Rouwadvertenties

Lees jij ze ook altijd? Rouwadvertenties...ik wel, ik voel soms het verdriet, of de belangrijkheid van iemand, als er pagina's vol staan met advertenties voor die ene meneer of mevrouw. Maar soms zo'n zin als 'we zullen je kookkunst missen'. Dan fantaseer ik erop los en denk ik wel eens wat zou ik zeggen als jij zou komen te overlijden, of jij. En dan komen er namen voorbij van mensen die ik ken, van wie ik hou, of die vroeger deel uitmaakten van mijn leven. Ook heb ik wel eens, oude klasgenoten op die manier voorbij zien komen, in een overlijdensadvertentie. Gek gevoel, een schoolfoto van de brugklas zie je opeens voor je, of een foto van jou en hem samen. Misschien wel een oud geliefde, met wie je het bed hebt gedeeld. Vandaag las ik een prachtige advertentie met een tekst 'droefenis tuimelt op droefenis en valt over droefenis alsof ze op elkaars wankele schouders zijn gaan staan' prachtig. Intens. Het raakt je overal. En dan denk ik aan de saaie teksten, die ik gebruikte om te duiden hoe erg ik mijn moeder of vader zou gaan missen. En soms staan er prachtige vrolijke gekke dingen in die me doen denken aan dat afscheid van die jongen uit een zorginstelling voor mensen met een beperking. De hele afdeling wilde de kist waarin (laten we hem maar Wim noemen) Wim lag komen beschilderen. En alleen dat al, was een feest. Een heel hard huilende groep jonge mensen kwam binnen met verfpotten, kwasten en ging aan de slag. En voor Wim er erg in had, veranderde hij van een man in een pure houten kist, in een man, in een vrolijk bont gekleurde kist, vol prachtige teksten als 'stil liggen he Wim' en grote rode lippen geschilderd op zijn hoofd, zijn benen, zijn buik. Wat zal die Wim fijn hebben gelegen. En wat is die Wim omringd met liefde, ook toen hij al overleden was. Mooi als mensen je zo dragen, en jij zo gedragen mag worden. De dood, gisteren tijdens de Dodenherdenking op de Noorderbegraafplaats in Hilversum, sprak iemand me aan 'jij doet toch mooie dingen in die uitvaart'. Vaak denken mensen dat als je in de uitvaart werkt, dat je uitvaartleider bent. En dat je dus voorloopt, of een uitvaart regelt, of in gesprek bent de hele dag met nabestaanden. En ik geloof zomaar en ben er zelfs van overtuigd, dat werken in de uitvaartbranche prachtig is. Dat ervaar ik zelf ook zo. Dat voel ik zo. Dat probeer ik met mijn volledige team ook anderen te laten voelen. Maar het is niet alleen maar verdriet, ellende, hele serieuze teksten als in die van de rouwadvertentie van mijn moeder. Werken in de branche, nee laat ik het kleiner houden, werken in en voor de Uitvaartstichting is heel dichtbij mogen komen, en soms ook plezier hebben, omdat je een hartje op een boomschijf laat plaatsen en hiermee een moeder zielsgelukkig maakt. Of iemand helpen, die zijn factuur niet in één keer kan betalen, en dus een betalingsregeling voorstellen. Of de woorden - lieve Bep - uit een grafmonument laten slijpen door onze steenhouwer. En hiermee onverwacht een dochter zielsgelukkig maakt, zoals mijn collega heeft gedaan. En ja werken in onze wereld is ook keihard werken, om kwart voor zeven beginnen en om kwart voor zeven naar huis gaan. Maar ook soms een dagje vrij zijn. Beetje Nespresso drinken en een blog schrijven. Nadenken over die kleine dingen, die het leven anders maken, kijken naar je natgeregende tuin, en hoe prachtig alles zich opent, voor jou en voor jou. 'Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten ter herinnering'. Mooi een tekst die we op de muur in de verzorgingsruimte in Haarlem lieten plaatsen, met een schitterende foto erbij. Met zachte vingers dichtdoen...best een kunstje toch? Een bijzonder vak...en juist deze dagen herinneren wij, herdenken wij, staan wij stil bij, en proberen wij het verhaal van vroeger te bewaren. En als ik dan de brug sla, naar de verbouwing van de Bosdrift, dan zie ik daar hetzelfde gebeuren. Wij verbouwen een werkelijk uniek pand.

En wat onze architect heel goed kan en doet, is de herinnering bewaren aan wat hier ooit was. Het oude, het sleetse, het verhaal levend houden. En dit is wat wij allen zo nodig hebben, de waarde van dat wat er ooit was bewaren, en vervolgens doorgaan in de tijd van nu. De sleetsheid mag gevoeld worden, maar we leven wel in 2021. En volgens mij gaat het ons lukken, met dank aan al die prachtige mensen, die er nu voor zorgen, dat we 'het leven teruggeven aan de Bosdrift'. Dat we samen kunnen zoeken, naar die oude overlijdensakte van je vader, die ooit rond 1900 overleden is en begraven ligt op deze prachtige begraafplaats. Hoe mooi, die oude overlijdensakte, die sierlijke letters die men gebruikte toen, dat prachtige dikke papier. Met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten ter herinnering....tja teksten, woorden, wat kunnen ze je raken. Schrijvers, dichters, Joris Vincken, Hans Andreus, Vasalis, ach er zijn zoveel mensen, die mij raken met hun woorden. Soms bekend, soms dichtbij. Een zin soms die je bijblijft, een woord soms....standelaar is voor mij zo'n woord. Zo'n ding waar je een kaars in zet. Ooit is dit woord ergens langsgekomen en ik gebruik het. Ik vind het lekker klinken. Zo schreef mijn lieve oude buurman pater Bertus ons deze week 'de zwaluwen en het mooie weer zijn op weg naar Nieuw-Vossemeer'. Prachtig deze man kan ook mooi schrijven. Zijn brieven bewaar ik. Soms zijn er mensen wiens stem, wiens verhaal ik vast wil leggen. En deze man is er zo een. Ik ga het ook doen. Een stukje van zijn verhaal bewaren, het geluid van zijn stem blijven horen. Net zoals de stem van mijn vader in de documentaire waarin hij zegt dat hij altijd kon schuilen bij mij. Maar dan op zijn Flakkees. In zijn dialect. Prachtige woorden, die ik meedraag waarheen ik ga. Woorden en klanken, het raakt me. Maar dus ook ben ik geraakt, door de niet mooie woorden, die we soms met elkaar gebruiken. Ja ik ook. Als we boos zijn, of het even niet meer weten. Of als we ons ergeren aan die ander. Dan zomaar zetten we hem of haar in een ander licht, en dan sta je er zelf ook in, in dat andere licht. Dan ben je eventjes uit balans. En voor mij zijn dagen als vandaag, mijn eigen vrije dag, mijn dag alleen me daarom alleen al zo kostbaar. Even terugkomen in mijn eigen licht, mijn eigen energie. En weer opladen. Niks ernstigs, minder praten, meer zijn. Ik wandel soms wel tien keer door de tuin, kijk naar kleine bloemetjes, of mijn ingezaaide gras alweer wat opkomt, en zie zomaar een bloemetje, helemaal onbekend, tussen al die andere bloemen staan. Soms voel ik me zo. Als ik een onbekend klein bloemetje, in een veld vol grote tulpen, narcissen en weet ik wat, en dan voel ik mij klein en onbeduidend, nietig bijna. Fijn wel. Op zo'n formeel samenzijn als gisteren, bij de 4 mei herdenking op mijn eigen begraafplaats, waar alle hoogwaardigheidsbekleders uit Hilversum zijn, dan voel ik mij nietig. En het liefst schenk ik gewoon de wijn in, achter de bar, of deel ik boekjes uit en open deuren en sluit ze weer. Gek, terwijl ik vroeger droomde om ooit heel belangrijk te zijn, en nu, nu ben ik gewoon maar een beetje wie ik ben. Kind je hoeft je niet groter voor te doen dan je bent. Zoiets denk ik, zou mijn moeder zeggen en zo is het. Zo is het maar net...dit is het...

Zo voel ik me dan, alsof ik op het laatste plankje sta, en er zo oneindig veel voor me ligt, zoveel mogelijkheden, dat ik gewoon maar even wil gaan zitten. En als het tien graden warmer zou zijn, dan zou ik mijn benen laten bengelen in het water en hier uren kunnen zitten kijken. Simpelweg zijn. Niks meer, niks minder. Zo loop ik soms ook over de begraafplaats. Dan denk ik over alles wat er is en speelt, en geniet ik van het kleine, de mooie kleuren groen, de bloesem die openspringt, het mooie geel, en dit is nu precies wie ik ben. Dat meisje, die vroeger haar fiets in de berm legde en al bloemen plukkend thuis kwam, haar fiets vergeten was, maar wel bloemen had geplukt voor haar moeder. En nu loop ik soms zo door mijn tuin, en dan pluk ik een bloem, eentje maar, voor in een vaasje. Voor jou, omdat ik van je hou. 

En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat dit het leven is. Je bent jong, je wilt heel veel, grootse dingen doen, kopen, hebben en bereiken, en na 45 jaar werken, en nog een jaar of 5 door willen gaan, kom je terug bij jezelf, en realiseer ik me, dat ik nog heel veel dingen wil doen, wil bereiken, maar steeds dichter kom, bij dat meisje met dat fietsje, die haar hart volgde en niks anders. Puur haar hart. Lastig, omdat ik niet meer zo onder de indruk ben, van al dat grootse, van die rijkdom, die bitcoins rekening, omdat ik denk, dat mijn leven zo waardevol is, met al wat er is. Dank je wel, wat zal het een mooie dag gaan worden, als deze al zo mag beginnen...dank je wel.....