Een levensles in veerkracht, in eenvoud, in simpelweg doen...geleerd van Teun!

Deze knapperd snapt het leven heel goed. En hij geeft lessen in levenskunst. Hij is afwisselend, lief, ondeugend, ongehoorzaam, trouw, heel stil en irritant aan het blaffen. Hij doet alsof de tuin, de begraafplaats, en alle grond erom heen van hem is, zonder arrogant te zijn. Hij houdt niet van aan de riem lopen. Is graag in vrijheid en als je het hek open laat staan, komt hij gewoon terug. Hij denkt dat alle auto's stoppen voor hem. Hij laat mensen in verwondering achter, is aandoenlijk charmant op bepaalde momenten en hij leeft het leven, zoals hij dat fijn vindt. Hij troost je, likt je wonden, droogt je tranen. En geloof me, daar kan menigeen nog veel van leren. En zijn naam is Teun. Teun is mijn vriend. En hij leert mij lessen en ik hem. We trekken samen op. Annemarie is ook zijn vriend, maar anders. Ik denk, omdat ik er minder ben, en omdat ik minder streng ben, lijkt het soms alsof hij een lichte voorkeur heeft, maar toch voelt hij zelf goed aan, dat hij die aandacht ook moet verdelen. Slim hondje gewoon. 

Een ding dat ik minder vind, is dat hij vol in mijn border met Annabelles springt, als er een poes op het muurtje loopt, en menigmaal ligt er een afgebroken prachtige Annabelle in het gras. Een hoek van de tuin is ook een beetje lullig om te zien, dat is zijn springhoekje geworden, lijkt het wel. Ach....weet je een Annabelle en ook mijn grassen zijn veerkrachtig genoeg om bijzondere buitelingen van Teun aan te kunnen. Veerkracht is een van de mooiste eigenschappen van een mens. Vind ik. Hoe ga je om met al die dingen die tegenvallen, minder leuk zijn dan je voorheen bedacht had. Of simpelweg super ingewikkeld zijn om te dragen. Want ook dat is levenskunst, hoe doe je het in het leven. En ieder leven kent mooie momenten, ups en downs, weerstand, voorspoed, verlies, verdriet, rouw, geluk, verliefdheid, noem het maar op. Het hoort erbij. En hoe ga je daar dan mee om. Hoe veerkrachtig ben jij, of ben jij nog. En hoe krijg je die veerkracht weer terug, hoe herpak je jezelf en ga je weer het leven echt leven? Thema's die ik mooi vind om te behandelen in mijn Levenslessen in levenskunst. Zo gaaf, 7 september is vol geboekt. Een wachtlijstje wordt nu aangelegd. We gaan elkaar ontmoeten, hier in de tuin. Top!

Terwijl ik heerlijke loungemuziek draai, hier in het atelier zit te werken, te schrijven en een glas overheerlijk bruiswater drink, mails beantwoord, morgen op kantoor Zuiderhof mag werken, geniet ik. Vanmorgen wat nieuwe stekken in de tuin gezet. Gek, hoe een stek altijd er een beetje lullig uitziet, slappe hap bijna lijkt en dan na een paar dagen en goed water, wat mooie verse grond erbij, dan veert ook zo'n stek, of stekje fraai op. Ik hou ervan. 

Afgelopen week kwam de vader met zijn vrouw, een jaar na het overlijden van zijn zoon, terug op de Bosdrift. Zijn zoon, heel jong nog, een jonge puber, is uit het leven gestapt. En meneer kwam die dag herdenken bij ons. Een kop koffie, een gesprekje, een wandeling. Hij voelde zich thuis bij ons, hij noemde de begraafplaats een 'warme plek', hij roemde de mensen die hem omringt hebben destijds. En hij vertelde hoe hij ook langzaam aan, met heel veel wisselingen, af en toe weer wat opleeft, wat opveert, wat deelneemt weer aan het leven van vandaag. En hoe hij dan opeens weer terugvalt, huilt, maar dat hij er nu over praat. Over kan praten. Met jou, met mij, met de mensen om hem heen. Bij ons in de Huiskamer. En dat is zo precies wat we willen zijn. Waarvoor deze plek is gemaakt. Woensdag was zo'n dag, een gevulde dag, vol afspraken, vol ontmoetingen, Teun in de buurt, buiten op het bankje, op het terras, een wandeling over de begraafplaats. Mazzelaar he, dat heet gewoon werken. 

Vandaag zie ik de vlinders bij de grote vlinderstruik, mijn vlinderboekje vertelt me de namen, af en toe een citroenvlindertje, dat is voor mij de associatie met mijn vader, en soms dat fijne kleine witte vlindertje, die voor mijn voeten gaat zitten. Dat is vast mijn moeder, die me wat rust wil geven, of me wat af wil remmen in mijn energie. Heb ik soms wel nodig. Was ook een les in levenskunst, mijn energie goed gebruiken en blijven gebruiken. En geloof me, het werkt. Ik ben bijna, nog een paar dagen, 64 jaar en ik heb echt nog heel veel energie. Maar volgens mij komt dit echt, omdat ik het gevoel heb, na mijn ziek zijn, een tweede kans te hebben gekregen. Ik leef nu zo anders dan vroeger. Zo dichterbij mijzelf, de natuur, de eenvoud, de puurheid. En, ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig. En dit gun ik echt iedereen. Dat is zo ongekend fijn, om dit zo te voelen. En nee, het gaat niet om groot, duur, veel, veel geld, dikke auto's geluk gaat juist over balans. Jezelf. De ander. Het kleine. Het hier en nu. Leef maar alsof het je laatste dag is. En ook dat meen ik. Wat morgen komt weet ik niet. Jij ook niet. Dus leef maar. Nu. En glimlach, hou elkaar vast. Ben lief, aardig, behulpzaam. Een goede vriend. Buur of kennis. Collega. Mopper niet teveel. Zie het goede. Welnu. Ik stop. Je weet het best. Doe maar gewoon, doe het maar gewoon. Nu gelijk. Dag!