Mijn reis

De afgelopen dagen stonden in het teken van reizen. Reizen naar Bali, naar Italië, Frankrijk, en soms zelfs bestemming onbekend. Leuk vind ik dat, om te horen, welke keuzes iemand maakt en waarom. En terwijl ik hier vroeg op de zaterdagochtend, met mijn Nespresso in de tuin zit, aan de tuintafel, kijk naar mijn gras dat ik nodig moet maaien, en mijn pioenrozen in drie kleuren, dan denk ik na over mijn eigen reis. Gisteren zei iemand bij het afscheid van die bijzondere collega 'soms reis je een poosje samen, dan trek je samen op, en soms zie je elkaar weer en soms niet, dan gaat jouw weg, jouw reis een andere kant op, en dan draag je die mooie herinnering met een glimlach met je mee'. Een deel van deze tekst is van die dame die gisteren sprak, een deel van mij. Maar zo kijk ik wel naar alles wat ik doe. In mijn leven ontmoet ik mensen, soms lijken ze dichtbij, of zijn ze dat ook, en soms vervaagt het weer, en dat geeft niet, dat is goed. En zo reis ik verder, met een rugzak die vol zit met prachtige momenten. Verdrietige ook, het leven heeft altijd meerdere kanten in zich. Een verdrietig stukje in je leven, helpt je ook. Het relativeert, het doet je beseffen, wat er allemaal is. Het maakt je gras wat groener, het verdiept je en laat je zien, dat er altijd meer kanten zijn aan een verhaal. Het loutert je, heb ik ooit gezegd, na mijn periode van ziek zijn. Het haalt soms ook de scherpe kantjes wat van je af. 

En ondertussen heb ik zelf ook weer reisplannen, hele kleine, maar hele fijne. Ik heb er zin in, een meerdaagse training in Brugge staat voor de deur. Een dag of vijf dompel ik me onder in kennis, verhalen, verdieping van mijn eigen waarden, mijn manier van zijn - waarden gedreven leiderschap -. En voordat ik me onderdompel, een kop koffie bij de vuurtoren in Breskens bij mijn lieve nichtje. Heerlijk. Ik vind dit soort programma's altijd een beetje dubbel. Ik ga weg, kies voor mezelf en alles wat daarbij hoort. Verdieping, twijfel, opladen, stilte, afzondering, ontmoeten. Maar ondertussen laat ik mijn geliefde achter, en nu laat ik nog meer achter, naast mijn Annemarie, laat ik nu ook mijn Teun achter. Gek, net alsof ik een zoon heb. Gisteren op dat afscheid kwam die collega met zijn dochter. Mooi, die blik tussen vader en kind. Die blikken zie ik zo vaak hier thuis, Annemarie en haar dochters. Als ik al jaloers zou kunnen zijn, dan is het wel op dit soort blikken. En ik, simpele ziel, denk dit nu te hebben gevonden in Teun. Hij kijkt me soms zo aan van 'kom zullen we er eens even vandoor gaan samen'. Of hij kruipt bij mij, als Annemarie boos is. Deed ik vroeger ook, als ik iets gedaan had, en mijn moeder boos werd, dan kroop ik bij mijn vader, dan hadden we weer zo'n momentje samen. Heb ik nu soms met Teun, in de auto, of zomaar hier thuis. Maar toch, die blik tussen een ouder en een kind, die ken ik zelf niet. Het is een herinnering geworden voor mij. 

Terug naar mijn reis. De afgelopen week heb ik heel veel jonge mensen mogen ontmoeten, ik heb wel vier gastcolleges gegeven, voor jonge MBO studenten in de zorg. Over dood, rouw en verlies. Over leven ook. Bij mijn op de zolder van de Bosdrift, volle bak, een klas met heel veel kinderen met een enorm diverse achtergrond, veel kinderen voor wie Nederlands de tweede taal is. Prachtige ontmoetingen waar ik mocht vertellen over mijn werk, ons werk en waar zij mij mochten bevragen. En waar ik mocht genieten van de puurheid, de nieuwsgierigheid van deze jonge mensen.

Terwijl ik dit schrijf zie ik wel vijf vogels, die of aan het baden zijn, of wormpjes uit mijn gras halen, of zomaar iets meepikken en wegvliegen, het leven wordt ten volste geleefd hier in deze tuin. In deze tuin had ik ook een prachtig gesprek donderdagmiddag met de jongste dochter van Annemarie. Zij en ik samen. Komt niet zo vaak voor, maar was waardevol en intens. Over familie relaties, en over haar reizen. Zij heeft de schoonheid van reizen en ontmoeten ontdekt en vertrekt ergens dit jaar weer, voor langere tijd deze keer, naar Australië, Tasmanië en hopelijk ook naar Nieuw-Zeeland. Een paar maanden, een half jaar, of nog langer. Hoe fraai. En als ik dit soort verhalen hoor, dan vraag ik me af of ik dit zou willen. Nee ooit was ik in Tasmanië met mijn vorige partner, om haar familie te bezoeken. Fantastisch vond ik dat. Nee, nu niet meer. Ja heel misschien zou ik nog naar Nieuw-Zeeland willen, maar dan voor de wijnstreken, en geloof me in 'de Hemel' zo heet de wijnhandel in Hilversum waar ik fan van ben, kan ik dit ook. Zij laten mij af en toe een wijnreis maken, gewoon zomaar heel dichtbij. 

En als ik denk over al die reizen en reizigers, dan hoort daar ook weer afscheid nemen bij. Op Schiphol straks, of gisteren op de Bosdrift, of morgen, of....altijd weer laat je iets achter, en ga je door. In Wassenaar lieten we een super mooi appartement achter, luxe chique vond ik het daar. En hier is alles anders, oud, puur, met slijtage plekjes en vol verhalen. Het leuke is wel, dat je vrienden gewoon meeneemt, waar je ook gaat. Echte vrienden. En al die verhalen en indrukken die neem ik met mee. Naar een volgende plek, een volgend station. En ik merk, dat ik niet meer zo snel terugga, naar iets wat ooit was. Want het is anders geworden, ook op al die plekken waar ik ooit gewoond, geleefd heb, is het leven lekker doorgegaan. En als ik bij een vorig huis sta, dan herken ik alleen de plek nog, maar verder niets meer. Want ook ik ben veranderd inmiddels, al weer vier jaar verder in de tijd. Alweer vier jaar hier, vier jaar Hilversum, vier jaar weg bij Yarden, vier jaar ouder, haha. Ook dat gaat door. Nu kom je in zo'n fase dat het indruk maakt als iemand zegt 'huh ben jij al bijna 64, je lijkt veel jonger'. En natuurlijk is dat niet zo, maar het leuke is wel, dat je een soort van blijdschap voelt. En waarom dat nou is, dat begrijp ik niet zo goed. Ik kan genieten van zo'n gesprek met een jonge man of jonge vrouw, die de 30 nog aan gaan tikken, die net klaar is met school, en die een eerste baan krijgt, die zich nog niet wil of kan binden, omdat ze op reis gaan. Die...vul maar in. Ik voel me dan oud en wijs, maar bovenal is het goed zoals het is. Ben ik dankbaar voor die 64 jaar. Ben ik trots op die 64 jaar. En ben ik trots en blij waar ik nu sta. En juist in deze fase, ga ik nog een keer op reis, en probeer ik vanuit diverse invalshoeken de komende week nog wat wijzer te worden. Me te verdiepen in de waarden van mijn leven. En hoe ik deze waarden vertaal en uitdraag, in alles wat ik doe. En dan laat ik weer iets achter en neem ik weer iets mee. Vul ik mijn rugzak met indrukken, geniet ik, proef ik, voel ik en leef ik weer een heel klein beetje anders verder. 

Gisteren zong Marcel, onze gitarist, het liedje 'ik heb een steen verlegd in de rivier op aarde' van Bram Vermeulen, voor mijn lieve, nu ex-collega. En ja, hij heeft een steen verlegd binnen onze Uitvaartstichting Hilversum, dus dankjewel daarvoor. Dank voor je zijn, voor wie je bent en zult worden. 

Deze week, heeft mijn leven weer wat rijker gemaakt. En een andere zanger zong ooit op een afscheid van een prachtig mens 'ik heb genoten...'. En dat heb ik!