Helden

Terwijl ik deze dagen in het mooie Nieuw-Vossemeer verblijf, realiseer ik me dat er veel mensen voor mij een echte held zijn. Dan denk ik aan onze geweldige schaatskampioene, dan denk ik aan die snowboardster, die continue doorging, en waar het leek alsof zij de eerste mens was die kanker kon overwinnen, maar toch helaas...Maar ook dichtbij zijn er helden. Hier een man in mijn dorp, voor mij een held, corona overwonnen, hartinfarct overwonnen, en altijd positief blijven, ondanks alle tegenslag van de afgelopen jaren. Dit zijn de stille helden, die minder erkenning krijgen, dan die bekende namen. Voor mij ben je een held. En dit soort helden sluit ik in mijn hart. Meer dan dat. Gisteren hoorde ik over een Canadese sporter Max Parrot, die non hodgkin heeft overwonnen en nu een gouden medaille heeft behaald. Voor mij was deze man niet bekend, maar nu, nu zit hij in mijn hart. Omdat het bij mij een zo gevoelige snaar aantikte, non hodgkin overwinnen, gewoon echt een verkeerde kaart trekken en het dan winnen. Het deed me denken aan mijn eigen strijd, en ook ik voel me een winnaar. Een onbekende stille winnaar. En ik heb het gefixt. En deze prachtige jonge vent, die sportman, die Max, die heeft het gefixt. En ik hoorde zijn verhaal en was zomaar trots op deze voor mij onbekende man. En ik voelde diep in mij mijn tranen, mijn verdriet. 

En tegenover al die helden, staan in schril contrast al die mensen, die zich zomaar van alles permitteren, ongewenst gedrag, en hoe dit onderwerp nu een groot thema is geworden, internationaal denk ik en hoop ik. Want wie ben jij, dat jij iets met iemand anders mag doen, wat ongewenst is. Dit zijn de anti helden en ik heb zoveel moeite met dit soort mensen. En ik voel een walging die heel groot is. Maar vooral heb ik de neiging om op te staan, voor al die vrouwen, al die mensen, die dit is overkomen. En het maakt me verdrietig, dat mensen, die een bepaalde status hebben, of die op een bepaalde manier bekend of beroemd zijn, denken zich dit gedrag te kunnen permitteren. En daarmee angst creëren voor een ander. Ongekend! Ik ben nooit agressief of echt boos, maar ik zou je wat kunnen doen. Echt.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een foto die ik ergens zag. 

En ik gun iedereen, die ergens zit, of is, waar hij of zij niet gelukkig is, of waar je angst ervaart, dat je het lef hebt om er uit te stappen. Om te gaan. Want volgens mij is, ergens blijven hangen waar je niet meer hoort, waar je bang bent, of ongelukkig, funest voor je als mens. Voor je welzijn, voor je geluk, voor je gevoel, voor je gedrag. En ook dit is een gevoel dat ik herken, al een aantal keren in mijn leven, ben ik gestopt bij een werkgever, of in een relatie, waar ik niet (meer) thuishoorde. Ingewikkelde keuzes, maar keuzes gebaseerd op mijn gevoel, wijzen mij altijd de weg. Ik weet, dat mijn intuïtie me de weg wijst. En niets anders. En ja soms doet dat even pijn, maar geloof me, pijn voelen dat lukt meestal wel. Daar kom je wel doorheen. En zeker als je weet, dat het daarna beter wordt, of mooier, of...vul maar in. Alle keren dat ik gekozen heb, mijn hart heb gevolgd, was het effect, dat ik daarna een gelukkiger mens werd. Niet altijd rijker, of beter, maar wel gelukkiger. En een gelukkig mens, als je een gelukkig mens tegenkomt, dat voelt de ander, dat voel jezelf. Dan sta je dichterbij wie je echt bent, dan laat je datgene zien, wat echt is. En nu blijf ik weer hangen bij een ander woord - angst -. 

Ik geloof niet dat ik op dit moment in mijn leven angst ken, of voel. Nee echt niet. Ik weet wel wat angst is, want dit voelde ik, toen ik non hodgkin kreeg. Angst, angst om het leven los te moeten laten. Angst voor alles wat komen zou. Angst voor hele pijnlijke lumbaal chemo's of angst voor een botpunctie, of iets anders. En toch was er iets in mij, dat sterker was, dan die angst. En dat was liefde. Liefde voor het leven, liefde voor de mensen van wie ik hou, liefde voor, vul maar in. Liefde is volgens mij nog sterker dan angst. Althans voor mij. 

En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een oom van Annemarie, die overleden is, aan kanker, een hersentumor. Gisteren. Zo maar onverwachts en keihard, slaat het noodlot toe. Is het gebeurd met een mensenleven. Pfffft...iedereen denkt dat ik, omdat ik werk in de wereld van afscheid nemen, de wereld van rouw en verlies, dat ik er wel mee om kan gaan. En geloof me, soms kan ik dat helemaal niet. Dan vullen ook mijn ogen zich met tranen, dan huilt mijn hart. Met grote regelmaat. En ik neem me altijd voor, als ik het niet meer voel, dan is het tijd om te stoppen. Om iets anders te gaan doen. Want verlies doet pijn. Dat schuurt, dat raakt, dat botst, dat tikt je aan. En mijn schoonmoeder zei het, en mijn oma zei het 'ouder worden is wel fijn, maar het is ook een tijd, dat veel mensen je ontvallen, dat je mensen kwijtraakt, steeds vaker, steeds frequenter....'. 

En vanmorgen nog, had ik me voorgenomen een heel vrolijke blog te schrijven. En geloof me, ik ben wel vrolijk. Vanmorgen werd mijn auto weer opgehaald, er is iets met een lampje, al voor de derde keer. En ook de auto van An hapert, en dan realiseer ik me, het zijn maar auto's. Maar toch, hier ver weg in Nieuw-Vossemeer is een auto wel handig. Maar geloof me, dit alles is te fixen. En het wordt ook weer gefixt. Mooi woord he fixen...dus nu zit ik hier, met mijn Nespresso, Teun aan mijn voeten, de poes die rondloopt en de krant op tafel, nog een paar dagen vrij, en dan, dan gaan we weer naar Hilversum. Ook daar heb ik zin in, heel veel zin. Omdat er prachtige dingen gaan gebeuren, omdat er weer veel op stapel staat, omdat ik in Hilversum, het zo fijn heb. Met van die hele mooie dingen bezig mag zijn. 

Gisteren waren we in Willemstad, een prachtige plek, om rond te lopen, te kijken, en we bezochten een erg leuk restaurant, Mauritz. Genieten van een mooie ambiance, een bezoekje aan de begraafplaats (honden niet toegestaan) en een mooi glas wijn. Wat zou het leven zijn zonder wijn....een fijne dag!