Zomaar wat woorden.....

De Kreek vanmorgen vroeg. Dit is een fijn rondje met Teun, als je niet zoveel tijd hebt, een klein of iets groter rondje 'Kreek', zoals ik het noem. Mooi nu de natuur zich weer zo fraai laat zien, het gras weer groener wordt, de kleuren van de lucht zo mooi blauw. En voor Teun is het een rondje in de vrijheid. Hij loopt los, spannend soms, want zijn enthousiasme maakt dat hij heel hard kan gaan rennen, over een weiland, achter een eend aan, of al spelend met zijn vrienden, Waarbij een donkerbruine labrador Pebbles wel zijn grootste vriendin is. Als ze elkaar zien, zijn ze werkelijk dolgelukkig. Erg leuk om te zien. Maar zojuist speelde hij met twee vreemde honden, en dan geniet hij ook weer volop. Ik herken het zo. Genieten van de vrijheid. Nu ligt hij uitgeteld bij mijn voeten. En nu, is mijn momentje. Een workshop voorbereiden, wat stukken naar de accountant sturen, een heerlijk glas bruisend water, de krant, een Nespresso, kortom, een klein momentje voor mezelf. Heerlijk.

De afgelopen dagen waren druk en rommelig. Meneer pastoor had twee dakloze mensen uit Slowakije in zijn huis en met behulp van veel mensen, meneer pastoor, Annemarie, Mascha, Jan van de B&B en nog veel meer mensen, een autosloper, is het gelukt om deze mensen een baan, een inkomen, onderdak te geven in Hoge Zwaluwe. Hun auto is weggesleept van de Zeedijk en leverde nog iets op, kortom tussen het werken door, is het met elkaar gelukt. En zoals meneer pastoor zegt 'het is een wonder' en natuurlijk heeft God hier absoluut ook zijn bijdrage aan geleverd. En het contact met meneer pastoor is hierdoor ook verstevigd. Fijn. 

Op de begraafplaats wordt het steeds mooier. De natuur, de bloemen, de planten, alles opent zich en dan krijg je van die prachtige plaatjes, zoals hiernaast. Genieten in optima forma. En dat genieten geldt niet alleen voor mijzelf. Als ik Teun meeneem en dat was gisteren het geval, dan is hij zo ongelooflijk blij, daar op kantoor bij Judith en Gert-Jan, of buiten bij Simone, Els en Noah. Alle geurtjes die er zijn, hij vindt het heerlijk. En op dat soort momenten, dan geniet ik ook. Van de vrijheid, de werkdruk, het samenspel tussen al die mooie mensen, maar vooral van het leven. En door zo'n stel jonge mensen uit Slowakije realiseer ik me, hoe gelukkig ik ben. Al wandelend door dit leven, net het derde boek van Raynor Winn uitgelezen, prachtig ook hoe zij het leven op de juiste waarde schat. De natuur, de vogels, de geluiden, de eenvoud, het wandelen, het lopen. Ik hield nooit van lopen, en nu vind ik het fijn. Om te lopen door de bossen, over een dijkje, een polderweggetje, gewoon zomaar lopen. Langs het kanaal. De stilte ervaren. Zalig. En lopen over een begraafplaats is ook een vorm van rust. Stil staan bij de namen, de mensen van weleer, de tijden van weleer. De verhalen beluisteren van de familie, die een graf komt onderhouden, of die mevrouw die bijna dagelijks haar dochter even gedag komt zeggen. Een traan, een glimlach, een opgestoken hand, een klein woord. 

En dan zomaar opeens krijg je een bericht van iemand met wie je ooit hebt mogen samenwerken. Met beeldmateriaal van mezelf van toen ik denk ik een jaar of 25 was. Zo leuk, zo bijzonder. En gelijk gaan mijn gedachten terug in de tijd. Ik woonde in Den Haag, de van Lansbergestraat, Bezuidenhout. Mijn eerste koopwoning, die ik kocht, onder toeziend oog van mijn vader op mijn 19e jaar. Een eigen etage in een leuke gezellige buurt. Ik werkte bij de HTM, in een onwijs leuk landelijk project over Veiligheid, Informatie en Controle in het openbaar stadsvervoer. Samenwerken met Amsterdam en Rotterdam, en een geweldige leuke club jonge mensen. Ik deed er volgens mij van alles en werd uiteindelijk chef Klantenservice. En bij de opening van mijn winkel tegenover de zijingang van de Bijenkorf, waren mijn vader en moeder te gast. Ik was 25 jaar en mocht samen met de wethouder (meneer Vlaanderen) deze locatie openen. En hoe trots was ik toen, zo jong, mijn ouders op de eerste rij, en ik in een mooi pak op de foto.

Hoe leuk als je dan jaren verder bent, bijna veertig jaar verder, en je mag weer een locatie laten openen door de wethouder, Scheepers dit keer, en dan in Hilversum en zo geschiedde op 17 november 2021, toen de Bosdrift locatie werd geopend. En weer stond ik in een mooi pak daar op de foto. En weer zaten mijn ouders (in gedachten nu), op de eerste rij. En weer waren zij trots en ik ook. En zo zijn die mensen van wie je houdt, altijd op die belangrijke momenten in gedachten bij je. Ongeacht wat je doet en waar je gaat. Je draagt je dierbaren bij je, in je hart, in je binnenzak. Ze zijn er gewoon. Vertrouw er maar op.

 

Hier interviewde ik (rechts) een buschauffeur voor een personeelsblad denk ik. Grappig, om zover terug te gaan in de tijd en dit weer te mogen zien. Dank je wel lieve oud collega, voor het teruggaan in de tijd. Mijn gedachten zijn bezig nu en halen herinneringen op. Aan wat mooi was en wat fijn was. En terwijl ik deze foto terugzie, denk ik dat ik verliefd was, op een hele leuke dame. Want opeens ging ik naar een hippe kapper, zomaar. En ik glimlach, want in mij draag ik zoveel leuke dingen mee. Zoveel momenten van geluk. 

Ik hou ervan om op dagen als vandaag, te wandelen, te mijmeren, te denken en te herdenken. Dit is het mooie van ouder mogen worden. Dat je veel bewuster ervaart wat er is, of wat ooit was. En ooit las ik een spreuk, en deze hebben we op de muur gezet van een van de verzorgingsruimtes bij mijn vorige werkgever - afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering - een tekst van Dietrich Bonhoeffer. Mooi he...zomaar wat woorden...

op een prachtige zonnige koude dag, de tweede dag van maart 2023. Geniet maar in de stilte van dit moment.....