed. Werkelijk alles. Mijn houden van, mijn thuis, ons huis, mijn werk, mijn vriendschappen, mijn gezondheid, mijn vrijheid…..vul maar in, er hoort nog zoveel bij. Maar hoe fijn is het, deze balans te voelen. En terwijl ik dit schrijf, zit ik hier tussen mijn ouders in, een oude foto van de boerderij waar ik geboren ben, de poster van de documentaire, kortom, mijn hoekje, mijn werkkamer vol geschiedenis. De geschiedenis van Anita van Loon. Een gewoon boerenmeisje, met twee prachtige ouders. Een mooie familie, met een verscheidenheid aan herinneringen. Ach en soms sluit je zo’n kamertje in je hart, en dan is dat klaar. En zo is het ook met mijn familie. Er zijn kamertjes dicht gegaan. En ook dat is goed. Het meisje, dat ooit boerin wilde worden, samen met een andere boerin. Maar door diezelfde familie, is die droom anders gelopen. En dus werd het dat meisje dat op haar 17^e in den Haag ging wonen. Werken en in de avonduren naar school. Heel veel prachtige opleidingen verder, heel veel mooie banen verder, met geweldige herinneringen, sta ik nu met twee benen in de uitvaartwereld. Een plek die me past, als de lekkerste jas. En dat meisje dat ooit boerin wilde worden, is nu een vrouw die dit jaar 62 gaat worden. Die straks met de mannen van het team Groen het gras gaat maaien, op die prachtige nieuwe grasmachine in Hilversum. Is de vrouw, die straks de VITO bus pakt met daarop Uitvaartstichting Hilversum en dan even naar de Noorderbegraafplaats rijdt, of naar de Bosdrift. Ik verheug me erop. Maar het is ook een vrouw geworden, die de kunst van het leven goed verstaat. Levenskunstenaar geworden door schade en schande. Door pijn, door ziek zijn, door verwondering over wat het leven met je kan doen. En net zong Bram Vermeulen ‘dood ben ik pas als jij me bent vergeten’. Grappig, want dat is ook een van die mooie liedjes, die je hoort tijdens afscheidsplechtigheden. Ik hou wel van die melancholieke muziek. Van die teksten, die zo waar zijn. Echt waar. En terwijl ik dit schrijf, denk ik opeens aan de uitvaart van mijn moeder, nu al 18 jaar geleden. Toen draaide ik ‘Mother how are you today’ en soms hoor ik dit nummer en vraag ik het haar. Mijn moeder. Die lieve ernstige en soms zo vrolijke vrouw. Die vrouw die mij leerde me te verwonderen, niet te oordelen. Die mij leerde om te gaan met het leven, zoals het komt. En die mij ook leerde, dat je mensen kunt verliezen ook in het leven zelf. Gewoon doordat je ieder een andere weg bewandelt. Het mag allemaal. Het is allemaal. En alsof het zo moet zijn gaat Stef Bos nu zingen over mijn ‘papa’. Prachtig. Als ik boos ben, of niet tevreden kan ik net zo primair reageren als mijn vader. Kort door de bocht, strak, maar ach daarachter zit een intens groot hart. Een lief en puur mens. Ja zo zie ik mezelf. Ik geef je alles wat ik heb. Ik heb zelf niet zoveel nodig. Je mag alles van mij meenemen en hebben. En ik zal simpelweg altijd van je houden. Als ik ooit van je heb gehouden, dan stopt dit nooit meer. Net als mijn papa. Ik lijk steeds meer op hem. Ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood nooit meer tegen. Zingt Stef Bos, en dat geeft ook niet. Ik draag je in me…altijd weer. Ik neem je mee, ook al zie ik je nooit meer, waar ik ook heen zal gaan, jij bent bij me. Nu vandaag ook, terwijl ik tussen de foto’s van mijn beide ouders zit. Zij zijn er gewoon, nu en straks. Zij houden me in de gaten, hun dochter die boerin wilde worden en nu in de uitvaartwereld werkt, met heel haar hart. En ik geloof zomaar, dat ze trots zijn, op wat ik nu laat zien in dit leven. Dus dank je wel lieve ouders, voor alles, ik geloof dat ik in mijn toekomstige blogs ook jullie een mooi eigen kamertje in mijn hart geef. En dat ik dan ga schrijven over dit jaar 2021 en wat er allemaal aan de hand is in dit bijzondere leven. Een nieuw kamertje in mij opent zich, we gaan het zien…dank je wel. Pas goed op jezelf en blijf gezond. Het is zo spannend nu, doe het goed. En dat vaccin, neem het, als je aan de beurt bent. Help ons mee samen weer gezond te worden, samen weer ruimte te maken, voor elkaar, voor ons samen zijn, voor onze samenleving. Dag!