Een blog over een zielige Teun

Ach, deze blog gaat gewoon over een heel zielig hondje. En hij heet Teun. En omdat onze Teun zich heel graag wil voortplanten en wij afgesproken hebben met de fokker, dat dit niet mag, is Teun gecastreerd. En volgens mij is dat al heel zielig. Als je gecastreerd bent, maar als je dan ook nog, in 33 graden warmte met zo'n mooie vacht, met je kop in zo'n kap moet, dan ben je gewoon heel zielig. En dat is Teun. Dus is hij boos, verdrietig, vervelend, soms heel lief, botst hij als een dolle tegen deuren, kasten en nog veel meer op. Hij kijkt zelfs zielig. En als je dan de kap af doet, dan komt onze temperamentvolle Teun weer te voorschijn, en dan krabt, bijt, sabbelt hij op zijn wond. Dus Teun loopt al ruim 10 dagen met een kap op. De kap is total loss, want Teun kleunt tegen de kerkmuur, tegen je auto als je niet oppast en rent met kap en al langs je zo mooie geverfde buitenmuur. Kortom Teun is eventjes niet de Teun die hij altijd was. Gisteren was Teun mee naar kantoor, samen met mij in de mooie VITO bus naar Hilversum gereden. En jawel, hij zat pontificaal naast me op de voorbank, met zijn kop en dus kap, tegen mijn rechterarm aan. Want als Teun bij me zit, dan is het net alsof we verkering hebben. Hij zit echt bij je, tegen je aan. Hij likt er lustig op los, is dol op tenen en vingers en wil daar vooral tussen de ene teen en de ander likken. Kortom Teun is een super lief hondje, maar vandaag, met 33 graden is het buiten snikheet, wil hij niet lopen, heeft hij al twee hele mooie kussens kapot gebeten, kortom Teun is eventjes zichzelf niet. Maar gisteren op kantoor ging het heel goed. Hij was lief, at lekker en dronk goed. Ik was op twee afspraken na, de hele dag bij hem en dat ging heel goed. Want als ik wegga bij hem, dan gaat hij een beetje piepen. Dat wil hij liever niet. En dus gingen we samen wandelen over de begraafplaats. Hij houdt van het zachte mos en van lekker wandelen in de schaduw van de bomen. 

Vanavond als Annemarie en ik thuis zijn, dan gaan we weer proberen de kap bij hem af te doen. Even kijken wat dit betekent, en hoe hij met zijn wondje omgaat. Ik gun hem zo de wind door zijn haren, ik zie zo graag weer zijn vrolijke koppie. Teun, mijn vriendje. Mijn trouwe lieve vriendje. Bijzonder hoe zo'n band zich zo ontwikkelt. Teun....