Stilte na de storm, eventjes niks!

En met deze foto en tekst, begon vandaag de dag. De dag in Nieuw-Vossemeer. Met mooie reacties, berichten, en met onverwachte telefoontjes van mensen van vroeger. 'Teun droogt je tranen'. Hoe bijzonder, want dit is wat hij doet. Hij ziet, voelt aan, kijkt naar je, kruipt tegen je aan, en is zo lief. Nooit kunnen bevroeden wat een hond kan toevoegen aan mijn zo mooie leven. En nu zit ik dankbaar te glimlachen en de reacties te lezen. Teun als troosthond, een dankjewel aan René de afscheidsfotografe, die die prachtige foto van Teun op social media heeft gezet. Want toen begon het...dus dankjewel. Ik ben trots en blij. En nu wil ik eventjes onder een dekentje kruipen op de bank. Ik heb net wat mooie kleine witte Helleborus plantjes gekocht, die ga ik in een mooie bak zetten op de tuintafel. Past zo bij deze tijd. De tijd die donker wordt, die dagen korter maakt, de dagen waarop de houtblokken op het vuur gaan. De lichten aan. Een tijd, waar je weer een jas aan moet en sokken aan. Brrrrrr koud.

Het is ook wel een beetje een verdrietige tijd vind ik. Een tijd waarin er meer mensen om ons heen wegvallen. Een tijd waarin de eenzaamheid voor velen anders voelt. En op een hele vroege donkere ochtend in de auto hoorde ik het nummer 'How do I say goodbye' van Dean Lewis. Wow de tranen liepen over mijn wangen. En ik zong mee en mee. En terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er weer iemand afscheid moet nemen van haar geliefde man. Na een ziekbed, een leven vol verdriet. En denk ik aan die jonge vrouw, die afgelopen week een natuurgraf reserveerde bij me en zei 'dag Anita, ik zal je niet meer zien, dankjewel'. En weer, toen ik die avond in de auto stapte naar huis, huilde ik een beetje van binnen. Iemand vroeg me laatst of ik nu ik ouder word, dit soort gevoelens anders ervaar. En ja, eigenlijk wel. Ik ben me bewuster dan ooit van de sterfelijkheid, van onze eigen sterfelijkheid, van de waarde van het leven in het nu. En ook dan voel ik, net als iedereen, hoe zinloos oorlogen, ruzies, lelijk omgaan met je collega, is. En dus voel ik mij soms een prediker als ik mensen om me heen vraag, om elkaar te zien en te verstaan. Om dichtbij elkaar te blijven. Want we hebben het als mens zo nodig, die arm om je heen, die hand op je schouder. Die omhelzing. En als dan die kleine Teun op zijn manier, ons ook nog een beetje helpt, hoe mooi en klein kan ons leven dan zijn.

En afgelopen weekend liepen we hier met Teun, in Sint Annaland. Langs het water, de grijze lucht. 

De wandelingen doen me anders kijken, vroeger wandelde ik wel eens, en dan zag ik wel wat. Nu wandel ik bijna dagelijks, en zie ik zoveel meer. Een egeltje, gisteren zag Teun een eekhoorn, een voor hem nieuw ervaring. Op de begraafplaatsen leven heel veel dieren. Sommigen zie je, een aantal niet, en soms is dat wel fijner vind ik he. Ik die bang ben voor muizen, laat staan voor ratten. Brrr. En als ik in het donker hier de tuin uitloop of voor het slapen gaan met Teun nog een rondje loop, dan ben ik soms wel eens een beetje bang. Niet voor de mensen, alhoewel vaak zie je hier niemand op straat rond half elf, elf uur in de avond. Het is doodstil hier in Nieuw-Vossemeer. Maar ik ben wel bang voor muisjes, ratten, of andere snel bewegende beesten, brrr. Een stukje in mij, dat is overgebleven van het leven op de boerderij. 

Lieve mensen, ik wens jullie een mooie dag. Geniet ervan. Ben lief voor elkaar. Hou elkaar een beetje vast. Blijf leven dicht vanuit je hart. Ik ga straks een broodje warme beenham eten bij Jack en Anja. Ik voel het. Heerlijk. Dat is ook genieten. Dag, doe het goed vandaag!