Gute Morgen, gute Morgen, gute Morgen Sonnenschein...

Goedemorgen. En met dit liedje in mijn hoofd en de herinnering aan een super leuke avond een paar weken geleden alweer met de collega's van Annemarie, begint deze zondag. De zon echter laat zich nog niet zo goed zien, maar dit liedje is niet meer uit mijn gedachten geweest, na die prachtige avond en ochtend met de collega's van Annemarie. Heerlijk soms is het er opeens in de auto en dan zing ik heel hard mee, soms een Nederlandse versie, maar de vrolijkheid spat er van af. En ik zie steeds weer al die leuke vrouwen voor me. Werken met fijne mensen, is zo ongekend veel waard. En zo ervaart An dat en zo ervaar ik dat in Hilversum. Je raakt aan elkaar en elkaars bijzonderheden, of eigenaardigheden gewend, soms is er wel iets dat schuurt, maar ach alles wat schuurt gaat glanzen en wordt uiteindelijk mooier. 

En gisteren waren wij bij Arie en Fransje in Rotterdam, voor een prachtige lunch, op hun terras met uitzicht op de Maas. Heerlijk, de Waterbus naar Dordrecht, de geel zwarte taxiboten, maar ook vrachtschepen, kano's, sloepjes en nog veel meer vertier op het water. Een unieke plek met unieke vrienden. Al 35 jaar en dan voel je, hoe snel de tijd gaat. Ik was een jaar of 28 toen ik hen mocht ontmoeten, en het is altijd leuk geweest. Het gesprek, de etentjes op bijzondere plekken, het samenzijn, het delen, kortom, de basis voor een vriendschap en dit zal nooit meer veranderen. 

Dit weekend is een lekker rustig weekend, de rust van Nieuw-Vossemeer, een wijntje met de buren vrijdagavond, gezellig. De tuin, wat gerommel in die mooie tuin en telefoondienst, ook best fijn weer. De ondernemers even aan de lijn. Dit alles na een meer dan intense week, of paar weken eigenlijk, het overlijden van Mark, een oud collega, zijn afscheidsdienst in Alkmaar, de radio opname voor Op weg naar morgen, een cursus, twee gastcolleges, een dag levenskunst, en natuurlijk de uitzending van de documentaire 'Dood in de Bijlmer' op NPO2 afgelopen maandag. Een ongekende hoeveelheid reacties, intense reacties en veel herinneringen, aan wat ooit was. En mooi is, dat met deze uitzending, dit boek voor mij nu ook echt dicht is. Het was al verworden van een intens stevig boek tot een prima boek, om nog eens door te bladeren. En nu, nu is het boek dicht. Soms is het goed ook dingen af te sluiten. Als ik nu naar een foto van mijn vader kijk, glimlach ik alleen nog maar, omdat ik zoveel van hem hou. Maar het doet geen pijn meer. Mijn neef stuurde me een prachtige foto toe, van mijn vader in jonger jaren. Een heerlijke man, en die man is altijd gebleven. 

En als ik naar deze foto kijk, dan glimlach ik. En ondertussen ben ik ook weer verder gegaan. Met hem in mijn hart. Mooi hoe je als mens, dingen, herinneringen een plek kunt geven. En hoe je verder kunt gaan, hoe sterk en weerbaar we zijn in ons leven. En ik merk aan mijzelf, dat ik bladzijdes omsla, soms nog een keer terugkijk, maar het ook laten kan. En dat gevoel is fijn. En ik leef vooral in het nu. Dit komt ook, door de werkelijkheid, door het feit, dat het voor sommige mensen, zomaar opeens voorbij is, denk aan Mark, denk aan Evelien, aan Loes, aan Jan, aan Cees, aan mijn moeder, aan al die prachtige mensen die niet meer hier bij ons zijn, door ziekte, en voor wie het leven veel te vroeg ophield. Dus Carpe Diem, of pluk de dag, is mijn motto nu. Genieten, lief zijn voor elkaar, zo'n tekst die nu bij me opkomt is 'heb het leven lief...' en dat is wat ik doe. Zorgzaam zijn voor diegenen om me heen. Maar ook nuchter blijven, en me niet meer zo vreselijk verbinden aan bijvoorbeeld een werkomgeving als vroeger. Want het loslaten doet pijn, en terwijl ik dit schrijf denk ik aan een gedichtje, dat vaak voorkomt op een rouwkaart 'niet het loslaten doet pijn, maar het afgesneden zijn'. En ik realiseer me, dat als je elkaar niet meer dagelijks ziet, of niet meer ziet, deze pijn gewoon een plekje krijgt. En ook dat is goed, want het leven is er om geleefd te worden. En jij bepaalt hoe en in welke vorm. 

Lieve mensen vandaag een dagje met de telefoon in de broekzak, en de planning dichtbij. De tuin in het vooruitzicht, samen zijn met Annemarie. Hoe heerlijk. Niks meer en niks minder. Gek, hoe mijn leven hier veel meer in balans is, ik zeg het zo vaak, dan vroeger. Ik hoef er niet zo nodig meer uit, het is goed zo. De tuin, de rust, de stilte, de vogels, het is goed zo...ik wens iedereen een goedemorgen, een mooie goedemorgen. Een dag voor jezelf, of voor jou en je geliefde, een dag met een goed boek, een lekker ontbijtje, een Nespresso of een glas champagne, kies zelf maar. Het kan er allemaal zijn. Dank jullie wel voor alle prachtige reacties op de documentaire, op mijn vader, op mijn eigen stukje in de film. Dank je wel, ik was er een beetje stil van. Dank je wel Paul, en John, en Majid, dank je wel Yarden. Het is goed zoals het is. De nieuwe deur is al een paar jaar geleden open gegaan, en het vooruitzicht is geweldig. Hilversum, Nieuw-Vossemeer, ach wat een rijkdom, wat wil ik nog meer. Ik ben gelukkig...en draag het mee, ongeacht waar ik zal gaan, ik draag alles mee...en weet je, het voelt niet zwaar, het is goed zoals het is. Het leven heeft het gewoon geregeld voor me, bedankt!