Vanmorgen alweer vroeg uit bed, gewoon omdat ik wakker was. En eigenlijk ook wel een beetje, omdat onze Teun gisteren met al die regen, gewoonweg niet meer naar buiten wilde. Hij had er geen zin in. Punt. En vanmorgen zag ik op buienradar dat het nog even droog zou blijven, en dus liep ik al om kwart over zeven met Teun buiten. Rondje rond de Kreek.
Ondertussen geniet ik nog even van wat vrije dagen. Want hierna gaat mijn halve team op reis, op reis naar mooie landen, streken, de zon, en zal ik heel veel gaan werken. En eigenlijk is dat zo niet erg. Want gisteren heb ik weer een geweldige dag gehad, sollicitanten, ontmoeten van nieuwe mensen, een gastcollege verzorgen op zolder, betalingen verzorgen, kortom een dag, waar ik weer voelde hoe fijn mijn werk is. Ondanks de afstand, of juist door de afstand. Ik weet het niet. Het voelt als een andere wereld, Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Het voelt alsof ik twee levens leef. Hier thuis. En daar thuis.
Want zo voelt het ook. Alsof Hilversum mijn tweede thuis is. Gek, hoe alle andere plekken in mijn leven vervaagd zijn. Zelfs mijn geboortehuis. Het voelt als ver weg, ver verwijderd van mijzelf. Ook Schoonhoven, of Wassenaar. Hier ben ik thuis. Echt thuis. Als ik langs de Kreek loop, als ik in de tuin ben, als ik met Teun op stap ga, als ik hier in mijn oude keuken zit, dan ben ik thuis. Gek, hoe prachtig ik mijn huis in Wassenaar ook vond. Met die schitterende keuken, waar ik nu van droom, met die geweldige eethoek, waar je met twaalf man kon zitten, zonder problemen. En toch is deze oude keuken, dit oude pand, vol krakende planken en met die oude balken, mijn thuis. Is het mooier hier, is het chiquer hier. Nee helemaal niet. Het is puur hier. Het is, alsof ik een jas heb uitgedaan, en alsof ik echt thuis ben gekomen. Alsof ik dichter bij mezelf sta dan ooit. Nooit eerder voelde ik dit zo sterk. Ik ben een gelukkig mens. Ik ben altijd een gelukkig mens geweest. Ongeacht waar ik woonde of werkte. Ik ben gelukkig, met wat er is en hoe het is. Maar nu is het anders. Woorden zoek ik, om dit uit te leggen. Het is alsof ik hier Anita ben. In de puurste vorm. Hier en in Hilversum. Ik doe me niet mooier groter of beter voor dan ik ben. Ik loop rond in mijn spijkerbroek, liefst in mijn korte broek. En draag af en toe een kek jasje, met blote vrouwen in de voering, of veertjes. Jasjes die ik laat maken, omdat ik soms toch wat netter moet zijn, in Hilversum vooral, als ik mevrouw de directeur moet zijn. Haha. Ik moet er om lachen. Want ik ben gewoon overal Anita. Niks meer en niks minder.
Ik hou van het leven. Mijn leven, ons leven hier. Ik hou van mijn leven samen met Annemarie hier in Nieuw-Vossemeer. Mensen vinden ons heel verschillend en dat zijn we ook. Heel erg verschillend. Maar wij zijn wij. Punt. En ons leven, mijn leven is een prachtig leven. Mijn leven, ons leven met Teun. Een verrijking is het om een hond in je leven te mogen hebben. Om deze hond in mijn leven te mogen hebben. En ook dit meen ik. Ik geniet intens. Gek hoe dit zo sterk voelt voor mij nu. Door de eenvoud, door het feit, dat ik veel meer buiten ben, dat ik in de tuin ben, dat ik dichtbij de natuur ben. Hier en daar.
Ja, ook in Hilversum. Daar beleef ik een puurheid, een zuiverheid, een energie die ongekend is. Gisterenavond had ik een mooie groep mensen op de zolder. En ik mocht vertellen over mijn leven, mijn baan, mijn keuzes. Over het werken in de wereld van rouw en verlies. En wat dit met mij doet en heeft gedaan. Ik vertel de verhalen van de mensen die ik ontmoet, van hun leven, ik vertel over onze Huiskamer, over de plek waar mensen elkaar ontmoeten en samenkomen. Ik vertel over de avond voor jongeren en door jongeren. Ik vertel over de lezing die ik zondag laat verzorgen op zolder. Een lezing over dood, over het proces van sterven. Ingewikkeld ja, zeker wel. Maar we krijgen er allemaal mee te maken. Zomaar op een dag. Dan is die dood daar. Ook voor jou. Ook voor mij. En na dat gesprek, na die lezing, dan drinken we een glas wijn met elkaar. Gewoon zomaar in de Huiskamer. Omdat het goed is om na te praten.
En als ik dan dit beeld vasthou, dan maak ik me niet meer zo druk, om die onverlaat, die mijn auto geraakt heeft en mijn deur beschadigd heeft achtergelaten, zonder boodschap. Het is maar een auto. Een Mercedes, dat wel haha, maar toch, het is maar een auto. En al die beelden over oorlogen, aanslagen, mishandeling, criminaliteit, die raken me. Omdat ik me iedere dag weer realiseer, dat jij en ik, dat wij met elkaar, het leven van velen tot een mooier leven kunnen maken. En dat we, zo noemde ik het gisteren ook 'een heel klein steentje kunnen verleggen in de rivier op aarde'. Bram Vermeulen zong erover, en als we dit allemaal proberen, geloof me, dan ziet ons leven er echt wat mooier uit. En tja, dan ben ik er weer, terug op die oude boerderij, 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. De zondagschool in Sommelsdijk, mijn moeder, mijn vader, mijn basis. De basis van mijn bestaan nu, is daar gelegd. Dank je wel. Steeds maar weer die dankbaarheid. En die is net zo echt als ik zelf ben. Dank je wel. Ik wens jullie allemaal een hele goedemorgen!
1 opmerking:
Dank je wel Anita voor je mooie blogje.
Ook voor jou een goedemorgen en een hele mooie dag.
Groet Merel
Een reactie posten