Het is zo stil in mij....

 Een mooie tekst, van Dik Hout, en die tekst, die past bij mij als ik hier alleen thuis ben. De stilte omringt me, omarmt me werkelijk en ik ben in mijn eigen wereldje.

Niks hoeft, alhoewel met Teuntje krijgen deze woorden een andere dimensie, zo sjees ik mijn bed uit, als ik hem hoor en zet hem op tijd in de tuin, waar hij snel een plas doet. Volgens mij houdt Teun ook niet zo van dit weer, hij is liever binnen. En deze dag, deze stille dag, klopt wel...Teun houdt zich geweldig, ook gisteren al, mijn vuurdoop, twee dagen alleen met de hond. Geholpen door Jos en Ria, waar hij mocht verblijven gisterenochtend, en nu gewoon zomaar hier. Hij luistert, hij gaat zitten, en hij eet uit mijn hand. Was hij voorheen nog wat aan het bijten, ik denk dat hij ook geniet van de rust, de stilte. Ik praat niet, anders dan aan de telefoon, ik lees een boek, mail wat, en ik loop wat met hem rond. Hij houdt niet van 'moeten' denk ik, aan de lijn lopen vindt ie niks. En ik, ik laat hem lekker rennen, en zijn gang gaan. Hij houdt van gezelschap, ook al zeg je niks, hij ligt graag bij je voeten. En zeg nou zelf, van zo'n leukerd word je toch gewoon stil. Hier ligt hij in de keuken, met zijn favoriete beertje...deze sjouwt hij overal mee naar toe. Naar buiten, als hij gaat slapen, is deze van de partij, steeds maar weer.

En ik, ik ben gewoon stil, na heel veel drukte, heel veel werk, heel veel denken ook, ben ik stil. Geniet ik van ons fijne huis. De rust van mijn dorp, van alles wat er is. En vanmorgen sprak ik een vriendin, die ik lang niet gesproken heb, en toen vertelde ik dat ik me soms een reiziger voel. Ik voel me overal wel fijn. Ik ben graag met mensen, maar kan ook goed alleen zijn. En hier, hier is mijn thuis. Dat voelt enorm fijn. Meer dan fijn. En gek, hoe ik eenzelfde rust ervaar in mijn Bosdrift gebouw. Dat is ook een soort van thuiskomen. Een plek waar ik graag ben. Ook al ben ik er soms alleen, dan nog voelt het goed. De verhalen, de emoties die horen bij deze plek, het is heerlijk, werkelijk heerlijk. En toen ik gisterenavond, na mijn zoommeeting met een glas wijn bij de open haard zat, Teun aan mijn voeten, toen werd ik weer zo stil. Zo intens rustig. Alsof het goed is, alsof alles goed is. Soms kom je dingen tegen in je huis, die je raken. Zo kwam ik gisteren oude foto's van mijn moeder en haar zus, mijn tante Tanneke, tegen. Die twee vrouwen samen op vakantie in de bergen. Mijn moeder met een knickerbocker , ken je dat? Zo'n broek tot onder aan je knie, die ze in Oostenrijk dragen. Ze zag er stoer en anders uit. Ze had het lef, zich anders te gedragen. Wat een stoer mens was zij. Ik voel aan alles, dat ik dingen van haar heb meegekregen, ook dat eigenzinnige soms. Gewoon je eigen weg gaan. En tussen al die foto's door, vond ik ook dagboeken van mezelf. Ik, die zoveel heb opgeschreven, en een dagboek ging over de eerste onderzoeken in 2007, in het LUMC, en wat er door me heen ging...uitspraken van dokters, mijn eigen uitspraken, een soort van logboekje tussen Annemarie en mijzelf. Prachtig en terwijl ik het zat te lezen, drupten de tranen op mijn wangen, werd ik geraakt door de intensiteit, door het verhaal van de angst, van de hoop, van de liefde. En weer was ik stil, stil omdat als ik wakker word, ik voel dat mijn rug een beetje protesteert, dan mijn lijf deze rust zomaar even nodig heeft, en als ik dan wat pijnstillers neem, dan gaat het weer, dan kom ik weer overeind. En ik ben dan stil, omdat ik me realiseer, dat het ook zo anders had kunnen lopen. En wat zou ik dan veel moois gemist hebben, want wat is mijn leven gevuld met rijkdom. Met mooie dingen, redenen genoeg om dus soms eens even stil te zijn. En als ik dan hier op de bank zit, de oude bank, die geleidelijk aan vervangen moet worden, dan realiseer ik me zoveel. Dan voel ik mijn geluk. 

Want zeg nu zelf, als je deze foto ziet, dan wil je toch gewoon naast me zitten, of niet dan. En gisterenavond wilde ik eigenlijk niet naar bed. Ik wilde gewoon zomaar even zitten. Teuntje sliep al in de bench, de poezen lagen overal, de rust was daar. Mijn glaasje Sauvignon Blanc, Rapaura, stond voor me en ik las een boek. Hoe fijn, hoe klein, hoe heerlijk rustig. Grappig is, als ik woorden gebruik, komen er vaak teksten uit liedjes in me op. Zo heerlijk rustig, een zin volgens mij van Wim Sonneveld. Een van de favorieten van mijn ouders. Ik zie nog die oude Philips pick-up naast de tv staan op de boerderij, met al die elpees erbij, en dan draaiden we plaatjes. En voor mijn gevoel werd er gedanst, ik weet niet of dit vaak was, maar wel heel vaak. Ook weet ik nog, dat toen ik het laatste jaar op de boerderij woonde, en dat vond ik fijn, want mijn broer woonde al op kamers en ik was alleen met mijn ouders. Gek, hoe dat indruk op mij maakte. En als ik naar mijn eindexamen moest, dan draaiden mijn moeder en ik altijd plaatjes en dansten we samen op de pers die voor de kast lag. En dan ging ik opgeruimd naar school daarna. Ik heb er ergens nog een foto van. Van mijn moeder en mijzelf, van ons 2-en. Gek, dat dit nu naar boven komt. Want muziek maakt, dat ik altijd wil dansen, terwijl ik niet zo in grote groepen wil dansen, maar zomaar hier, zomaar samen, vind ik fijn. Wij dansen wel eens door de woonkamer, zomaar eventjes. Dat heet volgens mij simpelweg gelukkig zijn. Dag ik ga nog even door met stil zijn....samen met Teun!