'Sla eens links af, als je altijd rechtsaf gaat'......

Vanmorgen toen ik wakker werd, wilde ik dat mijn ochtendwandeling met Teun eens ergens anders naar toe zou gaan. Een van mijn favoriete stukjes is langs het kanaal lopen, dat kan nu nog, nu de schaapjes er nog niet zijn. En dus, ondanks de gure lucht, de flinke wind, vertrokken Teun ik en ik, via de begraafplaats naar de polder. Ja via de begraafplaats, ik loop hier wel regelmatig overheen. Te kijken naar de graven, de monumenten.  Bijzonder want vandaag is er weer een afscheidsdienst hier in de grote kerk. Dat weet ik, want meneer pastoor houdt mij altijd op de hoogte, van de overledenen, voor wie hier een dienst en of begrafenis georganiseerd wordt. Vandaag mag hij de zoon begeleiden, de zoon is zelf pastoor of priester, dat weet ik niet meer. Zijn moeder is overleden en meneer pastoor is 'zijn hulpje' zoals hij het zelf noemt. Het woord 'knechtje' gebruikt hij ook nog. Zelf gebruik ik dit soort woorden niet meer, ik, die wars ben van hiërarchie, ik hou niet van woorden, die de gelaagdheid in een structuur of organisatie weergeven. Tja, je kan maar ingewikkeld zijn. Je kan maar houden van vrijheid. Een echte van Loon, tja dat blijf je voor altijd. En ik ben er trots op, een echte van Loon te zijn. Niet altijd even makkelijk voor de wereld om je heen. 

Maar ja terug naar onze ochtendwandeling, Teun en ik. Kwart voor negen vertrokken we en twintig over tien waren we weer terug. Via de begraafplaats naar het veldje achter 't Wagenhuis. Bijzonder hoe Teun, als hij een hond ziet, die hij leuk of juist niet leuk vindt, gaat zitten wachten. Tot de hond voorbij is. Zo ook bij het veldje. Hij houdt niet zo van deze hond, dus hij zit dan tegen mijn been aan. En samen wachten we. Mooi die verbondenheid die ik dan voel met deze kleine Teun. Daarna door het tunneltje, Teun rennend door het weiland, op naar het water. Langs de molen, het kruis voor de gevallenen van de watersnoodramp, het hek door en dan langs het kanaal. Heerlijk, een mooi stuk om te lopen, de grote boten die voorbij komen, de kracht van het water, de wind, je voelt het allemaal. Het is koud vandaag. Een beetje een miezerig regentje. En dan bij het gemaal de trap op en daar waar ik normaal weer naar rechts terug naar het dorp ga, ging ik nu links. En Teun gaat met mij naar links. Hij sjeest een veld op, en stond voor een hek, waar hij niet doorheen kon. Het hek dicht, en via prikkeldraad wat ik naar beneden drukte, kwam hij samen met mij op een zandweg terecht. 

Hier waren we nog nooit geweest, Teun en ik. Een mooi stil pad, met aan weerszijden grasland en jawel, een berg mest...en Teun zou Teun niet zijn, als hij hier eens even doorheen ging liggen rollen.

En ik, ik geniet van de rust. De stilte, je komt werkelijk niemand tegen. Ik loop dan door die stilte en die kou, en voel me intens tevreden. Ik geniet van Teun, die blij is, en rondrent en ruikt en snuffelt. Mijn gedachten gaan terug naar het mooie gesprek met Michael, over mijn werk, over de situaties waar ik in terecht ben gekomen. En al wandelend denk ik na over de mogelijkheden die ik nog zie, voor onze mooie organisatie daar midden in Hilversum. Gek, hoe deze wandelingen mij verrijken in mijn denkwereld. Hoe de stilte mij raad geeft en hoe de natuur mij inzicht geeft, hoe waardevol het is, om juist deze natuur te koesteren. Ik zie onderweg bij boerderijen de rood-wit-blauwe vlag weer 'goed' hangen en ik ben me ervan bewust, dat er nog veel gaat veranderen in ons land. En ik, ik maak daar op mijn eigen wijze, in mijn kleine rol, als eindverantwoordelijk directeur van een Uitvaartstichting gewoon deel van uit. 

En al wandelend denk ik terug aan de onthulling van het monument voor de Molukse marinemannen. Aan de rollen die mensen vervullen, bij dit soort plichtplegingen en ik merk, dat ik me geleidelijk aan naar de zijlijn beweeg. Dat ik niet meer zo nodig hoef, en ook niet meer zo nodig op de voorgrond wil staan. Ik merk, dat ik weer stappen maak in mijn persoonlijke groeipad. En het is goed zoals het is. 

De komende week staat er veel op stapel. Maandag een bijzondere dag met een filmploeg voor een serie voor Videoland, met allerlei bekende Nederlanders op de Bosdrift. Grappig om te zien, hoe alle voorbereidingen hier naar toe, draait om de positie van die bekende mensen. Hoe grote groepen mensen, hierom heen bewegen en agenda's duizend keer worden aangepast, juist door deze bekende persoonlijkheid. En ik, ik faciliteer. En dan dinsdag voor mij een belangrijke dag. Want ik heb mij voorgenomen om niet meer te trainen en met groepen te werken. En dit is, zonder dat iemand het weet, alleen ik ben me hiervan bewust, de afsluiting van 25 jaar trainen voor grote instituten, denk aan ISBW, Schouten en Nelissen, Coachboulevard, GITP. Ik doe ook dit in stilte. En alleen. Ik sluit die dag af (dinsdag heb ik een vrije dag genomen om een laatste dag te gaan trainen). En als ik klaar ben met die training, gaan we naar The Legends in Gouda. Een heerlijke avond vol muziek, uit allerlei periodes, de vijftiger jaren, de sixties en ga zo maar door. Heerlijk.

Gek hoe ik steeds meer ingewikkelde thema's in mijn leven in mijn eentje doe. Heeft niks te maken met mijn relatie. Maar alles met wie ik ben en hoe ik ben. Ik weet nog dat ik ooit iemand ontmoette en die zei 'ik ben solo' . Ik moest lachen toen ik dat hoorde. En soms ben ik nu ook een beetje 'solo' en dan moet ik in goed Nederlands zeggen 'ik ben een solist'. Fijn, juist heel erg fijn is, dat ik dit mag zijn. In mijn relatie, in mijn werk, in mijn leven. 

En zo af en toe in mijn leven, dan wil ik de dingen anders doen, dan dat ik het altijd deed. Om te kijken wat er gaat gebeuren, om te kijken naar de reacties van anderen. Om te ervaren wat er bij mij zelf aan de hand is. En vanmorgen heb ik weer ervaren, door onbekende weggetjes in te slaan, hoe mooi de omgeving is. Hoe fijn voor Teun het is, om ook andere paden te bewandelen. Hij wil het liefst naar de Kreek, omdat hij hoopt dat daar Pebbles of een andere leuke hond is. Maar daar zijn ook mensen, die het lastig vinden, dat Teun los rond loopt. En dat Teun snuffelt aan hun aangelijnde hond. Of dat Teun een tuin in schiet en achter de poes aangaat. Dus probeer ik Teun te leren, dat het soms goed is, om een ander pad te kiezen in dit leven. Een ander uitzicht te krijgen, en dan kom je zomaar een mesthoop tegen. Hoe fijn is dat. En nu ligt hij heel tevreden en weer lekker schoon, naast me te slapen op zijn kleed. Want het was en is soms best heel spannend, om linksaf te slaan. Geen idee wat je tegenkomt, maar geloof me, het verrijkt je geest. Het geeft je nieuw perspectief, het helpt je de wereld met andere ogen te aanschouwen. 

Afgelopen week sprak ik met iemand over leiderschap. En leiderschap is ook lef hebben. Keuzes durven te maken. En juist dat laatste is ingewikkeld voor veel mensen. Ik merk, dat ik het durf en doe. Keuzes maken, vragen stellen, van richting veranderen. Omdat het nodig is. Ook in jouw leven soms. Dus probeer het maar, in het klein, net zoals ik vanmorgen, sla gewoon eens linksaf, pak die onbekende weg. En geniet er een beetje van, dat vooral, of een heleboel. Dag! Veel plezier!

Zomaar wat woorden.....

De Kreek vanmorgen vroeg. Dit is een fijn rondje met Teun, als je niet zoveel tijd hebt, een klein of iets groter rondje 'Kreek', zoals ik het noem. Mooi nu de natuur zich weer zo fraai laat zien, het gras weer groener wordt, de kleuren van de lucht zo mooi blauw. En voor Teun is het een rondje in de vrijheid. Hij loopt los, spannend soms, want zijn enthousiasme maakt dat hij heel hard kan gaan rennen, over een weiland, achter een eend aan, of al spelend met zijn vrienden, Waarbij een donkerbruine labrador Pebbles wel zijn grootste vriendin is. Als ze elkaar zien, zijn ze werkelijk dolgelukkig. Erg leuk om te zien. Maar zojuist speelde hij met twee vreemde honden, en dan geniet hij ook weer volop. Ik herken het zo. Genieten van de vrijheid. Nu ligt hij uitgeteld bij mijn voeten. En nu, is mijn momentje. Een workshop voorbereiden, wat stukken naar de accountant sturen, een heerlijk glas bruisend water, de krant, een Nespresso, kortom, een klein momentje voor mezelf. Heerlijk.

De afgelopen dagen waren druk en rommelig. Meneer pastoor had twee dakloze mensen uit Slowakije in zijn huis en met behulp van veel mensen, meneer pastoor, Annemarie, Mascha, Jan van de B&B en nog veel meer mensen, een autosloper, is het gelukt om deze mensen een baan, een inkomen, onderdak te geven in Hoge Zwaluwe. Hun auto is weggesleept van de Zeedijk en leverde nog iets op, kortom tussen het werken door, is het met elkaar gelukt. En zoals meneer pastoor zegt 'het is een wonder' en natuurlijk heeft God hier absoluut ook zijn bijdrage aan geleverd. En het contact met meneer pastoor is hierdoor ook verstevigd. Fijn. 

Op de begraafplaats wordt het steeds mooier. De natuur, de bloemen, de planten, alles opent zich en dan krijg je van die prachtige plaatjes, zoals hiernaast. Genieten in optima forma. En dat genieten geldt niet alleen voor mijzelf. Als ik Teun meeneem en dat was gisteren het geval, dan is hij zo ongelooflijk blij, daar op kantoor bij Judith en Gert-Jan, of buiten bij Simone, Els en Noah. Alle geurtjes die er zijn, hij vindt het heerlijk. En op dat soort momenten, dan geniet ik ook. Van de vrijheid, de werkdruk, het samenspel tussen al die mooie mensen, maar vooral van het leven. En door zo'n stel jonge mensen uit Slowakije realiseer ik me, hoe gelukkig ik ben. Al wandelend door dit leven, net het derde boek van Raynor Winn uitgelezen, prachtig ook hoe zij het leven op de juiste waarde schat. De natuur, de vogels, de geluiden, de eenvoud, het wandelen, het lopen. Ik hield nooit van lopen, en nu vind ik het fijn. Om te lopen door de bossen, over een dijkje, een polderweggetje, gewoon zomaar lopen. Langs het kanaal. De stilte ervaren. Zalig. En lopen over een begraafplaats is ook een vorm van rust. Stil staan bij de namen, de mensen van weleer, de tijden van weleer. De verhalen beluisteren van de familie, die een graf komt onderhouden, of die mevrouw die bijna dagelijks haar dochter even gedag komt zeggen. Een traan, een glimlach, een opgestoken hand, een klein woord. 

En dan zomaar opeens krijg je een bericht van iemand met wie je ooit hebt mogen samenwerken. Met beeldmateriaal van mezelf van toen ik denk ik een jaar of 25 was. Zo leuk, zo bijzonder. En gelijk gaan mijn gedachten terug in de tijd. Ik woonde in Den Haag, de van Lansbergestraat, Bezuidenhout. Mijn eerste koopwoning, die ik kocht, onder toeziend oog van mijn vader op mijn 19e jaar. Een eigen etage in een leuke gezellige buurt. Ik werkte bij de HTM, in een onwijs leuk landelijk project over Veiligheid, Informatie en Controle in het openbaar stadsvervoer. Samenwerken met Amsterdam en Rotterdam, en een geweldige leuke club jonge mensen. Ik deed er volgens mij van alles en werd uiteindelijk chef Klantenservice. En bij de opening van mijn winkel tegenover de zijingang van de Bijenkorf, waren mijn vader en moeder te gast. Ik was 25 jaar en mocht samen met de wethouder (meneer Vlaanderen) deze locatie openen. En hoe trots was ik toen, zo jong, mijn ouders op de eerste rij, en ik in een mooi pak op de foto.

Hoe leuk als je dan jaren verder bent, bijna veertig jaar verder, en je mag weer een locatie laten openen door de wethouder, Scheepers dit keer, en dan in Hilversum en zo geschiedde op 17 november 2021, toen de Bosdrift locatie werd geopend. En weer stond ik in een mooi pak daar op de foto. En weer zaten mijn ouders (in gedachten nu), op de eerste rij. En weer waren zij trots en ik ook. En zo zijn die mensen van wie je houdt, altijd op die belangrijke momenten in gedachten bij je. Ongeacht wat je doet en waar je gaat. Je draagt je dierbaren bij je, in je hart, in je binnenzak. Ze zijn er gewoon. Vertrouw er maar op.

 

Hier interviewde ik (rechts) een buschauffeur voor een personeelsblad denk ik. Grappig, om zover terug te gaan in de tijd en dit weer te mogen zien. Dank je wel lieve oud collega, voor het teruggaan in de tijd. Mijn gedachten zijn bezig nu en halen herinneringen op. Aan wat mooi was en wat fijn was. En terwijl ik deze foto terugzie, denk ik dat ik verliefd was, op een hele leuke dame. Want opeens ging ik naar een hippe kapper, zomaar. En ik glimlach, want in mij draag ik zoveel leuke dingen mee. Zoveel momenten van geluk. 

Ik hou ervan om op dagen als vandaag, te wandelen, te mijmeren, te denken en te herdenken. Dit is het mooie van ouder mogen worden. Dat je veel bewuster ervaart wat er is, of wat ooit was. En ooit las ik een spreuk, en deze hebben we op de muur gezet van een van de verzorgingsruimtes bij mijn vorige werkgever - afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering - een tekst van Dietrich Bonhoeffer. Mooi he...zomaar wat woorden...

op een prachtige zonnige koude dag, de tweede dag van maart 2023. Geniet maar in de stilte van dit moment.....